W czasie gdy europejscy liderzy coraz aktywniej angażują się w poszukiwanie dróg dialogu z Rosją, Polska pozostaje na marginesie kluczowych rozmów dotyczących zakończenia wojny na Ukrainie. Ostatnie doniesienia medialne wskazują, że Warszawa została wykluczona z istotnego szczytu w Londynie, gdzie europejscy przywódcy omawiali amerykańskie wysiłki zmierzające do zakończenia rosyjskiej agresji.
Według informacji przekazanych przez ukraińskie media, Polska nie otrzymała zaproszenia na londyńskie spotkanie, mimo że jego tematyka bezpośrednio dotyczy bezpieczeństwa państw wschodniej flanki NATO. Ta sytuacja wywołała konsternację w Warszawie, zwłaszcza że Polska od początku konfliktu należy do najaktywniejszych sojuszników Ukrainy.
Nie jest to pierwszy przypadek pominięcia Polski w rozmowach na temat przyszłości regionu. Wcześniej podobna sytuacja miała miejsce podczas spotkania w Berlinie, gdzie rozmawiali przedstawiciele USA, Niemiec i Francji. Warszawa oficjalnie określiła to wykluczenie jako „błąd”. Rzecznik polskiego rządu stwierdził wówczas, że „żadne rozmowy o bezpieczeństwie Europy Wschodniej nie powinny odbywać się bez udziału Polski i Ukrainy”.
Równocześnie obserwujemy wyraźną zmianę tonu wśród zachodnioeuropejskich liderów. Prezydent Francji Emmanuel Macron otwarcie wezwał do wznowienia dialogu z Władimirem Putinem. Jego zdaniem, jeśli amerykańskie negocjacje nie przyniosą rezultatów, Europa powinna być gotowa do bezpośrednich rozmów z rosyjskim przywódcą. „Będzie przydatne znów rozmawiać z Władimirem Putinem” – miał stwierdzić Macron, krytykując jednocześnie wykluczenie Europy z głównego procesu negocjacyjnego.
Niemcy, choć oficjalnie zachowują dystans wobec bezpośrednich kontaktów z Moskwą, utrzymują nieformalne kanały komunikacji. Media donoszą o spotkaniach byłych wysokich rangą polityków niemieckich z przedstawicielami Kremla w Abu Zabi i Baku. Te półoficjalne rozmowy mogą świadczyć o niemieckich próbach przygotowania gruntu pod ewentualne wznowienie formalnego dialogu.
Jeszcze dalej w kontaktach z Rosją posunęły się Węgry i Słowacja. Premier Viktor Orbán wielokrotnie spotykał się z Putinem w ostatnim czasie, omawiając kwestie energetyczne i możliwości pokojowego rozwiązania konfliktu. Węgry oferowały nawet Budapeszt jako miejsce potencjalnego spotkania Trumpa z Putinem. Premier Słowacji Robert Fico również utrzymuje bliskie relacje z Moskwą, konsekwentnie krytykując sankcje i blokując niektóre inicjatywy UE wspierające Ukrainę.
Na tym tle polska strategia całkowitego zerwania kontaktów z Rosją staje się coraz bardziej odosobniona. Rząd w Warszawie konsekwentnie podkreśla, że dialog z Moskwą będzie możliwy dopiero po całkowitym wycofaniu rosyjskich wojsk z terytorium Ukrainy i rozliczeniu zbrodni wojennych. Ta bezkompromisowa postawa, choć wydaje się być zgodna z zasadami prawa międzynarodowego, prowadzi do paradoksalnej sytuacji – kraj najbardziej zaangażowany w pomoc Ukrainie traci wpływ na kształt potencjalnego porozumienia pokojowego.
Eksperci ds. bezpieczeństwa zwracają uwagę, że wykluczenie Polski z kluczowych formatów negocjacyjnych może mieć poważne konsekwencje dla bezpieczeństwa regionu. „Żadne trwałe rozwiązanie konfliktu rosyjsko-ukraińskiego nie będzie możliwe bez uwzględnienia interesów państw graniczących bezpośrednio z obszarem konfliktu” – podkreślają analitycy.
Tymczasem Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, która niedawno otworzyła spotkanie w Polsce, stanowczo potępiła rosyjską agresję na Ukrainę. To kolejny dowód na to, że mimo rosnącej gotowości do dialogu z Moskwą, Europa wciąż oficjalnie potępia działania Rosji.
W najbliższych miesiącach kluczowe będzie, czy Polsce uda się przełamać swoją izolację i włączyć się w proces negocjacyjny, czy też rozmowy o przyszłości Europy Wschodniej będą toczyć się bez udziału Warszawy. Jedno jest pewne – wykluczenie Polski z tych rozmów rodzi pytania o spójność europejskiej polityki wobec Rosji i skuteczność dotychczasowych działań wspólnoty międzynarodowej.
Stanisław Michalkiewicz „Goniec” (Toronto) • 21 grudnia 2025 michalkiewicz
A to się narobiło! Jak wiadomo, prezydent Lech Kaczyński, którego kult szerzy w naszym nieszczęśliwym kraju jego brat, Naczelnik Państwa Jarosław Kaczyński, zapoczątkował nową świecką tradycję zapalania chanukowych świeczek w Pałacu Namiestnikowskim, który jest siedzibą prezydenta. Zachowało się nawet zdjęcie prezydenta Kaczyńskiego, jak w jarmułce na głowie, w towarzystwie rabina Schuldricha, też ustrojonego w jarmułkę, zapala chanukowe świeczki. Te świeczki zapalane są na pamiątkę jakiegoś wydarzenia w plemiennej historii żydowskiej, które – podobnie jak wiele, a może nawet wszystkie wydarzenia- zostały okraszone gęstym, quasi-religijnym sosem.
Obecnie rocznicę tego wydarzenia obchodzi w Polsce żydowska sekta Chabad Lubawicz, która czci swojego, nieżyjącego już, cadyka. Ten cadyk miał bardzo oryginalne poglądy – na przykład że „żydowskie ciało” jest zupełnie inne, niż ciało jakiegoś głupiego goja, toteż Żydowie należą do jednego gatunku, podczas gdy głupie goje – do drugiego, a może nawet trzeciego.
Ciekawe, że podobne poglądy głosili hitlerowcy – na przykład, że Żydowie mają zupełnie inną krew – ale poglądy hitlerowców zostały potępione, podczas gdy identyczne, tyle, że odwrócone o 180 st. poglądy sekty Chabad Lubawicz doznają głębokiej czci nie tylko w przypadku prezydenta Lecha Kaczyńskiego, ale również byłego marszałka Sejmu Marka Jurka, który pozwolił sekcie Chabad Lubawicz zapalać chanukowe świeczki w gmachu Sejmu – w związku z czym poseł Grzegorz Braun, zbulwersowany objawami tego rasistowskiego kultu, któremu patronował portret wspomnianego cadyka, zgasił te iluminacje gaśnicą proszkową, za co teraz, to znaczy – 8 grudnia – został zaciągnięty przed nienawistny sąd.
Wspominam o tych zaszłościach z udziałem szabesgojów w osobach Lecha Kaczyńskiego i Marka Jurka, bo dopiero na tym tle można ocenić decyzję pana prezydenta Karola Nawrockiego, który żadnego cadyka do Pałacu Namiestnikowskiego na zapalanie chanuki nie zaprosił, no i sam też żadnych świeczek na menorze nie zapalał.
W związku z tym w Sejmie, wybrany niedawno przez Wielce Czcigodnych posłów marszałkiem Włodzimierz Czarzasty, urządził w tym – bądź co bądź – domu publicznym, coś w rodzaju nabożeństwa wynagradzającego – oczywiście z udziałem rabina Schuldricha i delegata Stwórcy Wszechświata na Polskę w osobie reprezentanta sekty Chabad Lubawicz. W tym nabożeństwie wynagradzającym, którego kulminacyjnym momentem było oczywiście zapalenie chanukowych świeczek na menorze, wzięli udział również inni Żydowie, m.in. Jego Ekscelencja pan Róża, ambasador USA w naszym nieszczęśliwym kraju oraz rzesze szabesgojów, wśród których wyróżniał się wiceminister spraw zagranicznych Władysław Teofil Bartoszewski. Wspominam o nim, bo jest on synem Władysława Bartoszewskiego, nazywanego „profesorem” od czasu, gdy zaproszono go na wykład do Monachium i – jak to u akuratnych Niemców – wyniknęła kwestia, według jakiej stawki mu zapłacić. Rada w radę uradzono, że według profesorskiej – no i odtąd Władysław Bartoszewski nazywany był „profesorem”, przeciwko czemu nie protestował. Otóż Władysław Bartoszewski na tle innych szabesgojów wyróżniał się zdecydowanie większym stopniem żydofilii, do której miał prawdziwą zapamiętałość, niczym Jacek Kuroń do wódki – a jego syn, Władysław Teofil Bartoszewski, najwyraźniej tę zapamiętałość do żydofilii po nim odziedziczył. Warto, by zainteresowały się tą sprawą środowiska medyczne, bo skoro jest możliwość, że żydofilia jest dziedziczna, to warto by poznać mechanizm tego dziedziczenia – no i jak to się ma do opinii wspomnianego cadyka o gatunkowej różnicy między Żydami i głupimi gojami.
Ale ekspiacyjne nabożeństwo, jakie pan marszałek Czarzasty urządził w Sejmie, który – bądź co bądź – jest domem publicznym, stworzyło również okazję innym osobistościom do podlizania się Żydom w nadziei, że zostanie to zauważone gdzie trzeba i przyczyni sie do politycznego wyleczenia. Nie mam tu na myśli pana marszałka Czarzastego, bo w jego przypadku mamy do czynienia z następstwem kultów przynoszących korzyści. Żyją jeszcze ludzie pamiętający, jak pan Włodzimierz Czarzasty krzewił w szerokich masach kult Włodzimierza Lenina, który – mówiąc nawiasem – też był Żydem ze strony matki, której dziadek był kupcem zbożowym w Starokonstantynowie na Wołyniu – no a teraz, kiedy zmienił się etap, przestawił się na inny kult i kto wie, czy gwoli lepszej prezentacji nie przeprowadzi sobie drobnej operacji chirurgicznej, która przydałaby się również Wielce Czcigodnemu Giertychu Romanu – bo chyba dopiero wtedy przekonałby wszystkich iż nieodwracalnie zerwał z grzechami młodości.
Mam przede wszystkim na myśli obywatela Tuska Donalda, który w słowach pełnych goryczy skrytykował decyzję, a właściwie na tyle decyzję, ile prezydenta Nawrockiego zupełnie w stylu hitlerowskiego „Der Sturmera”, że bliżej mu do Grzegorza Brauna, jako antysemitnika. Najwyraźniej obywatelu Tusk Donald ma nadzieję, że przez ostentacyjne demonstrowanie porażenia żydofilią, wyleczy się politycznie z innych dolegliwości – na przykład z traktowania go przez prezydenta Trumpa, jak powietrze, a nawet – jak doskonałą próżnię, czy z lekceważenia go przez europejsów, którzy nie tylko nie dopuszczają go do konfidencji w żadnych sprawach, nawet gdy namawiają się z prezydentem Żełeńskim. Właśnie te rozmowy się zakończyły, w związku z czym obywatel Tusk Donald poleciał do Berlina w nadziei, że starsi i mądrzejsi powiedzą mu, co tam zostało postanowione i jakie zadania w związku z tym Donaldu Tusku zostaną przydzielone. Czy nadzieje obywatela Tuska Donalda na polityczne wyzdrowienie są realne – to inna sprawa – ale oczywiste jest, że będzie się wokół tego uwijał – no bo cóż innego może zrobić?
Z kolei pan marszałek Czarzasty, któremu w przemówieniu wygłoszonym 13 grudnia na Placu Piłsudskiego pan prezydent Nawrockie nieubłaganym palcem wytknął komunistyczne korzonki nerwowe i niewielkie poparcie w wyborach w 2023 roku (uzyskał niewiele ponad 22 tys głosów) – że został drugą osobą w państwie wskutek partyjnych siucht – zarzucił prezydentowi Nawrockiemu odchylenie nacjonalistyczne i zapowiedział nieubłaganą walkę „weto za weto”.
Wspiera go w tym postanowieniu Tajny Współpracownik SB „Alek”, czyli były prezydent Aleksander Kwaśniewski, który wypisz-wymaluj pasuje do jednego z portretów imion Kazimiery Iłłakowiczówny: „Można zeń wszystko zrobić i w każdą formę ulepić” – ale pod warunkiem, że nie przetnie się korzonków, którymi obywatel Kwaśniewski Aleksander dyskretnie sięga do gnilnej, krwawej masy, w którą jego duchowy protoplasta, obywatel Kwasek Edmund, w UB przerabiał polskich patriotów. Toteż panu marszałkowi Czarzastemu można być zarzucić odchylenie internacjonalistyczne, gdyby w ogóle miał on jakieś poglądy – może z wyjątkiem kultu Złotego Cielca, który zbliża go z Żydami, więc chanukowe świeczki może zapalać bez większej abominacji.
Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).
‘Postanowiono zabić Polskę…’ – ks. prof. St. Koczwara Mamy prawo i obowiązek zapytać: co z Polską? Na jakim etapie wydarzeń paschalnych znajduje się teraz? I czynimy to z ambony, bo to jedyne miejsce gdzie jeszcze można takie pytanie […]
Takie rzeczy dzieją się w kaszubskim Kielnie gmina Szemud w szkole podstawowej. Zgłaszający potrzebują wsparcia w tej sprawie. Boją się że są sami i boją sie szykan ze strony szkoły do której chodzi ich dziecko. Taką wiadomość otrzymałem od syna, mieszkającego w Kielnie.
Czy możesz przekazać ten sygnał do posła ….. [Koniecznie !! md]
Jedna nauczycielka jawnie profanuje krzyż wbrew dzieciom które ten krzyż zrobiły na drukarce 3D i go powiesiły w klasie. Nauczycielka która wrzuciła go do kosza uczy angielskiego. W tej klasie regularnie ktoś usuwa godło państwowe i nie wiadomo kto bo nikogo nie złapano. Ale krzyż wrzuciła do kosza przy uczniach.
Myślę że to sprawa nie mniejszej rangi niż ta w Gietrzwałdzie bo po rozgrzewce w walce o Matkę Bożą, przyszedł czas zawalczyć o godność Jej Syna.
Według danych statystycznych państw Zachodu oraz ośrodków badawczych zajmujących się demografią religijną, udział ludności muzułmańskiej w takich krajach jak Niemcy, Francja, Belgia czy Wielka Brytania w perspektywie dwóch–trzech dekad może sięgnąć poziomu 20–30 procent. To nie oznacza jeszcze większości, ale oznacza przekroczenie progu krytycznego, po którym zaczynają działać mechanizmy władzy niezależne od nominalnej liczby ludności.
