Czy UE akceptuje akty terrorystyczne

przeciwko własnym państwom członkowskim?

Rainer Rupp apolut.net/begrusst-die-eu-terrorakte-gegen-ihre-eigenen-mitgliedstaaten

Komentarz Rainera Ruppa

Wczesnym rankiem 20 i 21 października 2025 r. w Unii Europejskiej niemal jednocześnie doszło do dwóch poważnych aktów sabotażu: Eksplozje spowodowały poważne zniszczenia w rafineriach ropy naftowej na Węgrzech i w Rumunii. Na Węgrzech eksplodowała rafineria MOL w Százhalombatta, która przetwarza głównie rosyjską ropę naftową – rzadki wyjątek w UE, gdzie większość krajów znacznie ograniczyła import z Rosji od czasu inwazji na Ukrainę w 2022 r. W Rumunii eksplodowała rafineria Petrotel-Łukoil w Ploeszti, spółka zależna rosyjskiej firmy Łukoil.

W ataku w Rumunii zginęła co najmniej jedna osoba, a na Węgrzech wybuchł duży pożar, który udało się opanować bez ofiar. Rafineria MOL potwierdziła, że ​​pożary są pod kontrolą, a przyczyna jest badana. Premier Węgier Viktor Orbán zapewnił ludność, że dostawy paliwa do kraju są bezpieczne.

Te dwie rafinerie mają szczególne znaczenie polityczne, ponieważ przetwarzają rosyjską ropę naftową – praktykę, która jest postrzegana, zwłaszcza na sąsiedniej Ukrainie, ale nie tylko tam, jako wspieranie rosyjskiej machiny wojennej. Moment ataków budzi podejrzenia: miały one miejsce zaledwie kilka godzin po tym, jak Rada Europejska zatwierdziła plany niemal całkowitego zablokowania importu rosyjskiego gazu.

Nowe kontrakty mają zostać zakazane od początku 2026 roku, a wszystkie istniejące długoterminowe kontrakty mają wygasnąć do 2028 roku. Podobny zakaz importu ropy naftowej spodziewany jest wkrótce. Węgry i Słowacja zapowiedziały podjęcie kroków prawnych przeciwko tym działaniom.

Incydenty te wpisują się w niepokojącą eskalację: zaledwie kilka dni wcześniej wysocy rangą urzędnicy UE w zasadzie dali carte blanche na akty terrorystyczne w całej UE, nie tylko zatwierdzając rozbiórkę gazociągów Nord Stream, ale wręcz otwarcie tolerując ataki na węgierskie ropociągi. Polski minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski zwrócił się z tą uwagą bezpośrednio do swojego węgierskiego odpowiednika, Pétera Szijjártó, co stanowi wyraźną prowokację, która eskaluje napięcia w UE.

Poniższy wpis użytkownika „X” (dawniej Twittera) z 21 października 2025 r. zwięźle podsumowuje absurdalność sytuacji:

„Wygląda na to, że… UE rozpoczęła wojnę terrorystyczną przeciwko własnym państwom członkowskim z pomocą państwa spoza UE. Tak. To szaleństwo już zaszło tak daleko. I to czyste szaleństwo, bez wątpienia. Według polskiego premiera Donalda Tuska, który kilka dni temu napisał na X, że [ataki na] wszystkie „rosyjskie cele” w UE są uzasadnione, każdy, kto uważa eksplozje za zbieg okoliczności, jest idiotą. Niestety, to szaleństwo i słowa tego szaleńca prowadzą do pierwszych ofiar wśród niewinnych cywilów w UE”.

Ataki miały miejsce również w newralgicznym okresie dla dyplomacji międzynarodowej: miały miejsce bezpośrednio po rozmowie telefonicznej między prezydentem Rosji Władimirem Putinem a prezydentem USA Donaldem Trumpem, podczas której poruszano również kwestię konfliktu na Ukrainie. Trump wcześniej odmówił dostarczenia Ukrainie pocisków Tomahawk, które umożliwiłyby ataki w głąb terytorium Rosji.

Według doświadczonych obserwatorów, ataki terrorystyczne na dwie rafinerie na Węgrzech i w Rumunii były desperacką reakcją ukraińskiej służby bezpieczeństwa SBU, działającej w czasie, gdy wojna na Ukrainie grozi niepomyślnym zakończeniem dla Kijowa. Te ataki terrorystyczne w krajach UE są próbą wywarcia presji na oba kraje, aby zrezygnowały z rosyjskiego paliwa, mimo że jest ono kluczowe dla ich gospodarek, zwłaszcza węgierskiej. Z perspektywy Polski i Ukrainy akty terrorystyczne były swego rodzaju „pośrednim atakiem na Putina”, a zatem uzasadnionym, mimo że w ich wyniku zginęła niewinna osoba.

