Celem uniezależnienia się od SWIFT, czyli globalnego systemu komunikacyjnego światowych banków, Rosja wraz z innymi krajami buduje równoległy i niezależny system rozliczania bankowych transakcji.
Banki centralne Rosji i Iranu podpisały 29 stycznia br. umowę o połączeniu krajowych systemów komunikacji międzybankowej i transferów – poinformowała irańska agencja medialna PressTv.
Aż 700 rosyjskich i 106 nierosyjskich banków z 13 krajów może już wymieniać komunikaty finansowe z bankami irańskimi, powiedział zastępca gubernatora Centralnego Banku Iranu (CBI).
W sobotę starszy irański urzędnik handlowy powiedział, że Rosja wyprzedziła Chiny jako największy inwestor w Iranie. Kolejnymi inwestorami są Zjednoczone Emiraty Arabskie, Afganistan, Turcja i Chiny.
Iran i Rosja znacznie wzmocniły więzi od zeszłego roku w wyniku nałożonych przez USA i zwasalizowane państwa sankcji przeciwko tym państwom.
SWIFT, czyli „Stowarzyszenie na rzecz Światowej Międzybankowej Telekomunikacji Finansowej”, jest kooperatywą założoną w 1973 roku z siedzibą w Belgii i skupia obecnie ponad 11 tysięcy banków i instytucji finansowych z ponad 200 krajów. SWIFT jako globalistyczna instytucja jest de facto kontrolowana przez Stany Zjednoczone i podporządkowuje się politycznym dyrektywom Imperium Zła.
SWIFT odciął Iran od systemu bankowego w 2012 i po krótkim okresie przywrócenia, ponownie w 2018 roku. Rosja została wykluczona z systemu SWIFT w 2022 roku.
TEHERAN – “Mahsa Amini, 22-letnia młoda kobieta, doznała pęknięcia czaszki i śmierci mózgu dnia Shahrivar 25, 1401 (16 września 2022) po tym, jak została aresztowana przez policję moralną Islamskiej Republiki Iranu!”
To powtarzająca się, fałszywa, wprowadzająca w błąd i emocjonalna narracja o Mahsa Amini w społeczeństwie irańskim.
Powyższa narracja wygenerowała dziewięćdziesiąt trzy miliony wpisów w Google w ciągu jednego tygodnia, a hashtag Mahsa Amini był dziwnie promowany przez użytkowników Twittera! A wraz z napływem wprowadzających w błąd narracji licznych krajowych i zagranicznych mediów, „uczucia” irańskiego społeczeństwa zostały zaognione, a ludzie zostali sprowokowani do wychodzenia tłumnie na ulice. Według oficjalnych badań kryminalistycznych, śmierć Mahsy Amini nie była wynikiem uderzenia w głowę. Niestety, w wieku ośmiu lat Mahsa doznała niewydolności hormonalnej i mózgowej z powodu operacji guza mózgu, co spowodowało, że zemdlała na posterunku policji. A z powodu braku skutecznej resuscytacji we wczesnych chwilach doznała śmierci mózgu, a następnie zatrzymania akcji serca. Dlatego ważnym pytaniem, jakie można zadać w związku z wydarzeniami, które miały miejsce po śmierci Mahsy Amini, jest to, dlaczego – skoro wstępne śledztwa nie zostały jeszcze przeprowadzone i nic nie zostało ustalone – pojawiły się sensacyjne reakcje i protesty wewnątrz i na zewnątrz Iranu?! Dlaczego prezydent USA wyraził poparcie dla zamieszek, w których powiedział: „Chcę, abyście wiedzieli, że stoimy po stronie obywateli”. Jake Sullivan, doradca ds. bezpieczeństwa narodowego Bidena, powiedział również: „Nadal stoimy z nimi – nie tylko słowem, ale czynem”. Co więcej, dwuizbowa grupa kongresmenów amerykańskich uchwaliła rezolucję popierającą protestujących w Iranie. Te wyrazy poparcia są przykładami podwójnych standardów i hipokryzji Zachodu. Zbadanie różnych aspektów towarzyszących temu incydentowi, wraz z prawdziwą historią śmierci młodej dziewczyny, która złamała serca, pokazuje, że incydent z Amini i wydarzenia z nim związane nie były normalne.