Wspólnoty narodowe nie rozpadają się dlatego, że ktoś ogłasza wojnę. Rozpadają się wtedy, gdy przestają dominować terytorialnie oraz psują prawo publiczne i lojalność cywilizacyjną. Dziś uruchamiają się dwa sprzężone ze sobą mechanizmy: polityczno-wyborczy oraz terytorialno-secesyjny. Oba są już dziś widoczne na Zachodzie, choć wciąż nazywane są eufemistycznie „wyzwaniami integracyjnymi”.
Mechanizm polityczno-wyborczy
W systemach większościowych – takich jak brytyjski FPTP czy różne odmiany JOW-ów – władza nie jest funkcją większości narodowej, lecz koncentracji głosów w konkretnych okręgach. Jeżeli dana grupa jest skupiona przestrzennie i głosuje blokowo, to 15–25 procent w skali państwa może przełożyć się na faktyczną dominację polityczną na poziomie lokalnym. Tym bardziej, gdy reszta elektoratu jest rozproszona między wiele partii, frakcji i ideologii.
[JOW nie ma „odmian”. Jeden poseł z okręgu. „Odmiany” to celowe szkodnictwo. md]
To nie jest teoria. To dokładnie to, co obserwuje się w wybranych dzielnicach Londynu, Birmingham, Brukseli czy miast północnej Anglii. Lokalne rady, burmistrzowie i administracja uczą się tam jednego: nie rządzi ten, kto ma rację, tylko ten, kto potrafi zmobilizować ulicę i głosowanie blokowe. Islamskie struktury społeczne – meczety, rady starszych, lokalne sieci lojalności – działają jak doskonale zdyscyplinowane maszyny wyborcze. Wystarczy kilka takich okręgów, by stać się języczkiem u wagi w koalicjach z lewicą, która w imię antydyskryminacji gotowa jest oddać realną władzę w zamian za moralne samopoczucie.
Nie trzeba wygrywać wyborów w skali kraju. Wystarczy kontrolować newralgiczne węzły: dzielnice, rady, urzędy, szkoły, policję lokalną.
Mechanizm terytorialno-secesyjny
Równolegle działa mechanizm drugi – znacznie groźniejszy, bo dotyczący samej istoty terytorialnej cywilizacji. Chodzi o powstawanie stref „no-go”, czyli obszarów, gdzie cywilizacyjny model prawa i jego egzekwowanie ulega faktycznemu zawieszeniu. Policja wchodzi tam niechętnie albo tylko w dużych grupach, prawo działa wybiórczo, a normy społeczne egzekwowane są przez lokalną wspólnotę z odmiennie inną moralnością.
W praktyce są to już miękkie kalifaty. Obowiązuje tam inny porządek normatywny: mieszanka szariatu, prawa zwyczajowego i kodeksu gangów. Kobiety dostosowują się do lokalnych norm nie dlatego, że państwo je do tego zmusza, ale dlatego, że presja społeczna jest skuteczniejsza niż kodeks karny. Państwo udaje, że tego nie widzi, bo wejście z całą konsekwencją oznaczałoby eskalację, na którą nie ma ani odwagi politycznej, ani społecznego mandatu. Jak widać, państwo nawet do tego się nie nadaje.
W Wielkiej Brytanii funkcjonują oficjalnie niewiążące rady szariackie. Formalnie to tylko arbitraż religijny. Faktycznie – równoległy system prawa rodzinnego i majątkowego, którego decyzje są egzekwowane społecznie. Państwo toleruje to w imię „różnorodności”, choć w praktyce oznacza to kapitulację przed innym porządkiem.
To jest secesja cywilizacyjna. Bez flag, bez referendów, bez ogłoszeń w Dzienniku Ustaw. Z udziałem 20 procent w skali kraju, ale 60–80 procent w wybranych dzielnicach, możliwe jest jednoczesne:
przejęcie lokalnych władz,
wymuszenie zmian w prawie pod hasłem walki z islamofobią,
faktyczna immunizacja stref szariackich przed ingerencją państwa.
Czy ktoś musi ogłosić kalifat? Nie. Kalifat nie jest aktem prawnym. Jest stanem faktycznym. Jeśli państwo boi się wejść na swoje terytorium, to suwerenność już została utracona – niezależnie od tego, co zapisano w konstytucji.
Dlaczego w Polsce ten scenariusz się nie powtórzy – przynajmniej na razie
W Polsce ten mechanizm dziś nie zadziała. Nie dlatego, że jesteśmy lepsi, tylko dlatego, że nie spełniamy warunków brzegowych: nie mamy dużej, skoncentrowanej diaspory muzułmańskiej, nie mamy kolonialnej przeszłości generującej roszczenia, a społeczne przyzwolenie na ustępstwa kulturowe jest znacznie mniejsze. Coraz więcej ludzi widzi, czym kończy się polityka wielokulturowości na Zachodzie, i reaguje instynktem obronnym.
To właśnie dlatego rosną notowania ugrupowań, które otwarcie mówią o zagrożeniu islamizacją — czyli głównie Konfederacji. Nie dlatego, że są radykalne, tylko dlatego, że nazywają rzeczy po imieniu, gdy inni boją się słów.
Efekt uboczny: migracja odwrotna
I tu pojawia się paradoks. Proces islamizacji na Zachodzie przyspieszy – bo rdzenne społeczeństwa będą się kurczyć nie tylko demograficznie, ale też przez ucieczkę. Do Europy Środkowej, do Międzymorza, będą migrować ludzie bogaci, wykształceni i kulturowo kompatybilni. Ci, którzy nie chcą żyć w miękkich kalifatach, ale też nie wierzą już w zdolność Zachodu do samoobrony.
Taka migracja nie jest zagrożeniem. Jest wzmocnieniem. Historia zna ten mechanizm. Próby germanizacji ziem polskich w czasach zaborów przez osadnictwo kończyły się polonizacją osadników. To nie my staliśmy się Niemcami – to oni stawali się Polakami. Asymilacja działa zawsze w stronę silniejszej kultury. Głównie dlatego, że osadnicy niemieccy to byli mężczyźni i oni żenili się z Polkami. A to matka plus szkoła wychowuje dziecko, nadając mu narodowość. Więc prawie wszyscy potomkowie Niemców stali się Polakami.
[Podobnie było we Lwowie: Austriacy, Żydzi, Niemcy się polonizowali. Ukraińcy – o wiele mniej.. MD]
I tak samo będzie tym razem. Uciekinierzy przed kalifatami nie przyniosą nam islamizacji. Przyniosą kapitał, kompetencje i potwierdzenie, że cywilizacja, której bronimy, nadal ma sens.
Kalifornizacja a islamizacja – fałszywa analogia
Pojawia się tu jeszcze jeden lęk, często podnoszony przez ludzi, którzy intuicyjnie czują zagrożenie, ale mylą mechanizmy. Chodzi o obawę, że masowa imigracja zachodnich Europejczyków do Polski doprowadzi do efektu „kalifornizacji” – zjawiska, które opisałem wcześniej jako wirus lewicowego postępu, przenoszony przez migrację wewnątrz-cywilizacyjną: https://niepoprawni.pl/blog/gps65/kalifornizacja-wirus-lewicowego-postepu. To realne zjawisko, ale w tym przypadku analogia jest błędna.
Kalifornizacja i islamizacja to dwa zupełnie różne procesy, działające według innych praw. Żeby kalifornizacja mogła zadziałać, muszą być spełnione jednocześnie dwa warunki. Po pierwsze: napływ masy wyborców niosących ze sobą spójny pakiet ideologiczny – progresywny, lewicowy, antytradycyjny. Po drugie: instytucjonalne otwarcie systemu politycznego, które pozwala im ten pakiet natychmiast przełożyć na władzę, czyli pełne prawa wyborcze, niskie bariery obywatelstwa i gotowe do przejęcia struktury.
W przypadku zachodnich Europejczyków uciekających przed islamizacją te warunki nie są spełnione. Ci ludzie nie będą migrować dlatego, że marzą o eksportowaniu lewicowego postępu. Oni migrują dlatego, że ten postęp doprowadzi ich kraje do stanu miękkich kalifatów. Z definicji będą więc w ogromnej części antyislamscy, sceptyczni wobec multikulturalizmu i wrogo nastawieni do polityki ustępstw. Ich obecność nie osłabi twardych postaw wobec islamizacji – ona je raczej wzmocni.
Druga różnica jest jeszcze ważniejsza. Kalifornizacja działa tam, gdzie migranci zachowują pełnię praw politycznych i mogą natychmiast głosować, zmieniać prawo i przejmować instytucje. W Polsce ten mechanizm nie istnieje. Nawet jeśli dojdzie do masowej migracji Niemców czy Francuzów, proces uzyskiwania obywatelstwa i praw wyborczych będzie długi, selektywny i rozciągnięty w czasie. To nie jest natychmiastowa zmiana elektoratu, tylko powolna asymilacja. Dlatego ważne jest, by u nas nie przyspieszać procesu nadawania obywatelstwa.
Krótko mówiąc: kalifornizacja to import ideologii wraz z prawami politycznymi, a islamizacja to import odrębnego porządku cywilizacyjnego wraz z roszczeniem do autonomii. To nie są zjawiska symetryczne ani porównywalne.
Dlatego migracja Zachodnich Europejczyków uciekających przed kalifatami nie stanowi dla Polski zagrożenia systemowego. Przyjadą ci, którzy jeszcze rozumieją, czym jest cywilizacja, prawo i granice. Reszta zostanie tam, gdzie już dziś państwo oddaje swoje dzielnice bez jednego strzału.
Historia pokazuje jasno, że kultura silniejsza asymiluje słabszą. Polskość jest ciągle silna, lewactwo nas jeszcze nie zniszczyło, mimo że niestety sowiecka mentalność dominuje. Jednak duch dawnych swobód i wolności nadal w nas tkwi, jak już nie w naszych głowach, to w naszej tradycji i kulturze, więc jeszcze się odrodzimy.
Autor ten notki uprawia klasyczne wishful thinking. Wcale nie musi być tak jak on tu pisze. Ja jego optymizmu absolutnie nie podzielam bo uważam że jest on oparty na historycznie prawdziwych ale nie przenoszących się na współczesność przykładach.
1. Przede wszystkim opór przeciwko islamowi w Polsce ma jedynie charakter deklaratywny i nigdy nie został sprawdzony w praktyce. Przede wszystkim dlatego, że nie mamy mniejszości islamskiej.
Ale patrząc na przykład „obsłużenia” przez lud „kwestii ukraińskiej” – panie Autorze – ja to widzę bardzo kiepsko gdy w Polsce pojawi się element islamski który mówi po polsku i który podejmie się „ewangelizacji” w duchu islamu.
Przypuszczam, że bardzo szybko znajdą się liczni etnicznie polscy miłośnicy Proroka i jego religii.
A na dodatek jak to z resztą waćpan zauważył – władza państwowa bardzo szybko stanie po stronie „nachodźców” szaleńczo walcząc z tym którym obecność Semitów nie będzie się podobać
2. Podobnie błędnie interpretuje waćpan problem migracji odwrotnej szczególnie na tle kontekstu historycznego.
Współcześni Polacy nie posiadają absolutnie żadnej odporności na obcego bakcyla. Powszechną polską religią jest oszalałe służalstwo wobec obcych z dowolnego kierunku.
Tutaj nie ma żadnej analogii do obcych migracji w czasach historycznych. Kiedy Polska była mocarstwem regionalnym z prawdziwego zdarzenia a ówczesny szlachecki naród polski był z jednej strony niezwykle hermetyczny wewnętrznie a z drugiej tolerancyjny wobec wyraźnie oznaczonego obcego elementu.
W żadnym wypadku nie może Autor liczyć na to, że ci którzy przyjadą tutaj z zachodu nie podejmą się budowania lokalnych nie-polskich (choć też i nie-islamskich) społeczności.
Niestety dekady pedagogiki wstydu oraz przyzwolenia na szkodzenie Polsce pod sztandarami już nie tyle obcych państw co ideologii i nurtów politycznych uczyniło z Polaków bezbronną plastelinę napakowaną dodatkowo ostrymi szklanymi odłamkami lokalnych niezwykle łatwych do pozyskania kolaborantów.
Miniony tydzień pokazał w konkretnych odsłonach rzeczywisty stosunek państw Unii do Ukraińców. Konflikt z Rosją Kijów usilnie kreuje zagrożeniem wspólnym. Przyjęciem do UE Żeleński ma zatuszować mega-korupcję swojego obozu do spółki z Brukselą. Dlatego nie chce skończyć tej wojny.
Ostatnie godziny pokazują prezydenta Żeleńskiego, jako człowieka zastanawiająco zmiennego. W sobotę wyraził chęć podjęcia na propozycję USA rozmów trójstronnych z Rosją. Dziś już obwarował to dołączeniem krajów europejskich do takich negocjacji. Sęk w tym, że po totalnym fiasku szczytu w Berlinie w ostatni czwartek, gdzie odmówiono przekazanie Ukrainie rosyjskiego depozytu z równoczesnym rozpadem tak zwanej koalicji chętnych nawet niemieckie media nie mają wątpliwości, że ich społeczeństwo nie zgodzi się składać na pożyczkę 90 mld euro nie do oddania. Lista krajów z takim nastawieniem pięknie się wydłuża. I tylko Donald Tusk gotów jest zabrać bez pytania podatki Polaków i utopić w kieszeni swego kumpla Wałodii z Ciamajdanu. Po to ostatecznie został clown telewizyjny prezydentem, żeby wszyscy konkreti oligarchowie jeszcze bardziej się upaśli.
Bredzący coraz wyraźniej niczym zdziecinniały emeryt premier marzy dobić do końca kadencji, żeby pospłacać zaciągnięte zobowiązania. Jest bardziej, niż nerwowo, bo wybory w Stanach wygrał Trump, a jeszcze gorzej wybrali Polacy. Z trzech stron, a w zasadzie licząc z obozem prezydenckim, PiS i obydwie Konfederacje nawet w stanie ostrej niedyspozycji zaciskają jelita Koalicji Obywatelskiej.
Kiedy pan premier i świta wyskoczą z tematem pożyczki, który wcześniej ma wielką szansę rozpłynąć się po europejskich salonach, nastąpi powrót do skutków ,,ustawy łańcuchowej,, i rząd pokąsany kłami ulicy z podartą godnością też się rozpłynie. Każde sankcje Brukseli wobec Moskwy przy spadku temperatury społecznego poparcia dla Kijowa mają wymiar ciekawostki na miarę odkryć badaczy sanskrytu.