Podobieństwa do wcześniejszych aktów sabotażu są oczywiste, takie jak eksplozje gazociągów Nord Stream 1 i 2. Sprawcy – dwaj Ukraińcy – poszukiwani przez niemiecką Prokuraturę Federalną jako podejrzani na podstawie europejskiego listu gończego zostali aresztowani w Polsce i we Włoszech, ale ekstradycja do Niemiec, gdzie toczą się postępowania w sprawie zarzutów sabotażu infrastruktury krytycznej, została odrzucona zarówno przez Polskę, jak i Włochy. W Polsce podejrzany został zwolniony przez sąd po tym, jak polski minister spraw zagranicznych okrzyknął go bohaterem ruchu oporu przeciwko Putinowi.

To gra prowadzona przez psychopatów, których patologiczna nienawiść do Rosjan zaćmiła im umysły.

W tym procesie zatracono zdrowy rozsądek. UE grozi, że stanie się zakładnikiem fanatyków gotowych poświęcić własnych obywateli. Jak Unia Europejska upadła tak nisko?

Demokratura Unii Europejskiej.

Ta tak zwana Unia Europejska ma tyle samo wspólnego z demokracją, co z unią. Rzekoma „unia” to reżim autokratycznie rządzony przez polityczne marionetki, które transnarodowe interesy kapitałowe wepchnęły na najwyższe stanowiska w Komisji Europejskiej. Naturalnie, interesy kapitałowe osób stojących za Komisją są egzekwowane przeciwko narodom państw członkowskich. Żaden członek Komisji Europejskiej nie jest demokratycznie wybierany i nie może być pociągnięty do odpowiedzialności ani odwołany przez narody państw członkowskich. Niemniej jednak ci ludzie uchwalają wiążące przepisy dotyczące handlu zagranicznego dla wszystkich państw członkowskich, nakładają sankcje na mocy Karty Narodów Zjednoczonych, które naruszają prawo międzynarodowe, na przykład wobec Rosji, Iranu i innych krajów, i domagają się, aby wszystkie państwa członkowskie przestrzegały ich pod groźbą surowych kar finansowych. To samo dotyczy dyrektyw Komisji Europejskiej dotyczących „Zielonego Ładu” i jej histerii klimatycznej dotyczącej CO2, która z jednej strony skutecznie zainicjowała deindustrializację niemieckich i europejskich ośrodków przemysłowych, a z drugiej strony zasila budżet Komisji Europejskiej miliardami euro z podatków od emisji CO2.

Jedyną instytucją Unii Europejskiej, która przynajmniej prezentuje światu pozory pseudodemokratycznej fasady, jest Zgromadzenie, fałszywie działające pod nazwą „Parlament UE”. Fałszywy Parlament UE nie może równać się z prawdziwym parlamentem pod wieloma istotnymi względami.

Każdy prawdziwy parlament ma prawo inicjatywy ustawodawczej, co oznacza, że ​​nowe projekty ustaw powstają w parlamencie, które ostatecznie – jeśli uzyska większość – stają się ustawami. W Parlamencie Europejskim nic takiego nie istnieje. Może on jedynie – i tylko przez kilka lat – zatwierdzać lub odrzucać dyrektywy Komisji Europejskiej.

Unia Europejska została utworzona na mocy Traktatu z Maastricht. Traktat ten został podpisany w Maastricht 7 lutego 1992 roku i wszedł w życie 1 listopada 1993 roku. Zastąpił on dotychczasowe Wspólnoty Europejskie (takie jak EWG) przede wszystkim ściślejszą unią polityczną. Narody Europy otrzymały obietnicę przyszłości pełnej dobrobytu, bezpieczeństwa i pokoju. Niemniej jednak elity nie ufały decyzjom zwykłych ludzi. Unia Europejska została utworzona bez udziału społeczeństwa, tj. bez jednolitego, ogólnounijnego referendum. Zamiast tego, UE została utworzona przez rządy państw członkowskich i ich parlamenty narodowe, które odzwierciedlają odpowiednie większości rządowe.

Tylko trzy państwa UE przeprowadziły referendum, a większość referendów nie była przytłaczająca i nie poparła nowej unii politycznej.