Dowody medyczne: choroba, a nie bicie policji!
Dlaczego Mahsa Amini umarła? Czy jej śmierć naprawdę była spowodowana brutalnością policji? Tomografia komputerowa mózgu i płuc Mahsy Amini, fizyczne badanie i sekcja zwłok oraz testy patologiczne pokazują, że jej śmierć nie była spowodowana urazem głowy ani uderzeniem w ważne narządy. W raporcie Organizacji Medycyny Sądowej stwierdzono: Amini przeszła operację czaszkogardlaka w wieku ośmiu lat, co doprowadziło do powstania zaburzeń w podwzgórzu i przysadce mózgowej, a zmarła stosowała hydrokortyzon, lewotyroksynę i desmopresynę jako lek.
Incydent z Mahsa Amini i wydarzenia z nim związane nie były normalne. Według raportu opublikowanego 22 września, z powodu braku przystosowania się organizmu do nowych warunków – co było skutkiem choroby – Amini miała przerwę w akcji serca i spadek ciśnienia krwi. O śmierci Mahsy Amini mówi Ehsan Sekhavati Moghadam, członek wydziału Teheran University of Medical Sciences: dochodzenie w sprawie, które zostało przeprowadzone pod nadzorem dr (Hosseina) Qenaati i zbadane z punktu widzenia medycyny sądowej pokazuje, że w żaden sposób nie doznała urazu (poważnego ciosu), a najbardziej możliwą przyczyną śmierci – zgodnie z wideo oraz opinią ekspertów medycyny sądowej i studiów przypadku – było omdlenie sercowe. Kardiolog zauważył: jeśli dana osoba cierpi na nagły spadek ciśnienia krwi lub zatrzymanie akcji serca przez 2-5 minut i nie jest reanimowana w tym krótkim czasie lub nie otrzymuje wstrząsu, masażu serca i leków, zwykle doznaje poważnego uszkodzenia mózgu.
Bunt w cyberprzestrzeni: dowody pokonujące uczucia!
Według ankiety przeprowadzonej przez ekspertów ds. cyberprzestrzeni, do 9 września (9 października) opublikowano 62 miliony tweetów z udziałem 400 000 użytkowników. Na podstawie bardziej szczegółowej analizy 76% użytkowników, w tym zwykłych użytkowników i nie-botów, wyprodukowało tylko 4% treści tweetów, a pozostali użytkownicy wytworzyli 76% treści tweetów. Te statystyki pokazują, że ten dziwny tom powstał w robotach i quasi-robotach, organizacyjnych i strumieniowych sieciach społecznościowych! Według oświadczenia lekarza sądowego wydanego 15 października o przyczynie śmierci Mahsy Amini, największa liczba tweetów została wysłana od 22.06 do 31.06, a jej szczyt przypada na 1 października! A to oznacza, że „rzeczywistość” nie jest ważna – ważne są „uczucia”! Być może jest to najważniejsze stwierdzenie w analizie historii Mahsy. Zdaniem ekspertów, w dzisiejszym nowym świecie medialnym, zwanym też postprawdą, zanikają „odniesienia do nauki”, „dowody naukowe” i tradycyjne media, które były środkiem przekazu. I to jest „superrzeczywistość”, „rzeczywistość rozszerzona” i „rzeczywistość fantazji”, które – za pomocą technologii cyfrowej – tworzą „świat postprawdy”. Oznacza to, że na tym świecie istnieją „fakty alternatywne”, które zastępują fakty rzeczywiste, a „uczucia” zyskują większą wartość niż „dowody”! W przypadku Mahsy Amini byliśmy również świadkami protestów niektórych osób, które nie zauważyły, czy prowadzone jest jakieś śledztwo, czy jest pewność co do jej śmierci.