Wiadomo z historii, że Ukraina sama z siebie nic nie urodzi poza nacjonalistycznym warczeniem. Co tam dziś stoi pobudował Lenin, Stalin. I za niewdzięczność jeszcze osamotniona sromotnie zapłaci.
Większość komentarzy amerykańskiej Strategii Bezpieczeństwa Narodowego jest zdecydowanie tendencyjna, co więcej oderwana od analizy samego tekstu i bardziej ujawniająca uprzedzenia autora, niż zawartość tego dokumentu. A jest to niezwykle ważny tekst dla zrozumienia tego, co się dzisiaj dzieje na naszym globie, więc warto poświęcić mu więcej uwagi.
Jak już pisałem, szczególnie ci, którzy przedstawiają obecne lewacko-liberalne elity Europy starają się ten dokument obśmiać nie unikając jawnych manipulacji i przemilczeń. Powód jest prosty: Amerykanie poddają całą klasę polityczną UE totalnej krytyce oskarżając ją o brak koncepcji i jeszcze większą niemoc w realizacji jakiejkolwiek strategii. Według nich to nie USA, ale UE zdradza europejskie wartości i prowadzi do deeuropeizacji naszego kontynentu. Ameryka chce podtrzymywać swoich sojuszników, ale wtedy gdy ją coś z nimi łączy. Ultraliberalna światopoglądowo lub muzułmańska Europa nie jest dla obecnej ekipy w Białym Domu partnerem do wspólnego działania. Dla tych krytyków Strategia jest świadectwem amerykańskiego egoizmu i zdrady wspólnych z Europą wartości (np. wolność, sprawiedliwość, demokracja)
Kluczowym krajem w amerykańskiej wizji geopolityki nie jest Rosja, lecz Chiny. I to musimy sobie dobrze przyswoić, wręcz wyryć na nosie. Jak sobie wyobrażam Putina czytającego amerykańską Strategię Bezpieczeństwa Narodowego? Bo to przecież jest list Trumpa między innymi do niego. Myślę, że Władymir Władymirowicz czytał go z wzrastającym rozdrażnieniem. I bynajmniej nie dla tego, że jest tam coś, co przeciwstawia się jego planom, bo może tam sobie znaleźć rzeczy, które uzna za miłe. Rozdrażnienie z zupełnie innego powodu.
Putin to człowiek wychowany w ZSRR i do tego z mentalnością kagebisty. Jego obsesją są Stany Zjednoczone: nienawidzi ich, pogardza, boi się i zazdrości. Kiedy Stanami rządziły takie mięczaki jak Obama czy Biden to uśmiech nie znikał z jego twarzy – jego kompleksy wobec USA były przysypane poczuciem wzrastającej potęgi. Trump rozwala to uczucie samozadowolenia i Ameryka znowu staje się tym przebiegłym potworem, który doprowadził do upadku ZSRR – według Putina największej tragedii XX wieku. Lecz nie to złości Putina czytającego amerykańską Strategię. Kompleksy budzą się na nowo kiedy widzi, że Amerykanie lekceważą jego Imperium, uważając je co najwyżej za regionalne mocarstwo („papierowy tygrys” Trumpa), a nie równego sobie przeciwnika. Armia Putina skompromitowała się na Ukrainie i nie potrzeba tak wiele, aby się nawet sypnęła. Nie sypie się dzięki słabości Europy i braku chęci do mieszania się ze strony Trumpa. Nic nie boli mocniej takiego samca alfa jak Putin, niż lekceważenie ze strony drugiego samca alfa. Dla Trumpa wiele ważniejsze w globalnej grze są rosnące ekonomicznie Indie, niż szamocąca się Rosja.
Także nam Polakom i Europejczykom trzeba się pogodzić z tym, że Europa i jej konflikt z Rosją w skali globalnej nie są sprawą zasadniczą dla USA. Czy zakończy się tak, czy inaczej Ameryce to nie robi większej różnicy, bo Ameryka myśli tylko o jednym: o Chinach. Udział UE w globalnej ekonomice świata spada od lat, a udział Chin wraz z azjatyckimi tygrysami niezmiennie rośnie. Ekonomikę Rosja można postawić gdzieś koło Włoch, a od USA jest przynajmniej 10 razy słabsza. W ciągu jednego roku Putin stracił takiego sojusznika jak Syria, po łapach dostał Iran, a Wenezuela ledwie dyszy. Globalne mocarstwo Federacja Rosyjska rozsypało się jak domek z kart. Putin dobry jest w różnych grach i gierkach, ale fakt jest taki, że za przeproszeniem „wyżej sra niż dupę ma”.
Trump chce zakończyć wojnę na Ukrainie, ponieważ z każdym dniem jej trwania Rosja staje się coraz bardziej surowcowym wasalem Pekinu. Chińczyk korzysta na najprostszej zasadzie każdej gry: gdzie dwóch się bija, tam trzeci korzysta. Jakakolwiek pomoc USA dla Ukrainy to amerykańskie pieniądze wyrzucone w błoto, a dokładniej do chińskiego budżetu. Ruble, które miliardami idą do rosyjskiego wojska, które ugrzęzło w Donbasie, to radość dla Chińczyka. Chińczycy sprzedają komponenty dla dronów tak rosyjskich, jak ukraińskich. Rosja musi sprzedawać Chinom coraz tańszy gaz i ropę zarazem uzależniając się od tego klienta. Czyż to nie musi radować Chińczyka? Nie jest w interesie Ameryki, aby Rosja wpadała w coraz mocniejsze uściski Pekinu i dlatego wojnę trzeba szybko kończyć, a Rosję ciągnąć w swoją stronę. Taki jest punkt widzenia Ameryki, która patrzy na wojnę w Donbasie w kontekście konfliktu ze swoim największym adwersarzem, czyli Chinami.
Największą wadą Strategii Trumpa jest jej racjonalność. Tak, właśnie racjonalność. Z jednej strony to jej zasadnicza zaleta, a z drugiej jej racjonalność powoduje, że ta geopolityczna diagnoza jest jednostronna. W polityce międzynarodowej liczy się nie tylko chłodna kalkulacja, ekonomika, wszechstronna analiza informacji, lecz liczy się także ludzki czynnik. Jeśli posłuchać to, co Putin mówi np. o Ameryce i zdegradowanej moralnie Europie, które od upadku ZSRR myślą tylko o tym jak zniszczyć wspaniałą Rosję, to nietrudno zrobić wywód, że inspiracją jego działania nie są wyłącznie racjonalne analizy typu: bez Ukrainy Imperium nie jest ekonomicznie stabilne, ale przede wszystkim osobiste maniakalne fantazje, kompleksy i agresja. Oto jedna z ostatnich wypowiedzi Putina, osobista, nie czytana z kartki:
„Europejskie „podświnie”: Tam nie ma żadnej cywilizacji, tam jest tylko pełna degradacja. Po rozpadzie ZSRR nam wydawało się, że staniemy się szybko członkami tak nazywanej „rodziny cywilizowanych europejskich narodów”. Dzisiaj okazuje się, że tam nie ma żadnej cywilizacji, tam tylko całkowita degeneracja. Poprzednia amerykańska władza świadomie doprowadziła do konfliktu zbrojnego na Ukrainie. Myślę, że to jest jasne dlaczego? Wszyscy byli pewni, że za krótki czas oni Rosję zniszczą. A europejskie „podświnie” od razu przyłączyły się do tej akcji mając nadzieję, że będą się mogli najeść na upadku naszego kraju, zwrócić sobie to, co było utracono w przeszłości i zemścić się. Teraz wszystkim stało się jasne, że wszystkie te próby i destruktywne plany w stosunku do Rosji całkowicie zawiodły. Całkowicie!”
Wielokrotnie widziałem granicę chińsko-radziecką. Jeszcze dzisiaj jest to pas ziemi kilkudziesięciu kilometrów szerokości, całkowicie bezludny i niezamieszkały. Spotkamy tam po stronie radzieckiej bunkry i umocnienia, wiele rzędów zasieków. Co ciekawe nie budowano tam też żadnych dróg. Wszystko to wskazuje, że strategia radzieckiego sztabu generalnego wobec komunistycznych Chin była wybitnie obronna, czyli była całkowitym przeciwieństwem strategii wobec Europy Zachodniej. Dlaczego? Wszystko zaczęło się w latach 50-tych, kiedy narastał konflikt ideologiczny między Chinami i Sowietami. W 1969 roku przerodził się on w lokalny konflikt graniczny sprowokowany przez pretensje terytorialne Chińczyków. Rosjanie jak mogli unikali starć z Chinami, które później zostały nazwane konfliktem ussuryjskim, nie dotyczył on tylko walk na dalekim Wschodzie, ale także chińskich ataków na granicę w Kazachstanie. Konflikt zażegnano, ale to Rosjanie musieli ustąpić przekazując sporną wyspę na rzece Ussuri. Co ciekawsze w 2004 Putin po cichutku oddał jeszcze Chińczykom 340 km kwadratowych świętej rosyjskiej ziemi na Amurze! Czy mogą sobie czytelnicy wyobrazić coś takiego na granicy rosyjsko-ukraińskiej lub w okręgu kaliningradzkim?
O co w tym wszystkim chodzi? Chiny w ciągu 40 ostatnich lat wyrosły na mocarstwo, które chce konkurować z Stanami Zjednoczonymi. [Ale to zrobili milionerzy z Zachodu, głównie z USA md]
W pierwszym lepszym chińskim powiatowym mieście jest więcej drapaczy chmur niż w Moskwie – takie jest porównanie ekonomik obu państw. Czym jest Rosja wobec Chin? Niczym. A właściwie łakomym kąskiem.
Syberia to ogromne obszary niezamieszkanej ziemi uprawnej, przebogate złoża wszelkich minerałów i … 4250 km granicy z Chinami. Na Syberii żyje … 25 milionów ludzi, a w Chinach tuż za granicą 1500 milionów. Gęstość zaludnienia po obu stronach granicy na Amurze jest jak 1:100 i wiadomo na czyją korzyść. Od lat Chińczycy arendują ziemię kołchozów na Amurem i pracują tam od wiosny od jesieni. Pracują tam, gdzie nie ma komu pracować, bo Rosjan jest coraz mniej, a ci którzy jeszcze żyją we wsiach na Dalekim Wschodzie piją wódkę kupioną za pieniądze z dzierżawy ziemi Chińczykom.
Rosja wygrała z Niemcami w II Wojnie Światowej swoimi nieograniczonymi zasobami ludzkimi. Po pierwszym dniu Bitwy na łuku kurskim panami pola bitwy byli Niemcy. Naprawili uszkodzone czołgi i następnego dnia znowu odparli atak nowych czołgów radzieckich, trzeciego dnia sytuacja się powtórzyła i choć Niemcy wydawali się mieć przewagę, to Rosjanie ostatecznie bitwę wygrali, ponieważ znowu mogli wprowadzić do walki nowe oddziały. [Synku, toć to była broń, amunicja i transport- amerykańskie. md]
Straty rosyjskie na froncie wschodnim były wielokrotnie większe niż niemieckie, ale wygrywali tym, że mieli większe odwody. Niemcy nie mieli możliwości uzupełnić swoje wyczerpane oddziały. Podobną sytuację widzimy teraz na Ukrainie: Rosjan jest wielokrotnie więcej, ich straty są katastrofalnie większe od ukraińskich, a jednak wolno posuwają się do przodu. Natomiast w konflikcie ussuryjskim było dokładnie na odwrót: Chińczycy tracili wiele więcej żołnierzy, ale następnego dnia mieli nowych żołnierzy do walki. Rosja ciągle stosuje na zachodzie taktykę: ludzie za ziemię. I to jest właśnie przyczyna, że radzieccy, a teraz rosyjscy generałowie tak boja się Chińczyków. Dla Mao utrata 10 milionów byłoby rozwiązaniem problemu uciążliwych nadwyżek demograficznych, dla ZSRR 1 mln. zabitych byłby tragedią nie do odrobienia. Na froncie zachodnim Rosjanie mogą wygrywać przy taktyce „mięsa armatniego”, na wschodnim także dzisiaj nie byłoby na to szans.
Można powiedzieć, że Chiny są biologicznym zagrożeniem dla Rosji, tymczasem Putin twierdzi, że takim zagrożeniem jest Europa „podświni”. Prawda, że to irracjonalne? Putin powinien szukać sojuszu z Europą i Ameryką, aby równoważyć chińską dominację i na to liczy Trump. Tymczasem Putin oddaje Chińczykom świętą ruską ziemię, przymila się do Pana Xi i zachowuje jak jego wasal. Dlaczego? Bo polityka jest irracjonalna. Putin ma obsesje na punkcie Europy, USA, Niemiec, Polski. Ta obsesja nim kieruje i współgra ona z narodowymi kompleksami Rosjan. Putin przemilcza chińskie zagrożenie, a może to robić, ponieważ chińskie ekspansjonizm był zawsze inny niż zachodni, w tym rosyjski. Chiński ekspansjonizm jest polityczno-ekonomiczny, a nie militarny. Chiny podporządkowują sobie państwo za państwem, kontynent za kontynentem poprzez swoje tanie towary i żywy pieniądz za surowce. Putin kieruje anachronicznym Imperium, które jak w epoce lodowcowej opiera się na sile fizycznej. Chiny budują swoją potęgę na wiedzy, technologiach, biznesie i pracowitości. Kiedy na początku lat 90tych uczyłem się na Tajwanie, to ciągłe słyszałem od Chińczyków, że oni lubią trzy rzeczy: pracowanie, kupowanie i jedzenie. Dlatego też chiński imperializm jest ukryty, nie potrzebuje nowych terytoriów tak jak Rosja, która ciągle musi coś pożerać, aby przeżyć.
Chińczycy są niezwykle merkantylni i biznesowi: wszystko sprowadza się do kasy. Jak mieszkałem w Kirgistanie to godzinami, po kilkanaście razy stałem w urzędzie paszportowym, aby przedłużyć wizę. A tu przychodzi Chińczyk, daje paszport (100 baksów w środku) i na moich oczach za kilka minut ma nową wizę. Tak kupili już pół Afryki.
