Pełna historia doktora Reinera Fuellmich

Źródło https://prepareforchange.net/2025/06/30/the-full-story-of-dr-reiner-fuellmich

Napisane przez dr Tess Lawrie,

Znany adwokat, dr. Reiner Fuellmich jest przetrzymywany w strasznych warunkach z powodów, które nie mają nic wspólnego z tym, o co jest oskarżony. Miał odwagę mówić prawdę o tak zwanej pandemii i teraz za nią płaci.

Bez wątpienia jest więźniem politycznym!

Podam wam przegląd sytuacji, ale na początek pozwólcie mi pokrótce podsumować, kto to jest Reiner Fuellmich .

Dr. 67-letni Reiner Fuellmich od około 30 lat jest prawnikiem sądowym w Niemczech i Kalifornii, broniąc konsumentów oraz małych i średnich przedsiębiorstw przed dużymi korporacjami.

Podjął ważne pozwy przeciwko Deutsche Bank (dla którego pracował sam Fuellch, a które określił jako „jedną z największych organizacji przestępczych”), przeciwko Kuhne & Nagel i Volkswagenowi (w związku z problemem oleju napędowego).

Co ciekawe, drugim największym akcjonariuszem Volkswagena jest nikt inny jak stan Dolnej Saksonii, gdzie proces przeciwko doktorowi odbył się i tam, gdzie obecnie Reiner Fuellmich jest przetrzymywany.

WYBUCH TAK ZWANEJ PANDEMII
Podczas lockdownów w 2020 roku Fuellmich i jego żona byli na swoim ranczu w Kalifornii, ale ponieważ sytuacja wydawała im się dość dziwna, postanowili wrócić do domu do Niemiec, aby dowiedzieć się, co naprawdę się dzieje.

Fuellmich wkrótce rozpoznał zbrodnie przeciwko ludzkości w związku z tzw. pandemią i 10 lipca 2020 r., wraz z trzema innymi prawnikami, Viviane Fischer, Antonią Fischer i Justusem Hoffmannem, stworzył w Berlinie “CORONA INVESTIGATIVE COMMITTEE”, którego celem było rzucenie światła na działania rządów, instytucji i społeczności medycznej.

Główne pytania, na które Fuellmich szukał odpowiedzi, to:

Jak niebezpieczny jest ten wirus?

Jak wiarygodny jest test PCR „zrewidowany” przez Drosten?

– Jakie szkody wyrządzają gospodarce świata przez blokady?

Fuellmich przeprowadził obszerną serię wywiadów (ok. 400) i skonsultował się z ponad 150 naukowcami i ekspertami z całego świata w dziedzinie medycyny, takich jak:

– Laureat Nagrody Nobla Dr. Luc Montagnier,

– znany amerykański kardiolog i epidemiolog dr. Peter McCullough

– Dr. Mike Yeadon (były wiceprezes Pfizer)

– Dr. Judy Mikovits (naukowiec)

– Dr. Robert Malone (amerykański biochemik i pionier technologii mRNA)

– Dr. Roger Hodkinson (forensic pathologist)

– Dr. Arne Burkhardt ((forensic pathologist, który kierował dużą grupą patologów w prowadzeniu badań opartych na autopsjach zaszczepionych)

– Dr. Astrid Stückelberger (nauczyciel, naukowiec)

– Dr. Simone Gold (założycielka America’s Frontline Doctors)

– Dr. Antonietta Gatti (naukowiec)

– Dr. Mattias Desmet (psycholog)

– Dr. Tess Lawrie (izololog liniowy)

I wiele innych.

===========================================

Skonsultował się również z ekspertami finansowymi, historykami, dziennikarzami śledczymi i pisarzami, takimi jak:

Ernst Wolff (pisarz, dziennikarz i ekspert finansowy)

James Corbett (pisarz i dziennikarz śledczy)

Matthew Ehret (pisarz i dziennikarz)

David Icke (autor/sprawozdawca i dziennikarz)

– Naomi Wolf (dziennikarka, pisarka i konsultantka polityczna USA)

Fuellmich przeprowadził również wywiady z innymi osobami o dużym autorytecie, takimi jak:

Vera Sharav (Ocalały z Holokaustu i działacz na rzecz praw człowieka)

Catherine Austin Fitts (była asystentka sekretarza ds. mieszkalnictwa i rozwoju miast oraz eksperta ds. finansów)

Calin Georgescu (były wysoki rangą członek Organizacji Narodów Zjednoczonych)

Ks. prałat Carlo Maria Vigano(Arcybiskup)

– Pascal Najadi (były szwajcarski bankier i obecny producent filmowy, który potępił prezydenta Szwajcarii Alaina Berata)

I wiele, wiele innych.

==================================

Jego śledztwo doprowadziło go do wniosku, że „nagły wypadek C-19” nigdy nie dotyczy zdrowia publicznego, ponieważ nie było pandemii. Jeśli już, to była to „panemia testu PCR”.

Właśnie dzięki tym testom PCR, które wygenerowały ponad 95% fałszywych pozytywów, możliwe było zawyżenie liczby „przypadków COVID”, uzasadniając w ten sposób środki podjęte w celu stawienia czoła „awaryjnemu”.

Według Fuellmicha był to fundamentalny punkt, w którym mogą opierać się zarzuty o umyślne wykroczenia ze strony rządów większości krajów na świecie.

Ponadto, według Fuellmich, wszystkie rządy działały i działają wbrew interesom swoich obywateli i są wyraźnie pod kontrolą dużych międzynarodowych korporacji i organizacji pozarządowych, które Fuellmich odtąd nazywał „Panem Globalnym” – przydomek opracowany przez Catherine Austin Fitts.

Pan Globalny zobowiązał się i nadal angażuje, bez cienia wątpliwości,

Największa zbrodnia przeciwko ludzkości”.

Ważne jest, aby wspomnieć, że większość wywiadów przeprowadzonych głównie przez dr. Reiner Fuellmich i Viviane Fischer (pozostali dwaj członkowie byli aktywni tylko przez krótki czas) zostali nagrane w Berlinie za pośrednictwem Zoom.

Ze względu na nieporozumienia między doktorem Reiner Fuellmich i Viviane Fischer z jednej strony, a Justus Hoffmann i Antonia Fischer z drugiej strony, ta ostatnia nie przyczyniła się już do żadnych działań w Komitecie Śledczym Korony, do tego stopnia, że Reiner Fuellmich i Viviane Fischer postanowili kontynuować bez ich udziału.

Było to tylko częściowo możliwe, ponieważ Antonia Fischer i Justus Hoffmann zażądali 50% darowizn w księgach rachunkowych w tym czasie, tj. 1,8 miliona euro, aby pokojowo opuścić Komitet Śledczy Korony.

Oczywiście wniosek ten nie został uwzględniony, ponieważ przekazane pieniądze miały być wykorzystane wyłącznie na pokrycie kosztów pracy dochodzeniowej.

Latem 2022 roku Fuellmich opuścił Berlin i spędził kilka tygodni w Stanach Zjednoczonych, gdzie wyruszył w podróż „Crimes Against Humanity” wraz z dr. Judy Mikovits, dr. Richard Fleming i Patrick Wood.

Jednak jego nieobecność w Berlinie nie została dobrze przyjęta przez jego koleżanę Viviane Fischer, który jesienią 2022 roku usunęła Fuellmich z Komitetu Śledczego Corony bez ostrzeżenia i w sposób zwodniczy podczas zwykłej cotygodniowej transmisji, informując widzów, że istnieją pewne nieprawidłowości, które należy wyjaśnić i że Komitet Śledczy Korona będzie kontynuowany bez dr. Reiner Fuellmich.

Dr. Reiner Fuellmich dowiedział się o tym dopiero później.

Po pewnym czasie i po tym, jak udało się zreorganizować swój nowy zespół, Dr. Reiner Fuellmich rozpoczął swój nowy projekt: ICIC (International Crimes Investigative Committee).

Tło

Na przełomie 2020 i 2021 roku, świadomy zbliżającej się groźby zajęcia przez niemiecki rachunków Banku Centralnego przez niemiecki rząd oraz obawie przed tym, że nie będzie już w stanie wykorzystać środków zebranych przez prywatne darowizny, aby kontynuować ważną pracę dochodzeniową, dr. Reiner Fuellmich i Viviane Fischer postanowili chronić część pieniędzy na rachunkach bankowych, kupując złoto za milion euro (obecność 1,8 mln euro!).

Ponadto każdy z nich zaciągnął pożyczkę osobistą; 700 000 funtów (Reiner Fuellmich) i 100 000 funtów (Viviane Fischer). Te umowy kredytowe zostały zawarte na piśmie z podpisanymi umowami i realizowane w pełnej przejrzystości.

Viviane Fischer spłaciła pożyczkę w ratach, począwszy od połowy sierpnia 2022 roku, a kończąc na październik 2022 roku.

W tym samym okresie, dr. Reiner Fuellmich negocjował sprzedaż swojej nieruchomości w Getyndze, która miała zostać sprzedana za 1 350 000 funtów. Część tej kwoty miała zostać wykorzystana do spłaty pożyczki.

Dr. Reiner Fuellmich od samego początku dał jasno do zrozumienia, że zabezpieczy pieniądze z pożyczki, inwestując ją w swoją nieruchomość i że pożyczka zostanie spłacona natychmiast po zakończeniu sprzedaży jego nieruchomości.

Ponieważ było to niemożliwe dla doktora. Reiner Fuellmich otwiera nowe konta bankowe (po tym, jak niektóre zostały zamknięte bez jego zgody), gdy był w Stanach Zjednoczonych, delegował Marcela Templina (procedur, partnera Justusa Hoffmanna i Antonii Fischer) do zarządzania między innymi projektem akcji klasy Fuellmich i nadzorował sprzedaż jego nieruchomości.

Dom Reinera Fuellmicha został rzeczywiście sprzedany, ale większość pieniędzy ze sprzedaży (1 158 000 funtów) trafiła na konto bankowe Marcela Templina, uniemożliwiając w ten sposób dr. Reiner Fuellmich od spłaty pożyczki w wysokości 700 000 euro w uzgodnionym terminie.

Wyciskając zarówno na nabywcę nieruchomości, jak i notariusza odpowiedzialnego za sprzedaż, Marcelowi Templinowi udało się nielegalnie pobrać te pieniądze od Fuellmich.

Ponadto, dr. Reiner Fuellmich nie był świadomy, że 2 września 2022 roku wniesiono przeciwko niemu skargę karną przez samego Templina, dołączyli Antonia Fischer i Justus Hoffmann.

Według Templina, Fischera i Hoffmanna, którzy w międzyczasie skontaktowali się i zostali zwerbowani do agentów przez niemieckie służby wywiadowcze – dr. Reiner Fuellmich nielegalnie zdefraudował fundusze z Komitetu Śledczego Corona.