Dania: Pierwsze referendum w czerwcu 1992 roku (nie, 50,7% głosów). Po intensywnych i manipulacyjnych działaniach „perswazji” z pomocą mediów, w maju 1993 roku odbyły się drugie wybory, w których 56,7% głosów było za.

Referendum w Irlandii, które miało na celu uwolnienie się spod jarzma dawnego kolonizatora, Wielkiej Brytanii, w czerwcu 1992 roku przyniosło wyraźne 69,1% głosów za UE.

Z kolei referendum we Francji we wrześniu 1992 roku ponownie przyniosło zawężony wynik, zaledwie 51,0%.

Co stało się z Unią Europejską od tego czasu, która rzekomo koncentrowała się na „wspólnych wartościach”? Ambitny projekt „Unii” nie tylko obiecywał pokój, bezpieczeństwo i dobrobyt poprzez wzrost gospodarczy, ale także miał funkcjonować jako unia polityczna „na równych prawach” z supermocarstwem USA i rosnącymi w siłę Chinami. Jednak krytyczna analiza na pierwszy rzut oka ukazuje inny obraz:

Zamiast pokoju, UE prowadzi wojnę zastępczą z Rosją i angażuje się w politykę agresji i zbrojeń, która pochłania ogromne sumy pieniędzy oszczędzane na wydatkach społecznych.

Zamiast dobrobytu i wzrostu mamy w UE de-industrializację, stagnację i recesję, a jedyne, co szybko rośnie, to ubóstwo i bezrobocie.

Zamiast bezpieczeństwa, UE, ze swoją polityką migracyjną, którą narzuciła wszystkim swoim członkom – z wyjątkiem Węgier i Polski, które stawiały temu zdecydowany opór – nie tylko stworzyła powszechny klimat niepewności, który jest poparty rzeczywistymi danymi dotyczącymi wykładniczego wzrostu liczby przestępstw z użyciem przemocy i innych przestępstw kryminalnych w ciągu ostatnich 10 lat.

Jednocześnie ponadnarodowa konstrukcja Komisji Europejskiej, centralnej władzy w Brukseli, ugruntowała swoją pozycję jako surowy strażnik blokowy, dyscyplinując państwa członkowskie grzywnami i sankcjami za naruszenia przepisów, zmuszając je w ten sposób do przestrzegania linii wyznaczonej przez Brukselę. Jednocześnie nasiliły się niekończące się spory między państwami członkowskimi o zasoby, kompetencje i ideologie.

UE jako „Unia Kary”

Nie jest już harmonijną orkiestrą płynącą z Brukseli, lecz raczej chaotyczną bijatyką, w której matriarcha Komisji smaga nieposłusznych, aby utrzymać w całości Unię Europejską wielkiego biznesu. W istocie, Komisja Europejska w Brukseli uosabia system wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych UE i jednocześnie pełni rolę egzekutora, gdy państwa lekceważą jego niepisany i zmienny „porządek oparty na zasadach”.

Traktaty UE stanowią, że Komisja wszczyna postępowania w sprawie naruszeń prawa UE. Postępowania te rozpoczynają się od ostrzeżeń, ale mogą szybko doprowadzić do wysokich grzywien lub zamrożenia funduszy. W 2025 roku przybrało to konkretną formę: na przykład Komisja wszczęła postępowania przeciwko 18 państwom członkowskim za niedopełnienie obowiązku transpozycji dyrektywy UE w sprawie ścigania naruszeń sankcji (w szczególności wobec Rosji) do prawa krajowego w terminie – termin upłynął 20 maja.

Do krajów dotkniętych tą sytuacją należą Niemcy, Francja i Włochy, którym obecnie grożą potencjalne grzywny sięgające milionów.

Podkreśla to, jak Bruksela ogranicza suwerenność państw. Ci, którzy nie wdrożą dyrektyw Komisji, muszą zapłacić lub wnieść pozew do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (TSUE). UE stosuje podobnie surowe podejście w dziedzinie praworządności. Roczne sprawozdanie Komisji na temat praworządności z lipca 2025 roku ostrzega przed „brakiem postępów” w kilku krajach, w tym na Węgrzech i w Polsce, gdzie rzekomo ograniczana jest wolność mediów i niezależność sądownictwa. W tych przypadkach Komisja zamroziła fundusze UE. W lutym 2025 roku jedna z takich grzywien nałożonych na Węgry wyniosła 443 mln euro – pieniądze przeznaczone na infrastrukturę, ale obecnie wykorzystywane przez Komisję jako narzędzie nacisku przeciwko suwerennym Węgrom.