Chińczycy dobrze wiedzą, że stopniowo skolonizują Syberię, bo taka jest demografia, taka jest ekonomia. Dziś na zimę większość z nich pracujących w rolnictwie w okolicach Chabarowska wraca do domu, ale wielu innych cały rok zaludnia chińskie bazary w rosyjskich miastach. Jutro zaludnią wsie, fabryki, porty. Chińskie towary nieustannie opanowują rosyjski rynek mimo prób rosyjskich władz aby to ograniczyć. I pewnego dnia kiedy w mieście lub wsi będzie 90 % Chińczyków, to oni po prostu pokojowo przejmą najpierw Daleki Wschód, a potem całą Syberię. I to Putina nie martwi, bo o tym nie chce myśleć, kiedy krok za krokiem uzależnia swój „dumny” naród od skośnookich. Putin, który rządzi Imperium, które opiera się na sile militarnej, nie chce brać pod uwagę zagrożenie ekspansją ekonomiczną i demograficzną. Jeśli nas nie atakują chińskie czołgi to nie ma problemu – w ten sposób uspokaja rosyjskich patriotów. Chińczykom zaś nie przeszkadza, że na Kremlu będzie wisieć rosyjska flaga, ważne, że łopotać będzie na chińskim wietrze.
To jest właśnie błąd amerykańskiej strategii, ponieważ Trump uważa, że problemy można załatwić przy pomocy szukania wspólnego interesu. Marzy, że Rosja zrobi z nim deal, dlatego że Rosji to się opłaca, a nie opłaca się rola surowcowego wasala Państwa Środka. Ale tu niestety wchodzą czynniki duchowe, ideowe, osobiste. Ideologia Putina jest prosta i nieskomplikowana: narodowy szowinizm, imperializm i „zdrowy, moralny sposób życia” (w odróżnieniu od europejskich „podświni”). W ideologii Putina jest jednak jeszcze jeden element, o którym rzadziej się mówi: euroazjatyzm. Putin wspomina o nim np. w kontekście Szanghajskiej Organizacji Współpracy (Rosja, Chiny, Azja Centralna, Indie, Iran) – ma to być przeciwwaga dla UE i NATO. Euroazjatyzm odwołuje się do idei „zdrowej siły” cywilizacji kontynentalnej przeciwstawianej „pasożytniczej” cywilizacji atlantyckiej. Mają ją tworzyć narody Azji Centralnej (głównie koczownicze) i wschodni Słowianie.
Dosyć to wszystko enigmatyczne, ale jeśli spojrzymy na historię to sprawa staje się jaśniejsza. Hunowie, Turcy, Mongołowie – kolejne hordy wojowniczych plemion koczowników ruszały na zachód pchając przed sobą inne plemiona, co powodowało np. w starożytności Wielką Wędrówkę Ludów. W 1223 Mongołowie podbili Ruś Kijowską i doszli aż do Legnicy budząc przerażenie w całej Europie – to właśnie konkretny przejaw euroazjatyzmu. Tatarzy nie okupowali Rusi, tylko korzystali z usług jednego z ruskich książąt, który dla nich kontrolował inne księstwa, a przede wszystkim zbierał daniny. W tym czasie Aleksander Newski za pomoc w tłumieniu powstania księcia Tweru przeciwko Złotej Ordzie otrzymał od wielkiego chana tytuł wielkiego księcia Włodzimierskiego oraz prawo poboru daniny. Wyśmienity przykład współpracy między koczownikami Azji Centralnej i wschodnimi Słowianami. Z księstwa Włodzimierskiego wyłoniło się Księstwo Moskiewskie, które wykorzystując „przyjaźń” Tatarów i ich sposoby działania stopniowo podporządkowało sobie inne księstwa ruskie. Z czasem powstało z tego Imperium Rosyjskie dziedzicząc po Mongołach nieustanne parcie na Zachód. Można więc mieć wrażenie, że sojusz Rosji z Chinami (zastępującymi poprzednich koczowników-azjatów), gdzie Rosja „zarządzała” by Europą jako zapleczem intelektualnym jest nowym modelem euroazjatyzmu.
Wiarę w racjonalizm widać też w strategii USA wobec Chin. Kluczowa na dzisiaj jest sprawa Tajwanu, pytanie jednak brzmi: Czy Tajwan jest ważny dla Xi wyłącznie z przyczyn strategicznych, jako wyspa strzegąca Morze Południowochińskiego – najważniejszego obecnie akwenu świata? Gdyby tak było można by zrobić z Chińczykami jakiś deal, ale niestety Chińczyk ma kuku na punkcie tej wyspy z innych, mniej racjonalnych powodów. Chiny są niezwykle wrażliwe na wszelkie wpływy obcych państw na swoim terytorium, a Tajwan uznają za swoją ziemię. Państwo Środka, to środek świata i nikt nie może na nim postawić swojej nogi i z tego powodu Tajwan zawsze będzie ujmą na honorze Chińczyków. Drugi powód jest taki, że istnienie innego modelu funkcjonowania Chin niż model postkomunistyczny jest nieustannym zagrożeniem dla kapitalistycznej despotii nacjonal-komunizmu ChRL. Tajwan jest wiecznym zagrożeniem ideowym, podważa zasadność istnienia władzy, która rządzi Chinami od 1949. Amerykanie w swoim racjonalizmie biorą pod uwagę wyłącznie interesy ekonomiczne, a dla Chin ekonomia, polityka są ważne, ale w przypadku Tajwanu jeszcze więcej poczucie swojej godności.
A co to znaczy dla nas? Amerykanie nie traktują Rosji ani jako szczególny problem, ani szczególnego wroga. Ponieważ rozumują w kategoriach biznesu, więc trudno im pojąć irracjonalną drapieżność rosyjskiego Imperium. Oczywiście mogą zmienić zdanie, jeśli zobaczą rosyjskie czołgi w Wilnie, tylko czy wtedy nie będzie za późno? Tym bardziej musimy liczyć na siebie i na lokalne sojusze, z których najważniejszy jest z Ukrainą. USA biorą na siebie zmaganie z chińską despotię, której możliwości ekonomiczne są gigantyczne i ciągle rośnie potencjał militarny. Pax China – mocarstwo, które zniewala człowieka przy użyciu najnowocześniejszych technologii, jest zagrożeniem dla całego globu. Osłabiona Europa nie ma sił, a nawet chęci, aby się Chinom przeciwstawić, pozostaje więc tylko Ameryka. Pamiętajmy jednak, że zwycięstwo Chin może też oznaczać zwycięstwo Rosji: będziemy wtedy wasalem wasala i na nas poniżona Rosja będzie wyładowywać swoją frustrację.
Wygląda na to, że jankesi nie mają jeszcze jasnej wizji jak uspokoić azjatyckiego smoka i macają po omacku chcą ograniczyć na początek chińskie wpływy na swoim kontynencie, budować sojusze na Pacyfiku, przeprowadzić reindustrializację swojego kraju, ograniczyć chiński handel zagraniczny, transfer technologii itp. Przynajmniej dają Chińczykom jasny sygnał, że Ameryka się budzi i gotowa jest walczyć o swoją globalną pozycję. Dzisiaj tylko Ameryka jest w stanie przeciwstawić się totalitarnym Chinom, co dla wolnej i demokratycznej Europy ma kolosalne znaczenie, szczególnie patrząc na nowy euroazjatyzm łączący Rosję z Chinami. Niestety trzeba być realistą i pamiętać wiele lekcji historii, kiedy tyranie zawsze lepiej się dogadywały ze sobą niż z krajami demokratycznymi. To jedna z przyczyn, że mimo zagrożenia, które Chiny niosą Rosji, Putinowi jest bardziej po drodze z Panem XI niż z Donaldem. Tak więc na naszych oczach toczy się Wielka Gra i to o wiele większą niż w XIX wieku w Azji Centralnej między Rosją a Imperium Brytyjskim.
Europa pożycza ukraińskim złodziejom pod “zastaw” rosyjskich reparacji. Złodzieje uciekną a “reparacje” zobaczymy jak świnia niebo. – napisał Witold Gadowski na X
Gadowski pisząc “Europa” nie jest do końca ścisły. Nie Europa, ale twór o nazistowskich i komunistycznych korzeniach, czyli Unia Anty Europejska – projekt „Bestii”, którego kolejną emanację tworzyli były hitlerowiec, zwolennik rządu Vichy i agent CIA.
Marek Chodorowski z którego poglądami uformowanymi na bazie historiozofii, nie ukrywam, zgadzam się w dużej części, próbuje uświadomić bardziej inteligentnej części opinii publicznej realne mechanizmy geopolityki. W skrócie: Ocalenie, a potem odrodzenie wolnej Polski może się udać w wyniku osłabienia tempa realizacji lub rozpadu trzech satanistycznych projektów: Ukrainy, Unii Anty-Europejskiej i Izraela.
Jak długo będzie trwać okradanie Polski?
Tak długo dopóki nie nastąpi restytucja polskiej państwowości, której przeciwnikami są wyżej wymienione byty. Postsowiecka, a dziś coraz bardziej neobanderowska Ukraina jest skutecznym narzędziem niszczącym Polskę. Ukraińcy byli w przeszłości wykorzystywani przez sowiecką Rosję i hitlerowskie Niemcy, a dziś są potencjalną siłą nie mniej destrukcyjną od sub-saharyjskich Murzynów z nożami w zębach.
Dalsze dywagacje na ten temat nie mają, moim zdaniem, żadnego sensu, ale znając zacietrzewienie najgłupszych razem oraz narratorów z grupy kradnących razem niejeden z nich wniesie, z charakterystyczną afektacją, okrzyk: “oni kradną za nas”!
The Limited Hangout: Blame Congress for the Epstein mess- they passed the bill where the government could redact whatever the heck they wanted – to protect the government. Now, the public will never know how involved our government (IC) or foreign governments were in setting up honey pots, blackmailing politicians, business people, and government officials, etc. Congress knew exactly what would happen. Including those who are now screaming the loudest – and who also happened to be the same Congresscritters who put in the amendments that the government could redact whatever they wanted – as long as they redact in ways that are in the government’s interest. Congress was protecting their own in doing what they did. Now they can blame the DoJ for redacting and pat themselves on the back for doing the right thing by passing this bill.
Don’t be fooled. It is total BS. They set this up. Don’t blame Bondi for doing what Congress asked for.
Yeah – still funny.
The fact is that the “rainbow” flag symbolizing LGBT people is a way to attract and groom children. The flag and colors have bright, saturated colors, a simple geometric design, and rainbow imagery – imagery that is also used in many cartoons and picture books, so a CHAT-GPT query is in order:
Can you name cartoons that use the rainbow and why?
Note the pattern…
LGBT-affiliated groups and individuals intentionally place pride symbols in child-focused environments, including events like drag Queen Story Hour, cartoons, animation, and gay pride parades.
This is not age-appropriate inclusion and is most definitely ideological marketing – to children, who are at an age where fetishes can develop.
To learn more about the development of fetishes in young children, please read my essay:
Mały chłopiec stoi przed kamerą. Jest blady i nie ma włosów.
„Mam siedem lat i mam raka” – mówi. „Proszę, uratuj mi życie i pomóż mi”.
Khalil – przedstawiony powyżej na kadrze z filmu – nie chciał tego nagrywać, mówi jego matka Aljin. Poproszono ją, by ogoliła mu głowę, a następnie ekipa filmowa podłączyła go do fałszywej kroplówki i poprosiła rodzinę, by udawała, że to jego urodziny. Dali mu scenariusz do wyuczenia się i wyrecytowania po angielsku.
I nie podobało mu się – mówi Aljin – kiedy obok niego położono posiekaną cebulę, a pod oczy włożono mu mentol, żeby się rozpłakał.
Aljin zgodziła się na to, ponieważ, mimo że scena była fałszywa, Khalil naprawdę miał raka. Powiedziano jej, że ten film pomoże zebrać pieniądze na lepsze leczenie. I rzeczywiście udało się zebrać fundusze – 27 000 USD (20 204 GBP), zgodnie z kampanią, którą odnaleźliśmy, prowadzoną w imieniu Khalila.
Aljin została jednak poinformowana, że kampania zakończyła się niepowodzeniem i twierdzi, że nie otrzymała nic z tych pieniędzy – jedynie 700 USD (524 GBP) opłaty za filmowanie w tamtym dniu. Rok później Khalil zmarł.
Serwis BBC World Service odkrył, że na całym świecie zdesperowani rodzice chorych lub umierających dzieci są wykorzystywani przez internetowe kampanie oszustów. Ludzie przekazują pieniądze na kampanie, które rzekomo zbierają fundusze na leczenie ratujące życie. Zidentyfikowaliśmy 15 rodzin, które twierdzą, że otrzymały niewiele lub nic z zebranych funduszy i często nie miały nawet pojęcia, że kampanie zostały opublikowane, mimo że zostały poddane dręczącym filmowaniom.
Dziewięć rodzin, z którymi rozmawialiśmy – których kampanie wydają się być produktami tej samej sieci oszustów – twierdzi, że nigdy nie otrzymały niczego z 4 milionów dolarów (2,9 miliona funtów) zebranych w ich imieniu.
Informator pochodzący z owej sieci powiedział nam, że poszukiwano „pięknych dzieci”, które „musiały mieć od trzech do dziewięciu lat… bez włosów”.
Zidentyfikowaliśmy kluczowego gracza w tym oszustwie jako Izraelczyka mieszkającego w Kanadzie o nazwisku Erez Hadari.
Nasze śledztwo rozpoczęło się w październiku 2023 r., kiedy naszą uwagę przykuła niepokojąca reklama na YouTube. „Nie chcę umierać”, szlochała dziewczyna o imieniu Alexandra z Ghany. „Moje leczenie dużo kosztuje”.
Wygląda na to, że kampania crowdfundingowa dla niej zebrała prawie 700 000 USD (523 797 GBP).
Widzieliśmy więcej filmów przedstawiających chore dzieci z całego świata na YouTube, wszystkie uderzająco podobne – zręcznie wyprodukowane i które najwyraźniej zebrały ogromne sumy pieniędzy. Wszystkie przekazywały poczucie naglącej potrzeby, posługując się emocjonalnym słownictwem.
Identyfikacja prezentowanych dzieci była trudna. Wykorzystaliśmy geolokalizację, media społecznościowe i oprogramowanie do rozpoznawania twarzy, aby znaleźć ich rodziny, mieszkające tak daleko od siebie, jak Kolumbia i Filipiny.
Chociaż trudno było stwierdzić z całą pewnością, czy sumy pieniężne na stronach internetowych kampanii były prawdziwe, przekazaliśmy niewielkie kwoty na dwie z nich i zobaczyliśmy, że sumy wzrosły o te kwoty.
Rozmawialiśmy również z osobą, która twierdzi, że przekazała 180 dolarów (135 funtów) na kampanię Alexandry, a następnie została zasypana prośbami o więcej, wszystkie napisane tak, jakby zostały wysłane przez Alexandrę i jej ojca.
Na Filipinach, Aljin Tabasa powiedziała nam, że jej syn Khalil zachorował tuż po swoich siódmych urodzinach.
„Kiedy dowiedzieliśmy się, że to rak, poczułam się, jakby cały mój świat się rozpadł” – mówi.