PORWANIE DR. REINERA FUELLMICHA Z MEKSYKU, PRZEBRANE ZA DEPORTACJĘ/EKSTRADJĘ

Dr. Reinerowi Fuellmich i jego żonie, którzy przebywali w Kalifornii przez kilka miesięcy, po powrocie z podróży do Europy i Ameryki Południowej, odmówiono wjazdu do Stanów Zjednoczonych. Pojechali więc do Meksyku, gdzie pozostali przez kilka miesięcy, próbując rozwiązać wiele problemów, które się pojawiły.

Podczas pobytu w Meksyku stracili paszporty, ubiegali się o nowe i otrzymali instrukcje od niemieckiego konsulatu, aby udać się do Tijuany, aby je odebrać.

Gdy konsulat został zamknięty w celu renowacji, Fuellmich i jego żona zostali poproszeni o bezpośrednią udanie się na lotnisko w Tijuanie.

Na lotnisku Fuellmich i jego żona spotkali się z sześcioma funkcjonariuszami ochrony, którzy pod pretekstem, że nie mają ważnych paszportów / wiz, zabrali Fuellmichów do aresztu.

Dr. Reiner Fuellmich został przewieziony do Mexico City, a następnego dnia został przewieziony na pokład samolotu do Frankfurtu, gdzie został aresztowany na podstawie europejskiego nakazu aresztowania.

Nie było międzynarodowego nakazu aresztowania, ani nie przeprowadzano regularnego procesu ekstradycji / deportacji, jak dr. Reiner Fuellmich nie popełnił żadnego z sześciu przestępstw wymienionych w art. 144 meksykańskiej ustawy imigracyjnej.

Ponadto w przypadku deportacji lot do Niemiec powinien był zostać opłacony przez rząd meksykański, a nie przez rząd niemiecki, jak to było w przypadku!

Co dziwne, jego żona – która przypuszczalnie miała ten sam problem z jej dokumentami podróży – została zwolniona po spędzeniu nocy w więzieniu w Tijuanie i pozwolono jej pozostać w Meksyku, gdzie jest do dziś.

Oznacza to, że Fuellmich został porwany pod fałszywym pretekstem i tydzień po aresztowaniu we Frankfurcie został przetransportowany do więzienia o zaostrzonym rygorze w Rosdorf, gdzie pozostał do 26 maja 2025 roku.

Tego dnia, doktor Fuellmich został przeniesiony bez ostrzeżenia do więzienia w Bremervarde. Nowe więzienie znajduje się 270 km od Getyngi, a dr. Reiner Fuellmich został poinformowany o zbliżającym się transferze zaledwie pięć minut przed odebraniem. Nie pozwolono mu nawet zabrać ze sobą wszystkich rzeczy osobistych. Pozwolono mu zabrać ze sobą tylko niezbędne rzeczy.

Zaledwie dwa dni przed przeniesieniem do Bremerverde, Zespół obrony Fuellmicha ogłosił, że Grupa Robocza Narodów Zjednoczonych ds. Arbitralnych Zatrzymań wszczął formalne dochodzenie w sprawie dr. Sprawa Reinera Fuellmicha.

Znany adwokat, dr. Reiner Fuellmich jest przetrzymywany w strasznych warunkach z powodów, które nie mają nic wspólnego z tym, o co jest oskarżony. Miał odwagę mówić o prawdzie o tak zwanej pandemii i teraz za nią płaci.

Bez wątpienia jest więźniem politycznym!

Podam wam przegląd sytuacji, ale na początek pozwólcie mi pokrótce podsumować, kto doktorze. Reiner Fuellmich jest.

Dr. 67-letni Reiner Fuellmich od około 30 lat jest prawnikiem sądowym w Niemczech i Kalifornii, broniąc konsumentów oraz małych i średnich przedsiębiorstw przed dużymi korporacjami.

Podjął ważne pozwy przeciwko Deutsche Bank (dla których dr. Pracował sam Fuellch, a które określił jako „jedną z największych organizacji przestępczych”), przeciwko Kuhne & Nagel i Volkswagenowi (w związku z problemem oleju napędowego).

Co ciekawe, drugim największym akcjonariuszem Volkswagena jest nikt inny jak stan Dolnej Saksonii, gdzie proces przeciwko doktorowi. Odbył się Reiner Fuellmich i tam, gdzie obecnie jest przetrzymywany.

INNE WYDARZENIA

Od 10 czerwca 2024 r., dr. Reiner Fuellmich był eskortowany przez uzbrojonych funkcjonariuszy ochrony w pojazdach opancerzonych z więzienia do sądu i z powrotem. Oprócz kajdanek przymocowanych do paska, został również umieszczony w kajdanach na kostce i poproszony o noszenie kamizelki kuloodpornej, z której odmówił noszenia, za co został zmuszony do podpisania zwolnienia z odpowiedzialności.

W tym momencie postępowania obrona złożyła pierwszy wniosek o sprzeciw wobec sędziego Schindlera, prosząc o usunięcie go ze sprawy i zastąpienie go, biorąc pod uwagę jego rażące uprzedzenia. Zgodnie z oczekiwaniami wniosek został odrzucony przez tę samą komisję sędziów.

Dr. Reiner Fuellmich został umieszczony w izolatce, gdzie pozostał do grudnia 2024 roku.

W ciągu tych sześciu miesięcy nie pozwolono mu na kontakt z współwięźniami. Powodem tego środka było to, że Fuellmich, rozmawiając z innymi więźniami, dawał im porady prawne, coś, czego jego wcielacze nie mogli tolerować.

Został zmuszony do jedzenia sam, aby spędzić codzienną godzinę na świeżym powietrzu w całkowitej samotności i nie pozwolono mu korzystać z siłowni.

Nawet jego użycie telefonu było ograniczone, a pozwolono mu wykonywać połączenia tylko wtedy, gdy inni więźniowie wrócili do swoich komórek.

20 czerwca 2024 roku zespół obrony Fuellmicha wyczuł, że sędzia Schindler i zespół sędziów planują zakończyć proces, ale ich próba została udaremniona przez umyślny brak obrońców Fuellmicha.

10 lipca 2024 roku sędzia Schindler, biorąc pod uwagę nieudaną próbę ukończenia procesu trzy tygodnie wcześniej, postanowił przydzielić doktora. Reiner Fuellmich, dodatkowy obrońca, Tobias Pohl.

Tego samego dnia obrończyni Katja Wermer postanowiła złożyć nowy wniosek o rozpatrzenie zatrzymania Fuellmich, domagając się natychmiastowego wstrzymania postępowania i jego uwolnienia.

19 lipca 2024 roku sędzia Schindler zdecydował, że przyszłe przesłuchania, a nie prowadzone ustnie, będą prowadzone w formie pisemnej. Decyzja ta, która była całkowicie niezrozumiała, była wyraźnym naruszeniem podstawowych zasad przejrzystości w postępowaniu sądowym i prawa oskarżonego do bycia wysłuchanym.

Obrona, twierdząc, że ten wniosek był niesprawiedliwy i nielegalny, postanowiła złożyć nowy wniosek sprzeciwu wobec całego składu sędziowskiego.

Odrzucone zostały również wnioski z obrony o wysłuchanie tych świadków wymienionych w pierwotnym akcie oskarżenia i wezwanie do sądu, o przesłuchanie prokuratora i przesłuchanie dodatkowych świadków. Trybunał uzasadnił tę odmowę stwierdzając, że dalsze zeznania świadków były całkowicie nieistotne dla wyjaśnienia okoliczności faktycznych lub wyroku.

Czy wyrok został już rozstrzygnięty?

31 lipca s2024 Dr. Reiner Fuellmich złożył nowy wniosek w sprawie sprzeciwu wobec całego składu sędziów ze względu na utrzymywanie postępowania prowadzonego „na piśmie” zamiast we słownej.

6 sierpnia 2024 r. złożono nowy wniosek o umieszczenie Viviane Fischer na stanowisku świadka, ale Trybunał odrzucił ten wniosek.

Pamiętaj, że Viviane Fischer była głównym świadkiem, na którego zeznaniach sędzia Schindler opierał się na całym postępowaniu.

Obrona, po tym, jak poprosiła o przedstawienie motywacji odrzucenia złożonych wniosków, została poinformowana przez Trybunał, że motywacje te zostaną ujawnione w momencie wyroku.

Ta zupełnie nietypowa procedura nie pozwoliła na ponowne złożenie obrony i ponowne złożenie tych wniosków – które zostały odrzucone przez zespół sędziowski – podczas gdy proces był nadal w toku, i została opisana przez obronę jako niesprawiedliwa i nielegalna.

Dr. Reiner Fuellmich po raz kolejny postanowił złożyć kolejny wniosek wniesieniu przeciwko całemu składowi sędziów w sprawie nakazu prowadzenia postępowania w formie „pisemnej”, a nie ustnej.

23 sierpnia 2024 r. prof. Dr. Martin Schwab (prawnik, doradca Komitetu Śledczego Corony) mógł zeznawać. Schwab potwierdził, że pożyczki osobiste były rzeczywiście poparte ważnymi umowami pożyczkowymi i że Fuellmich od samego początku dał jasno do zrozumienia, że fundusze zostaną zainwestowane w jego nieruchomość wyłącznie w celu zapewnienia ich bezpieczeństwa.

Ponadto Schwab potwierdził, że Fuellmich zawsze zamierzał zwrócić te pieniądze Komitetowi Śledczem Korony i zrobiłby to, gdy tylko jego dom został sprzedany.

Na podstawie tego świadectwa, doktorze Reiner Fuellmich powinien zostać natychmiast zwolniony”

Dr. Christof Miser (ang.)

28 sierpnia 2024 roku do zespołu obrony dołączył prawnik Edgar Siemund, ekspert w dziedzinie prawa korporacyjnego.

Nieujdalnie, gdy proces jest nadal w toku, a dowody na to, że obrona nie została jeszcze przedstawiona, sędzia Schindler poprosił prokuratora o kontynuowanie jego oświadczenia końcowego.

W końcowym oświadczeniu trwającym zaledwie kilka minut prokurator zażądał wyroku skazującego i wyroku trzech lat i dziewięciu miesięcy więzienia dla Fuellmich.

30 sierpnia 2024 roku dwóch świadków obrony zostało ostatecznie przesłuchanych.

Pierwsze zeznania potwierdziły, że:

– Viviane Fischer i Reiner Fuellmich chcieli zabezpieczyć fundusze darowizn.

– Viviane Fischer wiedziała, że grupa oskarżycieli chciała pozwać zarówno ją jak i Fuellmich, dlatego szybko spłaciła pierwszą część pożyczki na trzy tygodnie przed zbliżającym się pozwem.

Viviane Fischer wiedziała, że pieniądze Fuellmicha zostaną zainwestowane w jego majątek w Getyndze.

Viviane Fischer nigdy nie miała wątpliwości, czy Fuellmich zwróci 700 tys. funtów Komitetowi Śledczemu Corony.

Drugi świadek, prawnik, który przez wiele lat pracował w kancelarii Fuellmich, potwierdził, że:

– Fuellmich zamierzał już sprzedać swoją nieruchomość w Getyndze, a pieniądze wygenerowane ze sprzedaży zostaną wykorzystane na spłatę pożyczki.

