Peter Hitchens: Mit o „świętej” Ukrainie został obnażony

Opublikowany 2025-12-05 przez Mirosław Dakowski

Peter Hitchens: Mit o „świętej” Ukrainie został obnażony i jest teraz widoczny dla wszystkich

Ukraińskie elity wystawione na widok publiczny z plikami banknotów pod łóżkami i złotymi toaletami w wychodkach,

Zdaniem nagradzanego dziennikarza i komentatora Petera Hitchensa Ukraina straciła swoją aureolę, a zarzuty korupcyjne niczym cuchnąca mgła unoszą się wokół jej elit politycznych.

Przez lata Ukraina była przedstawiana jako naród święty, raj wolności i demokracji, antyrosyjski. Mówi się nawet, że prezydent Rosji Władimir Putin obawia się, że jego własny naród chciałby tam zamieszkać.

To przekonanie, które zawsze wydawało się absurdalne każdemu, kto znał ten region, legło w gruzach, gdy okazało się, że przedstawiciele ukraińskich elit mają pod łóżkami pliki banknotów i złote toalety w łazienkach, a w wyniku rzekomej świętej wojny prowadzą niezdrowe życie.

W artykule dla „Daily Mail” Hutchins pisze:

Prezydent Zełenski nie jest wśród nich, ale bardzo starał się zdusić śledztwa, które doprowadziły do ujawnienia hańby i niegospodarności. Nic nie wskazuje na to, by był w to zamieszany. [Dupku biedny, czemu takie bzdety publikujesz? Przecież wiesz, że to pajac, postawiony formalnie na czele rabusiów Ukrainy.. md]

Byłoby to groteskowe, gdyby nim był. Doszedł bowiem do władzy jako „sługa ludu”, bohater z bajki, który poświęcił się oczyszczeniu kraju. Odegrał tę samą rolę w serialu telewizyjnym. Ale mroczne postacie sprawujące realną władzę na Ukrainie to zupełnie inna sprawa.

Czy nadszedł czas, abyśmy spojrzeli poza ten, jakże mylący, obraz Ukrainy jako raju ptasiego śpiewu, dobroci i słońca i zaczęli traktować ją jak normalny kraj? Gdybyśmy to zrobili, czy przywódcy Europy byliby tak chętni do angażowania się w wieczną wojnę na wybrzeżu Morza Czarnego? Bo właśnie to teraz robią.

Na pierwszy rzut oka jest to bardzo dziwne zachowanie. Kilku przywódców UE miało poważne wątpliwości co do polityki George’a W. Busha, który zaproponował Ukrainie członkostwo w NATO. Kiedy zgodzili się na to na szczycie NATO w Bukareszcie w kwietniu 2008 roku, wiedzieli, że jest to złamanie zobowiązań złożonych Moskwie pod koniec zimnej wojny.

Wiedzieli, że grozi to konfliktem, który z pewnością zaszkodziłby ich gospodarkom i mógłby doprowadzić do niekontrolowanej przemocy na naszym kontynencie. Ale w ostatnich miesiącach swojej prezydentury Bush bardzo tego pragnął i usilnie o to zabiegał. Więc mu to dali.

To była jego druzgocąca odpowiedź na mrożący krew w żyłach występ Putina na monachijskiej konferencji bezpieczeństwa w 2007 roku. Kremlowski despota stwierdził, że rozszerzenie NATO jest „poważną prowokacją, która obniża poziom wzajemnego zaufania. I mamy prawo zapytać: przeciwko komu jest ono skierowane?”. Miał na myśli, że Rosja jest pewna, że jest ono wymierzone w Moskwę i chce, żeby to się skończyło.

Nieugięta odpowiedź Busha na to ostrzeżenie była prawdopodobnie momentem, w którym wojna stała się prawdopodobna. Nie chodzi tu o to, czy agresja Putina była uzasadniona. Oczywiście, że nie była. Był głupi, dając się sprowokować. Jest to jednak argument, że frakcja polityki zagranicznej w Waszyngtonie – ci sami ludzie, którzy stworzyli nielegalną inwazję na Irak w 2003 roku – pragnęła wojny z Rosją i miała nadzieję ją sprowokować.

A Ukraina była idealnym miejscem. Właśnie dlatego, że nie jest w NATO, wojna na jej terytorium nie doprowadziłaby do konfrontacji nuklearnej. Dlatego zachodni sojusznicy tak bardzo dbali o to, by konflikt się nie rozprzestrzeniał.

Podejrzewam, że jastrzębie w Waszyngtonie liczące na szybkie zrujnowanie gospodarki Moskwy, wykrwawienie jej armii do cna i w ten sposób doprowadzenie do upadku Putina. To się nie udało.

To jeden z wielu powodów, dla których prezydent Trump chce się z tego wycofać. Większość jego wyborców ma dość niekończących się wojen zagranicznych i nie widzi sensu w tej.

Ale stało się coś szalonego. Przywódcy europejscy, w tym nasz sir Keir Starmer, postanowili, że chcą, aby to się kontynuowało. Za każdym razem, gdy Trump próbuje zawrzeć porozumienie pokojowe, główne osobistości UE spieszą się, błagając o pozwolenie na przejęcie porzuconej przez Amerykę wojny. Trudno znaleźć racjonalne wytłumaczenie tego zjawiska.

Brakuje im pieniędzy i broni, by odeprzeć Rosję, nie mówiąc już o pokonaniu Putina. Byliby nierozważni, wysyłając tam wojska (USA tego nie zrobiły) lub pozwalając na bombardowanie rosyjskich miast rakietami. Mogłoby to doprowadzić do bezpośredniego odwetu ze strony Rosji na naszym terytorium. A wojna nam szkodzi. Gospodarka Niemiec, szczególnie, bardzo ucierpiała na wojnie, której zdecydowanie sprzeciwia się rosnąca liczba wyborców.

Dlaczego więc ci przywódcy to popierają? Podejrzewam, że dzieje się tak z powodu mitu Ukrainy jako raju, który obecnie jest bardzo zniszczony.

Istnieje również mit przeciwny, przedstawiający Rosję jako rodzaj Mordoru, najbardziej złowrogiego kraju na świecie.

W rzeczywistości ma kilku rywali w walce o ten tytuł. Wśród nich jest nasz bliski przyjaciel Arabia Saudyjska, często odwiedzana przez naszą rodzinę królewską, o którą zabiegał Trump i na którą na wakacje przyjeżdżają metropolitalne trendy, takie jak Emily Maitlis, nosząca gustowny hidżab.

Ilu ludzi musi zginąć, stracić dach nad głową lub po prostu cierpieć, by spełnić tę fantazję o wojnie, w której jedna strona ma wielką rację, a druga tak wielką, że trzeba walczyć do samego końca? Granice nie są tak święte, jak twierdzimy, i można je zmienić przemocą, nawet w Europie.

Uśmiecham się

Opublikowany 2025-12-05 przez Mirosław Dakowski

Mirosław Dakowski

Zauważyłem, że pod gradem obelg, ośmieszeń, gróźb, czy blokad – uśmiecham się.

Jestem radosny, budzę się, nawet w nocy na siku [i to kilka razy…] , z uśmiechem na ustach.
Znoszę wrzaski i obelgi lekko, jak wiosenny deszczyk.
Czy to nie dziwne?

I ja, mały niziołek, hobbit z podbitego kraiku, rządzonego przez sługusów obcych, zboków i idiotów -uśmiecham się.

Zastanowiłem się – dlaczego???

Naprzeciw tupie ogromny, bardzo mocny troll, wznosi maczugę i bluzga wyrazami i groźbami.

Ale słyszę, że z jego tyłu inne niziołki rzucają w niego grudkami zaschłej gliny. Grożą mu.

Przecież czekamy, tak walcząc, na wschód Słońca, który te trolle zamieni w Kamienie.

Inny Troll siedzi butnie na ogromnym worku, w którym zgromadził miliony miliardów dolarów, bitcoinów, zobowiązań itp. Troll grozi pandemią, głodem, wojną itp.

Ale te jego skarby są wirtualne, oparte o nasz strach, głupotę i inne przywary. Jeśli ten wór przekłujemy… Ale przecież mamy tylko łuki i strzały z krzemiennymi ostrzami. Lecz jeśli będziemy wrzeszczeć i strzelać z różnych stron, to przez 1000 różnych dziurek wyjdzie z wora jego zawartość. Okaże się, że był to zaduch, smród, a nie złoto. Poranny wiatr to zdmuchnie.

Strzelajmy więc i uśmiechajmy się. Zachęćmy też innych, ukrytych z obawy „o konsekwencje” pod krzakami.

Nie masz zapewne armaty, ale masz MEM-a.

A gdy jednak uginam się pod wrzaskiem tych Trolli, to przypomina mi się, że mądry i pobożny biskup odprawia za nas Msze święte. Jest biskupem podziemnym ale prawdziwym. Módlmy się i my, by Prawda zwyciężyła. Możliwie najprędzej.

POLSKA DLA POLAKÓW. Krzysztof Baliński.