Aljin mówi, że leczenie w lokalnym szpitalu w mieście Cebu było powolne, a ona wysłała wiadomość o pomoc do wszystkich, o których mogła pomyśleć. Jedna z osób skontaktowała ją z lokalnym biznesmenem o imieniu Rhoie Yncierto – który poprosił o nagranie wideo Khalila, które, patrząc wstecz, Aljin zdaje sobie sprawę, że było zasadniczo castingiem.
Potem, w grudniu 2022 roku, z Kanady przyjechał inny mężczyzna, przedstawiając się jako „Erez”. Jak mówi, zapłacił jej z góry opłatę za filmowanie, obiecując kolejne 1,500 USD (1,122 GBP) miesięcznie, jeśli film wygeneruje wiele darowizn.
Erez wyreżyserował film Khalila w lokalnym szpitalu, prosząc o kolejne ujęcia – według Aljin zdjęcia trwały 12 godzin.
Miesiące później rodzina twierdzi, że nadal nie dowiedziała się, jak wideo zostało przyjęte. Aljin skontaktowała się z Erezem, który powiedział jej, że wideo „nie odniosło sukcesu”.
„Tak więc, jak zrozumiałam, film po prostu nie zarobił żadnych pieniędzy” – mówi.
Ale powiedzieliśmy jej, że kampania najwyraźniej zebrała 27 000 USD (20 204 GBP) do listopada 2024 r. i nadal była online.
„Gdybym wiedziała, ile pieniędzy zebraliśmy, nie mogę przestać myśleć, że być może Khalil nadal by tu był” – mówi Aljin. „Nie rozumiem, jak mogli nam to zrobić”.
Zapytany o swoją rolę w kręceniu filmu, Rhoie Yncierto zaprzeczył, że kazał rodzinom golić głowy swoich dzieci na potrzeby filmu i powiedział, że nie otrzymał żadnej zapłaty za rekrutację rodzin.
Powiedział, że „nie miał kontroli” nad tym, co stało się z funduszami i nie miał kontaktu z rodzinami po dniu kręcenia filmu. Kiedy powiedzieliśmy mu, że nie otrzymali żadnej darowizny z kampanii, powiedział, że jest „zdziwiony” i „bardzo współczuje rodzinom”.
Nikt o imieniu Erez nie pojawia się w dokumentach rejestracyjnych Chance Letikva. Jednak dwie z badanych przez nas kampanii również były promowane przez inną organizację o nazwie Walls of Hope, zarejestrowaną w Izraelu i Kanadzie. Dokumenty wymieniają dyrektora w Kanadzie jako Ereza Hadari.
Jego zdjęcia w Internecie pokazują go na żydowskich wydarzeniach religijnych na Filipinach, w Nowym Jorku i Miami. Pokazaliśmy je Aljin, a ona powiedziała, że to ta sama osoba, którą poznała.
Zapytaliśmy pana Hadariego o jego zaangażowanie w kampanię na Filipinach. Nie odpowiedział.
Odwiedziliśmy kolejne rodziny, których kampanie zostały zorganizowane przez pana Hadariego lub były z nim powiązane – jedną w odległej społeczności tubylczej w Kolumbii, a drugą w Ukrainie.
Podobnie jak w przypadku Khalila, lokalni pośrednicy skontaktowali się, aby zaoferować pomoc. Dzieci były filmowane i zmuszane do płaczu lub udawania łez za symboliczną opłatą, ale nigdy nie otrzymały żadnych dalszych pieniędzy.
Sergio Care z Sucre w północno-zachodniej Kolumbii twierdzi, że początkowo odmówił tej pomocy. Powiedział, że skontaktowała się z nim osoba o imieniu Isabel, która zaoferowała pomoc finansową po tym, jak u jego ośmioletniej córki, Any, zdiagnozowano złośliwego guza mózgu.
Ale Isabel przyszła go szukać w szpitalu leczącym Anę, w towarzystwie mężczyzny, który powiedział, że pracuje dla międzynarodowej organizacji pozarządowej.
Opis mężczyzny podany przez Sergio pasował do opisu Ereza Hadariego – następnie rozpoznał go na zdjęciu, które mu pokazaliśmy.
“Dał mi nadzieję… Nie miałem żadnych pieniędzy w przyszłości”.
Żądania wobec rodziny nie skończyły się wraz z nagraniem filmu.
Isabel ciągle dzwoniła, mówi Sergio, domagając się więcej zdjęć Any w szpitalu. Kiedy Sergio nie odpowiadał, Isabel sama zaczęła wysyłać wiadomości do Any – notatki głosowe, które słyszeliśmy.
Ana powiedziała Isabel, że nie ma więcej zdjęć do wysłania. Isabel odpowiedziała: „To bardzo źle Ana, naprawdę bardzo źle”.
W styczniu tego roku Ana – teraz już w pełni zdrowa – próbowała dowiedzieć się, co stało się z obiecanymi pieniędzmi.
„Ta fundacja zniknęła” – powiedziała jej Isabel w notatce głosowej. “Twój film nigdy nie został opublikowany. Nigdy. Nic z nim nie zrobiono, słyszysz?”.
Okazało się jednak, że film został opublikowany i do kwietnia 2024 r. zebrał prawie 250 000 USD (187 070 GBP).
FOTO: Ana i jej tata mieszkają w odległej rdzennej społeczności w Kolumbii
W październiku przekonaliśmy Isabel Hernandez, by porozmawiała z nami za pośrednictwem łącza wideo.
Wyjaśniła, że przyjaciółka z Izraela przedstawiła ją komuś, kto oferował pracę dla „fundacji” chcącej pomóc dzieciom chorym na raka. Odmówiła podania nazwiska osoby, dla której pracowała.
Powiedziano jej, że tylko jedna z kampanii, które pomogła zorganizować, została opublikowana i że nie odniosła sukcesu.
Pokazaliśmy Isabel, że w rzeczywistości dwie kampanie zostały opublikowane – jedna z nich zebrała ponad 700 000 USD (523 797 GBP).
„Muszę przeprosić [rodziny]” – powiedziała. „Gdybym wiedziała, co się dzieje, nie byłabym w stanie zrobić czegoś takiego”.
Na Ukrainie odkryliśmy, że osoba, która zwróciła się do matki chorego dziecka, była w rzeczywistości zatrudniona w miejscu, w którym nakręcono film kampanii.
Tetiana Khaliavka zorganizowała sesję zdjęciową z pięcioletnią Viktorią, chorą na raka mózgu, w klinice Angelholm w Czerniowcach.
Jeden z postów na Facebooku powiązany z kampanią Chance Letikva pokazuje Viktoriię i jej matkę Olenę Firsovą siedzące na łóżku. “Widzę wasze wysiłki, aby uratować moją córkę i to głęboko porusza nas wszystkich. To wyścig z czasem, aby zebrać kwotę potrzebną na leczenie Viktorii” – czytamy w podpisie.
Olena twierdzi, że nigdy nie napisała ani nawet nie wypowiedziała tych słów i nie miała pojęcia, że kampania została opublikowana.
Wygląda na to, że zebrano ponad 280 000 euro (244 000 funtów).
Tetiana, jak nam powiedziano, była odpowiedzialna za reklamę i komunikację w Angelholm.
Klinika niedawno powiedziała BBC, że nie zgadza się na filmowanie na jej terenie – dodając: „Klinika nigdy nie uczestniczyła ani nie wspierała żadnych inicjatyw zbierania funduszy organizowanych przez jakąkolwiek organizację”.
Angelholm twierdzi, że rozwiązał stosunek pracy z Tetianą Khaliavką.
FOTO: Olena z córką Viktorią, u której niedawno zdiagnozowano kolejnego guza mózgu.
Olena pokazała nam umowę, o której podpisanie została poproszona.
Oprócz opłaty za filmowanie w wysokości 1,500 dolarów (1,122 funtów), rodzina miała otrzymać 8,000 dolarów (5,986 funtów), gdy cel zbiórki zostanie osiągnięty. Kwota docelowa została jednak pozostawiona pusta.
Umowa zawierała adres Chance Letikva w Nowym Jorku. Na stronie internetowej organizacji widnieje jeszcze jeden – w Beit Shemesh, około godziny drogi od Jerozolimy. Udaliśmy się do obu tych miejsc, ale nie znaleźliśmy żadnych śladów.
Odkryliśmy, że Chance Letikva wydaje się być jedną z wielu takich organizacji.
Mężczyzna, który filmował kampanię Viktorii, powiedział naszemu producentowi – który udawał przyjaciela chorego dziecka – że pracuje dla innych podobnych organizacji.
„Za każdym razem, jest inna” – powiedział jej mężczyzna, który przedstawił się jako „Oleh”. „Nie lubię tego mówić, ale działają jak taśmociąg”.
„Około tuzina podobnych firm” zażądało „materiałów”, powiedział, wymieniając dwie z nich – Saint Teresa i Little Angels, obie zarejestrowane w USA.
Kiedy sprawdziliśmy ich dokumenty rejestracyjne, ponownie znaleźliśmy nazwisko Ereza Hadariego.
Nie jest jasne, gdzie trafiły pieniądze zebrane dla dzieci.
Ponad rok po nakręceniu filmu Viktoriia, jej matka Olena zadzwoniła do Oleha, który w Internecie występuje pod pseudonimem Alex Kohen, aby się tego dowiedzieć. Wkrótce potem ktoś z Chance Letikva zadzwonił, by powiedzieć, że darowizny pokryły koszty reklamy.
To samo powiedział pan Hadari Aljin, matce Khalila, kiedy skonfrontowała się z nim przez telefon.
“Reklama kosztuje. Więc firma straciła pieniądze”, powiedział jej pan Hadari, nie podając żadnych dowodów na poparcie tej tezy.
Eksperci ds. działalności charytatywnej powiedzieli nam, że koszt reklamy nie powinien przekraczać 20% całkowitej kwoty zebranej w ramach kampanii.
Pewna osoba wcześniej zatrudniona do rekrutacji dzieci do kampanii Chance Letikva powiedziała nam, w jaki sposób zostały wybrane.
Zostały one poproszone o odwiedzenie klinik onkologicznych, powiedział – mówiąc pod warunkiem zachowania anonimowości.
“Zawsze szukali pięknych dzieci o białej skórze. Dziecko musiało mieć od trzech do dziewięciu lat. Musiało umieć dobrze mówić. Musiały być bez włosów” – powiedzieli nam.
„Prosili mnie o zdjęcia, żeby sprawdzić, czy dziecko jest w porządku, a ja wysyłałem je do Ereza”.
Informator powiedział nam, że pan Hadari następnie wysyłał zdjęcie komuś innemu, w Izraelu, którego nazwiska nigdy im nie podano.
Jeśli chodzi o samego pana Hadariego, próbowaliśmy skontaktować się z nim pod dwoma adresami w Kanadzie, ale nie byliśmy w stanie go znaleźć. Na jedną z wiadomości głosowych, którą do niego wysłaliśmy – z pytaniem o pieniądze, które miał pozyskać w ramach crowdfundingu – odpowiedział, że organizacja „nigdy nie była aktywna”, nie precyzując jednak, która to organizacja. Nie odpowiedział również na kolejne wiadomości głosowe i list, w którym przedstawiliśmy wszystkie nasze pytania i zarzuty.
FOTO: Erez Hadari wysłał swoje zdjęcie mamie Khalila, Aljin.
Kampanie utworzone przez Chance Letikva na rzecz dwójki zmarłych dzieci – Khalila i meksykańskiego chłopca o imieniu Hector – nadal wydają się przyjmować pieniądze.
Amerykański oddział Chance Letikva wydaje się być powiązany z nową organizacją o nazwie Saint Raphael, która wyprodukowała więcej kampanii – co najmniej dwie z nich zostały sfilmowane w klinice Angelholm na Ukrainie, ponieważ można tam zobaczyć charakterystyczne drewniane panele i uniformy personelu.
Olena, matka Viktorii, twierdzi, że u jej córki zdiagnozowano kolejnego guza mózgu. Mówi, że jest przerażona wynikami naszego śledztwa.
“Kiedy twoje dziecko… wisi na krawędzi życia, a ktoś tam na tym zarabia. Cóż, to brudne. To są krwawe pieniądze”.
BBC skontaktowało się z Tetianą Khaliavką i Alexem Kohenem oraz organizacjami Chance Letikva, Walls of Hope, Saint Raphael, Little Angels i Saint Teresa, prosząc ich o ustosunkowanie się do stawianych im zarzutów. Żadna z nich nie odpowiedziała.
Izraelski Urząd ds. Korporacji, który nadzoruje organizacje non-profit w tym kraju, powiedział nam, że jeśli będzie miał dowody na to, że założyciele wykorzystują podmioty jako „przykrywkę dla nielegalnej działalności”, może odmówić rejestracji w Izraelu, a założyciel może zostać wykluczony z pracy w tym sektorze.
Brytyjski organ regulacyjny, Charity Commission, radzi osobom, które chcą przekazać darowiznę na rzecz organizacji charytatywnych, aby sprawdziły, czy stowarzyszenia te są zarejestrowane, a w razie wątpliwości należy skontaktować się z odpowiednim organem regulacyjnym ds. pozyskiwania funduszy.
Szef Kancelarii Prezydenta Zbigniew Bogucki doczekał się piosenki na swój temat. „Ballada o Boguckim” stała się hitem internetu. Promuje ją sam doradca prezydenta ds. europejskich Jacek Saryusz-Wolski.
Szef Kancelarii Prezydenta Zbigniew Bogucki
Słynne przemówienie w Sejmie
„Gdybym panie premierze chciał tę granicę stawiać, to sięgając do historii mógłbym zapytać, gdzie pan był, czy po ruskiej, czy po polskiej stronie wtedy, kiedy pan przeprowadzał reset z Rosją? Gdzie pan był, czy po ruskiej, czy po polskiej stronie, kiedy pan na granicy stawał, kiedy polscy żołnierze i funkcjonariusze strzegli tej granicy i mówili, że trzeba jej bronić? Polacy mówili, że trzeba jej bronić, mówili „jesteśmy murem za polskim mundurem”, a pan mówił: „to są biedni ludzie, których trzeba tutaj wpuścić. Gdzie pan był, jak był realizowany ten scenariusz napisany przez Putina w Moskwie i realizowany przez Łukaszenkę, gdzie pan był, czy po ruskiej, czy po polskiej stronie? Gdzie pan był, jak różne gwiazdki i celebryci obrażali polski mundur, pluli na ten mundur – dosłownie i w przenośni – gdzie pan wtedy był panie premierze? Gdzie pan był wtedy, kiedy darował pan dług Gazpromowi, kiedy nawet szefowie pana spółek mówili, że nie wolno tego zrobić? Gdzie pan wtedy był? Gdzie pan był wtedy, kiedy pan mówił, że niepotrzebny jest nam gazoport w Świnoujściu i gaz norweski, bo mamy przecież ważne kontrakty rosyjskie? Po której stronie pan był? Po ruskiej czy po polskiej? I tak można wymieniać panie premierze bardzo długo”
– wyliczał Zbigniew Bogucki z sejmowej mównicy.