– Fuellmich zamierzał kontynuować praktykę prawa w swojej kancelarii nawet po sprzedaży nieruchomości, która obejmowała jego dom i biuro.

Insynuacje, że Fuellmich chciał sprzedać swoją posiadłość w Getyndze, aby uciec do Meksyku z pieniędzmi, są bezpodstawne i absolutnie fałszywe! Podpisał już 5-letnią umowę najmu dla swojej nowej kancelarii w Getyndze.

DENIED OSTATNIE DO TEGO Miłośnika

2 września 2024 r., Dr. Reiner Fuellmich otrzymał smutną wiadomość o śmierci matki. Zdawał sobie sprawę, że to tylko kwestia czasu i dlatego poprosił władze więzienia o zabranie do Bremy, aby mógł się z nią pożegnać. Więzienie przyjęłoby mu tę prośbę, ale tylko pod warunkiem, że będzie musiał ją odwiedzić w kajdankach i kajdankach, w towarzystwie uzbrojonych strażników więziennych.

Nie chcąc narażać matki dodatkowego cierpienia podczas ich wspólnych chwil, Reiner nie zaakceptował tych warunków.

Nawet kosztem, że już nigdy nie widywał się z matką, nie był skłonny poddawać jej dalszej udręki widzenia jej syna w kajdanach.

WARUNKI TWORZY DETENCJI

Podczas długiej przerwy w przesłuchaniach między wrześniem a październikiem 2024 r. warunki zatrzymania Reinera pogorszyły się, gdy obok jego komórki przeniesiono młodego mężczyznę z poważnymi problemami ze zdrowiem psychicznym.

Według Fuellmich istniało wiele pustych komórek, które mogły zostać przypisane temu młodemu człowiekowi. Prawdopodobnie cierpiąc na schizofrenię, ten więzień krzyczał, płakał i mówił do siebie zarówno dniem, jak i nocą. Obrócił głośno radiowo i często rzucał przedmiotami w ścianę dzieląc dwie komórki. Od tego momentu stało się niemożliwe, aby Reiner spał w nocy i skupił się na swojej obronie w ciągu dnia.

W związku z tą bardzo długą przerwą komunikacja między Fuellmich a jego prawnikami była celowo utrudniana przez kierownictwo więzienia.

Pamiętajcie, że Fuellmich nigdy nie miał dostępu do internetu, nie miał komputera i nie miał dostępu do swoich plików; wszystko to nie ułatwiało jego sytuacji w żaden sposób, a przygotowanie jego obrony było w ten sposób celowo utrudnione.

W dniu 16 października 2024 r. (numer 32), wznowiono rozprawy sądowe, a ze względu na niepokojący stan zdrowia Fuellmicha, obrona ponownie zwróciła się o przegląd warunków zatrzymania i zwróciła się o interwencję specjalisty, który mógłby ocenić stan zdrowia Fuellmicha i jego zdolność do kontynuowania postępowania.

Dr. Reiner Fuellmich złożył cztery skargi karne przeciwko kierownictwu więzienia jako świadek złego traktowania, pobicia i przemocy seksualnej, której wspierał Fuellmich.

Między październikiem a listopadem obrona wielokrotnie zwracała uwagę, że nie można już i igłodzić warunków zatrzymania, a także niepokojący stan zdrowia Reinera Fuellmich.

Drużyna obronna ponownie złożyła wniosek dla doktora. Reiner Fuellmich zostanie jak najszybciej zbadany przez specjalistę (ponieważ odmówiono mu opieki medycznej więcej niż raz) i zwrócił się o zawieszenie postępowania z powodu podejrzenia, że Fuellmich był podejrzewany o uraz.

Wszystkie wnioski zostały odrzucone.

Nowe produkcje na nowo wzbogacone

W dniu 6 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Braunschweig (OLG) ogłosił, że wszczął dalsze postępowanie przeciwko dr. Reiner Fuellmich, na podstawie 16 zarzutów, które zostały odrzucone przez sędziego Schindlera, na początku postępowania w Getynnce.

Jednak pod naciskiem prokuratury w Braunschweig zdecydował się na udzielenie tego wniosku.

W dniu 7 listopada 2024 r. (numer 37) obrona, zaskoczona decyzją Sądu Braunschweig o wszczęciu dalszego postępowania przeciwko Fuellmich, zwróciła się o włączenie jej do obecnego postępowania, ale wniosek został odrzucony.

Biała historia

Teraz jest niepodważalne, że dr. Reiner Fuellmich jest poddawany tzw. „Terrorowi technologicznego”, który ma na celu doprowadzenie więźniów do szaleństwa, a nawet popełnienia skrajnych czynów. Z tego powodu Fuellmich złożył skargę na sędziego Schindlera i prokuraturę za usiłowanie zabójstwa.

Prawnik Siemund, ekspert w dziedzinie prawa korporacyjnego, przedstawił wyniki badania przeprowadzonego w areszcie, w szczególności na temat izolacji i ich niszczącego wpływu na zdrowie fizyczne i psychiczne więźniów poddanych takim schorzeniom.

Wskazał również, że w przypadku dr. Reiner Fuellmich, zasady ustanowione przez ONZ w sprawie zatrzymań i izolacji, zostały bezwstydnie naruszone.

[—]

źródło: https://drtesslawrie.substack.com

Niemcy podsyłają nam imigrantów do leczenia – Zielona Góra.

z zebrania rady miasta Zielona Góra

https://gazetazielonogorska.pl/2739/z-sesji-rady-miasta-proby-rozmowy-o-nielegalnych-imigrantach-i-wielki-strach-radnych-platformy/#google_vignette

Na temat Zielonej Góry pisze też Do Rzeczy:

https://dorzeczy.pl/obserwator-mediow/745050/zielona-gora-imigranci-z-afryki-przesiaduja-przed-szkolami.html

Mieszkańcy Zielonej Góry zgłaszają zaniepokojenie obecnością grup młodych czarnoskórych mężczyzn przechadzających się i przesiadujących w pobliżu placówek edukacyjnych. Poruszający się w grupach mężczyźni w ostatnich tygodniach coraz częściej gromadzą się przy szkołach, w reakcji na co mieszkańcy zaczęli ich filmować i wrzucać materiały na X. Przykładowe nagrania opublikował na swojej stronie portal gazetazielonogorska.pl.

Cudzoziemcy z Afryki przed szkołami w Zielonej Górze

“Coraz częściej napływają do nas zdjęcia i filmy, które wykonują zaniepokojeni mieszkańcy. Z ostatnio dostępnych nagrań, które obiegły lokalne media społecznościowe, widać, że grupy osób, jak twierdzą mieszkańcy, mogą to być nielegalni imigranci, zbierają się w rejonie szkół, często w godzinach porannych i popołudniowych, kiedy uczniowie przychodzą lub wracają do domu. To wywołuje niepokój rodziców, którzy mają dzieci w pobliskiej szkole” – czytamy na portalu.

“Stoją tuż przy wejściu do szkoły”

“Dzieci się boją. Często stoją tuż przy wejściu do szkoły. Nikt nie wie, czego się spodziewać, Dla mnie to też bardzo stresowa sytuacja” – mówi pani Agnieszka, mama jednej z uczennic szkoły podstawowej.

Informacje o obecności imigrantów napływają również z placówek w śródmieściu. Rodzice obawiają się o bezpieczeństwo swoich dzieci. Należy zaznaczyć, że w Zielonej Górze dotychczas nie doszło do żadnych potwierdzonych incydentów z udziałem cudzoziemców. Policja zapewnia, że sytuacja jest monitorowana, a okolice szkół są patrolowane.

Niemcy przerzucają nielegalnych imigrantów, Polska wpuszcza

Choć wiele mediów w Polsce całkowicie milczy w tej kwestii, nie jest tajemnicą, że Afrykanie są wwożeni do naszego kraju z terytorium Niemiec. W tym celu nasi sąsiedzi uruchomili specjalny ośrodek w Eisenhüttenstadt tuż przy granicy z Polską. Proceder nagłaśniają politycy Konfederacji i PiS.

W poniedziałek poseł PiS Dariusz Matecki ujawnił dokumenty, jakie dostają nielegalni migranci przewożeni przez Niemców do Szczecina. Poseł wskazał, że Niemcy wstawiają migrantów w dokumentach, że do Niemiec przyjechali z Polski, a następnie wywożą ich za swoją wschodnią granicę. Czasami Niemcy sami przewożą migrantów, czasami w koordynacji ze Strażą Graniczną.

Jak jeździ marszałek Marcin Jabłoński PO

https://x.com/i/status/1938225462653628862

Agresor drogowy – Marcin Jabłoński – (Marszałek Województwa Lubuskiego) który doprowadził do poważnej kolizji na drodze rozbijając służbowy samochód (z premedytacją chciał zajechać drogę i wyhamować inny pojazd) jest Przewodniczącym Lubuskiej Wojewódzkiej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego

http://www.zgora.wordy.pl

Geneza pomysłu zamykania Świątyń w czasach “pandemii”

Fragment książki “Chrześcijanie w Cesarstwie Rzymskim. Od prześladowań po nawrócenie I – IVw.” autor Anne Bernet

https://andegavenum.pl/produkt/chrzescijanie-w-cesarstwie-rzymskim

Wszyscy pamiętamy zamknięte Kościoły , dziwnym trafem podobne szykany zastosowano już u schyłku Cesarstwa Rzymskiego:

“Kolejną decyzję podjętą przez Licyniusza trudniej jest uzasadnić, bo-
wiem zabraniał on katolikom sprawowania kultu w swoich kościołach,
i tym razem nie pod pretekstem przebywania tam przedstawicieli obojga
płci, którzy nie zachowywali między sobą dystansu, ale przez wzgląd
na kwestie zdrowia publicznego. Otóż według niego tłoczenie się dużej
ilości ludzi w zamkniętym miejscu mogłoby stać się przyczyną wybuchu
epidemii. Prawdę powiedziawszy, nie było to kłamstwem.

Ale w takim razie dlaczego nie zastosował tego środka ostrożności do wszystkich bu-
dynków użyteczności publicznej? Dlaczego uciekał się do niego jedynie
w przypadku chrześcijan?
Nie było to w dosłownym znaczeniu ponowne podważenie prawa ka-
tolików do zgromadzeń. Chodziło natomiast o skumulowanie utrudnień
i przeszkód wszelkiego rodzaju, które w dłuższej perspektywie rodziły
niepewną sytuację.”