Opublikowany 2025-12-04 przez Mirosław Dakowski

Krzysztof Baliński 26 listopada 2022

4 czerwca 1990 to finał gorączkowych rewindykacji etnicznych. Po ideologicznym recyclingu i partyjnej metamorfozie (tj. wstąpieniu do UD/UW, najlepszej inwestycji Kominternu w Polsce), na rządowych stołkach zasiada drugie, a nawet trzecie pokolenie pewnej mniejszości. Zmiana warty udaje się znakomicie – kosmopolityczna szajka, której szef dogadał się w Magdalence z Kiszczakiem, znalazła się w pierwszym szeregu budowniczych III RP. W starych demokracjach jest czymś oczywistym, że opinia publiczna ma prawo znać przeszłość ludzi, którzy w jakikolwiek sposób decydują o jej losach. Prześwietlany jest każdy. W Polsce dla sitwy, która swymi mackami omotała całe państwo, wszelkie pytania i rozważania o rodzinnych korzeniach to „ohydne grzebanie w życiorysach” i „antysemityzm”.

Gdy Bronisław Geremek kompletował swój „zespół”, kierował się jedną regułą: niepolskie pochodzenie. Świadczą o tym rozliczne i namacalne dowody. Żeby można było zrobić karierę, zdobywać zaszczytne tytuły i stanowiska przydatna była też rekomendacja Michnika, Urbana lub Kiszczaka. Geremka (i przy okazji, siebie) zdemaskował Władysław Bartoszewski w Knesecie: „Polska to ewenement. Pokażcie mi taki drugi kraj w Europie, w którym w ciągu ostatnich dwóch dekad trzech szefów dyplomacji miało żydowskie pochodzenie, jeden był honorowym obywatelem Izraela, a obecny ma żonę Żydówkę”. Wtórował mu ówczesny prezydent RP, który w wywiadzie dla ukraińskiej „Zierkało Niedieli” rzekł: „W naszym kraju nie ma zbyt licznie reprezentowanych mniejszości narodowych, tym bardziej je więc wysoko cenimy”. No i mieliśmy, co mieliśmy. Pierwszego szefa rządu wybrała sobie mazowiecka gmina żydowska, a ministrem spraw zagranicznych został syn warszawskiego rabina. Po nim premierem został wnuk żołdaka Wehrmachtu, a wicepremierem i ministrem obrony członek władz Związku Ukraińców w Polsce.

Bogdan Zdrojewski miał objąć MON, ale został przesunięty na Ministerstwo Kultury, a ministrem został lekarz psychiatra z Krakowa. Był on wprawdzie właścicielem Instytutu Studiów Strategicznych, ale ta pompatyczna nazwa myli, bo instytut zajmował się takimi strategicznymi kwestiami, jak wpływy kultury żydowskiej. Ministrem finansów miał być Zbigniew Chlebowskim, ale w Warszawie pojawił się poddany brytyjski i skarbnikiem naszej kasy został nie mający obywatelstwa polskiego „angielski ekonomista profesor Jan Vincent Rostowski”. Po jakimś czasie okazało się, że minister nie jest ani ekonomistą, ani angielskim, ani profesorem, tylko wykładowcą na Uniwersytecie Sorosa w Budapeszcie, a profesorami to byli pochodzący z Kresach jego dziadek Jakub Rofhfeld, syn Mojżesza i Lei z domu Broder oraz jego kuzyn Adam Daniel Rotfeld. Sprawę można by też ująć innym pytaniem: Gdzie jest na świecie taki drugi kraj, w którym głównym ekonomistą zostaje historyk, ministrem finansów absolwent technikum ogrodniczego, ministrem zdrowia księgowy, szefem BBN lekarz, ministrem obrony historyk, ministrem rozwoju i technologii filolog, ministrem przedsiębiorczości menedżer kultury, a szefem największej spółki państwowej były operator wózka widłowego?

Rostowski wydzielił gabinet dla pracującego społecznie „zewnętrznego eksperta” od podatków, pani Renaty Hayder, która okazała się być spokrewniona z Rotfeldami. Podatkami zajmował się przewodniczący sejmowej komisji „Przyjazne państwo”, Janusz Palikot, który w międzyczasie wrócił do judaizmu i został członkiem loży B’nai B’rith. Okazało się też, że wśród darczyńców na Muzeum Polin znalazł się Jan Kulczyk i jego połowica, którzy zrobili wielki majątek, prywatyzując masę upadłościową po PRL. Niektórzy mówią, że pieniędzmi dzielili się z WSI. Ale to niepoważne bredzenie, bo zdradził ich bratni oligarcha z bratniej Rosji, Borys Bieriezowski: „Czasy były takie, że każdy brał, ile mógł unieść”. Jeszcze lepiej zdiagnozował to Józef Oleksy: „Kosmopolityczne gangi rozkradły Polskę”. Przy okazji podważył „legalność majątku” innego żydowskiego oligarchy. I, co ciekawe, Aleksander Kwaśniewski nazwał go w rewanżu zdrajcą i idiotą, ale nie… „kłamcą”!

Za czasów „pierwszego niekomunistycznego rządu wolnej Polski”, ulica mówiła: „Sami Żydzi tylko jeden Syryjczyk” (chodziło o ministra przemysłu Tadeusza Syryjczyka). Dziś można by zawołać: „Sami Żydzi tylko jedna Ukrainka” (chodzi o wiceminister rozwoju Olgę Semeniuk). Przypomnijmy, że ministrami od pieniędzy byli: Marek Borowski, Jerzy Osiatyński, Mateusz Jakub Morawiecki, Tadeusz Kościński, Leszek Balcerowicz, Marcin Święcicki i Grzegorz Kołodko. Trzem ostatnim przydzielono za żony: dwie urokliwe córeczki Eugeniusza Szyra (KPP-owca, szefa frakcji żydowskiej w PPR, członka BP PZPR) i córkę Maksymiliana Pohorille (KPP-owca, promotora pracy doktorskiej, rektora Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR). Śledząc „sukcesy” pomyślnie ożenionych, można pytać, czy aby na pewno byli samodzielni, i czy ministrami nie zostali dzięki instytucji Esterki, która, w połączeniu z formułą, że Żydem jest każda osoba urodzona z matki Żydówki, mocno modeluje zasady polityki kadrowej. Można też zapytać: W jakim innym kraju możliwa byłaby tak żelazna logika postępowania i precyzja w obsadzie kluczowego stanowiska?

W dzień po aneksji Krymu kilkudziesięciu Polaków z Mariupola zwróciło się o tymczasowe schronienie w kraju przodków. Postawa rządu warszawskiego wprawiła w osłupienie. Wiceszef MSZ – a był nim Rafał Trzaskowski – sprzeciwił się temu, publicznie dywagując, że mogłoby to nie zostać dobrze odebrane przez… Kijów. „Sprowadzanie tych Polaków podważa status Ukrainy, jako państwa silnego i demokratycznego, stąd Polsce trudno sobie na to pozwolić, ponieważ chcemy wzmacniać państwowość ukraińską, a ściąganie Polaków byłoby przyznaniem, że Ukraina sobie nie radzi. Jeżeli powiemy, że wszyscy Polacy z terytorium suwerennej Ukrainy mogą przyjechać do Polski, to w pewnym sensie będziemy podważać to, czy Ukraina jest silnym, demokratycznym państwem – oświadczył. Co będzie, jeżeli z innych terytoriów Ukrainy zgłosi się mnóstwo Polaków, którzy powiedzą: nie żyje nam się dobrze, chcemy być natychmiast ewakuowani do Polski?” – podwyższył poprzeczkę. Gdy w lutym wtargnęły do Polski miliony „uchodźców” z Dzikich Pól, w tym pół miliona weteranów obrony „silnego, demokratycznego państwa” przed Ruskimi, Trzaskowski stał się nagle zwolennikiem ich sprowadzania, i to w jak największej liczbie.

Czy powodem takiego wybryku Trzaskowskiego nie jest to, że jego matką jest Teresa z domu Arens, a ojczymem Marian Ferster, syn pułkownika UB Aleksandra i funkcjonariuszki UB Władysławy, której stryj Bolesław Drobner, był ministrem w PKWN, prezydentem Wrocławia i, do Marca ’68, I sekretarzem KW PZPR w Krakowie? Czy znaczenia nie ma to, że matka Trzaskowskiego, która w latach 50. prowadziła bar w „Piwnicy pod Baranami”, jako tajna współpracowniczka i donosicielka o pseudonimie Justyna, miała kontakty z dyplomatami z konsulatu USA w Krakowie, a dzisiaj jej synalek, który patriotyzm wyssał z mlekiem matki, ma doskonałe kontakty z dyplomatami z ambasady USA i też je wykorzystuje do antypolskich celów? Co Trzaskowskiego najbardziej przeraziło? Perspektywa: Co będzie, jeżeli z innych terytoriów Ukrainy zgłosi się mnóstwo Polaków, którzy powiedzą: nie żyje nam się dobrze, chcemy być natychmiast ewakuowani do Polski. Co w tym wszystkim jeszcze przeraża? Opozycja, której przeszkadza zawieszenie sędziego Tuleyę, a nie przeszkadza, gdy rządząca partia rozbraja polską armię (a uzbraja po zęby armię sąsiada, który nas nienawidzi), gdy wyjmuje z kieszeni Polaków 100 miliardów i napycha kabzy oligarchów ukraińskich, gdy na zmywak wysłała miliony Polaków, a przyjmuje na garnuszek miliony Ukraińców, obdarzając ich nadzwyczajnymi przywilejami. I jeszcze jedno – jak wynika z najnowszego sondażu IBRiS, na czele rankingu polskich polityków jest prezydent Warszawy. Ufa mu 44 proc. badanych. No i mamy, co mamy – przyszłego Prezydenta Wszystkich Polaków.