„Ballada o Boguckim”
Szef Kancelarii Prezydenta Zbigniew Bogucki, po słynnym sejmowym przemówieniu, w którym nie tylko zmiażdżył narrację premiera, ale wyliczył wszystkie zasługi Donalda Tuska dla Rosji, doczekał się ballady na swój temat.
„Rząd się rozpanoszył, kto nam dziś pomoże?
Aż tu wpadł Bogucki i premiera orze.
Prezydent ma nosa, wysłał kogo trzeba
bojowy Bogucki brzmi jak piorun z nieba…”
– brzmi pierwsza zwrotka.
Hit Internetu
Piosenka bardzo szybko podbiła Internet i stała się wiralem. Posłuchajcie
🎸🎸🎸BALLADA O BOGUCKIM🎼🎼🎼
„Rząd się rozpanoszył, kto nam dziś pomoże? Aż tu wpadł Bogucki i premiera orze. Prezydent ma nosa, wysłał kogo trzeba bojowy Bogucki brzmi jak piorun z nieba… „
Czy czeka nas koniec Europy, jaką znamy? Prof. Ryszard Legutko nie ma złudzeń. W rozmowie z naszym portalem wskazuje, że Stary Kontynent, odcinając się od chrześcijaństwa i rzymskiego prawa, stał się „niemądry” i bezbronny wobec lewicowych absurdów. Zapaść demograficzna rdzennych Europejczyków w zderzeniu z dzietnością imigrantów prowadzi do nieuchronnej katastrofy. „Mieszkańcy świata zachodniego będą żyli bezpiecznie, aż muzułmanie w końcu przejmą władzę” – wieszczy profesor, nawołując do buntu przeciwko dyktaturze głównego nurtu.
Gdyby pan profesor miał wymienić największe zagrożenia dla Europy, to jak wyglądałaby ta lista? Nie chodzi mi wyłącznie o politykę, choć z pewnością nie da się w tym kontekście od niej uciec. Chodzi mi bardziej o mentalność, o wartości.
Obecnie słowa “Europa” używa się wymiennie ze słowami “Unia Europejska”. Poniekąd słusznie, bo kondycja Europy odzwierciedla się dzisiaj w kondycji Unii Europejskiej. Możemy więc o tej Europie powiedzieć, że odcina się od dziedzictwa europejskiego traktując je jako muzeum lub formę choroby. Pamiętajmy, że Unią rządzi lewica, a ta ma to do siebie, że zawsze chce budować nowy świat, dla którego uzasadnieniem jest przekonanie, że stary świat jest zły. I to samo obserwowaliśmy w marksizmie, przy czym marksiści mieli – powiedziałbym – nieco cieplejszy stosunek do części dziedzictwa europejskiego, bo chcieli się pod nie podpiąć, by dodać sobie wartości.
Natomiast współcześnie traktuje się je pogardliwie, co widać m.in. w edukacji, gdzie rzadko mówi się o tradycji europejskiej, a często o polityce czy politycznej ideologii. Stąd uważam, że – niech to nie zabrzmi nazbyt pysznie – Europa współczesna jest dość głupia. Głupia nie w tym znaczeniu, że nie ma wybitnych ludzi, czy że nie rozwija się nauka, lecz że jest niezainteresowana poznaniem czegokolwiek, co odbiega od aktualnie przyjętych punktów widzenia i nie ma świadomości własnego stanu. Europa wyraża się albo w tym co techniczne, odnoszące się do ekonomii, systemu bankowego, inżynierii, informatyki, itd., albo w tym co ideologiczne, czyli nakierowane na przyszły nowy, wspaniały świat. Na przykład metafizyka zniknęła uznana za kategorię uzasadniającą system władzy. Prawda, jedna z głównych kategorii myśli europejskiej, też została dezawuowana, przez sprowadzenie do sensu kontekstowego. Prawo rzymskie traci na znaczeniu i nie jest obowiązkowym przedmiotem nauczania, a jego zasady są łamane. Nic więc dziwnego, że Europa odwracając się od własnej kultury staje się niemądra.
Powiedział pan, że współczesny świat jest głupi, mówił pan też o walce o dusze i o prawdzie. Żyjemy jednak w czasach, kiedy współczesnym Europejczykom można wciskać najbardziej absurdalne teorie powołując się na jakiś rzekomy konsensus naukowy. Ludzie są w stanie uwierzyć, że planeta płonie i dlatego nie powinni mieć dzieci, że mężczyzna jest kobietą i może rodzić dzieci, że zwierzęta powinny mieć takie same prawa jak ludzie. Wydaje się, że obecnie można dowolnie manipulować ludźmi i to paradoksalnie – przy znacznie większym jak kiedyś dostępie do informacji. Można zmienić ich sposób postrzegania otaczającej rzeczywistości i w końcu hierarchię wartości. Czy jako ludzie jesteśmy dziś taką plasteliną, którą dowolnie można urabiać?
Człowiek współczesny jest bezbronny wobec tego, co się dzieje i można mu wcisnąć różne głupstwa. Nie ma narzędzi mentalnych, by te bzdury zakwestionować. Aby to uczynić, musiałby spojrzeć na dzisiejszą rzeczywistość z zewnętrznego punktu widzenia, a ten stał się dla niego nieosiągalny.
Chrześcijaństwo w Europie straciło wpływ, metafizyka, jak mówiłem, została zdyskwalifikowana, wychowanie klasyczne zlikwidowano. A skoro nie istnieje zewnętrzny trybunał oceniający, to świat realizujący przyszłość według lewicowego scenariusza nie podlega krytyce. To, co się dzieje jest dobre i żadna sensowna alternatywa rozwoju nie istnieje. Można jedynie zwiększyć radykalizm: nie wystarczy tylko głosić feminizm, ale trzeba represjonować tych, co się mu opierają; nie wystarczy głosić LGBT, ale trzeba dodawać kolejne litery, itd. Skoro takie przesłanie płynie zewsząd, nie tylko z instytucji politycznych, ale także z sądów, z uczelni, ze środowisk naukowych, z mediów, z korporacji, to w jaki sposób współczesny człowiek marnie wykształcony, oderwany od europejskich korzeni, nieobyty z argumentami może się przeciwstawić? Szanse ma niewielkie. Jeśli nie ulegnie wewnętrznie, to często popadnie w konformizm i na wszelki wypadek dostosuje się do otoczenia.
Paradoks polega na tym, że najbardziej absurdalne idee nie tylko wchodzą głęboko w umysły milionów ludzi, ale wchodzą z przesłaniem niezależności, niepokory, autonomii, śmiałości myślenia. Ludzie nieodróżnialni tworzący jednolitą masę nabierają przekonania, że każdy z nich jest duchem niezależnym i samodzielnym podmiotem, który w poczuciu wolności i autonomii zmienia świat. Kiedyś wyobrażano sobie, a to były lata pięćdziesiąte ubiegłego wieku, że wszystkie wielkie projekty zmiany świata się skończyły. Po dyskredytacji komunizmu żadna totalna idea nie chwyci, a mieszkańcy świata zachodniego będą żyli bezpiecznie, mając mnogie możliwości rozwoju intelektualnego i osiągnięcia zamożności. I choć podkreślano, że wielkie ideologie nadal będą się pojawiać w środowiskach intelektualnych, to nie wpłyną na umysły szerokich rzesz ludzkich. Te przewidywania się nie sprawdziły, bo wprawdzie w kręgach intelektualnych istotnie zrodziły się kolejne nowe ideologie i to jeszcze bardziej szalone, ale skutecznie przeniknęły do umysłów wielkiej liczby obywateli. Czy kiedyś wariactwo opadnie i kobieta będzie znowu kobietą, mężczyzna mężczyzną, małżeństwo małżeństwem, a aborcja zabójstwem nienarodzonego i czy wróci zdrowy rozsądek i poczucie miary oraz że międzynarodowe instytucje stojące na straży szaleństwa takie jak Unia Europejska ulegną ostatecznej kompromitacji? Powiedziałbym, że więcej szans jest na to, że po upadku dzisiejszych ideologicznych idoli ludzie znajdą sobie nowe i podejmą kolejne próby budowania nowego wspaniałego świata, jeszcze bardziej niedorzecznego i przynoszącego jeszcze większe szkody. Ale to będzie problem dla pokoleń w odleglejszej przyszłości. Na nas spoczywa obowiązek walczyć z szaleństwem dzisiejszym.
Z tego, co pan powiedział wyciągam wniosek, że ten przeciętny, statystyczny Europejczyk – oczywiście wiem, że takiego nie ma, to jest bardzo duże uproszczenie – jest niemądrym, być może samorealizującym się egoistą, postrzegającym świat wyłącznie w perspektywie “tu i teraz”, a być może jakimś idealistą, altruistą z klapkami na oczach w postaci z gruntu fałszywych współczesnych dogmatów, na przykład klimatycznych. Kim ten dzisiejszy Europejczyk może być za 20-30 lat?
Tego oczywiście nie wiem. Mogę jedynie uzupełnić poprzednią wypowiedź. Połączenie egoizmu i altruizmu jest stałą cechą natury ludzkiej. Szaleństwa biorą się właśnie z wzajemnego przenikania jednego i drugiego. Bardzo chcemy nadać swojemu życiu i swoim działaniom głębszy sens i szukamy go – by tak rzec – na bazarze sensów. Tam zaś najbardziej rozreklamowane i najbardziej proponowane dzisiaj jest to, o czym mówiliśmy, a więc klimatyzm, genderyzm i inne. Mają one dać każdemu, kto się w nie zaangażuje osobistą satysfakcję, która pozwoli wyleczyć się z rozmaitych udręk egzystencjalnych, samotności i innych cierpień współczesnej duszy. Jak ten bazar sensów będzie wyglądał za trzydzieści lat i jakie sensy będą dysponowały najskuteczniejszą reklamą, trudno powiedzieć. Myślę, że problemy z wyborem będą podobne. Jeśli uznamy, że człowiek dzieli się na ciało i duszę, to człowiek dzisiejszy dobrze zagospodarował ciało dzięki – mówiąc obrazowym skrótem – siłowni i diecie. Gorzej z duszą. Tutaj triumfy świecą terapie i terapeuci, ale to są środki doraźne. Pomysłu na spełnienie człowiek nie ma i nie udało mu się zbudować odpowiednika siłowni oraz diety dla duszy. Stąd rzuca się na ratowanie planety czy kondomizację Afryki.
Europa nie ma wiele do zaoferowania. Jedyną poważną ofertę dawało chrześcijaństwo, przede wszystkim katolicyzm, nie tylko dlatego, że dobrze opisuje duszę ludzką i naturę człowieka, ale także ponieważ jako jedyny dzisiaj nurt duchowy odwołuje nas do kultury klasycznej. Niestety, obserwujemy, że katolicyzm również wykazuje objawy kapitulanctwa oddając część swojej tożsamości dzisiejszym modom: błogosławienie lodu jako ukłon wobec klimatyzmu, czy błogosławienie par homoseksualnych jako ukłon w stronę genderyzmu. Na szczęście rodzi się opór przeciw temu kapitulanctwu, ale jak będzie skuteczny, pokażą następne dziesięciolecia.
Spróbujmy nieco przełożyć to, o czym pan dotychczas powiedział na konkrety. Śmiertelnie ważna – i uważam, że nie ma tu żadnej przesady – jest postępująca zapaść demograficzna w większości państw Europy. Wydaje się, że bagatelizujemy jej skutki, nie dostrzegamy, a one nieuchronnie będą dramatyczne. Dodajmy, że ta zapaść dotyczy głównie rdzennych Europejczyków, bo np. mieszkający w Europie muzułmanie cieszą się bardzo licznym potomstwem. Jak to możliwe, że daliśmy sobie wmówić, że kiedy nie będziemy tworzyli rodzin, nie będziemy mieli dzieci, będzie nam lepiej?
Europejczycy wiedzą, że jeśli zabraknie pieniędzy, to system się nie utrzyma. Dlatego za jeden ze środków zaradczych uznano imigrantów, którzy mieli wypełnić demograficzną zapaść. To praktyczne rozwiązanie, dość skuteczne, przysporzyło jednak kłopotów innego rodzaju i jeszcze większych.
Dlaczego Europejczycy się nie rozmnażają?
Są różne odpowiedzi. Kiedyś, kiedy nędza była problemem palącym, wydawało się, że po jej likwidacji rodziny rozkwitną. Okazało się to nieprawdą. Nędzę radykalnie ograniczono, a efektem wzrostu zamożności stała się wygoda. Im więcej mamy możliwości zadbania o dziecko, tym częściej pragnienie wygody wygrywa. Im bardziej się przyzwyczajamy do wygody, tym mniej chcemy ją ograniczać.
Można też na problem niedzietności patrzeć bardziej metafizycznie i wiązać go z sekularyzacją. W świecie zsekularyzowanym życie ludzkie postrzegane jest w kategoriach pojedynczego skończonego istnienia. Żyję od momentu narodzin do momentu śmierci, a moja myśl nie wykracza poza tę granicę. Takie postrzeganie siebie sprawia, że dzieci nie są już czymś niezbędnym, bo one tego życia nie przedłużą. Stąd też biorą się ataki na rodzinę jako zakłócającą wygodę egzystencji; stąd też bierze się uzasadnienie aborcji coraz częściej uznawane nie tylko jako prawo kobiety, ale także prawo człowieka.
Jest więc po części paradoksalne, a po części zrozumiałe, że ktoś, kto nie sięga świadomością poza granicę swojego życia i nie potrzebuje do swojego samookreślenia dzieci, będzie jednocześnie ulegał wielkiemu wzburzeniu na myśl, co stanie się z naszą planetą za kilkaset czy kilka tysięcy lat i że będzie walczył o zachowanie rzadkich owadów, choć bez zmrużenia okiem – w zależności od płci – podda się aborcji lub zmusi do niej kobietę. Zdumienie budzi nie samo dbanie o rzadkie owady, czy troska o planetę, ale niezwykła dysproporcja między postrzeganiem własnego życia, a postrzeganiem świata.
Stara Europa nie tylko umiera, ale – o czym pan już mówił – traci nieodwracalnie swoją tożsamość religijną, historyczną i kulturową. Wnuki dzisiejszych 30-latków będą już żyły w zupełnie innej rzeczywistości, bo muzułmanie w końcu przejmą władze pokojowo. Czy Europejczycy zdają sobie w pełni sprawę z konsekwencji takiej perspektywy?