Powered By EmbedPress

Wykład prof. Piotra Tylusa:

Zamach stanu z 1953 roku przeciwko premierowi Iranu – Mohammadowi Mosaddeghowi

źródło: https://securo.wnpism.uw.edu.pl/zamach-stanu-z-1953-roku-przeciwko-premierowi-iranu-mohammadowi-mosaddeghowi/

Autor: Monika Stachoń

Abstrakt

19 sierpnia 1953 roku w wyniku przewrotu politycznego w Iranie obalony został rząd Mohammada Mosaddegha. Wydarzenie to przekreśliło szansę na demokratyzację i liberalizację państwa i zdeterminowało jego stosunki ze Stanami Zjednoczonymi i Wielką Brytanią. Autorka w artykule przedstawia działania bezpośrednio poprzedzające zamach stanu, który był wspólną, brytyjskoamerykańską tajną operacją wywiadów. Analizuje również sam przebieg przewrotu, kładąc szczególny nacisk na rolę Centralnej Agencji Wywiadowczej (CIA)

19 sierpnia 1953 roku w Iranie miał miejsce zamach stanu, który był wspólną, brytyjsko-amerykańską tajną operacją wywiadowczą, zaplanowaną i wykonaną przy udziale wiernych szachowi Irańczyków. Uważany jest za kluczowy punkt zwrotny we współczesnej historii Iranu, który zakończył krótki okres dążenia do demokratyzacji i liberalizacji państwa i wzmocnił władzę monarchy. Zasadniczo w literaturze wskazuje się na dwa czynniki, które były przyczyną przewrotu politycznego, w wyniku którego upadł rząd Mohammada Mosaddegha. Pierwszym i prawdopodobnie najważniejszym z nich był spór między Iranem a Wielką Brytanią na tle wydobycia i eksploatacji ropy naftowej. Drugim, wskazywanym głównie przez badaczy amerykańskich, była kwestia obawy o włączenie Persji w strefę wpływów komunistycznych. Należy zaznaczyć, że główną determinantą podjęcia działań przez brytyjską i amerykańską służbę wywiadowczą była realizacja strategicznych celów tych mocarstw w regionie Bliskiego Wschodu i utrzymanie wpływów politycznych w Iranie bez ujawniania swego zaangażowania.

Oficjalna zgoda na przeprowadzenie Operacji TPAJAX, jak nazwano plan obalenia rządu Mohammada Mosaddegha1, została wyrażona przez premiera Wielkiej Brytanii – Winstona Churchilla i prezydenta Stanów Zjednoczonych – Dwighta Eisenhowera na początku lipca 1953 roku. Uzyskanie oficjalnej autoryzacji ze strony brytyjskich i amerykańskich decydentów dla Operacji TPAJAX rozpoczęło zorganizowane działania obu wywiadów. Zanim jednak doszło do zbrojnych działań na ulicach Teheranu, CIA i SIS musiały wdrożyć wstępne etapy planu. Rozwiązanie parlamentu na początku sierpnia spowodowało, że niemożliwe stało się przeprowadzenie głosowania odwołującego obecnego premiera ze stanowiska, co w konsekwencji uniemożliwiło przeprowadzenie quasi-legalnej części Operacji TPAJAX. Musiano więc skupić się na innych aspektach planu. Pierwszym było uzyskanie poparcia szacha dla zamachu stanu. Natomiast drugie obejmowało stworzenie odpowiedniej politycznej atmosfery w państwie, która pozwoliłaby uzasadnić przed społeczeństwem akcje podjęte przez generała Zahediego2, co miało dokonać się przez intensywną kampanię propagandową, a także szereg działań destabilizujących rząd Mosaddegha3.

Określenie dokładnej daty rozpoczęcia wspólnych działań CIA i SIS w Iranie, których celem była dezorganizacja rządu Mohammada Mosaddegha, nie jest możliwe. Wiadomo jednak, że były one podejmowane dużo wcześniej niż oficjalnie zatwierdzono plan Operacji TPAJAX. Początki kampanii propagandowej można znaleźć już latem 1952 roku. Trudno jest jednak dokładnie oszacować, jaką rolę odegrała ona w usunięciu Mosaddegha ze stanowiska. Autorzy różnych opracowań są zgodni, że do spotkania w Nikozji4 wpływ tej aktywności był minimalny, natomiast w tygodniach poprzedzających zamach stanu działalność propagandowa tylko zaostrzyła istniejące już wcześniej trendy5. Należy jednak krótko przybliżyć, jakie działania podejmowane były w tym zakresie podczas Operacji TPAJAX. Mark Gasiorowski wymienia trzy grupy aktywności mających na celu zdestabilizowanie rządu Mosaddegha, które nazywa się „wojną nerwów”. Do pierwszej z nich zalicza się wysiłki CIA podejmowane na rzecz przekupienia członków irańskiego parlamentu, przy wykorzystaniu środków przekazywanych co tydzień przez rezydenturę CIA. Kolejnym rodzajem czynności była kampania propagandowa. Kluczowym elementem było podkreślenie domniemanego zagrożenia komunizmem w Iranie, powiązanie Partii Tude z Frontem Narodowym, wyolbrzymianie liczby jej członków, siły i posiadanych zasobów. Działania podejmowane przez CIA obejmowały także podburzanie tłumów czy fałszowanie dokumentów w celu udowodnienia, że komuniści infiltrują rząd6. Artykuły prasowe obejmujące powyższe kwestie były starannie tworzone przez oficerów CIA i publikowane w gazetach w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i w samym Iranie7. Trzecią grupą aktywności, wdrożoną również bezpośrednio przed przewrotem, było zastraszanie liderów religijnych w imieniu Partii Tude, które obejmowało groźby telefoniczne, ale także pozorowanie podkładania ładunków wybuchowych pod ich domami. Innym przykładem było wrzucenie „śmierdzącego ładunku” do teherańskiego meczetu czy aranżowanie ataków na inne świątynie. Celem tych działań było zwrócenie prominentnych duchownych muzułmańskich przeciwko Mosaddeghowi8.

Drugą kluczową dla przeprowadzenia Operacji TPAJAX kwestię stanowiło przekonanie szacha do wsparcia spiskowców i zaaprobowania zamachu stanu. Wilber pisze: „Od początku było wiadomo, że szach musi zostać zmuszony do odegrania określonej roli, jakkolwiek niechętny by nie był. Zatem plan prezentował serię środków zaprojektowanych do pozbawienia go raz i na zawsze patologicznego strachu przed »ukrytą ręką« Brytyjczyków i zapewnienia go, że Stany Zjednoczone i Wielka Brytania udzielą mu stanowczego wsparcia. Należało go przekonać, że [oba mocarstwa] doszły do wniosku, że Mosaddegh musi odejść”9. Zaaprobowanie przez Mohammeda Rezę Operacji miało zalegitymizować nielegalny w swej istocie zamach stanu, ponieważ to wyłącznie szach zgodnie z prawem mógł odwołać Mosaddegha i wyznaczyć na jego miejsce innego kandydata. Podczas spotkania z ambasadorem Stanów Zjednoczonych, Loy’em Hendersonem, irański monarcha uznał, że generał Zahedi byłby dla niego do zaakceptowania jako szef rządu pod trzema warunkami: (1) dojdzie do władzy legalnymi środkami parlamentarnymi – a nie w drodze zamachu stanu; (2) uzyska szerokie poparcie polityczne; (3) Stany Zjednoczone samodzielnie lub wraz z Wielką Brytanią będą przygotowane do natychmiastowego udzielania nowemu rządowi znacznej pomocy finansowej i gospodarczej10. Pomimo że w porównaniu do wcześniejszych rozmów było to zdecydowanie bardziej przychylne Zahediemu stanowisko, bynajmniej nie było takie, jakiego oczekiwali przedstawiciele zachodnich mocarstw. Skłoniło to architektów planu zamachu stanu do opracowania bardziej wyrafinowanego sposobu wpłynięcia na decyzję Mohammeda Rezy11.

W ostatecznym projekcie Operacji ustalono, że należy podejść do problemu bardziej kompleksowo, z wykorzystaniem trzech emisariuszy: siostry Mohammeda Rezy – Aszraf, generała Normana Schwarzkopfa, szefa amerykańskiej misji wojskowej w Iranie w latach 1942–1948, a także Asadollaha Raszidiana. Przebywająca w tym czasie na francuskiej riwierze księżniczka nie była chętna do udziału w spisku, a zgodziła się pomóc CIA dopiero po otrzymaniu od Agencji pokaźnej sumy pieniędzy. 25 lipca przybyła do Iranu, wywołując gwałtowne protesty ze strony zwolenników Mosaddegha. Kilka dni później odbyło się krótkie i burzliwe spotkanie między nią a szachem, po którym Aszraf powróciła do Francji. Fiaskiem zakończyły się także dwudniowe rozmowy między Asadollahem Raszidianem, przedstawiającym się jako formalny przedstawiciel Wielkiej Brytanii, a Mohammedem Rezą. Monarcha stwierdził, że potrzebuje więcej czasu na przemyślenie decyzji. Z kolei zwrócenie się architektów planu Operacji TPAJAX o pomoc do generała Schwarzkopfa związane było z serdecznymi relacjami, jakie utrzymywał on z szachem w czasie prowadzenia w Iranie amerykańskiej misji ekonomicznej. Aby zapewnić wiarygodny powód podróży do Iranu ustalono, że generał oficjalnie został poproszony przez rząd Pakistanu o doradztwo w kwestiach polityki i bezpieczeństwa12. 1 sierpnia przybył on do Teheranu, ale rezultat jego spotkania z szachem był podobny, jak poprzedników – monarcha odmówił podpisania dekretów królewskich13.

Pomimo że od momentu „epizodu lutowego” z 1953 roku, szach nieco bardziej zauważalnie zaczął skłaniać się do wspierania „antymosaddeghowskich” posunięć, wciąż nie zgadzał się na jawne poparcie brytyjsko-amerykańskiego zamachu stanu. Mohammed Reza wyraźnie stał przed nierozwiązywalnym dylematem: kontynuować oczekiwanie na koniec swego czasu i stawić czoła nieprzewidywalnej przyszłości, a nawet pogodzić się z utratą tronu w związku z antymonarchistycznymi posunięciami Mosaddegha czy próbować zabezpieczyć swoją pozycję poprzez kolaborację z zachodnimi mocarstwami. Porażka tajnej operacji narażała go na zhańbienie królewskiego rodu i całej monarchii i zakończenie jego panowania. W przypadku udanego zamachu stanu, ujawnienie jego udziału w spisku podważyłoby wiarygodność i legalność sprawowania przez niego władzy14.