Szewach Weiss na łamach „Rz” wygadał się: Kiedy Żyd chce, by rozpoznał go jego rodak, mówi „AMCHU”. Jest to tajemny kod żydowski. Niemożliwością jest rozpoznać każdego Żyda z wyglądu i, jakkolwiek by to brzmiało dziwnie, po kształcie jego nosa, ani po nazwisku. Wielu Żydów zmieniło bowiem swoje rodowe nazwiska, także ze względów bezpieczeństwa. Myli się i wprowadza w błąd innych ten, kto twierdzi, że żydostwo jest tylko wiarą. Nawet ci, którzy odeszli od wiary mojżeszowej, nawróceni na inne wyznanie, odczuwają przynależność do swego narodu (…) Solidarność żydowska istnieje również między tymi, którzy przeszli na chrześcijaństwo, i tymi, którzy zostali żydami. Ta solidarność jest częścią duszy żydowskiej. Ten, kto porzucał żydostwo, robił to na ogół ratując swoje życie, albo był zmuszony siłą. „Amchu” umożliwiła istnienie wspólnoty narodu żydowskiego w diasporze bez państwa, bez flagi, bez władzy, bez możliwości samoobrony. „Europa przeszła drogę od Auschwitz do „Nigdy więcej Auschwitz!”. Jest mniej nacjonalistyczna. Właśnie to oraz globalizacja, Internet umożliwiają życie Żydom w europejskim domu. Dla nich jest on teraz wielkim „sztetl”. Już nie ma potrzeby ukrywać pochodzenia żydowskiego. „Amchu” wychodzi z podziemia. Żydzi obejmują najwyższe stanowiska w krajach diaspory, nie ukrywając swojej tożsamości. Jest to historyczne zwycięstwo „Amchu”. Na koniec Szewach stwierdza: „Amchu” nie jest już tajnym kodem, ale nie wolno go zgubić: „Wieczne, wieczyste „Amchu”! W wielu miejscowościach na Warmii i Mazurach Ukraińcy wieszają sobie niebiesko-żółte wstążeczki, bo policjant Ukrainiec, jak zobaczy swojego rodaka mandatu nie da, a sędzia Ukrainiec nie wsadzi za kratki. I czy dwukolorowa wstążeczek na piersi redaktora Sakiewicza, to nie takie „Amchu”?

Politycy polscy nie wyciągają wniosków z przeszłości. Wciąż popełniają te same błędy. Dotyczy to wszystkich ekip rządzących krajem po 4 czerwca 1989 roku. Bez patrzenia na interes Polski poparli obalenie Wiktora Janukowycza, a Wiktor Juszczenko plując w twarz polskim sprzymierzeńcom, ogłosił Stepana Banderę narodowym bohaterem Ukrainy. Ale czy chodziło tylko o „błędy” i czy o błędy polityków „polskich”, a nie o świadomą działalność rządzącej w Polsce żydokomuny i rządzących na Ukrainie żydobanderowców?

Rewolucja to gruntowna wymiana elit politycznych, to zdobycie władzy przez nową klasę społeczną kosztem drugiej. Tymczasem nad Dnieprem wszystko pozostało po staremu. Władza jak spoczywała, tak spoczywa w rękach kilku oligarchów żydowskiego pochodzenia. Zwraca uwagę kompatybilność elit znad Wisły i znad Dniepru. Gdy warszawskie oskarżały przedmajdanowego prezydenta o bycie marionetką Putina, świadczyć o tym miała jego zgoda, aby teki ministrów przypadły trzem politykom ukraińskim, którzy zachowali obywatelstwo rosyjskie. Tymczasem pierwszy pomajdanowy rząd ukraiński okazał się armią pełną zagranicznych najemników, z nadanym pospiesznie ukraińskim obywatelstwem. Prezydent Petro Poroszenko uzasadnił to tak: To część wysiłków, aby znaleźć innowacyjne rozwiązania w rządzie, z uwagi na nadzwyczajne wyzwania stojące przed Ukrainą. Oprócz prezydenta, obcoplemieńcami okazali się: wiceprezydent, premier, sekretarz Rady ds. Bezpieczeństwa, minister obrony, minister kultury, minister finansów, minister administracji prezydenta i wicepremier (później premier) Wołodymyr Hrojsman (którego matka jest autorką terminu „żydobanderwoszczyzna”). Nie lepiej było wśród opozycji, żeby tylko wymienić Julię Tymoszenko. I jeszcze jedno – następca Poroszenki dwa miesiące temu rzekł: „Jak zakończymy wojnę, to cała Ukraina będzie wyglądała jak wielki Izrael”.

Znamienna była tu diagnoza Nadii Szewczenko. W 2015 oficer lotnictwa Ukrainy została zwolniona w ramach rosyjsko-ukraińskiej wymiany jeńców. O jej uwolnienie zabiegali prawie wszyscy politycy zachodniego świata. Prezydent Poroszenko nadał jej tytuł bohatera narodowego. Została deputowaną Rady Najwyższej. Miała prezydenckie ambicje, a sondaże wskazywały, że cieszy się największym zaufaniem wśród Ukraińców. Tymczasem w marcu 2018 roku ukraiński parlament, przytłaczającą większością głosów, uchylił jej nietykalność i zezwolił na areszt, z oskarżenia o planowanie zamachu stanu oraz próbę zamachu terrorystycznego. Co takiego wydarzyło się, że trafiła za kratki? Nic wielkiego. Powiedziała tylko (ku wielkiemu rozczarowaniu redaktorów naczelnych „Gazety Polskiej” i „Gazety Wyborczej”): „Żydzi stanowią 2 proc. społeczeństwa, a zajmują około 80 proc. stanowisk w rządzie”. Wymieniła premiera Wołodymyra Hrojsmana. Stwierdziła, że Petro Poroszenko tak naprawdę ma na nazwisko „Walcman”. Zasugerowała żydowskie pochodzenie Julii Tymoszenko, a wcześniej w studio telewizyjnym zgodziła się z wypowiedzią jednego z widzów o „żydowskim jarzmie na Ukrainie”.

Czy „Żydobanderowcami” są też redaktorzy „Gazety Wyborczej”? Zastanawia bowiem osłona medialna, jaką Michnik od lat zapewnia mniejszości ukraińskiej. Czy tym samym tropem pójść można w przypadku Anne Applebaum, która na łamach gazety Michnika dowodziła: „Nacjonaliści na Ukrainie to jedyna nadzieja tego kraju na ucieczkę od apatii, drapieżnej korupcji i, w ostateczności, rozpadu. Żaden rozsądny bojownik o wolność nie wyobrażał sobie utworzenia nowoczesnego państwa, a co dopiero demokracji, bez ruchu o nacechowaniu nacjonalistycznym”. A co z redaktorami „Gazety Polskiej? Przecież ich też łączy z Applebaum pogląd, że każdy nacjonalista jest dobry, byle nie polski?

Kto w Polsce bierze czynny udział w promowaniu banderowskich postulatów historycznych i gloryfikuje zbrodniczą organizację? Od samego początku istnienia III RP środowisko dawnego KOR, skupione wokół „Gazety Wyborczej”, za cel główny swoich działań postawiło sobie lansowanie idei tzw. pojednania polsko-ukraińskiego, przez co rozumiano przyjęcie wykładni historii najnowszej środowisk probanderowskich. Ośrodek skupiony wokół Adama Michnika i Jacka Kuronia, tropiący wszelkie przejawy nacjonalizmu w Polsce, przeszedł do porządku dziennego nad skrajnie szowinistyczną ideologią OUN-UPA. Michnikowi i Kuroniowi nie przeszkadzało nawet to, że organizacja, którą wzięli w obronę miała na sumieniu śmierć dziesiątków tysięcy Żydów. Główną wykładnią stały się słowa Jacka Kuronia: „Jeśli Ukraina chce być niepodległa, nie może wyrzec się pamięci o UPA. UPA była powstańczą armią walczącą o niepodległość”. Przypomnieć też warto o złożonej w wywiadzie dla „Kuriera Galicyjskiego” propozycji Adama Michnika przyłączenia Polski do Ukrainy i nadanie nowemu tworowi nazwy UKR-POL. „Będziemy wówczas państwem, z którym się będzie musiał liczyć każdy i na wschodzie i na zachodzie” – prorokował, z akcentem na „MY”. Chociaż w tym przypadku nie trudno było odgadnąć, że w pomyśle „nie chodziło o jakiś „UKR-POL”, tylko o stary żydowski pomysł z Judeopolonią.