Były pod wpływem wirtualnego świata i panującej atmosfery wschodzących mediów połączonej z kipiącymi emocjami. I wreszcie, przebieg protestów obywatelskich przerodził się w zamieszki w kraju i poza jego granicami. W kolejnych tygodniach ujawniono wyniki śledztwa medycznego. Rozważając wcześniejszą dokumentację medyczną, tomografię komputerową mózgu i płuc, badanie fizykalne ciała i sekcję zwłok, testy patologiczne – w końcu stało się jasne, że Mahsa Amini nie zmarła z powodu uderzenia w głowę lub ważne organy. Dlatego zwracanie uwagi na „świat postprawdy” nabrało dużego znaczenia w kontekście analizy wydarzeń politycznych i społecznych od 2016 roku, zwłaszcza po dwóch ważnych wydarzeniach: „Brexicie” i „Prezydencji Trumpa w Ameryce”.
Prawo hidżabu: od protestu do bojkotu?!
„Prawo hidżabu” w Iranie – oprócz tego, że jest boskim dekretem – jest zakorzenione w kulturze i zwyczajach irańskiego społeczeństwa. Jest również zawarte w Konstytucji Islamskiej Republiki Iranu. Co więcej, opiera się na „tradycji społeczno-etycznej”, która jest częścią życia narodu irańskiego od tysiąca lat. Ale prawo jest zawsze kwestionowane przez zwolenników „tradycji liberalnej” i tradycji „republikanizmu”. I wielokrotnie zamieniano kwestię hidżabu dla kobiet w Iranie – w ramach debaty o „wolności” i „prawach człowieka” – w środek nacisku politycznego i liczne sankcje przeciwko Republice Islamskiej. Ale od wielu lat obserwuje się, że te same kraje europejskie, w tym Francja, której konstytucja oparta jest na „liberalnej tradycji” zakazują noszenia hidżabu w miejscach publicznych – jak szkoły i zawody sportowe. Jednak policja we Francji otwarcie aresztuje, usiłuje i upokarza muzułmańskie kobiety za łamanie prawa! Albo liczne przypadki gwałtów na kobietach we Francji, które zawsze spotykały się z sprzeciwem obrońców praw kobiet! Wszystko to potwierdza, że podwójne standardy stosowane przez kraje liberalne są nie do zaakceptowania i są sprzeczne z zalegalizowanymi tradycjami innych krajów i „prawem praw człowieka”.
Kwestia kobiet: potężne narzędzie sankcji!
Termin „prawa kobiet” jest szeroko stosowany w wielu dziedzinach. A w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat dyskusje o kobietach stały się jednym z ważnych obszarów globalnych ruchów społecznych. Działacze na rzecz praw kobiet twierdzą, że nadszedł czas, aby w pełni wykorzystać potencjał połowy populacji świata. Wierzą, że na całym świecie kobiety i dziewczęta są pozbawione praw społecznych, ekonomicznych, politycznych i obywatelskich. W książce „Globalna demokracja, ruchy społeczne i feminizm” Catherine Eschel przedstawia szereg podejść w myśli społecznej i politycznej – od tradycji liberalnych, republikańskich, marksistowskich i anarchistycznych – po postmarksistowskie i postmodernistyczne innowacje itp. teorie. Chociaż „tradycja islamska” nie jest omawiana w tej książce, wyraża ona wielość poglądów w ramach „teorii feministycznej”. Ale w Iranie widzimy, że aktywistki kobiece zazwyczaj podnoszą swoje żądania zgodnie z „liberalną tradycją” i pewnymi powszechnymi światowymi tradycjami, zwracając uwagę na społeczną i moralną tradycję islamskiego Iranu. A to powoduje, że żądania te stają się radykalne i fanatyczne, a tym samym wyprowadzają żądania i prawa kobiet w Iranie z ich pierwotnej ścieżki. I w większości przypadków stają się narzędziem maksymalnej presji medialnej i kampanii na rzecz praw człowieka przeciwko Republice Islamskiej. Na przykład Masih Alinejad, była irańska dziennikarka, która mieszka w Ameryce i korzysta z pomocy finansowej, politycznej, a nawet bezpieczeństwa tego kraju, stała się teraz rzecznikiem kobiet w celu urzeczywistnienia liberalnych wartości w irańskim społeczeństwie. Utworzyła liczne ruchy kobiece przeciwko hidżabowi, a nawet rozpoczęła kampanie na rzecz zmiany reżimu w Iranie z pomocą rządu USA i kapitalistycznych mediów. Sprowokowała naród i kobiety w Iranie do protestów. Jej oszukańcze ruchy wolnościowe, w tym „Białe Środy”, miały na celu wywołanie buntu przeciwko hidżabowi i prawu w Islamskiej Republice Iranu.