Ostatecznie szach zgodził się na odwołanie Mohammada Mosaddegha ze stanowiska. Autorzy opracowań na temat historii zamachu stanu wskazują, że decydujący wpływ na zmianę decyzji miała rozmowa z przybyłym do Persji Kermitem Rooseveltem15. Wydaje się jednak, że jeszcze jeden fakt mógł znacząco przyczynić się do takiego kroku. Mosaddegh starał się zręcznie manewrować w polityce, zdając sobie sprawę, że opozycja wobec jego rządów rośnie w siłę. Jedyną słuszną dla niego możliwością było rozwiązanie Madżlesu, w związku z tym 14 lipca polecił wspierającym go deputowanym zrezygnować z pełnionych funkcji. Mimo tego premier musiał zmierzyć się z obiektywną przeszkodą, jaką był zapis w konstytucji, który wyłączne prawo skracania kadencji parlamentu przyznawał szachowi. Zdecydował się więc na przeprowadzenie narodowego referendum, w którym obywatele mieliby zdecydować, czy parlament powinien zostać rozwiązany. W międzyczasie, 21 lipca, jego zwolennicy zorganizowali masowe demonstracje, które upamiętniały rocznicę zamieszek skutkujących przywróceniem Mosaddegha na stanowisko po „epizodzie lipcowym”. Analitycy amerykańskiego wywiadu szacowali, że liczba sympatyków Partii Tude dziesięciokrotnie przewyższała liczbę osób wspierających Front Narodowy, co sugerowało, że obecny szef rządu coraz bardziej opiera się na poparciu ze strony komunistów16. Na początku sierpnia odbyło się zapowiedziane wcześniej referendum, w którym nieco ponad dwa miliony osób opowiedziały się „za” skróceniem kadencji Madżlesu. Szybko jednak w mediach zaczęły pojawiać się informacje na temat niekonstytucyjności głosowania. Podobne stanowisko głosili prominentni duchowni. Można więc wnioskować, że w obliczu tych wydarzeń szach doszedł do wniosku, że obecny premier nie tylko nie będzie w stanie doprowadzić do rozwiązania kryzysu naftowego, ale prowadzi kraj ku dyktaturze, zagrażając tym samym monarchii17.

W tym samym czasie do Teheranu przyjechał dowódca Operacji TPAJAX – Kermit Roosevelt. Historyk CIA, Scott A. Koch, uważa, że był to rezultat potrzeby ponaglenia szacha i przyspieszenia spraw związanych z zamachem stanu18. Roosevelt odbył szereg spotkań z szachem, podczas których zagroził, że w przypadku braku współpracy monarchy, Stany Zjednoczone zdecydowane są podjąć akcję bez jego zgody. Skutkować to będzie wycofaniem poparcia USA i Wielkiej Brytanii dla monarchii, co będzie równoznaczne z końcem rządów szacha i upadkiem dynastii19. Po rozważeniu wszystkich możliwych opcji Mohammed Reza zgodził się na współpracę z zachodnimi mocarstwami, aprobując tym samym usunięcie obecnego szefa rządu poprzez zamach stanu. 13 sierpnia podpisał dekrety odwołujące Mosaddegha ze stanowiska i powierzające tę funkcję generałowi Fazlollahowi Zahediemu. Dokumenty te całkowicie zmieniały charakter Operacji TPAJAX. Nie był to już pozbawiony umocowania w prawie wojskowy zamach stanu, ale przejaw użycia przez szacha konstytucyjnie nadanej mu prerogatywy. Niedostosowanie się do dekretów powodowałoby nielegalność dalszych rządów Mosaddegha20.

Militarna część Operacji TPAJAX zakładała następujące kroki: w wyznaczoną noc w połowie sierpnia kontyngent Gwardii Królewskiej przedstawi Mosaddeghowi farman i aresztuje go. Inny oddział pozbawi wolności kluczowych ministrów, a jeszcze jeden przejmie biuro telegraficzne, stację radiową i kwaterę główną sztabu generalnego. Następnie żołnierze mieli opuścić koszary i udać się na ulice Teheranu w celu aresztowania ustalonych osób i stłumienia ewentualnych protestów21. Faktyczny przebieg pierwszej próby zamachu stanu można odtworzyć na podstawie kilku bardzo ograniczonych źródeł, w dodatku istotnie się różniących. Najprawdopodobniej CIA podjęła decyzję, że rozpoczęcie działań będzie miało miejsce z 14 na 15 sierpnia22. Początek akcji pułkownika Nasiriego został jednak przesunięty o jeden dzień, o czym rezydentura Centralnej Agencji Wywiadowczej w Teheranie dowiedziała się z opóźnieniem z powodu utraty łączności między nią a Sekretariatem Wojskowym23.

Około godziny 19:30 najważniejsi spiskowcy spotkali się, aby omówić z generałem Zahedim ostateczne szczegóły operacji. O 22:30 pułkownik Nasiri, dowódca Gwardii Królewskiej, przybył do garnizonu Bagh-e Szah, strategicznie zlokalizowanego w sąsiedztwie domu Mosaddegha. Odczytał królewski dekret i powiadomił oficerów, że nastąpiła zmiana na stanowisku premiera24. Około godziny 23:00 zgodnie z planem trzy oddziały Gwardii Królewskiej opuściły wspomniane koszary. Pierwszy kontyngent skierował się do północnej części Teheranu, w celu aresztowania przebywających tam członków gabinetu i poszczególnych wiernych premierowi oficerów. Drugi oddział, dowodzony przez generała Batghamalicha, dotarł do biura telegraficznego w centrum miasta, gdzie udało mu się odciąć linie telefoniczne w niektórych strategicznych dla państwa lokalizacjach. Z kolei pułkownik Nasiri, na czele konwoju złożonego z pojazdu pancernego, dwóch jeepów i ciężarówek wypełnionych uzbrojonymi żołnierzami, skierował się do rezydencji Mosaddegha. Po przybyciu na miejsce został jednak aresztowany przez oddziały wierne szefowi rządu25.

Premier prawdopodobnie dowiedział się wcześniej o planowanej próbie przewrotu. Odrzucił dekret królewski, argumentując, że szach nie posiada konstytucyjnej władzy do mianowania lub odwoływania szefów rządów. Prerogatywa ta, według Mosaddegha, należała do Madżlesu. Wkrótce cała militarna siatka spiskowców zaczęła się rozpadać, ponieważ wielu oficerów odmówiło wypełnienia powierzonych im zadań. Około 2:30 „antymosaddeghowskie” siły poddały się, a kilka godzin później Radio Teheran podało informację o udaremnionej próbie zamachu stanu. Rano, 16 sierpnia, promosaddeghowskie oddziały wojskowe zostały wysłane na ulice Teheranu w celu przywrócenia kontroli nad miastem i złapania spiskowców. Mimo podjętych wysiłków nie udało się jednak znaleźć i pojmać generała Zahediego. Wkrótce szach w panice opuścił kraj, udając się najpierw do Bagdadu, a później do Rzymu26.

Wydawało się, że nad ranem 16 sierpnia sytuacja została opanowana, a niebezpieczeństwo zamachu stanu odsunięte. Siły rządowe aresztowały głównych aktorów nieudanej próby przewrotu, a pozostali z pomocą CIA znaleźli bezpieczne miejsca schronienia. Wkrótce Tude opublikowała w swojej gazecie szczegóły podjętej próby przewrotu, oskarżając szacha o udział w spisku i wezwała do organizowania demonstracji przeciwko monarchii. W wyniku tego na ulicach Teheranu miały miejsce spontaniczne demonstracje, podczas których skandowano prorządowe i antyszachowskie hasła. Podobną wymowę miało przemówienie ministra spraw zagranicznych Hossejna Fatemiego, który potępił działanie Mohammeda Rezy, nazwał go zdrajcą i domagał się jego abdykacji27. Udaremnienie zamachu stanu i aresztowanie części zaangażowanych w niego oficerów i urzędników państwowych osłabiło czujność członków rządu. Jednak ogłoszenie przez Mosaddegha referendum za skróceniem kadencji siedemnastego Madżlesu i wiadomość o ucieczce Mohammeda Rezy Pahlawiego wywołały niepokój i polityczną niepewność co do dalszej sytuacji w państwie28.

Chaos, który ogarnął kraj w wyniku wydarzeń z 15 sierpnia, sprzyjał konspiratorom, którzy wierzyli, że możliwe jest przeprowadzenie jeszcze jednego, tym razem skutecznego, zamachu stanu. Dopiero około godziny 6 rano jeden z głównych aktorów nieudanego przewrotu, generał Farzanegan, poinformował o fiasku akcji rezydenturę amerykańskiego wywiadu, która zorganizowała kryjówki dla kluczowych uczestników spisku29. Dzień później wewnątrz kompleksu należącego do ambasady USA, zorganizowana została „rada wojenna”, jak nazwano spotkanie, w którym uczestniczyli Kermit Roosevelt, George Carroll oraz Irańczycy: generał Zahedi, generał Gilanszah, pułkownik Farzanegan oraz bracia Raszidian. Postanowiono wtedy, że należy ponownie podjąć akcję obalenia Mosaddegha, a jej termin wyznaczono na 19 sierpnia30.

Pierwsza próba przewrotu była precyzyjną operacją wojskową, szczegółowo zaplanowaną i wymagającą ścisłej koordynacji działań. Strona amerykańska doszła jednak do wniosku, że irańscy kolaboranci nie są zdolni do przeprowadzenia tego rodzaju akcji, ponieważ nie potrafili podjąć jakichkolwiek decyzji w krytycznym momencie31. Dlatego w nowym planie określono jedynie generalne cele, głównych aktorów, koordynatorów, ogólne zadania i przybliżone ramy czasowe. Tym razem zamach stanu nie opierał się wyłącznie na siłach zbrojnych, ale na konieczności współpracy z bandami ulicznymi, składającymi się z drobnych rzezimieszków, trudniących się drobnymi rozbojami, gotowych do podjęcia każdego działania za określoną sumę pieniędzy32.

3W przygotowanym planie określono cztery fazy zamachu stanu. Pierwszą z nich stanowiła masowa „wielka demonstracja”, złożona z motywowanych religijnie, nastawionych antykomunistycznie lojalnych poddanych Mohammeda Rezy Pahlawiego. Wobec chaosu na ulicach, spowodowanego ciągłymi protestami organizowanymi przez Partię Tude od 16 sierpnia, uznano, że kolejna manifestacja nie wzbudzi niepokoju wśród członków rządu. W ramach drugiej fazy operacji mieli do niej spontanicznie dołączyć wojskowi. Pomyślne zakończenie tej części wymagało zmobilizowania żołnierzy i przeniesienia ich z koszar do strategicznych punktów w mieście, bez ujawniania, że ruchy oddziałów są skierowane przeciwko rządowi Mosaddegha. Trzecia faza zakładała wsparcie ze strony szwadronów czołgów i przejęcie kontroli nad tłumem przez amerykańskich agentów, którzy mieli doprowadzić do ostatniego epizodu – ataku na dom premiera33.

Skuteczność przewrotu uzależniona była od odpowiedniego przygotowania opinii publicznej i zneutralizowania, w możliwie największym stopniu, potencjalnego sprzeciwu wobec „wielkiej demonstracji”. Aby to osiągnąć, konieczne było rozpowszechnienie w społeczeństwie dwóch idei: że protest ma na celu zamanifestowanie poparcia dla islamu i monarchii oraz że Iran znajduje się na skraju upadku w strefę wpływów komunistycznych34. Dla spiskowców kluczowe było rozpowszechnienie informacji o edyktach królewskich, na mocy których generał Zahedi obejmował stanowisko premiera, co pozwoliłoby uzyskać niejako legitymizację ich działań. Informacje o farmanach zostały przekazane amerykańskiej agencji prasowej Associated Press i rozpowszechnione w irańskiej prasie. Przygotowano broszurę informującą, że próba zamachu stanu została przeprowadzona przez siły związane z szefem rządu i miała na celu obalenie monarchy. Opublikowano również spreparowany wywiad z generałem Zahedim, w którym twierdzono, że obecny premier wiedział o odsunięciu go od władzy i przestrzegano irańskich urzędników o poważnych konsekwencjach grożących za wypełnianie poleceń Mosaddegha35.