Dlaczego pochodzący z żydokomunistycznej rodziny kresowej Paweł Kowal, nawołując do wspierania neobanderowskiej Ukrainy, najchętniej w imię interesów i rojeń polityków ukraińskich wypowiedziałby wojnę Rosji? Jak wyjaśnić jego słowa, że „Ukraińcy muszą dojrzeć do samooceny tak, jak Polacy dojrzeli do samooceny w Jedwabnem”? Dlaczego Dawid Wildstein powiedział: „Nierozliczenie rzezi wołyńskiej nie powinno dziś być dla Polaków przeszkodą we wspieraniu Ukraińców” i czy nie ma znaczenia, że jego dziadek był ubekiem, a ojciec masonem? A może chodzi o coś innego? Aleksander Kwaśniewski, syn ukraińskiego Żyda i oficera NKWD w sprawach Ukrainy wypowiada się jak lobbysta ukraiński, bo bierze pieniądze od żydowskich oligarchów.

À propos – gdy w 1976 r. powstał KOR Michnik pisał: „Marek Edelman powiedział kiedyś, że KOR to było to samo, co Bund. Te same ideały, te same wartości. Dla mnie – mówił Marek – Bund i KOR to ciągłość”. Tymczasem Bund był przedwojenną żydowską partią, która reprezentowała komunistyczny ekstremizm, która manifestował swoją wrogość do państwa polskiego, domagała się pełnej autonomii dla żydów, laickiego szkolnictwa oraz zrównania języka jidysz z językiem polskim, którą minister spraw wewnętrznych II RP uznał za „partię kryptokomunistyczną, bo „zgłosiła swój akces do komunistycznej Międzynarodówki i stoi na stanowisku wrogim naszemu państwu”. Sprawdzianem lojalności KOR wobec Polski byli wyłonieni liderzy, którzy w sytuacji niedojrzałości chłopsko-robotniczych elit „S”, przejęli ruch protestu, wymanewrowali hierarchów kościelnych, zmonopolizowali poparcie z zagranicy, zablokowali odrodzenie się endecji, chadecji, a nawet PPS.

Dlaczego wszyscy mają poglądy dziwnie podobne do poglądów lobby ukraińskiego? Co, oprócz miłości do banderowców, ich łączy? Może nienawiść do Polaków? I czy tylko nienawiść? Anne Applebaum i żydowska gazeta dla Polaków szczególnie uwzięła się na Wiktora Janukowycza. I tu pytanie: Czy nie wzięło się to z tego, że „Nasz Dziennik” nieopatrznie ujawnił: „Korzenie rodziny Wiktora Janukowycza sięgają dzisiejszej Białorusi (…) w Janukach wszyscy byli gospodarzami i pszczelarzami (…) dziadek Wiktora został ochrzczony w miejscowym kościele katolickim. Ludność tych terenów Białorusi – to przeważnie katolicy. Toż była tu kiedyś Polska. Swoistymi świadkami tamtych czasów są pomniki na miejscowym cmentarzu. Na większości z nich napisy już się starły, a na tych, które się zachowały, widać napisane alfabetem łacińskim nazwisko „Janukowicz”. I drugie pytanie: Czy nie wzięło się to z tego, że tygodnik „Nasza Polska” napisał: „Nie mógł Polak zostać prezydentem w Warszawie to musiał w Kijowie. Na Warszawę jeszcze Polacy muszą poczekać!”. Na Janukowycza uwzięła się nie tylko gazeta żydowska. Słowa: „Popieram wszystkich Ukraińców protestujących w Kijowie przeciwko rządom postkomunistycznego bandyty”, pojawiły się w… „Warszawskiej Gazecie” Pomijano przy tym i przemilczano oczywisty fakt, że przedmajdanowa ekipa władzy w Kijowie była po prostu propolska i że swoistej pikanterii dodawał postulat ministra edukacji w rządzie Janukowycza wprowadzenia języka polskiego jako drugiego języka urzędowego w zachodniej części Ukrainy.

Polityczne zadanie usunięcia Janukowycza, postawione przed polską klasą polityczną przez Sorosa, wymagało „marginalizacji konfliktów historycznych” i partnera po stronie ukraińskiej. Zostali nimi skrajni nacjonaliści, którym nie przeszkadzało, że Ukrainą rządzi rosyjsko-żydowska mafia i że finansowego wsparcia udziela im lider społeczności żydowskiej, rezydujący w Genewie posiadacz paszportu izraelskiego Ihor Kołomojski. „Naszych”, do tej antypolskiej machinacji nie zniechęcił nawet Günter Verheugen, który zdiagnozował: „Po raz pierwszy w tym stuleciu prawdziwi faszyści z krwi i kości zasiadają w rządzie”. W tym kontekście przypomnieć należy, że Janukowyczowi szyto buty marionetki Moskwy, mimo że dobrze mu szło układanie stosunków z Putinem na zasadzie „jak równy z równym”, mimo że nie zgodził się, by Ukraina wstąpiła do unii celnej z Rosją i mimo że z większym sukcesem niż „nasi”, oparł się szantażowi energetycznemu Putina, i to wówczas, gdy mentalnie zrusyfikowany polski minister podpisywał niekorzystne kontrakty na dostawy gazu rosyjskiego.

Przy okazji – co się porobiło z PSL-owcami? Niegdyś byli pierwszą partią, która dbała o pamięć pomordowanych na Wołyniu. Dziś Kosiniak-Kamysz pierwszy rzuca hasło „UkraPolin”, a Marek Sawicki rzuca pomysł, aby Państwo Polskie wykupiło i wyremontowało 200 tysięcy opuszczonych chłopskich chałup i przekazało je ukraińskim przesiedleńcom. À propos – kiedy podczas kampanii wyborczej w 2015 r. kandydat PSL Adam Jarubas naruszył święte tabu, jakim jest bezkrytyczne popieranie Ukrainy, został solidarnie zaatakowany przez cały establishment i skutecznie wyciszony. To był klasyczny przykład funkcjonowania nieformalnego układu PO-PiS, kiedy spór między „zaprzańcami” a „szczerymi patriotami” nie toczy się o interes narodowy, ale o to, kto lepiej będzie rządził Polakami w interesie kosmopolitycznego układu.

Są też inne podobieństwa. Tak jak pierwszy pookrągłostołowy rząd Tadeusza Mazowieckiego podjął próbę budowy JudeoPolonii, tak pierwszy pomajdanowy rząd Petro Poroszenki podjął próbę budowy JudeoUkrainy. Z tym że nad Dnieprem to się udało, a nad Wisłą projekt runął, dzięki… Stanowi Tymińskiemu. Przypomnijmy: w wyborach prezydenckich w 1990 roku, przedstawiany jako „kandydat znikąd”, po bardzo intensywnej kampanii, podczas której przedstawiał się jako jedyny „człowiek spoza układu”, zdecydowanie kontestujący balcerowiczowskie reformy gospodarcze, uzyskał w I turze prawie 4 miliony głosów, wyprzedzając Tadeusza Mazowieckiego (i Wołodię Cimoszewicza). Po tej poniżającej klęsce, Mazowiecki wraz ze swym zamysłem Judeopolonii już się nie podniósł.

W dzisiejszej Polsce toczy się jedna wielka wojna i mnóstwo potyczek. Fronty krzyżują się, krzyżują się obce wpływy. Na te potężne i wyrafinowane naciski wystawiona jest „nasza” elita polityczna, nielojalna, czołobitna wobec obcych, uwikłana w agenturalną działalność. Czy kraj, w którym ministrami zostają przypadkowe miernoty, ludzie gardzący polskimi interesami, kupczący pozycją Polski w świecie, których jedynym celem jest utrzymanie się przy władzy, i którym rozkazy wydaje mały żydowski komik, jest zdolna do obrony polskich interesów?

Krzysztof Baliński

Kijów wypuszcza młodych Ukraińców za granicę. Masowy exodus do Polski. Wojna – najemnikami [za nasze pieniądze]?

Opublikowany 2025-12-03 przez Mirosław Dakowski

Kijów wypuszcza młodych Ukraińców za granicę. Masowy exodus do Polski. Wojna – najemnikami [za nasze pieniądze?].

Status ochronny posiada w Polsce 964,4 tys. obywateli Ukrainy, a ponad drugie tyle wciąż czeka na rozpatrzenie.

https://pch24.pl/kijow-wypuszcza-mlodych-ukraincow-za-granice-masowy-exodus-do-polski

W ciągu zaledwie kilku tygodni wpłynęło aż 50 tys. wniosków o przyznanie tzw. statusu ochronnego w Polsce. Zdecydowana większość z nich należy do młodych ukraińskich mężczyzn.

Od 26 sierpnia do 10 listopada o status ochronny w Polsce powiązany z numerem PESEL (tzw. UKR) wystąpiło 49,7 tys. obywateli Ukrainy – informuje „Rzeczpospolita”. To zdecydowanie więcej niż we wcześniejszych miesiącach.

Status pozwala na korzystanie z opieki medycznej, dostępu do rynku pracy, edukacji i pomocy państwa np. darmowego zakwaterowania i wyżywienia. Traci się go, gdy osoba wyjedzie na powyżej 30 dni z Polski. Status ochronny posiada w Polsce 964,4 tys. obywateli Ukrainy, a ponad drugie tyle wciąż czeka na rozpatrzenie.