Azja Zachodnia: popularne ruchy od początku do końca
Historia narodu irańskiego w ciągu ostatnich stu lat dojrzała do poszukiwania wolności i niepodległości. A naród irański pokazał, że jest najbardziej postępowym narodem w regionie Azji Zachodniej w osiąganiu niepodległości i suwerenności ludu. Jednak zawsze stawał w obliczu nieuzasadnionej ingerencji zarówno ze strony wewnętrznej tyranii, jak i zewnętrznych inwazji, zwłaszcza ze strony państw hegemonicznych. Pierwszy szeroko rozpowszechniony ruch społeczny narodu irańskiego miał miejsce w latach 1284-1285 (1905-1906), który doprowadził do powstania Konstytucji Zgromadzenia Narodowego i Monarchii Konstytucyjnej. Ale ruch ostatecznie przerodził się w dyktaturę Reza Shah i nową monarchię Pahlavi, a rząd brytyjski mianował dyktatora o imieniu Sardar Sepeh. To samo wydarzyło się 28 sierpnia 1953 roku. Walka narodu irańskiego o nacjonalizację przemysłu naftowego rozpoczęła się w 1329 (1950), ale ruch ten został stłumiony przez zamach stanu w 1332 (1953). A legalny rząd Mohammeda Mossadegha został obalony tym razem nie przez Brytyjczyków, ale przez Amerykanów. W 2016 roku opublikowano zbiór dokumentów, z których wynikało, że Ameryka bezpośrednio odegrała rolę w obaleniu wybranego rządu Mohammada Mossadegha. Według tych dokumentów Waszyngton planował obalenie rządu Mosaddegha i bezpośrednio kierował zamachem stanu. Wraz ze zwycięstwem rewolucji islamskiej i utratą „wyspy stabilności” Ameryki w regionie Azji Zachodniej, ingerencja Ameryki nie zakończyła się. A w licznych krajowych i zagranicznych incydentach, ukryte i otwarte ręce destrukcyjnej polityki Ameryki zawsze były widoczne przeciwko „ narodowym interesom Irańczyków”.
Ameryka jest zainteresowana wybuchem wojny domowej w Iranie. Przypomnijmy samospalenie biednego tunezyjskiego młodego człowieka Mohammada Bouaziziego 17 grudnia 2010 roku, które niczym ogień zostało wrzucona do prochowni i natychmiast podpaliło kraje arabskie. Niczym domino najpierw pozbawiło mandatów niektórych władców arabskich, a następnie wywołało falę zamieszek. Jednak te ruchy nie zakończyły się na korzyść ludzi w tych krajach. Bezpieczeństwo i stabilność w niektórych krajach arabskich przekształciły się w niestabilność i wojnę. Wojna w dwóch krajach – Libii i Syrii – oraz pojawienie się ISIS na Bliskim Wschodzie po Arabskiej Wiośnie pokazały drugą przerażającą stronę protestów obywatelskich w tych krajach. Teraz, po ponad 10 latach, obce kraje i hegemonowie interweniują w ich wewnętrzne sprawy. Ponadto jest niezaprzeczalnym faktem, że polityka prowadzona przez amerykańskich przywódców doprowadziła do powstania ISIS. Michael T. Flynn, były szef Agencji Wywiadu Obronnego Pentagonu, ogłosił w telewizyjnym wywiadzie dla Al Jazeera, że rozwój ISIS był bezpośrednim wynikiem poparcia Stanów Zjednoczonych dla syryjskich rebeliantów, których głównymi bojownikami była Al-Kaida w Iraku. W wywiadzie Rodanil McAdams, szef Ron Paul Peace Institute, również stwierdził: „Stany Zjednoczone pomogły w rozwoju ISIS z powodów taktycznych, a nie ideologicznych”.