Konspiratorzy planowali także wywrzeć silne wrażenie psychologiczne na mieszkańcach stolicy tuż przed zamachem stanu. Mieli nadzieję, że podczas operacji przeciwko Mosaddeghowi Irańczycy będą pamiętali niepewność i anarchię panującą w ciągu ostatnich kilku dni. W przeddzień 19 sierpnia Teherańczycy mieli doświadczyć nieuzasadnionej przemocy, gniewu i destruktywności ze strony „Partii Tude”, co wzbudziłoby strach przed rzekomym terrorem, który nastąpi po przejęciu władzy przez komunistów36. W związku z tym agenci-prowokatorzy zorganizowali tłum, który 17 sierpnia, udając członków Tude, rozpoczął gwałtowne protesty na ulicach Teheranu. Do demonstracji spontanicznie dołączyli faktyczni przedstawiciele Partii Mas i inni Irańczycy, nie zdając sobie sprawy z tego, że jest to prowokacja finansowana przez CIA. Podczas manifestacji burzono posągi szacha i jego ojca, zaatakowano mauzoleum Rezy Szacha, plądrowano i niszczono sklepy, wybijano okna i rzucano kamieniami w meczety37. Liderzy Partii w odpowiedzi na „spontaniczne powstanie mas”, wezwali do wydalenia z Iranu Amerykanów, zniesienia monarchii i ustanowienia demokratycznej republiki38. Premier nie podjął żadnych kroków w celu stłumienia protestów. Stworzenie atmosfery strachu i niepewności, a następnie obwinianie rządu Mosaddegha za nieumiejętność poradzenia sobie z sytuacją, było ważnym punktem psychologicznego planu przekonania Teherańczyków do dołączenia do proszachowskich demonstracji zaplanowanych na 19 sierpnia39.

Podczas „rady wojennej” ustalono także, że konieczne jest uzyskanie poparcia ze strony duchowieństwa, które miało ogromny wpływ wśród niższych klas społecznych. W związku z tym podjęto próbę przekonania wielkiego ajatollaha Borudżerdiego do wydania fatwy (dekretu religijnego) wzywającej do rozpoczęcia świętej wojny przeciwko komunizmowi40. Kiedy duchowny nie wyraził zgody, postanowiono, że należy stworzyć wrażenie, że przejęcie władzy przez Tude będzie wiązało się z zagrożeniem dla kleru. Ajatollah Borudżerdi, ajatollah Taleghani i wielu innych prominentnych przedstawicieli szyickiego kleru otrzymało podpisane rzekomo przez Partię Mas listy z pogróżkami. Wzbudziło to w nich przekonanie, że pierwszymi ofiarami komunistów po ich dojściu do władzy będą właśnie dostojnicy religijni41.

Jak zostało wspomniane, pierwsza faza zamachu stanu wymagała zmobilizowania tłumów do wyjścia na ulice. W tym celu po południu 18 sierpnia doszło do kilku spotkań między spiskowcami a liderami band ulicznych wywodzących się z południowego Teheranu. Byli to muskularni bandyci, ćwiczący zazwyczaj w zurchane, miejscach uprawiania tradycyjnego irańskiego sportu. Ich głównymi źródłami utrzymania były wymuszenia, zastraszanie osób, rzemieślników i właścicieli sklepów lub prowadzenie domów hazardu czy domów publicznych. Niektórzy z nich byli drobnymi handlarzami, pracownikami straganów i sklepów, ale większość stanowili bezrobotni robotnicy, gotowi zrobić wszystko, by zapewnić utrzymanie swojej rodzinie. Stąd stosunkowo łatwo było przekonać ich do podjęcia współpracy ze spiskowcami. Konspiratorzy zmobilizowali część liderów band do udziału w demonstracjach, przekazując im znaczną sumę pieniędzy, natomiast pozostali zaangażowali się pod wpływem chwili42.

Kolejna faza przewrotu zakładała spontaniczne dołączanie do „wielkiej demonstracji” przedstawicieli sił bezpieczeństwa, policji i wojskowych. W tym celu spiskowcy wywołali niesubordynację niektórych oddziałów irańskiej armii. 17 sierpnia jeden z konspiratorów, generał Riahi, wystosował okólnik do wszystkich jednostek, informując, że z porannych i wieczornych apeli powinny zostać usunięte wszelkie odwołania do imienia monarchy. Tradycyjnie dowódca podczas ceremonii flagowej wykrzykiwał hasło: „Niech żyje szach, hurra!”, na co żołnierze odpowiadali: „Hurra!”. Zgodnie z nowym rozkazem wyrażenie to miało zostać zastąpione przez „Niech żyje naród!”. 18 sierpnia, podczas porannego apelu w kilku jednostkach doszło do aktów niesubordynacji – sprzeciwiając się rozkazom żołnierze skandowali imię szacha. Wobec braku reakcji ze strony przełożonych wojskowi poczuli się niezwykle pewnie, a w koszarach narastała atmosfera sprzeciwu wobec, jak uważano, dążenia Mosaddegha do obalenia monarchy43. W tym samym dniu miała miejsce kolejna gwałtowna demonstracja Tude. Tym razem Mosaddegh, po rozmowie z ambasadorem amerykańskim Roy’em Hendersonem nakazał oddziałom wojskowym stłumienie zamieszek44. Zachęcani brakiem reakcji na wcześniejszą niesubordynację i dodatkowo podburzani przez współpracujących z CIA dowódców żołnierze gwałtownie zaatakowali demonstrantów, wykrzykując hasła „niech żyje szach” i „śmierć Mosaddeghowi”. Uważa się, że gwałtowna reakcja służb bezpieczeństwa na demonstracje Tude, spowodowana wykreowanymi antyrządowymi nastrojami, stanowiła preludium do wydarzeń, które miały miejsce dzień później45.

W odpowiedzi na zamieszki gubernator wojskowy Teheranu, na wniosek Mosaddegha, wydał dekret zakazujący wszelkich demonstracji bez uprzedniej zgody władz i nakazał organom ścigania aresztowanie każdego, kto łamie prawo. Jedną z najważniejszych konsekwencji decyzji gubernatora było, że do zaprzestania organizowania marszy zmuszone zostały również sprzyjające premierowi ugrupowania nacjonalistyczne. Miało to ogromne znaczenie 19 sierpnia, kiedy w obawie przed konsekwencjami prorządowe siły pozostały bierne wobec mających miejsce wydarzeń46.

Jednym z ostatnich działań konspiratorów, podjętych dla zapewnienia sukcesu planom obalenia Mosaddegha, było zinfiltrowanie rządowych sił bezpieczeństwa. Spośród czterech jednostek, które miały stanowić ochronę przed spiskiem wojskowych, tylko jedna nie współpracowała z konspiratorami. Dowódcami pozostałych oddziałów byli oficerowie albo zamieszani we wspólną operację wywiadów USA i Wielkiej Brytanii, albo skutecznie zneutralizowani47. W związku z tym skontaktowano się również z lojalnymi wobec szacha dowódcami regionalnych oddziałów wojskowych poza Teheranem, którzy mieli wesprzeć działania w mieście i tym samym zapewnić zwycięstwo antyrządowych sił48.

Nad ranem 19 sierpnia tłumy demonstrantów zaczęły formować się w rejonie bazaru w południowym Teheranie. Cztery kolumny ruszyły w kierunku centrum miasta, okupując i przeprowadzając ataki na kolejne strategiczne punkty, takie jak główne place, siedziby promosaddeghowskich gazet, biura Tude czy budynki ministerstw49. Część manifestujących została poprowadzona do kwatery głównej policji wojskowej, doprowadzając do uwolnienia aresztowanych po pierwszej próbie zamachu stanu pułkownika Nasiriego i generała Batmanghelicha. Uzbrojony w pałki i kije tłum składający się z około 3000 osób wykrzykiwał antyrządowe i proszachowskie hasła50.

Około godziny 10:00 rozpoczęła się druga faza zamachu stanu, polegająca na stopniowym dołączaniu do demonstracji przedstawicieli służb bezpieczeństwa, policji i wojska. Dowódcy oddziałów wyznaczonych do ochrony miasta albo nie podjęli żadnych działań w celu stłumienia manifestacji lub też aktywnie zachęcali do dołączenia do protestów. Stopniowo kontrolę nad tłumem zaczęli przejmować pracownicy rezydentury CIA w Teheranie lub też oficerowie, którzy znali plany przewrotu. W ramach trzeciej fazy połączone siły cywilne i wojskowe rozpoczęły starcia z promosaddeghowskimi jednostkami i przejmowanie kluczowych lokalizacji w mieście. Tłum wdarł się do centralnego biura telegraficznego oraz Ministerstwa Prasy i Propagandy, umożliwiając tym samym nadawanie wiadomości zachęcających do wzięcia udziału w demonstracji. Zaatakowano także komendę policji, kwaterę główną sił zbrojnych oraz Ministerstwo Spraw Zagranicznych i inne rządowe instytucje51.

Pomyślne zakończenie ostatniej fazy zamachu stanu, która zakładała atak na rozgłośnię Radia Teheran i dom Mosaddegha, wymagało użycia czołgów, ponieważ te dwa budynki były silnie chronione. Sposób, w jaki jednostki pancerne miały dołączyć do demonstrantów nie został szczegółowo zaplanowany. Brak konkretnych zadań dał oddziałom zmotoryzowanym znaczną swobodę w wypełnianiu ich ostatecznej misji52. Od wczesnego rana różne raporty wskazywały na pojawianie się czołgów w strategicznych punktach miasta53. Stopniowo pojazdy były „przejmowane” bez użycia siły przez demonstrujących, co świadczy o wcześniejszym zinfiltrowaniu tych oddziałów przez spiskowców54. Jeden z uczestników tamtych wydarzeń wspomina: „Około godziny 12:30 demonstranci zebrani na ulicy Ferdousiego i na placu Sepah byli przerażeni i zaskoczeni z powodu dźwięków przybyłych ośmiu czołgów i kilku ciężarówek żołnierzy. Kiedy w obawie o swoje życie mieli się już rozproszyć, wojskowi zaczęli wykrzykiwać hasła »Niech żyje szach!« i zapewniać tłum, żeby się nie bał. Ludzie zdali sobie sprawę, że czołgi przybyły ich wspierać, a nie tłumić zamieszki. Dowodzący szwadronem pułkownik zachęcił demonstrantów do używania pojazdów jako tarcz i kontynuowania działań na rzecz obalenia wrogów monarchii”55.