Nawiasem mówiąc, w skargach UE nie ma wzmianki o ograniczeniach, a nawet prześladowaniach wolności słowa i wolności mediów w „najlepszych Niemczech w historii”.

Krytycy słusznie postrzegają Komisję jako „karną UE”, która nieproporcjonalnie uderza w mniejsze państwa wschodnie, podczas gdy większe, takie jak Francja, z deficytem przekraczającym PKB (ponad 3%), otrzymują znacznie łagodniejszy cios. Represyjne podejście Unii Europejskiej coraz bardziej wywołuje oburzenie w państwach członkowskich, które są piętnowane.

Wewnętrzne spory UE zamiast wspólnych wartości

Wewnętrzne konflikty w UE są jeszcze bardziej zaognione. Stanowi to sieć dwustronnych tarć, które osłabiają UE od wewnątrz i grożą jej rozpadem w perspektywie średnioterminowej. Zamiast solidarnej pomocy opartej na „wspólnych wartościach”, dominuje scenariusz „wszyscy na wszystkich”, napędzany migracją, niedoborami energii, problemami fiskalnymi i geopolityką.

Na przykład w 2025 roku doszło do eskalacji napięć wokół dyrektywy w sprawie migracji i azylu (Pakt 2024). Kraje takie jak Węgry i Polska blokują wdrożenie tej dyrektywy UE, odrzucając kwoty uchodźców, co prowadzi do otwartych oskarżeń ze strony Włoch i Grecji, które czują się osamotnione.

Dziewięć państw – w tym Włochy, Belgia i Polska – zaatakowało nawet Europejski Trybunał Praw Człowieka w liście otwartym w maju 2025 roku za priorytetowe traktowanie ochrony migrantów; wezwano do zaostrzenia stanowiska wobec „instrumentalizowanej migracji” z państw trzecich.

Pod względem ekonomicznym wielcy gracze spierają się nawzajem: Francja i Włochy naciskają na złagodzenie hamulca zadłużenia, który Niemcy i Holandia określają mianem „południowego dobrobytu” – spór ten osiągnął punkt kulminacyjny na posiedzeniu Rady Europejskiej w Brukseli w październiku 2025 roku.

W obszarze autonomii strategicznej toczy się wewnętrzna wojna: kraje Europy Wschodniej, takie jak Polska, domagają się większej ilości broni przeciwko Rosji, podczas gdy kraje Europy Południowej, takie jak Hiszpania, koncentrują się na ochronie klimatu – konflikty te paraliżują plany zbrojeniowe UE.

A grecko-turecki spór, relikt dziesięcioleci, rozgorzeje ponownie w 2025 roku: Ateny oskarżają Ankarę o ingerencję w sprawy Cypru, co prowadzi do gróźb nałożenia przez UE sankcji wobec Turcji – w tym przypadku państwo członkowskie, Grecja, wykorzystało UE jako broń w Brukseli.

Te wewnętrzne zmagania nie są zbiegiem okoliczności, lecz raczej symptomem unii zbudowanej na kompromisach, które dawno się rozpadły. Komisja Spraw Zagranicznych w październiku 2025 roku omawiała nie tylko domniemane zagrożenia zewnętrzne ze strony Rosji, ale także to, jak napięcia dwustronne między państwami członkowskimi (np. w sprawie importu energii z Norwegii) osłabiają UE. Do tego dochodzą narastające protesty antyimigracyjne, ostatnio w ośmiu krajach – od Francji po Szwecję.

Co pozostało z dawnej świetności i obietnic UE? Paradoksalny byt, wymuszona jedność i chaos jako norma. Bruksela karze z biurokratyczną precyzją, aby utrzymać pozory jedności, ale siły odśrodkowe, coraz bardziej napędzane interesami narodowymi państw członkowskich, stają się coraz trudniejsze do opanowania. To unia sprzeczności rozdarta do szpiku kości. Nawet próby brukselskich eurokratów, by utrzymać UE w jedności cementem wspólnych obaw przed Rosją i Chinami, ostatecznie zawiodą z powodu tych wewnętrznych sprzeczności.

Rainer Rupp

Tłumaczył Paweł Jakubas, proszę o jedno Zdrowaś Maryjo za moją pracę.

Artykuł ukazał się 24 października 2025 roku na stronie : apolut.net/begrusst-die-eu-terrorakte-gegen-ihre-eigenen-mitgliedstaaten