Nic więc dziwnego, że przywódca rewolucji islamskiej, zwracając się 3 października do kadetów wojskowych w Teheranie, zwrócił uwagę na rolę obcych państw w ostatnich protestach w Iranie, zadając kilka ważnych pytań, m.in. czy Stany Zjednoczone i Kongres popierają buntowników? Dlaczego we Francji – gdzie raz na jakiś czas na ulicach Paryża wybuchają zamieszki – nie ma przypadku, by prezydent lub Kongres Stanów Zjednoczonych popierał buntowników? Czy istnieje historia wysyłania wiadomości, że „jesteśmy z tobą”? W tej medialnej wojnie pełnej fałszywych narracji umysły są zmuszane do refleksji i myślenia. Dlatego też doświadczenie powstań ludowych w regionie Azji Zachodniej pokazuje, że większość ruchów ludowych powstałych w celu reform i rewolucji, w końcu w większości przypadków są skierowane przeciwko materialnym i politycznym interesom aroganckich potęg światowych, nawet jeśli są w konflikcie z życzeniami ludzi. Można to zobaczyć i zbadać w historii powstania ISIS w regionie, które nastąpiło po islamskim przebudzeniu lub arabskiej wiośnie.
Wniosek:
W świetle licznych narracji dotyczących pierwotnych przyczyn niedawnych incydentów w Iranie, to bezpieczeństwo i władza Republiki Islamskiej zaniepokoiły wrogów. Głównymi składnikami tego bezpieczeństwa i władzy są irański przemysł nuklearny, regionalna energetyka, technologia rakietowa i dronowa. Kiedy światowe mocarstwa zauważają, że jakiś kraj nie postępuje zgodnie z ich życzeniami, próbują znaleźć wymówkę, by podważyć bezpieczeństwo tego kraju. A jeśli im się to uda, mogą łatwo podważyć Xen kraj również w innych obszarach. Aby to zrobić, jednym z powszechnych sposobów jest wywołanie niepewności i sprowokowanie wojny domowej, w której grupa ludzi chwyci za broń przeciwko innym i walczą przeciwko własnym rodakom. Stało się to w Libii w taki sposób, że jedna grupa na wschodzie i druga na zachodzie starły się ze sobą. Wywołali też wojnę domową w Syrii. Ameryka jest również zainteresowana wybuchem wojny domowej w Iranie. Jeśli w Iranie wybuchnie wojna domowa, to Iran nie będzie w stanie oprzeć się presji Stanów Zjednoczonych.
W tym roku obchodzimy jubileusz 80. rocznicy przyjęcia przez Iran ponad 120 tysięcy polskich uchodźców wojskowych i cywilnych, ewakuowanych z ZSRR. Przed laty miałam okazję poznać Polaków z tej grupy, którzy w czasie II wojny światowej byli jeszcze dziećmi. Moi rozmówcy opowiadali, że ze strony narodu irańskiego spotkało ich bardzo dużo dobra. Czy pamięć o tych wydarzeniach jest wciąż żywa wśród Irańczyków?
– Pamięć o przyjęciu 120 tysięcy Polaków w czasie II wojny światowej przez Iran nadal jest wśród Irańczyków żywa. Na tej kanwie napisano wiele książek i powieści, między innymi „Z Warszawy do Teheranu”, „Dom Polaków”, „Dobranoc Polsko”, powieść „Eliza” i wiele innych. W tej kwestii uwagę przykuwa fakt, że przyjęcie uchodźców polskich miało miejsce w okresie gdy Iran sam borykał się z brakami i niedoborami wynikającymi z wojny. Wedle przekazów wielu Polaków, uchodźcy polscy w okresie, w którym przebywali w Iranie, uzyskali wśród społeczności irańskiej poczucie spokoju i bezpieczeństwa, w ten sposób, że postrzegali swój pobyt w Iranie jako przejście z piekła Sybiru do raju. Istnienie polskich cmentarzy znajdujących się w różnych miastach irańskich, między innymi w Teheranie, Isfahanie, Hamadanie i Bandar Anzali, a także utrzymanie ich w należytym stanie dowodzi właśnie tego, że w Iranie nadal żywa jest pamięć tych ludzi i że obecność uchodźców w naszym kraju oraz gościnność okazana im przez Irańczyków winna być postrzegana jako punkt zwrotny w historycznych relacjach Iranu i Polski.