Około godziny 14:00, po krótkich starciach konspiratorzy z pomocą szwadronów zmechanizowanych wdarli się do rozgłośni Radia Teheran. Stacja zaczęła nadawać wiadomości o zwycięstwie rojalistów. Odczytano także farman mianujący Zahediego na stanowisko premiera. Poinformowano, że gabinet Mosaddegha został rozwiązany, ministrowie aresztowani, a sam szef rządu zbiegł. Około 17:00 generał Zahedi przybył do Radia i wygłosił przemówienie, w którym ogłosił, że jest jedynym legalnym premierem Iranu i będzie sprawował tę funkcję aż do wyborów do nowego parlamentu. Następnie przedstawił program swojego gabinetu, zaczynając od konieczności przywrócenia rządów prawa56.

Decydujące starcie między spiskowcami a siłami wiernymi Mosaddeghowi rozegrało się w domu premiera późnym popołudniem 19 sierpnia. Jeden z agentów CIA, generał Nakhi, wraz z członkami Gwardii Królewskiej przeprowadził atak na silnie strzeżoną rezydencję, która była jednocześnie siedzibą szefa rządu. Regularna walka, podczas której obie strony używały czołgów, pocisków przeciwpancernych i broni maszynowej, trwała około trzech godzin i szacuje się, że w jej wyniku życie straciło nawet trzysta osób57. Około godziny 19:00 Mosaddegh nakazał dowódcy oddziałów broniących rezydencji wstrzymanie ognia. Pierwszy czołg pokonał wysokie ściany chroniące dom i wdarł się do środka. Premier wraz z najbliższymi współpracownikami zdecydował się na ucieczkę. Rozentuzjazmowany tłum wdarł się do posiadłości, skandując „śmierć Mosaddeghowi” i grabiąc wszystko. Ostatnim aktem tego dnia i symbolem zwycięstwa konspiratorów było podpalenie rezydencji58. Dzień po tych wydarzeniach lider Frontu Narodowego został złapany i aresztowany, a władzę w państwie przejął generał Zahedi59.

Przewrót polityczny z 1953 roku zajmuje niezwykle ważne miejsce we współczesnej irańskiej świadomości historycznej i politycznej, determinując stosunki Iranu ze Stanami Zjednoczonymi, a tym samym wpływając na bezpieczeństwo całego regionu Bliskiego Wschodu. Bez wątpienia zamach stanu Mordada był tajną operacją wywiadów Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych i nie zaistniałby bez udziału zewnętrznych aktorów. Główni Irańczycy bezpośrednio zaangażowani w przewrót polityczny, do których należeli generał Zahedi, Dżalali, Kejwani i bracia Raszidian, byli agentami amerykańskich i brytyjskich służb wywiadowczych i działali głównie pod kierownictwem USA. Bardzo ważne dla powodzenia zamachu stanu było poparcie ze strony szacha, jednak to przedstawiciele Stanów Zjednoczonych podjęli znaczne wysiłki, aby przekonać go do działania. Amerykanie stworzyli także siatkę konspiratorów w wojsku i przeprowadzili kampanię propagandową, co pozwoliło pozyskać społeczną legitymizację zmiany władzy. Można zatem za Claudem Corriganem z całą pewnością stwierdzić, że „wojskowy zamach stanu, który obalił Mosaddegha i jego gabinet Frontu Narodowego, był przeprowadzony pod kierownictwem CIA jako akt polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych, wymyślony i zatwierdzony na najwyższych szczeblach rządu”60.

Autorka:

Monika Stachoń – doktorantka w Szkole Doktorskiej Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego o specjalizacji nauki o bezpieczeństwie. Absolwentka kierunków Bezpieczeństwo wewnętrzne (I i II stopnia) oraz Orientalistyka, Iranistyka (I stopnia) na UW. W szczególności interesuje się zagadnieniami społecznopolitycznymi Islamskiej Republiki Iranu, jej rolą w kształtowaniu stosunków międzynarodowych na Bliskim Wschodzie, a także miejscem w systemie bezpieczeństwa światowego. Jej zainteresowania obejmują również genezę i obecny kształt stosunków irańsko-amerykańskich, w tym wydarzenia stanowiące punkty zapalne,jak zamach stanu przeciwko premierowi Mohammadowi Mosaddeghowi z 1953 roku oraz rewolucja irańska z lat 1978–1979.

Kontakt: ma.stachon@uw.edu.pl.

Przypisy

1.  Plan zawierał sześć etapów: 1) intensywna kampania propagandowa, dzięki której rząd Mosaddegha zostałby zdestabilizowany, a on sam straciłby społeczne zaufanie; 2) utworzenie tzw. Militarnego Sekretariatu – sieci wojskowych, którzy skłonni byli do sprzeciwienia się premierowi, przeprowadzenia przeciwko niemu puczu i aresztowania go; 3) przekonanie szacha Mohammeda Rezy Pahlawiego do udzielenia wsparcia spiskowcom; 4) pozyskanie odpowiedniej liczby parlamentarzystów gotowych zagłosować w Madżlesie za odwołaniem Mosaddegha ze stanowiska; 5) zorganizowanie demonstracji, które stałyby się pretekstem do przeprowadzenia quasi-legalnego głosowania za zmianą na stanowisku premiera; 6) wojskowy zamach stanu w przypadku fiaska głosowania w parlamencie. Za: D. Wilber, Overthrow of Premier Mossadeq ofIran,November1952–August1953, CIA Clandestine Service History, Appendix A – Initial Operational Plan for TPAJAX as Cabled from Nicosia to Headquarters on 1 June 1953, s. 1–8, źródło: https://nsarchive2.gwu.edu/NSAEBB/NSAEBB28/appendix%20A.pdf [dostęp: 15.06.2020 r.].

2.  Fazlollah Zahedi był irańskim generałem, który został uznany przez Brytyjczyków i Amerykanów za najbardziej odpowiedniego kandydata do przejęcia stanowiska premiera po obaleniu Mohammada Mosaddegha. Karierę militarną rozpoczął w wieku 19 lat, kiedy ukończył Akademię Wojskową i wstąpił do perskiej brygady kozackiej. Wyróżnił się stłumieniem buntu kurdyjskiego w zachodnim Iranie, a później także arabskiego ruchu autonomicznego, kierowanego przez sponsorowanego przez Brytyjczyków lokalnego szejcha. Do 1942 roku sprawował funkcję wojskowego gubernatora prowincji Chuzestan i Isfahan. Po brytyjsko-radzieckiej inwazji na Iran został oskarżony o współpracę z nazistami i internowany w Palestynie. Powrócił do kraju w 1949 i otrzymał stanowisko szefa policji w Teheranie. W 1951 roku wszedł w skład gabinetu premiera Hosejna Ala’, obejmując funkcję ministra spraw wewnętrznych. Stanowisko to pełnił również w pierwszym rządzie Mosaddegha, jednak po kilku miesiącach zrezygnował i zwrócił się przeciwko liderowi Frontu Narodowego. Zahedi był silnie antykomunistyczny, bezwzględny i zdolny do manipulacji, a także przedkładał wierność szachowi nad własne resentymenty. Silne prywatne i zawodowe powiązania z USA sprawiły, że jego kandydatura na szefa irańskiego rządu została zaaprobowana przez amerykańskich decydentów. Za: S. Dorril, MI6:InsidetheCovertWorldofHerMajestysSecretIntelligenceService, Simon and Schuster, New York 2002, s. 574–575, por. hasło: FazlollahZahedi, [w:] A. Augustyn, P. Bauer, B. Duignan i in. (red.), EncyclopaediaBritannica, źródło: https://www.britannica.com/biography/Fazlollah-Zahedi [dostęp: 16.04.2020 r.].

3.  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’ÉtatAgainstMosaddeq, [w:] M. Gasiorowski, M. Byrne (red.), MohammadMosaddeqandthe1953CoupinIran, Syracuse University Press, 2004, s. 248.

4. Podczas prac nad planem zamachu stanu w Iranie doszło do szeregu spotkań między przedstawicielami Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Pierwsze z nich, rozpoczynające proces opracowania projektu Operacji TPAJAX miało miejsce pod koniec kwietnia 1953 roku w Nikozji na Cyprze. Druga faza rozmów miała miejsce w dniach 10–14 czerwca w libańskim Bejrucie. Za: D. Wilber, Overthrow of Premier Mossadeq…, dz. cyt., s. 6–12, źródło: https://nsarchive2.gwu.edu/NSAEBB/NSAEBB28/ [dostęp: 4.04.2020 r.].

5.  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’État…, dz. cyt., s. 243–244.

6  Tamże, s. 245–246.

7  E. Abrahamian, The Coup: 1953, the CIA and the Roots of Modern U.S.-Iranian Relations, The New Press, New York 2013, s. 171–172.

8  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’État…, dz. cyt., s. 244–245.

9  D. Wilber, OverthrowofPremierMossadeq…, dz. cyt., s. 22.

10 Memorandum of Conversation between His Imperial Majesty the Shahinshah of Iran and Loy W. Henderson, American Ambassador, Tehran, May 30, 1953, [w:] Foreign Relations of the United States 1952–1954,Iran, 1951–1954, s. 575–580, źródło: https://static.history.state.gov/frus/frus1951-54Iran/pdf/frus1951-54Iran.pdf#page=38 [dostęp: 26.03.2020 r.].

11.  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’État…, dz. cyt., s. 247–248.

12. C.H. Corrigan, The Battle for Iran, Central Intelligence Agency, History, undated, s. 45–46, źródło: https://nsarchive2.gwu.edu//dc.html?doc=4404303-Document-3-Central-Intelligence-Agency-History [dostęp: 17.05.2020 r.].

13.  E. Abrahamian, TheCoup:1953…, dz. cyt., s. 179.

14.  F. Azimi, UnseatingMosaddeq.TheConfigurationandRoleofDomesticForces, [w:] M. Gasiorowski, M. Byrne (red.), MohammadMosaddeqandthe1953CoupinIran, Syracuse University Press, 2004, s. 37–38.

15.  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’État…, s. 247–248.

16.  C.H. Corrigan, TheBattleforIran…, dz. cyt., s. 51.

17.  D. Wilber, OverthrowofPremierMossadeq…, dz. cyt., s. 31–33.

18. 1 sierpnia 1953 roku do stolicy Iranu przybył nowy ambasador ZSRR – Anatolij Ławrientjew. Wcześniej pełnił obowiązki na placówce w Czechosłowacji, gdzie w 1948 roku odpowiedzialny był za komunistyczny przewrót, w wyniku którego obalony został prozachodni prezydent Edvard Beneš. Za: S.A. Koch, Zendebad,Shah!: The Central Intelligence Agency and the Fall of Iranian Prime Minister Mohammad Mosaddeq,August 1953, CIA History Staff, 1988, s. 46, źródło: https://nsarchive2.gwu.edu//dc.html?doc=4375470Document-2-Zendebad-Shah [dostęp: 26.03.2020 r.].