Pod koniec sierpnia 2025 r. nastąpiła zmiana przepisów na Ukrainie, która umożliwiła legalny wyjazd z kraju mężczyznom w wieku 18-22 lat. Według danych Komendy Głównej Straży Granicznej, w dniach 29 sierpnia – 24 listopada, do Polski wjechało ponad 121 tys. młodych mężczyzn obywatelstwa ukraińskiego. Straż Graniczna zaznacza, że niektóre osoby mogły przekraczać granicę po kilka razy.

[no pewnie: handelek, narkotyki.. to się opłaca. md]

Źródło: rp.pl PR

Rekordowa sprzedaż broni. W 2024 roku osiągnęła 679 miliardów dolarów. Głównym nabywcą jest Europa.

Opublikowany 2025-12-03 przez Mirosław Dakowski

Rekordowa sprzedaż broni. W 2024 roku osiągnęła 679 miliardów dolarów. Głównym nabywcą jest Europa.

3.12.2025 https://nczas.info/2025/12/03/rekordowa-sprzedaz-broni-glownym-nabywca-jest-europa/

Wynik specjalne nie dziwi, bo praktycznie nie ma dnia bez działań wojennych, a czymś przecież strzelać trzeba… Według Sztokholmskiego Międzynarodowego Instytutu Badań nad Pokojem (SIRPI), sprzedaż broni napędzana głównie wojnami na Ukrainie i w Strefie Gazy, doszła do pułapu 586 miliardów euro, co oznacza wzrost o 5,9%, licząc w ujęciu rok do roku.

Według tego raportu, sprzedaż broni na świecie przez 100 największych producentów osiągnęła w 2024 r. nowy rekord. Raport opublikowano 1 grudnia. Według SIPRI, w 2024 roku sprzedaż broni osiągnęła 679 miliardów dolarów (583,5 miliarda euro), co stanowi wzrost o 5,9% w stosunku do roku 2023. Wówczas, licząc rok do roku, sprzedaż wzrosła o 4,2%. [wg. dykteryjki: Stali nad przepaścią. A w 2025 na pewno „zrobili ogromny krok do przodu”. md]

To najwyższy poziom w historii badań SIPRI, napędził to „silny popyt” – powiedział w oświadczeniu Lorenzo Scarazzato z Działu Wydatków i Produkcji Broni SIPRI. W latach 2015–2024 przychody 100 największych dostawców wzrosły w sumie o 26%.

Okazuje się przy tym, że te rekordy to w dużej mierze „zasługa Europy ”, chociaż wszystkie regiony odnotowały wzrost, z wyjątkiem Azji i Oceanii. Na Starym Kontynencie wiąże się to z wojną na Ukrainie, do której dochodzą wydatki krajów, które opłacały i wysłały tam sprzęt, a teraz muszą uzupełnić także swoje zapasy.

Eksperci wskazują też na „poczucie zagrożenia ze strony Rosji przez państwa europejskie” i dotyczy to nie tylko krajów z tego regionu, jak Polska. Zbroją się Skandynawowie, Francuzi, Anglicy. Najwięcej zarabiają tu Amerykanie, a ich firmy generują połowę przychodów tego sektora.

Spośród 100 największych dostawców uzbrojenia na świecie 39 pochodzi z USA, w tym trzy największe: Lockheed Martin, RTX (dawniej Raytheon Technologies) i Northrop Grumman.

Łączne przychody amerykańskich producentów wzrosły o 3,8% do 334 miliardów dolarów (287 miliardów euro), co stanowi prawie połowę globalnej sprzedaży (49%). W Europie łączne przychody 26 największych firm zbrojeniowych wzrosły o 13%, do 151 miliardów dolarów (130 miliardów euro). Największy zrost odnotowali jednak Czesi, których grupa zbrojeniowa skorzystała z tzw. czeskiej inicjatywy amunicyjnej, obejmującej dostawy pocisków artyleryjskich na Ukrainę, Odnotowała ona wzrost przychodów o 193% (do 3,6 miliarda dolarów).

Jednak europejscy producenci broni mają jednak problemy z dostawą potrzebnych im do produkcji materiałów i podzespołów. Francuskie firmy Airbus i Safran, które przed 2022 rokiem sprowadzały połowę swojego tytanu z Rosji, musiały szukać nowych dostawców. Ograniczenia eksportowe na minerały krytyczne nałożone przez Chiny również doprowadziły do wzrostu kosztów firm takich jak Thales we Francji i Rheinmetall w Niemczech, a łańcuchy dostaw są zakłócone.

Wśród 100 największych dostawców boni znajdują się również dwaj rosyjscy producenci uzbrojenia: Rostec i United Shipbuilding Corporation. Ich łączne przychody wzrosły o 23%, do 31,2 mld dolarów (26,8 mld euro). W ich przypadku popyt krajowy rekompensuje im ograniczenie eksportu spowodowane sankcjami międzynarodowymi.

Nieźle zarabia tu Izrael. Ten kraj ma trzy ze stu największych firm zbrojeniowych, których łączne obroty wynoszą 16,2 miliarda dolarów, czyli 13,9 miliarda euro (wzrost o 16% rok do roku). Krytyka wobec działań Izraela w Strefie Gazy wydaje się mieć niewielki wpływ na zainteresowanie izraelską bronią.

Źródło: AFP/ Le Figaro

Ostrzeżenie Putina dla władz Europy: „Jeśli Europa rozpocznie wojnę, może nie być już z kim negocjować”.

Opublikowany 2025-12-03 przez Mirosław Dakowski

Thomas Röper anti-spiegel.ru

Ostrzeżenie Putina dla Europy

„Jeśli Europa rozpocznie wojnę, może nie być już z kim negocjować”.

Zapytany we wtorek, co sądzi o groźbach wojny ze strony UE, Putin nie wykluczył wojny i wyraźnie ostrzegł, że Rosja będzie prowadzić wojnę inaczej niż na Ukrainie.

Anti-Spiegel 2 grudnia 2025

We wtorek prezydent Rosji Putin po raz pierwszy wydał bardzo jasne ostrzeżenie dla państw europejskich. Przetłumaczyłem wypowiedzi Putina, ale najpierw chcę pokazać, jak Der Spiegel o tym doniósł i co zataił przed czytelnikami. Następnie udostępnię tłumaczenie i dodam kilka krótkich przemyśleń na ten temat.

Der Spiegel ponownie

Od prawie czterech lat Der Spiegel praktycznie codziennie donosi, że Rosja – i oczywiście Putin osobiście – grozi Europie wojną, mimo że nigdy nie wystosowała takiej groźby. Aby jeszcze bardziej zaognić sytuację, Der Spiegel twierdzi, że atak Rosji jest nieuchronny – a nawet nie nastąpi to wcześniej niż w 2029 roku – i że Rosja już prowadzi „wojnę hybrydową” przeciwko Europie, mimo że żadne z tych oskarżeń pod adresem Rosji nie zostało udowodnione ani potwierdzone.

To ironia, ponieważ kiedy prezydent Rosji Putin – jak to miało miejsce we wtorek – faktycznie wydaje jasne ostrzeżenie przed wojną dla Europy, Der Spiegel pomija połowę jego treści.

Pod tytułem „Wojna na Ukrainie – Putin oskarża Europę o blokowanie negocjacji pokojowych” ( blokowanie ) Der Spiegel relacjonuje krótkie wystąpienie Putina przed prasą. W artykule Der Spiegel nazywa plan pokojowy Trumpa dla Ukrainy „rosyjską listą życzeń” i wyjaśnia czytelnikom, że Europejczycy renegocjowali plan z USA, a Rosja odrzuca wynik jako „wcale niekonstruktywny”.

Niemiecki magazyn informacyjny Der Spiegel pisze następnie:

Aby wyrazić niezadowolenie Rosji z faktu, że jej domniemana lista życzeń nie została spełniona, Putin otwarcie zagroził Zachodowi we wtorek. Rosja jest gotowa zaangażować Europejczyków w negocjacje. Musieliby jednak uznać realia panujące na polu bitwy na Ukrainie. „Nie zamierzamy walczyć z Europą, mówiłem to już setki razy. Ale jeśli Europa chce walczyć i zacznie, to jesteśmy gotowi zrobić to natychmiast” – powiedział. „Europa stanęła po stronie Ukrainy w wojnie, zerwała bliskie więzi z Rosją i tym samym wycofała się ze stołu negocjacyjnego” – kontynuował Putin”.

To wszystko, czego czytelnicy „Spiegla” dowiedzą się o oświadczeniu Putina. Przyjrzyjmy się więc, co Putin faktycznie powiedział i czy „Der Spiegel” dostarczył czytelnikom wyczerpujących informacji.

Co Putin naprawdę powiedział

Podczas krótkiej konferencji prasowej (całość tutaj Konferencja) Putinowi zadano między innymi dwa pytania dotyczące Ukrainy i stanowiska Europejczyków. Tłumaczę te pytania i odpowiedzi Putina w całości.

Początek tłumaczenia:

Pytanie: Wkrótce spotka się Pan ze Stephenem Witkoffem, który przyjechał do Moskwy specjalnie w tym celu. Obecnie proces negocjacji toczy się wyłącznie ze stroną amerykańską. Dlaczego Europejczycy milczą? Dlaczego trzymają się tak daleko od tego procesu?