Niedawno Irańczycy wspominali inną ważną rocznicę. 22 września 1980 roku Saddam Husajn, zachęcony przez światowe mocarstwa, rozpoczął inwazję na Iran. Wojna iracko-irańska, zwana w Iranie „Narzuconą wojną” i „Świętą Obroną” trwała 8 lat. Działania wojenne przyczyniły się do ogromnych strat, w tym śmierci ponad miliona ludzi. Wiele słyszymy o szahidach czyli męczennikach, jednak głównie kojarzymy ich z żołnierzami-mężczyznami. Tymczasem wielkie zasługi w wojnie iracko-irańskiej odegrały także kobiety. Czy może Pan Ambasador opowiedzieć o roli irańskich kobiet w tej wojnie?
– Jesteśmy w okresie obchodów rocznicy rozpoczęcia wojny narzuconej Iranowi przez Saddama. Co roku, 22 września obchodzone jest rocznica „osiem lat narodowej obrony w obliczu obcej agresji”, co w Iranie określane jest mianem tygodnia świętej obrony. W ciągu tego tygodnia organizowane są różne wydarzenia i obchody o charakterze społecznym i obronnym. W tamtym czasie irańskie siły zbrojne wraz z siłami pospolitego ruszenia składającego się między innymi z rozmaitych mniejszości religijnych i etnicznych stanęły w obliczu agresji reżimu wspieranego przez arogancki imperializm i system hegemonii światowej i w rezultacie nie pozwoliły na zajęcie choćby piędzi irańskiej ziemi przez reżim agresora. Jednym z ważnych i znaczących czynników w ciągu ośmiu lat obrony była rola skutecznie odgrywana przez kobiety stojące w tamtym okresie u boku mężczyzn. Kobiety irańskie, kierując się naukami religijnymi islamu, poza obecnością bojowo-obronną na polu walki, odegrały znaczną rolę w zaopatrzeniu przyfrontowym, w tym w zaspokajaniu potrzeb obrońców poprzez organizowanie punktów żywienia zbiorowego, zapewnienia odzieży, opiekę nad rannymi i udzielanie pierwszej pomocy, a nawet zachęcanie małżonków i synów do stanięcia w obronie kraju przed agresorem. Według statystyk, w ciągu ośmiu lat obrony poległy bohaterską śmiercią 6842 kobiety, 5735 odniosło rany, 171 dostało się do niewoli, 22.808 kobiet służyło w ratownictwie medycznym i pierwszej pomocy, 2274 służyły jako lekarki.
Ponownie zapytam o wojnę, gdyż na Kaukazie rozpoczął się niedawno kolejny konflikt zbrojny między Azerbejdżanem i Armenią. Oba te państwa graniczą z Iranem. Jak wiemy, zaraz po Persach największy odsetek obywateli Iranu stanowią Azerowie. Z kolei irańscy Ormianie stanowią najliczniejszą społeczność chrześcijańską w Iranie. Czy to ma jakiś wpływ na stanowisko Iranu w tym konflikcie?
– W Iranie istnieją rozmaite grupy etniczne i wyznaniowe, które funkcjonują obok siebie w pokoju i bezpieczeństwie. Wspólnym mianownikiem ich wszystkich jest tożsamość polegająca na byciu Irańczykami, co jest ich powodem do dumy. Iran i Irańczycy, posiadając tę różnorodność etniczną, pragną pokoju, spokoju i bezpieczeństwa na całym świecie, zwłaszcza w sąsiedztwie na północ od swego kraju.