19. D. Wilber, Overthrow of Premier Mossadeq…, dz. cyt., Appendix D, s. 1–18, źródło: https://nsarchive2.gwu.edu/NSAEBB/NSAEBB28/appendix%20D.pdf [dostęp: 26.03.2020 r.].

20.  D. Bayandor, IranandtheCIA.ThefallofMosaddeqrevisited, Palgrave Macmillan, 2010, s. 89–94, por. D. Wilber, Overthrow of Premier Mossadeq…, dz. cyt., s. 33–38.

21. Główną przeszkodą w wykonaniu militarnej części planu była struktura dowodzenia garnizonu Sił Zbrojnych w Teheranie. Po demonstracjach w lipcu 1952 roku został on całkowicie zreorganizowany przez nowo mianowanego Szefa Sztabu Generalnego, generała Taghiego Riahiego. Podzielił on garnizon na pięć brygad – dwie pancerne i trzy górskie (lekko uzbrojone), umieścił je w osobnych koszarach i powierzył ich dowództwo zaufanym pułkownikom. Przeprowadzał również kontrole, aby zapobiec nieuprawnionemu użyciu czołgów, żołnierzy, ciężarówek, amunicji, części zamiennych, a nawet paliwa. Okazało się jednak, że wśród pięciu dowódców jeden – pułkownik Aszrafi – był agentem MI6. Za: E. Abrahamian, The Coup:1953…, dz. cyt., s. 180.

22. K. Roosevelt, Countercoup. The Struggle for the Control of Iran, McGraw-Hill Book Company, New York, 1979, s. 171.

23.  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’État…, dz. cyt., s. 249.

24. Więcej szczegółów na temat ostatnich godzin przed pierwszą próbą zamachu stanu zob. A. Rahnema, Behindthe 1953 Coup in Iran. Thugs, Turncoats, Soldiers, and Spooks, Cambridge University Press, Cambridge 2015, s. 95–99.

25.  E. Abrahamian, TheCoup:1953…, dz. cyt., s. 183–184.

26.  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’État…, dz. cyt., s. 249.

27.  E. Abrahamian, TheCoup:1953…, dz. cyt., s. 184–185.

28.  A. Rahnema, Behindthe1953CoupinIran…, dz. cyt., s. 109.

29.  D. Wilber, OverthrowofPremierMossadeq…, dz. cyt., s. 43–44.

30.  A. Rahnema, Behindthe1953CoupinIran…, dz. cyt., s. 125.

31.  D. Wilber, OverthrowofPremierMossadeq…, dz. cyt., s. 39.

32.  A. Rahnema, Behindthe1953CoupinIran…, dz. cyt., s. 124–125.

33.  Tamże, s. 125–127.

34.  Tamże, s. 127.

35.  D. Wilber, OverthrowofPremierMossadeq…, dz. cyt., s. 49–53.

36.  A. Rahnema, Behindthe1953CoupinIran…, dz. cyt., s. 129–130.

37.  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’État…, dz. cyt., s. 252.

38.  D. Bayandor, IranandtheCIA…, dz. cyt., s. 99–100.

39.  A. Rahnema, Behindthe1953CoupinIran…, dz. cyt., s. 147.

40.  D. Wilber, OverthrowofPremierMossadeq…, dz. cyt., s. 57.

41.  E. Abrahamian, TheCoup:1953…, dz. cyt., s. 190–191.

42.  A. Rahnema, Behindthe1953CoupinIran…, dz. cyt., s. 138–139.

43.  Tamże, s. 143–146.

44.  Podczas spotkania między Mohammadem Mosaddeghiem a Roy’em Hendersonem, do którego doszło 18 sierpnia, ambasador amerykański zaznaczył, że Stany Zjednoczone nie mogą dłużej uznawać lidera Frontu Narodowego za prawomocnego premiera Iranu, ponieważ nie jest on w stanie zagwarantować porządku na ulicach. Henderson złożył obietnicę przyszłej pomocy finansowej, jeśli zostaną podjęte zdecydowane działania w celu przywrócenia bezpieczeństwa i porządku publicznego. W odpowiedzi Mosaddegh zdecydował się na wysłanie oddziałów wojskowych do stłumienia zamieszek, a następnie ogłosił zakaz organizowania wszelkich zgromadzeń. Za: E. Abrahamian, TheCoup:1953…, dz. cyt., s. 187–189.

45.  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’État…, dz. cyt., s. 253–256.

46.  A. Rahnema, Behindthe1953CoupinIran…, dz. cyt., s. 149.

47.  Tamże, s. 154.

48.  D. Wilber, OverthrowofPremierMossadeq…, dz. cyt., s. 57.

49.  E. Abrahamian, TheCoup:1953…, dz. cyt., s. 192.

50.  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’État…, dz. cyt., s. 254.

51.  A. Rahnema, Behindthe1953CoupinIran…, dz. cyt., s. 183–192.

52.  Tamże, s. 204.

53.  D. Wilber, OverthrowofPremierMossadeq…, dz. cyt., s. 67.

54.  A. Rahnema, Behindthe1953CoupinIran…, dz. cyt., s. 204.

55.  A. Baniahmad, PandżRuzRastachiz-eMellat-eIran, Teheran, undated, s. 204–206.

56.  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’État…, dz. cyt., s. 255.

57.  A. Rahnema, Behindthe1953CoupinIran…, dz. cyt., s. 227–233.

58.  E. Abrahamian, TheCoup:1953…, dz. cyt., s. 196.

59.  M.J. Gasiorowski, The1953Coupd’État…, dz. cyt., s. 256.

60.  C.H. Corrigan, TheBattleforIran…, dz. cyt., s. 26.

Bibliografia

Abrahamian E., The1953CoupinIran, „Science & Society” 2001, vol. 65, nr 2, s. 182–215.

Abrahamian E., TheCoup:1953,theCIA andtheRootsofModernU.S.-IranianRelations, The New Press, New York 2013.

Alvandi R., Gasiorowski M., The United States Overthrew Irans Last Democratic Leader, 2019, źródło: https://foreignpolicy.com/2019/10/30/the-united-statesoverthrew-irans-last-democratic-leader/?fbclid=IwAR2BoFEG uhKjXRacJ5GSphYIKnx94UDHy3T3gwpF90Ysm6M_Qrtsj72JWLI.

Azimi F., UnseatingMosaddeq.TheConfigurationandRoleofDomesticForces, [w:] M. Gasiorowski, M. Byrne (red.), MohammadMosaddeqandthe1953CoupinIran, Syracuse University Press, Syracuse 2004, s. 27–101.

Bani-Ahmad A., PandżRuzRastachiz-eMellat-eIran, Teheran 1953.

Bayandor D., IranandtheCIA.TheFallofMosaddeqRevisited, Palgrave Macmillan, Bastingstoke, New York 2010, s. 247.

Behrooz M., The1953CoupinIranandtheLegacyoftheTudeh, [w:] M. Gasiorowski, M. Byrne (red.),

MohammadMosaddeqandthe1953CoupinIran, Syracuse University Press, Syracuse 2004, s. 102–125.

Byrne M. The Road to Intervention Factors Influencing U.S. Policy Toward Iran, 1945–1953, [w:] M. Gasiorowski, M. Byrne (red.), Mohammad Mosaddeq and the 1953 Coup in Iran, Syracuse University Press, Syracuse 2004, s. 201–226.

Corrigan C., The Battle for Iran, Central Intelligence Agency History, undated, źródło: https://nsarchive2.gwu.edu//dc.html?doc=4404303-Document-3-Central Intelligence-Agency-History, s. 151.

Dorril S., MI6:InsidetheCovertWorldofHerMajestysSecretIntelligenceService, Simon and Schuster, New York 2002, s. 928.

Elm M., Oil, power, and principle: Irans oil nationalization and its aftermath, Syracuse University Press, Syracuse, New York 1992, s. 413.

Gasiorowski Mark, Conclusion. Why Did Mosaddeq Fall, [w:] M. Gasiorowski, M. Byrne (red.), MohammadMosaddeqandthe1953CoupinIran, Syracuse University Press, Syracuse 2004, s. 261–280.

Gasiorowski M., The 1953 Coup d’État Against Mosaddeq, [w:] M. Gasiorowski, M. Byrne (red.), MohammadMosaddeqandthe1953CoupinIran, Syracuse University Press, Syracuse 2004, s. 227–260.

Gasiorowski M., The1953CoupDetatinIran, „International Journal of Middle East Studies” 1987, nr 19(3), s. 261–286.

Gasiorowski M., The CIAs TPBEDAMN Operation and the 1953 Coup in Iran, „Journal of Cold War Studies” 2013, vol. 15, nr 4, s. 4–24.

Hirszowicz Ł., Iran 1951–1953: nafta, imperializm, nacjonalizm, Książka i Wiedza, Warszawa 1958, s. 441. Kinzer S., AlltheShahsMen:AnAmericanCoupandtheRootsofMiddleEastTerror, John Wiley & Sons, Hoboken, New Jersey 2008, s. 272.

Koch S., Zendebad, Shah!: The Central Intelligence Agency and the Fall of Iranian Prime Minister MohammadMosaddeq,August1953, CIA History Staff, 1998, źródło: https://nsarchive2.gwu.edu/dc.html?doc=4375470Document-2-Zendebad-Shah, s. 140.

Louis W., British Empire in the Middle East, 1945–1951, Oxford University Press, Cambridge 1984, s. 803. Rahnema A., Behindthe1953CoupinIran.Thugs,Turncoats,Soldiers,andSpooks, Cambridge University Press, Cambridge 2015, s. 348.

Roosevelt K., Countercoup. The Struggle for the Control of Iran, McGraw-Hill Book Company, New York 1979, s. 217.

Wilber D., Overthrow of premier Mossadeq of Iran, November 1952–August 1953, 1969, CIA Clandestine Service History, źródło: https://nsarchive2.gwu.edu/NSAEBB/NSAEBB28/.

Trzaskowski w Sandomierzu. [Uzupełnione, wyjaśnione]

https://leliwa.pl/2025/05/sandomierz-wieczor-wyborczy-rafala-trzaskowskiego/

Mirosław Dakowski.

Wyjaśniam. Czytelnicy pisali mi, ostrzegali, bym nie publikował jawnych bredni o np. Trzaskowskim. Słusznie. Ujawniam np. tu: Jak Czaskoski Sandomierz od powodzi uratował !.

Przecież to niemożliwe, by tak bezczelnie, w oczy Sandomierzanom KŁAMAŁ !! Poniżej jakaś Dobra Dusza zebrała wypowiedzi Szanownego Kandydata. Różne, oficjalne.

Ta żałosna brednia o “powodzi w Sandomierzu” i jak ON ratował – w tym drugim pasku, to tylko 22 sekundy – a możesz dać posłuchać cioci, która chce na Niego głosować, “bo on taki przystojny”. Lub wujkowi – idiocie, który grzmi: “ON tak kocha Prawdę”

=========================================