Putin: Europejczycy nie milczą. Są wściekli, że zostali wykluczeni z negocjacji. Chciałbym jednak podkreślić, że nikt ich nie wykluczył. Sami się wykluczyli. Przez jakiś czas utrzymywaliśmy z nimi bliskie kontakty. Potem nagle zerwali kontakty z Rosją. To była ich inicjatywa.

Dlaczego to zrobili? Ponieważ przyjęli za punkt wyjścia ideę zadania Rosji strategicznej klęski i najwyraźniej nadal żyją tą iluzją. Rozumieją jednak, intelektualnie, że to już przeszłość, że nie mogło się wydarzyć. Wtedy mylili myślenie życzeniowe z rzeczywistością, ale nie potrafią i nie chcą się do tego przyznać. Sami wycofali się z tego procesu, to po pierwsze.

Po drugie, ponieważ nie podoba im się obecny wynik, utrudniają starania rządu USA i prezydenta Trumpa o osiągnięcie pokoju poprzez negocjacje. Sami odrzucają rozmowy pokojowe i utrudniają prezydentowi Trumpowi działania.

Po trzecie, nie mają żadnego programu pokojowego; są po stronie wojny. I nawet jeśli próbują wprowadzić jakieś propozycje do planu Trumpa – wszyscy to widzimy otwarcie – wszystkie te zmiany mają na celu tylko jedno: zablokowanie całego procesu pokojowego i wysunięcie żądań absolutnie nieakceptowalnych dla Rosji. Rozumieją to i w ten sposób obwiniają Rosję za załamanie procesu pokojowego. To jest ich cel. Widzimy to całkiem wyraźnie.

Jeśli więc faktycznie chcą wrócić do rzeczywistości, biorąc pod uwagę rozwijającą się sytuację „na miejscu”, w porządku, nie wykluczamy tego.

Pytanie: Szijjártó powiedział dziś nawet, że możemy dosłownie znaleźć się w stanie wojny z Europą. Powiedział, że NATO, a dokładniej jego europejskie skrzydło, planuje doprowadzić swoje wojska do pełnej gotowości bojowej do 2029 roku, a do 2030 roku istnieje ryzyko konfliktu zbrojnego. To rzeczywiście bardzo poważna, wręcz sensacyjna sprawa. Co Pan o tym sądzi? Czy naprawdę przygotowujemy się do czegoś?

Putin: Nie chcemy toczyć wojny z Europą; mówiłem to już setki razy. Ale jeśli Europa nagle zdecyduje się na wojnę z nami i zacznie to robić, jesteśmy gotowi już teraz. Nie ma co do tego wątpliwości. Ale jakie jest pytanie? Jeśli Europa nagle rozpocznie wojnę z nami, byłoby to moim zdaniem bardzo szybko…

To nie jest Ukraina. Na Ukrainie postępujemy chirurgicznie, ostrożnie. To zrozumiałe, prawda? To nie jest wojna w dosłownym, współczesnym znaczeniu tego słowa. Jeśli Europa nagle zdecyduje się wypowiedzieć nam wojnę i zacznie to robić, bardzo szybko może dojść do sytuacji, w której nie będzie już nikogo, z kim moglibyśmy negocjować.

=======================================================

Nie wszystkie wojny są sobie równe.

Można by argumentować, że Der Spiegel przedstawił dość przydatne podsumowanie wypowiedzi Putina, ale to nieprawda, ponieważ Der Spiegel pominął kluczowe informacje. Der Spiegel nie zrelacjonował tego, co znajduje się w ostatnim akapicie tłumaczenia, co jest kluczowe.

Pomimo całej propagandy zachodnich mediów i polityków na temat rzekomo „brutalnej rosyjskiej wojny agresywnej”, Rosja w rzeczywistości działa na Ukrainie z niezwykłą powściągliwością, o czym świadczy liczba ofiar cywilnych, która nawet po prawie czterech latach wojny wciąż wynosi nieco ponad 10 000. Używam słowa „tylko”, ponieważ przykład Izraela, którego ludobójstwo w Strefie Gazy tak chętnie poparli Europejczycy, pokazuje, czym naprawdę jest brutalna wojna. Izrael wymordował ponad 70 000 cywilów w Strefie Gazy w ciągu zaledwie półtora roku. Jeśli uwzględnić tych, którzy zmarli z głodu, i wszystkie ofiary pogrzebane pod gruzami, liczba ta prawdopodobnie znacznie przekracza 100 000.

… Nawet rosyjskie ataki na ukraińskie dostawy energii, tak gwałtownie potępiane na Zachodzie, są w rzeczywistości przeprowadzane z niezwykłą rozwagą. Podczas wojen w byłej Jugosławii w 1999 roku NATO natychmiast i niemal całkowicie zniszczyło serbskie źródła energii, a także zaatakowało stacje telewizyjne, pociągi pasażerskie i inną infrastrukturę. Kiedy dziennikarz zapytał, dlaczego NATO atakuje infrastrukturę cywilną, taką jak elektrownie i stacje telewizyjne, ówczesny Naczelny Dowódca NATO odpowiedział lakonicznie, że to prezydent Serbii zdecyduje, kiedy te ataki na cele cywilne ustaną; po prostu musi się poddać.

Pomimo wojny i cierpienia, jakie przyniosła ona również Rosji, Rosjanie nadal uważają Ukraińców za bratni naród. Dlatego Rosja robi wszystko, co w jej mocy, aby oszczędzić ludność cywilną na Ukrainie.

Ale Europejczycy nie są uważani przez Rosjan za bratni naród. Gdyby ich żołnierze walczyli z Rosją, Rosja zareaguje bez opanowania, jakie wykazała na Ukrainie, i prawdopodobnie będzie prowadzić wojnę w taki sam sposób, w jaki prowadzi ją Zachód – nie tylko dlatego, że Europejczycy prawdopodobnie postąpią tak samo.

Ostatnie stwierdzenie Putina, że jeśli Europa rozpocznie wojnę z Rosją, „bardzo szybko może dojść do sytuacji, w której nie będzie nikogo, z kim moglibyśmy negocjować”, powinno zostać zrozumiane przez europejskich przywódców jako wyraźne osobiste zagrożenie pod ich adresem.

Putin z pewnością nie miał na myśli użycia broni jądrowej, jak można by przypuszczać, ale raczej stwierdził, że w takiej wojnie zainicjowanej przez Europejczyków, ich urzędnicy państwowi również byliby uzasadnionymi celami dla Rosji.

Innymi słowy, europejscy politycy nie powinni oczekiwać, że będą mogli poświęcić swoich żołnierzy w wojnie z Rosją, kontynuując jednocześnie normalne życie.

Niestety, oświadczenie Putina prawdopodobnie sugeruje również, że Rosja nie będzie szanować ludności cywilnej w wojnie z Europą. Czytelnicy „Spiegla” nie powinni o tym wiedzieć; powinni nadal wierzyć, że Europa jest militarnie zdolna do powstrzymania Rosji.

Ale Zachód zbiorowo już nie zdołał tego zrobić na Ukrainie, więc jak Europa ma sobie z tym poradzić sama – zwłaszcza bez pomocy Stanów Zjednoczonych, które jasno dały do zrozumienia, że to nie jest ich wojna?

Jak wspomniałem na początku, zawsze zabawne jest to, że Spiegel niemal codziennie wymyśla nowe kłamstwa na temat rzekomych gróźb wojennych Rosji (lub cytuje groźby sfabrykowane przez UE), ale milczy, gdy Rosja faktycznie ostrzega przed wojną.

Admirał Dragone: NATO rozważa możliwość przeprowadzenia prewencyjnych ataków na Rosję.

Opublikowany 2025-12-03 przez Mirosław Dakowski

Admirał Dragone: NATO rozważa możliwość przeprowadzenia prewencyjnych ataków na Rosję.

Jak powiedział szef Komitetu Wojskowego sojuszu w wywiadzie dla Financial Times, podjęcie tej decyzji utrudniają trudności prawne.

1 grudnia, 00:17

Przewodniczący Komitetu Wojskowego NATO Giuseppe Cavo Dragone REUTERS/Ciro De Luca — Szef Komitetu Wojskowego NATO Giuseppe Cavo Dragone© REUTERS/ Ciro De Luca

LONDYN, 1 grudnia. /TASS/. Sojusz Północnoatlantycki rozważa podjęcie działań wyprzedzających w odpowiedzi na rzekomo agresywne działania Rosji, ale taka decyzja wiąże się z szeregiem wyzwań prawnych, powiedział admirał Giuseppe Cavo Dragone, szef Komitetu Wojskowego NATO, w wywiadzie dla Financial Times .

„Badamy wszystko. W cyberprzestrzeni działamy bardziej reaktywnie. Rozważamy bardziej agresywne lub wyprzedzające działanie zamiast reagowania” – powiedział dowódca wojskowy. Dodał, że sojusz mógłby uznać „uderzenia wyprzedzające” za „działania obronne”.

Jak jednak przyznał Dragone, „wykracza to poza normalny sposób myślenia i działania NATO”. Wyjaśnił, że trudności dotyczą „ram prawnych, kwestii jurysdykcyjnych” oraz tego, kto dokładnie miałby podejmować takie działania.