Przenieśmy się na Bałkany. Na początku września Albania zerwała stosunki dyplomatyczne z Iranem pod zarzutem cyber–ataków. Jednak napięcia w relacjach Tirany z Teheranem rozpoczęły się wiele lat wcześniej, gdy Albania przyjęła na swoje terytorium tysiące członków Organizacji Bojowników Ludowych Iranu [Ludowi Mudżahedini]. Czy może Pan Ambasador wyjaśnić genezę tego konfliktu?
– Źródłem konfliktu i napięć w stosunkach Iranu i Albanii było przyjęcie przez rząd albański do swego kraju pewnego ugrupowania terrorystycznego mającego ręce splamione krwią 17 tysięcy zabitych obywateli Iranu, w tym kobiet i dzieci. Jest to ugrupowanie, które zostało uznane przez Unię Europejską i Stany Zjednoczone za terrorystów. Żadne suwerenne państwo na świecie nie uzna ugrupowania, którego ręce zbrukane są krwią jego obywateli. Dochodzimy swoich praw na drodze zwrócenia się do gremiów prawnych, aby ugrupowanie to uznane zostało za organizację terrorystyczną.
Według doniesień medialnych Izrael przygotowuje się zbrojnie do ataku na Iran, pod pretekstem rozwijania irańskiego programu nuklearnego. Jaka będzie odpowiedź Iranu, jeśli Izrael spełni swoje groźby?
– Jesteśmy przekonani, że Islamska Republika Iranu jako ważne i potężne państwo w regionie i na świecie posiada taką siłę odstraszania, że nikt nie pozwoli sobie na zaatakowanie Iranu. Islamska Republika Iranu w ciągu ośmiu lat świętej obrony dobrze pokazała siłę stanowczego oporu w obliczu agresora popieranego przez zachodni i wschodni arogancki imperializm światowy. Nasz wniosek jest taki, że reżim syjonistyczny, który obecnie nie jest w stanie podołać ugrupowaniom oporu w swoim otoczeniu, nigdy nie podejmie takiego ryzyka.
Jak Iran postrzega obecne zmiany zachodzące na świecie?
– Prezydent Islamskiej Republiki Iranu w swym wystąpieniu na forum Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych stwierdził: stoimy w obliczu ważnej rzeczywistości, to jest zwrotu i zmiany na świecie i wejścia w nowy okres i nowy porządek odpowiadający zasadzie wielobiegunowości. Świat jednobiegunowości, hegemonizmu i wzrostu dyskryminacji, biedy i nierówności, stosowania przemocy, sankcji i łamania praw narodów utracił w oczach światowej opinii publicznej swą legitymację, wykształciła się za to stanowcza wola jego zmiany. Wierzymy, że dla przeciwstawienia się starym zagrożeniom i nowym problemom globalnym nie istnieje inna opcja, jak solidarność i współdziałanie w ramach multilateralizmu opartego o sprawiedliwość ufundowaną na fundamencie wyższych zasad i wartości ludzkich wywodzonych z nauk bożych proroków.
W dniach 15-16 września w Samarkandzie odbył się 22. szczyt Rady Głów Państw Szanghajskiej Organizacji Współpracy, w którym uczestniczył prezydent Iranu Ebrahim Raisi. Jaki jest rezultat rozmów Iranu na szczycie w Samarkandzie?
– Szanghaj jest jedną z liczących się organizacji regionalnych, której najważniejszym celem i funkcją jest wzmocnienie zorganizowanej współpracy w zaprowadzeniu i umocnieniu pokoju, bezpieczeństwa i stabilizacji w regionie oraz wzrost znaczenia porządku międzynarodowego opartego na fundamencie multilateralizmu. Islamska Republika Iranu po przejściu procedur członkostwa w tej organizacji, początkowo jako obserwator, została przyjęta jako członek stały w trakcie szczytu w Samarkandzie. Uwzględniając populację i zasoby nośników energii Iranu, a także położenie geopolityczne w regionie jako kraju stanowiącego łącznik między Azją Środkową i Kaukazem a Azją Zachodnią i Europą, bez wątpienia potencjał i wpływ Organizacji Szanghajskiej poprzez członkostwo Iranu ulegnie wzrostowi. Inne kraje, w tym Turcja, również złożyły wniosek o członkostwo w tej organizacji, co w całości świadczy o wzroście znaczenia Organizacji Szanghajskiej w oparciu o porządek multilateralny.