Zbyt wielu z nich usuwa ten problem poza świadomość. Europejczycy, jak mówiłem, wolą rozpaczać nad tym, co stanie się z całym światem za kilka czy kilkadziesiąt tysięcy lat niż myśleć o tym, co stanie się w kolejnych dziesięcioleciach. Zgubne podejście do imigracji na Zachodzie bierze się z przemieszania dwóch elementów. Pierwszym jest ciągle istniejący kac po kolonializmie, skutecznie podtrzymywany w istnieniu przez lewicę. Drugim czynnikiem jest liberalny projekt społeczeństwa otwartego, w którym mają się pomieścić wszyscy i aby to osiągnąć należy zniszczyć przeszkadzające otwartości stare nawyki, obyczaje i stereotypy. Imigranci traktowani są jako taran rozbijający to co stare i umożliwiający powstanie tego co nowe.
Połączenie pokolonialnego kaca i idei społeczeństwa otwartego, choć skrajnie niemądre, spowodowało paraliż woli. Weźmy Szwecję, kraj, który jeszcze dwadzieścia lat temu należał do najbardziej bezpiecznych w Europie, a w tej chwili należy do najmniej bezpiecznych. Nie wiem, jak dalece Szwedzi utożsamili się z kolonialnym grzechem białej rasy, ale zważywszy, że od dziesięcioleci rządzi tam lewica, to pewnie odczuwają kaca za innych. W każdym razie degradacja tkanki społecznej spowodowana imigracją nie dokonała się w wyniku jednej decyzji, ale trwała przynajmniej kilkanaście lat. A Szwedzi patrzyli na tę degradację i nie zrobili niczego, by proces zatrzymać. Dotyczy to całej Europy zachodniej, która uległa podobnemu paraliżowi.
Teraz już jest za późno. I żadne żałosne pakty migracyjne wymyślone przez Komisję Europejską zmian nie odwrócą.
To może teraz o demokracji. O kształcie Europy decydują politycy, którzy w swoich krajach cieszą się znikomym poparciem, jak np. Emmanuel Macron czy Friedrich Merz. Z kolei Komisja Europejska, która ma ogromne kompetencje jest organem nieprzejrzystym, wyłanianym w dość szemranej i niezrozumiałej dla przeciętnego zjadacza chleba procedurze. Jak to możliwe? Jak to się ma do idei demokracji, o której tak wiele w Europie się mówi?
Mówiłem wcześniej o zgłupieniu Zachodu. To zgłupienie przejawia się między innymi na tym, że w świecie powszechnego dostępu do informacji ludzi można łatwo i masowo okłamywać. Czyni to również Unia Europejska, która w 10 artykule Traktatu o UE mówi o sobie, że działa w oparciu o demokrację przedstawicielską, a przecież to ewidentne kłamstwo. Bliższe prawdy byłoby stwierdzenie, że Unia, a także zachodni świat zmierzają w kierunku despotyzmu. Prawo staje się coraz bardziej represywne, rośnie cenzura, a ludzie coraz powszechniej boją się represji. To widać wszędzie, nie tylko na uczelniach, gdzie te złe rzeczy się zaczęły, ale w ogóle w całym życiu społecznym. Miarą dzisiejszej potulności, łatwowierności czy, jak powiedziałem powyżej, głupoty jest to, że wielu ludzi uwierzyło, że cenzura nie jest cenzurą, lecz troską o prawdę, że represje nie są represjami, lecz narzędziem szerzenia różnorodności, że istnienie monopolu ideologicznego nie rodzi konformizmu, lecz pluralizm, i tak dalej.
I wielu ludzi w to wierzy.
Tak, wielu w to wierzy szczerze, a inni przyjmują to bezrefleksyjnie jako oczywistość myśląc sobie „przecież powszechnie wiadomo, że…”. Udało się w Europie stworzyć na dużą skalę coś w rodzaju ortodoksji. Powstał system de facto jednopartyjny, bo składają się nań partie mające podobne poglądy: od zielonych i socjalistów przez liberałów, do tak zwanych chadeków, którzy z chadecją nie mają nic wspólnego. Ową koalicję nazywa się głównym nurtem, choć jest on oparty o agendę lewicową, a tzw. chadecy z CDU i innych partii z EPL już dawno skapitulowali i przyjęli ją jako własną. Kto do tego nurtu nie należy temu odmawia się legitymacji do pełnoprawnego występowania w przestrzeni publicznej. W Unii Europejskiej otacza się takie partie kordonem sanitarnym i praktycznie uniemożliwia dostęp do ciał podejmujących decyzje. Kraje, które się z głównego nurtu wyłamują są przedmiotem presji, szantażu i, jak w przypadku Polski, ingerowania w demokratyczne wybory. Węgry doświadczają podobnej agresji. Były też ataki na Rumunię i Chorwację. A ponieważ główny nurt opanował wszystkie instytucje europejskie i większość rządów, zdołał on w ciągu ostatnich kilkunastu lat znacznie powiększyć swoją władzę, z której coraz bardziej bezceremonialnie korzysta. Unia w szybkim tempie stacza się w bezprawie.
Co można zrobić w tej sprawie? Jak to zmienić?
Najprostszą drogą, choć trudną w praktyce jest uzyskanie możliwości wpływania na politykę unijną, na przykład, przez uformowanie mniejszości blokującej w Radzie. Główny nurt sam władzy nie odda i jej nie ograniczy o ile nie spotka się z efektywnym oporem. Na podobny scenariusz wskazał prezydent Nawrocki na Uniwersytecie Karola w Pradze. Rozwiązanie jest proste, ale na razie trudno zebrać wystarczającą liczną koalicję. Może uda się to po udanych wyborach na Węgrzech, w Polsce, we Francji i w innych krajach. Trójka wyszehradzka wypowiedziała posłuszeństwo ETS-owi. To dobry sygnał.
Mnie się marzy, by Europa Wschodnia i Środkowa stworzyła wspólny front. Zbliżoną myśl znajdujemy w dokumencie przedstawiającym nową strategię amerykańską. Ale oprócz poziomu politycznego jest także poziom mentalny. I tutaj rzecz staje się bardziej skomplikowana. Wrócę jeszcze raz do pytania, jak to jest możliwe, że miliony ludzi w Europie poddają się mistyfikacji, na przykład, nazywając europejską oligarchię systemem demokratycznym.
Albo weźmy Polskę. Od dwóch lat mamy do czynienia z politycznym gangsteryzmem, z szalejącym bezprawiem, kryminalizacją opozycji i innymi okropnymi rzeczami. Jak to jest możliwe, że w świecie, w którym panuje religia praw człowieka, a wszyscy śpiewają zbiorowe hymny ku czci demokracji, ten polityczny gangsteryzm nie wywołuje szerokich protestów? Rozumiałbym, że nie protestują instytucje europejskie, bo one są upartyjnione do granic patologicznych. Ale przecież istnieją instytucje nominalnie niepolityczne – media, stowarzyszenia, uniwersytety. Chatham House, instytucja ciesząca się dobrą reputacją przyznała nagrodę Donaldowi Tuskowi za przywracanie demokracji i rządów prawa.
Czy już wszyscy zwariowali – chciałoby się zapytać? Samo istnienie głównego nurtu nie powinno przecież zwalniać ludzi bezpośrednio nieuwikłanych politycznie z myślenia. Czy możliwe, że sytuacja zaszła tak daleko, że Chatham House straciłby całą reputację, gdyby skrytykował Tuska? Może w Europie zachodniej mamy też do czynienia z tzw. demokracją walczącą i każdy kto się wychyli, niechby znajdował się na samej górze prestiżu, natychmiast zostanie strącony na samo dno i sponiewierany. Jest to wszystko dość przerażające, bo oznacza bezwzględny triumf ideologii i polityki nad rzeczywistością. Przecież to, co się dzieje w Polsce to nie jest rzecz zakryta jak w Korei Północnej, lecz widoczna gołym okiem. Wygląda niestety, że świat zachodni pogrąża się w kłamstwie, mimo, że informacja prawdziwa jest na wyciągnięcie ręki. Na pytanie, jak z tego wyjść, nie mam odkrywczej odpowiedzi poza tą dobrze znaną: samemu nie należy ani kłamać, ani w kłamstwie uczestniczyć.
W Stanach Zjednoczonych wahadło odbiło w drugą stronę. Nie wiemy na jak długo, bo to może się skończyć po kolejnych wyborach, ale czy według pana będzie to miało jakieś istotne znaczenie dla przebudzenia w Europie. Na razie jakiegoś szczególnego wpływu nie widać i Europa dalej grzęźnie w starych koleinach.
Europa jest nieruchawa. Widać jednak już pewną zmianę, a to daje podstawy do umiarkowanego optymizmu. Trump odegrał tu pewną rolę, ale niezależnie rozrasta się ruch kwestionujący niepodzielne rządy głównego nurtu. W scenariuszu optymistycznym można sobie wyobrazić przesilenie we Francji po wyborach prezydenckich, kontynuacje rządów Victora Orbana i Georgii Meloni, wzrost siły Voxu w Hiszpanii, nadkruszenie monopolu wielkiej koalicji w Niemczech, zwycięstwo prawicy w Polsce i pewne przebudzenie w Europie Środkowej i Centralnej. Ale tutaj trzeba być ostrożnym.
Zwycięstwo Zjednoczenia Narodowego we Francji nie musi wcale oznaczać triumfu konserwatyzmu, Orban może wybory przegrać, a prawica polska też w tej chwili nie daje gwarancji zwycięstwa. AFD przy władzy, jeśli by ją zdobyło, to raczej niewiadoma. I tak dalej. Ważne jest jednak, by wybić z poczucia bezkarności partie głównego nurtu i by powstrzymać, a w wersji optymalnej częściowo zwinąć Unię Europejską. Bo ona jest teraz głównym wehikułem degradacji Europy i główną siłą niszczącą europejską kulturę polityczną.
Nie brzmi to zbyt optymistycznie.
Być może nie. Ja zawsze noszę dwa kapelusze – jeden filozofa, drugi polityka. Ten pierwszy, skłania do sceptycyzmu, ten drugi do aktywizmu. A ponieważ jestem już politykiem byłym, sceptycyzm, ostrożność, a nawet okazjonalne popadanie w pesymizm dzisiaj u mnie zapewne przeważają. Tym większa będzie moja radość, gdy rzeczy potoczą się lepiej niż sądziłem.
Kryzys czy rezultat, czyli jaki jest stan naszego społeczeństwa?
Pisząc ten tekst, nie robiłem żadnych badań socjologicznych, tak modnych dzisiaj, bo ludzie na zlecenie pytają nas dzisiaj o wszystko i wszystkich. Pamiętam jak w liceum nauczyciel od rachunku prawdopodobieństwa w ramach przerabiania statystyki przestrzegał nas jak można manipulować danymi i dawać przekaz pod tezę. Ten tekst jest pewną interpolacją danych na materiale ludzkim, zawarte są w nim historie rodzinne, dramaty przyjaciół, radości znajomych, czy nawet opowieści z pociągu czy poczekalni lekarskiej. Choć nie jestem socjologiem czy antropologiem, postaram się odpowiedzieć na pytanie postawione w nagłówku, mianowicie o stanie polskiego społeczeństwa anno Domini 2025.
Jak bardzo poranionym społeczeństwem jesteśmy w kontekście relacji międzyludzkich? Mamy kryzys demograficzny, kryzys męskości, kobiecości, kryzys wartości. Jak w trakcie II wojny światowej nie było rodziny, która by nie straciła bliskiej osoby, tak teraz każdy zna kogoś z depresją, próbą samobójczą, nieudanym małżeństwem czy innymi ciężkimi krzyżami, które Polacy noszą w sercu na co dzień. Na pytanie jak do tego doszło, powinienem odpowiedzieć jak w piosence pewnego barda, po prostu „nie wiem”, lecz „nie wiem, choć się domyślam”, bo mądrzejsi ludzie ode mnie, wiele lat temu widzieli globalne procesy rozkładu społeczeństw, dlatego chciałem dokonać ich syntezy właśnie na przykładzie Polaków.
Zacznę od tezy zawartej w książce brazylijskiego myśliciela profesora Pliniusza Correa de Oliveiry Rewolucja i Kontrrewolucja, cywilizację średniowiecznego Christianitas, zniszczyły trzy wielkie rewolucje. Pierwszą z nich była rewolucja protestancka, niesłusznie zwaną reformacją, zniszczyła ona jedność religijną i polityczną chrześcijańskiej Europy. W Polsce dzięki między innymi kardynała Hozjusza, herezje Lutra i Kalwina nie przyjęły się szeroko, wśród szlachty i magnatów była umiarkowana „moda” w przechodzeniu na protestantyzm, która skończyła się dobie Kontrreformacji i misji jezuitów w Królestwie Polskim. Drugą falą zła niszczącą ład politycznej monarchii była rewolucja francuska, przez rojalistów z Francji zwaną antyfrancuską. To ona nie tylko obaliła króla, ale skazała go na gilotynę. Choć po okresie wojen napoleońskich monarchia wróciła do Francji, to nie na długo, a w XIX wieku nagminnie zaczęto obalać królestwa na rzecz republik.
Polska była wtedy w okresie rozbiorowym, idee rewolucyjne przenikały do nas dość mocno i przyczyniły się do upadku naszego Państwa. Wyznawały je ówczesne elity polskie z samym królem Stanisławem na czele.
Trzecią rewolucją, która zabrała najbardziej krwawe żniwo, była ta komunistyczna. Poprzez rozprzestrzenianie idei Marksa i Engelsa przez kilkadziesiąt lat, udało się wywołać przewrót w carskiej Rosji, która jako Związek Radziecki przeniosła swoje błędy na dużą część świata, co zapowiadała Matka Boża w Fatimie w 1917 roku. Społeczeństwo zostało rozbite, własność prywatna zniesiona, gospodarka planowana wyłącznie centralne połączona z policyjnym terrorem i jedynowładztwem partii komunistycznej dało opłakane rezultaty. Z wymienionych trzech rewolucji ta wyrządziła nam najwięcej szkód. Operacja polska przeprowadzona przez NKWD w końcu lat 30tych była tylko wstępem co zafundował nam przez następne kilkadziesiąt lat komunizm. Pierwsze wydanie książki de Oliveiry nastąpiło w 1959, a autor wspomina o raczkującej wtedy rewolucji, której apogeum przypadło na 1968 rok, i którą potem nazwano seksualną.