Wcześniej ambasador Rosji w Belgii Denis Gonczar oświadczył, że NATO, „zastraszając swoją ludność nieistniejącymi planami Kremla dotyczącymi ataków na kraje sojusznicze”, rozpoczęło „przygotowania do wielkiej wojny z Rosją”.

Ukraina chce sprzedawać broń… Powstają dwa centra na Zachodzie.

Opublikowany 2025-12-02 przez Mirosław Dakowski

Ukraina chce sprzedawać własną broń. Powstają dwa centra w krajach Zachodu

https://www.fronda.pl/a/Ukraina-chce-sprzedawac-wlasna-bron-Powstaja-dwa-centra-w-krajach-Zachodu,249673.html

Jak donoszą media, Ukraina wchodzi w nowy etap swojej strategii militarno-ekonomicznej. Kijów zapowiedział utworzenie specjalnych centrów eksportu broni, które mają sprzedawać… nadwyżki ukraińskiego uzbrojenia. Informacja brzmi co najmniej zaskakująco, ale została oficjalnie potwierdzona i wywołała szeroką dyskusję wśród analityków obronnych.

Według zapowiedzi, centra eksportowe mają pomóc w budowaniu ukraińskiego potencjału przemysłowego, zwiększać dochody budżetu oraz wzmacniać pozycję Ukrainy na globalnym rynku zbrojeniowym. [nie mają już skąd brać łapówek? md]

Kijów podkreśla, że nadwyżki dotyczą sprzętu, który nie jest obecnie potrzebny na froncie lub został zastąpiony nowszym wyposażeniem.

„Eksperci” zauważają, że to kolejny krok w kierunku uniezależnienia ukraińskiego przemysłu obronnego i wykorzystania potencjału, jaki powstał dzięki masowej modernizacji armii. Jednocześnie pojawiają się pytania o skalę dostępnych nadwyżek i potencjalne kierunki eksportu.

Sprawa budzi też emocje wśród potencjalnych kupujących — niektórzy widzą w tym dowód na stabilizację ukraińskiej produkcji zbrojeniowej, inni obawiają się, czy sprzedaż sprzętu nie odbije się na bieżących potrzebach armii. Źródła podają, że powstają właśnie dwa pierwsze takie centra.

Europa zagrożeniem dla siebie i świata

Opublikowany 2025-12-02 przez Mirosław Dakowski

Europa zagrożeniem dla siebie i świata

https://www.rt.com/news/628700-western-europe-isnt-leading-world/

Niewielu poważnych obserwatorów polityki międzynarodowej wątpi, że Europa Zachodnia po raz kolejny stała się jednym z najniebezpieczniejszych źródeł niestabilności na świecie. To gorzki wniosek, biorąc pod uwagę, że cały porządek po 1945 roku został zbudowany, aby powstrzymać kontynent przed wciągnięciem ludzkości w katastrofę po raz trzeci. A jednak najgłośniejsze wezwania do konfrontacji pochodzą z zachodu od rzeki Bug, Nigdzie indziej rządy nie przygotowują się do wojny z tak nerwową energią.

Wrogość jest skierowana przede wszystkim na Rosję, sąsiada Europy Zachodniej i głównego partnera handlowego od dziesięcioleci. Coraz częściej jednak rozprzestrzenia się również w kierunku Chin, pomimo braku jakiegokolwiek prawdziwego konfliktu politycznego lub gospodarczego między subkontynentem a Pekinem. To mówi nam coś ważnego. Źródło dzisiejszej agresywnej postawy Europy Zachodniej wcale nie jest zewnętrzne. Leży w własnych strukturach politycznych regionu, jego zdezorientowanym sensie samego siebie i rosnącej panice elit, które nie rozumieją już otaczającego świata, który nabrał nowego kształtu.

Byłoby głęboko nieodpowiedzialne zakładać, że amerykański nadzór nad Europą Zachodnią wystarczy, aby zapobiec katastrofalnym błędom w obliczeniach. W końcu ta część świata dała już ludzkości dwie wojny światowe. I nigdy nie powinniśmy zapominać, że subkontynent składa się z dwóch państw uzbrojonych w broń jądrową, Wielkiej Brytanii i Francji. Europa Zachodnia może nie jest już centrum polityki światowej, ale pozostaje niezaprzeczalnie miejscem, w którym może rozpocząć się konflikt, który pochłonie wszystkich.

Korzenie jego zachowania sięgają głęboko. Pierwsza przyczyna jest wewnętrzna. Od połowy XX wieku społeczeństwa zachodnioeuropejskie stały się niezwykle skonsolidowane. Ich elity opanowały sztukę zapobiegania wewnętrznym wstrząsom; niepokoje społeczne, bunt ideologiczny i odnowa polityczna na dużą skalę zniknęły. Rewolucje kiedyś ukształtowały historię regionu. Teraz ich sama możliwość zniknęła.

To tworzy paradoks. System polityczny, który nie może się zmienić, zaczyna rzutować swoją niestabilność na zewnątrz. Elity Europy Zachodniej są mocno zakorzenione, nawet gdy są boleśnie niekompetentne. Ich społeczeństwa są apatyczne, przekonane, że mają niewielki wpływ na własne losy. W całej UE poszczególne rządy mogą się kłócić, ale w ważnych kwestiach, zwłaszcza w podejściu do świata zewnętrznego, są uderzająco jednomyślne. Mechanizmy zgodności działają tak skutecznie, że nawet najbardziej lekkomyślne decyzje dotyczące polityki zagranicznej przyciągają niewiele sprzeciwu. Europa Zachodnia osiągnęła punkt, w którym indywidualne myślenie ustępuje miejsca zbiorowemu instynktowi.

Innymi słowy, subkontynent stracił zdolność do pokojowego odkrywania siebie na nowo. I ta wewnętrzna stagnacja przelewa się teraz na jego zewnętrzne zachowanie.

Drugą główną przyczyną jest pogarszająca się globalna pozycja Europy Zachodniej. Przez dziesięciolecia potęgi regionu mogły sobie pozwolić na bardziej wyważoną dyplomację, ponieważ ich waga ekonomiczna gwarantowała szacunek. Kiedy Europejczycy pouczali świat, inni słuchali. Nie zawsze szczęśliwie, ale słuchali. Te czasy minęły. Błyskawiczny wzrost Chin, pojawienie się Indii jako globalnego gracza, ożywienie Rosji i naleganie na obronę swoich interesów oraz polityczne przebudzenie Globalnego Południa zepchnęły UE w dół hierarchii światowych mocarstw.

Świat się zmienił; Europa Zachodnia nie.

Nagle ten blok staje w obliczu krajobrazu, w którym nie jest już głównym aktorem, ale nie zna innego sposobu na zachowanie. W całej swojej historii Europa Zachodnia nigdy nie doświadczyła bycia regionem peryferyjnym. Dziś zbliża się niebezpiecznie blisko tego statusu, a jego elity po prostu nie mogą przetworzyć zmiany. Stąd szalone próby przyciągnięcia uwagi poprzez eskalację retoryki wojskowej i malowanie Rosji i Chin jako egzystencjalnych zagrożeń. Jeśli Europa Zachodnia nie może już dłużej wywierać wpływu poprzez siłę gospodarczą lub dyplomatyczną, spróbuje to zrobić poprzez alarmizm i język wojny.

Powstanie grup takich jak BRICS tylko wzmacnia niepokój regionu. Europejczycy wyobrażali sobie kiedyś G7 jako narzędzie do zachowania swojej centralności poprzez zaczepianie się z Waszyngtonem. BRICS pokazuje, że świat może się zorganizować bez UE, a nawet wbrew jej preferencjom. Nic dziwnego, że europejscy przywódcy czują się osaczeni.

Europa Zachodnia pozostaje częścią tego, co Rosjanie nazywają kolektywnym Zachodem, a jej więzi ze Stanami Zjednoczonymi są silne. Ale te więzi nie zapewniają już tego, czego oczekiwali Europejczycy: gwarantowanego miejsca na szczycie. Cała debata na temat amerykańskiego „parasola bezpieczeństwa” jest tak naprawdę o czymś innym. Chodzi o strach Europy Zachodniej przed utratą statusu i jej rozpaczliwą nadzieję, że Stany Zjednoczone będą nadal traktować ją jako równorzędną potęgę. Waszyngton jednak inaczej postrzega świat i coraz częściej ma swoje własne priorytety.

Podsumowując, te wewnętrzne i zewnętrzne siły sprawiają, że Europa Zachodnia jest najbardziej palnym graczem na arenie światowej, gdy wkraczamy w drugą ćwierć XXI wieku. Nie jest to problem stworzony przez jednego lub dwóch nieudolnych liderów, ani przemijający nastrój związany z chwilowymi bólami ekonomicznymi. To jest strukturalne, co czyni go o wiele bardziej niebezpiecznym.

Jakie jest lekarstwo? W tej chwili nikt nie wie. Historia nie oferuje żadnych pocieszających przykładów. Kiedy niegdyś władza centralna traciła wpływy i nie mogła się dostosować, wyniki rzadko były pokojowe. Europa Zachodnia odtwarza dziś ten stary scenariusz: zamknięta w przestarzałych założeniach, niezdolna do zreformowania się i przekonana, że jedynym sposobem na pozostanie istotnym jest wykrzykiwanie głośniej i wymachiwanie gróźb.