W ostatnich dniach głośno jest o protestach w Iranie, rozpoczętych po śmierci Mahsy Amini. Zachodnie media donoszą, że 22-letnia kobieta zmarła wskutek brutalnego potraktowania przez policję, po tym, jak została zatrzymana za niedostateczne zakrycie włosów. Tymczasem irańskie media opublikowały w internecie nagranie z komisariatu policji, na którym widać, że kobieta zasłabła i upadła na ziemię bez fizycznego udziału innych osób. I tego zachodnie media już nie pokazały. Proszę o wypowiedź na temat śmierci Mahsy Amini i trwających protestach.
– W kwestii przypadku, który przydarzył się pani Mahsie Amini, wszystkim nam bardzo przykro. Najwyżsi przedstawiciele władzy wykonawczej, sądowniczej i ustawodawczej w kraju wydali niezbędne polecenia zmierzające do podjęcia szczegółowego i transparentnego postępowania w sprawie tego smutnego wydarzenia, zatem musimy poczekać na ogłoszenie rezultatów dochodzenia i śledztwa. Takie przypadki zdarzają się w wielu miejscach na świecie, w tym dziesiątki spraw rocznie w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i pozostałych krajach. To co z pewnością jest ewidentne, to stosunek wrogów do Islamskiej Republiki Iranu i narodu irańskiego, czemu niezmiennie towarzyszy hipokryzja i stosowanie podwójnych standardów. Podczas ostatnich zamieszek amerykańscy i niekiedy europejscy przywódcy polityczni, ich media oraz perskojęzyczne media opozycyjne wspierane przez Zachód, wykorzystały smutne wydarzenie będące w trakcie dochodzenia, i pod hasłem poparcia dla praw człowieka dla narodu irańskiego całkowicie zaangażowały się we wspieranie sprawców zamieszek i burzycieli bezpieczeństwa obywateli. Natomiast ignorują lub lekceważą obecność milionów ludzi na ulicach i placach w kraju, którzy wyszli wyrazić poparcie dla władzy i swego państwa oraz zademonstrować stanowczy sprzeciw dla niepokojów i zamieszek. Podwójne standardy mediów zachodnich i przymykanie oczu na ciągłe zbrodnie ich sojuszników w różnych zakątkach globu, w tym te popełniane na gnębionym narodzie palestyńskim, przyniosą w rezultacie jedynie kolejną odsłonę hipokryzji Zachodu w odniesieniu do kwestii praw człowieka.
Jaka jest Pana jako ambasadora wizja pobytu w Polsce i planowane działania?
– Tak jak powiedziano poprzednio, relacje Iranu i Polski sięgają ponad pięciuset lat wstecz, zaś gościnność okazana przez Irańczyków polskim uchodźcom jako historyczny punkt zwrotny w rozwoju stosunków obydwu krajów nadal jaśnieje mocnym światłem. Z uwagi na stojące przed nami globalne wyzwania, istnieją liczne kierunki i obszary rozwoju relacji obydwu państw w różnych dziedzinach, choćby w gospodarce, gdzie zarówno ja jak i moi polscy partnerzy pracujemy z pozytywną wizją nad intensyfikacją naszej współpracy. Pokładam ufność w Bogu Wszechmogącym, że będę w stanie w czasie trwania mojej misji w Rzeczypospolitej Polskiej stać się ambasadorem wzrostu współpracy dwustronnej we wszelkich obszarach.
Dziękuję za rozmowę.
Rozmawiała: Agnieszka Piwar Myśl Polska, nr 41-42 (9-16.10.2022)