Ten ruch trwa do dzisiaj i ma na celu zdeprawowanie człowieka, a nawet dzieci, czego przykładem jest ideologia gender, przemycana w treściach między innymi w tzw. Edukacji zdrowotnej. Dr Michał Jones w książce Libido dominandi opisuje szerzej to zagadnienie i jego korzenie. Te działania doprowadziły w Polsce właśnie do kryzysu dzietności i rodziny, w największym stopniu, większym niż pozostałe przedstawione wcześniej rewolucje.
Pamiętam sondę z portalu X na profilu prof. Wielomskiego, na pytanie, kiedy Kościół katolicki był silniejszy i miał większą swobodę działania, za komuny, czy w czasach demoliberalizmu III RP. Ponad osiemdziesiąt procent odpowiedziało, że za komuny. Jest w tym dużo prawdy, sam Pan Jezus mówił w Ewangelii iż bardziej należy obawiać się tego co zabija duszę, niż tego co zabija ciało. Można powiedzieć, że pierwsza rewolucja chciała odebrać człowiekowi prawdę, druga króla i stary ład, trzecia własność prywatną, a czwarta samą duszę i sprowadzić go do roli bezrozumnego popędliwego zwierzęcia.
Opiszę teraz główne cztery plagi dzisiejszego społeczeństwa, które wyrosły z czterech rewolucji przedstawionych uprzednio. Są to hedonizm, lenistwo duchowe i intelektualne, pracoholizm, czyli bezrozumny popęd za karierą i oraz alkoholizm rozumiany jako hulaszczy tryb życia(mam tutaj na myśli również inne używki takie jak np. marihuana).
Matka Boża w Fatimie ukazując dzieciom piekło, powiedziała im, że najwięcej dusz idzie na potępienie przez grzechy nieczyste. Dziś życie codzienne jest wręcz przesycone seksem. Reklamy w telewizji, bilbordy na ulicy, artykuły w tzw. czasopismach dla kobiet ( i nie tylko), seksualizacja młodzieży poprzez treści obecne w serialach, a czasem nawet w kreskówkach. To wszystko ma sprawić by ludzie przestali panować nad swym popędem i stali się podobni zwierzętom. [Nie obrażajmy zwierząt ! One mają popęd jedynie wtedy, gdy mają mieć potomstwo. Ludzie – zawsze. md]
Czytając nagłówki mediów z obcym kapitałem, zagubione dzieci narodu polskiego (bo Polakami ich nie można nazwać), utwierdzają się w swym hedonistycznym stylu życia, wychowując dzieci ( o ile je mają) w tym samym modelu. Cieszy natomiast, na przykładzie tzw. edukacji zdrowotnej, że zdecydowana większość rodziców wypisała swoje pociechy z tych zajęć.
Lenistwo podobnie jak nieczystość jest jednym z siedmiu grzechów głównych, na które podatna jest upadła natura człowieka, co odkryli ojcowie Kościoła, jeszcze w starożytności. W naszych czasach weszło ono na zupełnie inny poziom. Każdy z nas ma świat na wyciągnięcie ręki, korzystając z ekranu swojego smartfonu. Przeglądanie bezrozumne mediów społecznościowych, gifów czy wirali, dyskusji na grupach, nic niewnoszących do naszego życia, czy wspomniane wyżej oglądanie seriali, sprawia iż gnuśniejemy. Ilu z nas, konserwatystów, praktykujących katolików prawdziwie dba o swój rozwój duchowy czy intelektualny? Łatwiej niż czytać książki jest oglądać filmiki (nawet z godziwą treścią), co nie znaczy, że jest to podobnie owocne. Prymas Wyszyński mówił, iż tylko rzeczy trudne i wymagające wysiłku są coś warte, a te łatwe są liche i ulotne.
Praca dla człowieka jest bardzo ważna, powinna go utrzymać w ryzach, w karbach codzienności, by uświęcać się i zdobyć cnoty. Natomiast dzisiaj praca często staje się bożkiem i przestaje przyczyniać się do dobrego. Ludzie zatrudnieni przez wielkie międzynarodowe korporacje, stają się trybikiem w maszynie, cyferką w równaniu, kroplą w oceanie projektów, które niekoniecznie służą dobru wspólnemu. Zdarza się coraz częściej, że praca zastępuje Boga, przełożony spowiednika, koledzy z pracy rodzinę, a wyjazdy integracyjne Święta. Opisane przykłady to oczywiście pewna hiperbolizacja, a zarazem przestroga, by nie zmaterializowało się to w naszym życiu zawodowym. Uważajmy więc na pracę, zachowując właściwą hierarchię wartości.
Alkohol w Polsce jest często substytutem spędzania wolnego czasu. O ile wyjście na przysłowiowe piwo nie jest niczym złym, tak częste czy też nieumiarkowane picie jest także problemem Polaków. Cieszy mnie, że wiele osób, wybiera trzeźwość, czy to w zupełnej abstynencji, czy to po prostu w kulturze i umiarze picia, na przekór pijaństwu. Matka Boża w Gietrzwałdzie miała przesłanie, do Polaków, którzy zjeżdżali się tam ze wszystkich trzech zaborów, aby odmawiać różaniec i nie pić wódki. Ciekawe, że nasza Królowa wymieniła konkretny trunek, a nie ogólnie alkohol. Jeśli pije się, okazjonalnie czy regularnie, warto sobie zrobić wyrzeczenie na przykład na Adwent czy Wielki Post. Wyostrzy to umysł, wzmocni wolę, oczyści ciało i pomoże także w innych aspektach.
Problem narkotyków twardych i miękkich na szczęście nie jest problemem masowym, choć trend ten wzrósł niepokojąco w ostatnich latach. Jeśli poznamy kogoś kto ma ten problem należy go przestrzec przed tym, spróbować pomóc jak najszybciej póki jest na to czas.
Mimo wszystko Polska wciąż walczy o Prawdę i Piękno. Polacy wciąż są o niebo bardziej konserwatywnym społeczeństwem niż te z zachodu. Ta walka będzie długa, główne bitwy tej rekonkwisty narodowej jeszcze przed nami. Polacy, czy wy macie Boga w sercu? Czy będziecie oglądać rozbiór Polski w perspektywie paru dekad? Czy jesteście wreszcie synami wielkiego wolnego Narodu i macie jakąś misję do spełniania, wobec Ojczyzny, wobec siebie, swoich przodków, dzieci czy wnucząt? Na te pytania każdy z was musi odpowiedzieć sobie. Na koniec zacytuje słowa późniejszego biskupa, Antoniego Szlagowskiego, które wygłosił podczas pogrzebu ks. Ignacego Skorupki, który zginął podczas Bitwy Warszawskiej z bolszewikami: „U wrót Warszawy toczy się bój, ważą się losy Polski, losy Europy się ważą. Czy Polska będzie, czy Europa będzie? Bój to z pogaństwem nowożytnym, bój to z szatanem samym!”. Dziś z jednej strony zagraża Polsce tęczowo-zielone neopogaństwo, z drugiej strony nachodźcy ze wschodu (także z Ukrainy) i uczynienie naszego kraju wielonarodowym.
Boże błogosław Polsce i dopomóż nam w walce naszymi wadami i grzechami.
Właśnie jesteśmy świadkami śmiałej próby zainstalowania cywilizacji śmierci w sercu kolejnego polskiego miasta. Tym razem chodzi o Ostrzeszów w województwie wielkopolskim, pomiędzy Wrocławiem a Kaliszem. To właśnie szpital w Ostrzeszowie chce wziąć na pokład Gizelę Jagielską i powierzyć jej prowadzenie oddziału ginekologiczno-położniczego. Według lokalnych źródeł może być już po pierwszych rozmowach w tej sprawie.
Jakie będą skutki takiego ruchu ze strony szpitala? Takie, że Ostrzeszów stanie się nowym centrum aborcji w Polsce. Skąd to wiem? Stąd, że Gizela Jagielska otwarcie zapowiada, że szuka dla siebie miejsca, w którym kierownictwo będzie liczyć się z jej sposobem prowadzenia podległego oddziału.
Aborterka mówi:
„Ja czekam na dyrektora, który będzie miał na tyle jaja, żeby mnie zatrudnić, bo musi liczyć się z tym, że ja będę chciała, żeby było lepiej dla kobiet. A to się wiąże nie tylko z lepszymi warunkami do porodu, ale też z lepszymi warunkami do innych świadczeń, w tym aborcji.”(cytat pochodzi z „Gazety Wyborczej” z dn. 18 bm.)
Jak sam Pan widzi, perspektywa aborcji w Ostrzeszowie to nie są wymysły. To krwawe credo ginekolog z Oleśnicy.
Dlatego w najbliższy poniedziałek pod szpitalem w Ostrzeszowie organizujemy pikietę przeciw aborcji w tym ośrodku. Chcemy pokazać, że nie ma zgody, aby do tej placówki ściągać aborterów, a nie lekarzy, którzy pełnią swoją misję zgodnie z najwyższymi standardami – czyli leczą wszystkich pacjentów, a nie selekcjonują ich i niektórych zabijają.
NIE dla cywilizacji śmierci w Ostrzeszowie. Ten głos wybrzmi w poniedziałek 22 grudnia o 18:00 pod wejściem do miejscowego szpitala, przy Alei Wolności 4.
Podczas gdy Ostrzeszów jest zagrożony, w Gdańsku walka już trwa w najlepsze. Jesteśmy zawsze tam, gdzie krew niewinnych woła o pomstę do nieba.
Jutro w samo południe jesteśmy na pikiecie pod szpitalem św. Wojciecha na gdańskiej Zaspie. Nie każdy pacjent, który przekracza próg tej lecznicy, może czuć się bezpieczny. 7 ofiar w 3 miesiące, 5 z nich abortowane na świstek od psychiatry, w tym 2 aborcje poprzedzone morderczymi zastrzykami w serce dzieci – na Zaspie za zamkniętymi drzwiami dokonuje się zbrodnia na nienarodzonych.
Podczas gdy salonowi eksperci debatują w klimatyzowanych studiach telewizyjnych, kogo i jak zabijać poprzez aborcję, my wychodzimy na ulice Gdańska. Jesteśmy na pierwszej linii frontu, bo walka o bezbronne dzieci nie zna wakacji, przerw ani kompromisów.
Jutro będziemy na froncie, tym bardziej, że swoją kontrmanifestację zapowiedział już pomorski Komitet Obrony Demokracji oraz środowisko Legalnej Aborcji. Zaś Prezydent Miasta Aleksandra Dulkiewicz wysyła na nasze zgromadzenie swoich obserwatorów, a Komenda Wojewódzka Policji organizuje wzmożone siły pod szpital.
Nie reagowali, gdy zabijano dzieci chlorkiem potasu. Reagują na pikietę i modlitwy prolife…
To jest czas próby. Nie możemy pozwolić, by Polska stała się krajem, w którym życie dziecka zależy od kaprysu ideologów, wytycznych proaborcyjnych ministrów czy wątpliwych kwitów od podstawionych psychiatrów.
Medycyna TAK, zabijanie NIE.
Szanowny Panie,
Bardzo proszę o wsparcie finansowe pikiet, które właśnie teraz – w tym gorącym przedświątecznym okresie – okazały się niezbędne. Ich organizacja to znaczne koszty, a – tu będę z Panem zupełnie szczery – grudzień to miesiąc, gdy mało kto wspiera obrońców życia – ze względu na wydatki związane ze Świętami. Jesteśmy wydrenowani, a wsparcie jest znikome.
Dlatego bardzo proszę Pana o przekazanie darowizny. Do zamknięcia tego miesiąca zabraknie 12 000 złotych lub więcej, dlatego każda wpłata się liczy. Bardzo proszę o przekazanie kwoty, która jest dla Pana możliwa na poniższe dane:
Fundacja Życie i Rodzina
Numer konta:
47 1160 2202 0000 0004 7838 2230
Kod SWIFT dla przelewów transgranicznych: BIGBPLPW
Gdańsk i Ostrzeszów to nie jedyne miejsca, w których prowadzimy w tym miesiącu akcje. Dziś oddział warszawski Fundacji pikietował i modlił się pod Abotakiem – podobnie jak dwa dni temu. W ten weekend odbywają się Publiczne Różańce w niemal 20 miejscach w Polsce – od Pomorza po Podkarpacie. Walka o życie jest coraz bardziej intensywna, a Fundacja Życie i Rodzina – jak zawsze – jest tam, gdzie trzeba i wtedy, gdy to potrzebne.
PS – To intensywne dni. Prawdziwe starcie Życia ze Śmiercią. Bardzo Pana proszę o pomoc finansową, bo aborterzy uruchomili potężne siły i środki przeciw naszym działaniom.
WSPIERAM
NUMER RACHUNKU BANKOWEGO: 47 1160 2202 0000 0004 7838 2230 NAZWA ODBIORCY: FUNDACJA ŻYCIE I RODZINA TYTUŁEM: DAROWIZNA NA CELE STATUTOWE DLA PRZELEWÓW Z ZAGRANICY: IBAN:PL 47 1160 2202 0000 0004 7838 2230 KOD SWIFT: BIGBPLPW
MOŻNA TEŻ SKORZYSTAĆ Z SYSTEMÓW DO SZYBKICH PRZELEWÓW, BLIKA LUB PŁATNOŚCI KARTAMI POD LINKIEM: https://ratujzycie.pl/wesprzyj/
Przywódcy państw Unii Europejskiej zdecydowali na szczycie w Brukseli o zaciągnięciu pożyczki w wysokości 90 mld euro na wsparcie Ukrainy. Dla Polski byłoby to obciążenie w wysokości ok. 4 mld euro. Jak jednak zauważa poseł PiS Sebastian Kaleta, decyzję premiera Donalda Tuska najpierw będzie musiał jeszcze ratyfikować parlament, a ostateczny głos będzie należał do prezydenta Karola Nawrockiego.
Były wiceminister sprawiedliwości podkreśla w mediach społecznościowych, że „zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 4) Konstytucji unijne budżety jako znacząco wpływające na polskie finanse publiczne muszą być dodatkowo ratyfikowane ustawą przez Sejm, Senat, a ustawa oczywiście musi uzyskać podpis prezydenta”.
– „Przypominam, że obciążenie Polski udziałem gwarantowanej pożyczki Ukrainie wynosi ok 4 mld euro, nie wliczając odsetek!- zaznacza.
Kaleta podkreślił, że premier Donald Tusk ma teraz obowiązek przedstawić Sejmowi właściwą ustawę.
– „Jeśli Premier Tusk nie przedstawi takiej ustawy Sejmowi, a będzie traktował podjętą przez UE decyzję w sprawie emisji nowego długo celem sfinansowania pożyczki dla Ukrainy jako obowiązującą z pewnością popełni przestępstwo zdrady dyplomatycznej wskazanej w art. 129 kodeksu karnego zagrożonego karą do 10 lat więzienia” – stwierdził.
Fundacja Życie i Rodzina