Dla Rosji, Chin i Stanów Zjednoczonych ta sytuacja stwarza trudne wyzwanie. Ich wybory będą kształtować, czy nowa niestabilność Europy Zachodniej stanie się łatwa do opanowania, czy przerodzi się w coś znacznie gorszego. Zwykli obywatele na całym świecie mają wszelkie powody, aby mieć nadzieję, że te decyzje będą mądre. Ale nadzieja to nie pewność.

Z pewnością możemy powiedzieć, że zachowanie Europy Zachodniej nie jest wynikiem siły, ale niepewności. Subkontynent, który kiedyś zdominował sprawy światowe, teraz widzi, jak inni go wyprzedzają. I zamiast dostosować się do wielobiegunowego porządku, atakuje, nalegając na globalną rolę, której nie może dłużej utrzymać.

To właśnie sprawia, że Europa Zachodnia, tragicznie, ale niewątpliwie, jest dziś wrogiem pokoju.

Generał Didier Tauzin: To NATO chciało wojny

Opublikowany 2025-12-02 przez Mirosław Dakowski

Generał Didier Tauzin: To NATO chciało wojny

http://myslpolska/general-didier-tauzin-to-nato-chcialo-wojny

Rozmowa z francuskim generałem dywizji, wieloletnim dowódcą jednostek wojsk lądowych Sił Zbrojnych Francji.

Ojciec był jeńcem w Polsce

Pozwolę sobie Pana przedstawić. Jeżeli będą elementy istotne do dodania, to Pan mi powie. Był Pan oficerem w czynnej służbie w latach 1975-2006; służąc jako generał w 1. Pułku Spadochroniarzy Piechoty Morskiej. To pułk sił specjalnych, operujący lekką piechotą, zajmujący się zbieraniem informacji wywiadowczych, zwalczaniem terroryzmu, ratowaniem zakładników. Pana misje miały miejsce szczególnie za granicą – w Afryce; w Somalii i Rwandzie, a także w byłej Jugosławii. Następnie, po 2006 roku, zajął się Pan nauczaniem i pisaniem książek. Wykładał Pan etykę; etykę w stosunkach międzynarodowych, przy podejmowaniu decyzji i etykę zachowań kadr. Zaangażował się Pan również w politykę. W szczególności kandydował Pan w wyborach parlamentarnych i prezydenckich w 2017 roku. Czy ten portret jest kompletny?

– No cóż, spędziłem trochę mniej czasu w 1. Pułku Spadochroniarzy Piechoty Morskiej, ale to nie ma znaczenia. Nie ma znaczenia, bo i tak spędziłem tam 10 lat życia. Poza tym miałem wiele innych funkcji, ale wszystko jest w porządku. To ogólna prezentacja i jako taka jest w zgodna z prawdą.

Dobrze, to wspomnę o kilku książkach – napisał Pan ich siedem – jest w nich zarys planu dla Francji. Jedna przykład nosi tytuł Odbudowa Francji, projekt prezydencki.

Pana ostatnia książka ma tytuł Naucz go kochać Francję, kochać aż do śmierci i nawiązuje Pan w niej do wspomnień ojca, który był, miedzy innymi, członkiem ruchu oporu podczas II wojny światowej.

– O tym nie napisałem, ale on był więźniem Niemców w kopalniach soli w Polsce.

W kopalni soli? Gdzie?

– W Polsce. Uciekł.

Kilka razy udało mu się uciec.

– Uciekał siedem razy. Ostatni raz właśnie z Polski.

Kto doprowadził do wojny?

Chciałam zadać Panu kilka pytań, które są związane z konfliktem ukraińskim; a dokładniej – z planem pokojowym. Jesteśmy aktualnie świadkami czegoś, co wygląda jak publiczne negocjacje. Prezydent Trump przedstawił 28-punktowy plan i właśnie Unia Europejska przedstawiła kontrpropozycję. Co Pan sądzi o samym takim procederze?

Tak czy inaczej, to nie dociera to do sedna sprawy. Oczywiście, mam nadzieję, że temu planowi pokojowemu uda się zakończyć tę wojnę. Ale moim zdaniem będzie to tylko tymczasowy koniec. Bo plan nie trafia w sedno sprawy. Po pierwsze, ten plan pokojowy – niektórzy twierdzą, że jest bardzo korzystny dla Rosji – pod względem finansowym jest wręcz bardziej korzystny dla Stanów Zjednoczonych. To po pierwsze, to ważne. A dalej co? Po raz kolejny nie dociera do sedna sprawy, i tu pozwólcie, że wyjaśnię: to NATO jest odpowiedzialne za wojnę na Ukrainie. Przeżyłem czasy, gdy ZSRR się rozpadał, a Rosja walczyła o to, by stanąć na nogi i się podnieść. Potem, Rosja poprosiła o członkostwo w NATO z myślą o globalnym pokoju. A NATO odmówiło. Niektórzy Amerykanie, tacy jak Wolfowitz, Brzeziński i inni, wierzyli, że jeśli Rosja się odrodzi, to będzie musiała zostać zniszczona; oni chcieli aby Rosja była zniszczona. Był nawet – nie wiem, czy to był celowy plan – ale istniała pewna perspektywa podziału Rosji na mnóstwo małych republik. Państewek, które wszystkie znalazłyby się pod kontrolą NATO i Stanów Zjednoczonych. Cóż, tak się nie stało, a NATO odmówiło Rosji członkostwa.

Potem, z czasem, jeśli można tak ująć – to chyba Brzeziński pisał – uznano, że aby zniszczyć Rosję, trzeba rozpętać wojnę na Ukrainie. I tak – też byłem świadkiem tego, że przez ostatnie 30 lat NATO, a zwłaszcza Amerykanie, ale nie tylko oni, również niestety Francuzi, robili wszystko, co możliwe, by sytuacja na Ukrainie się pogarszała. Wiem na przykład, że Moskwa bardzo często mówiła Zachodowi, a w szczególności NATO: „stop, stop, nie możemy tego dalej akceptować”. Wierzę, że w grudniu 2021 roku Władimir Putin wysłał list do szefa NATO i prawdopodobnie do przywódców państw zachodnich, aby powiedzieć im: „to koniec, już dosyć, albo będziemy zmuszeni”… Ale nie przestaliśmy i Putin rozpoczął wojnę w 2022 roku. Tak więc, tak to określę, ten plan pokojowy może uspokoić sytuację, ale nie dotyka sedna problemu.

Na progu katastrofy

Nie dotyka sedna problemu, bo dla Pana sednem problemu to jest podżeganie do wojny przez NATO?

– No proszę Pani, co do podżegania do wojny ze strony NATO… nie jestem ani antyamerykański, ani antyniemieckim itd. Nie o to chodzi. Jestem za pokojem. To musi być jasne. W mojej karierze wojskowej przeżyłem wystarczająco dużo konfliktów, żeby wiedzieć, jak one wyglądają. A to czego ja doświadczyłem, w porównaniu z tym, co teraz przeżywają Rosjanie i Ukraińcy, to nic, mała skala. Ale tak, musimy położyć kres podżeganiu wojennemu NATO, a zwłaszcza podżeganiu wojennemu przez państwa europejskie, które do niego należą. I tu przywołam na przykład postawę Francji. Tak naprawdę to nie cała Francja – to prezydent Macron jest nastawiony agresywnie. To nie jest Francja. I to musi się skończyć. Myślę, że ten plan pokojowy może przynieść pewne korzyści przez jakiś czas, ale bez zmiany generalnej postawy, ostatecznie nie przyniesie żadnych długoterminowych korzyści. Jesteśmy w sytuacji, w której ludzkość dysponuje absolutnie przerażającą bronią. W latach 1994-1995, kiedy byłem w paryskiej kwaterze głównej armii, brałem udział w ćwiczeniach prognostycznych. Poproszono nas o rozważenie sytuacji we Francji, Europie i na świecie w latach 2020-2030. Biorąc pod uwagę, że wejście Rosji do NATO było już wtedy odrzucane, doszliśmy do strasznej konkluzji. Pisaliśmy już wtedy, że sytuacja może się pogorszyć do tego stopnia, że możemy osiągnąć 6 miliardów ofiar śmiertelnych na całym świecie, na 8 miliardów ludzi. Oczywiście nie jest to pewne, ale jest to pewna możliwość. Możemy być uważani za pomyleńców, ale inni też to mówili; na przykład Kennedy Jr., który współpracuje z Donaldem Trumpem, powiedział to samo około półtora roku temu. Widziałem też jakiś czas temu, około miesiąc temu, badanie robione sztuczną inteligencją i ono mówiło to samo. Myślę więc, że ta możliwość wciąż jest realna. Ale mimo to, nadal mamy przywódców – mamy przywódców na całym świecie, tu nie mówię, że to ten czy tamten – którzy zachowują się, jakbyśmy mieli do czynienia z łukami i strzałami. To znaczy, możemy mieć gigantyczną globalną katastrofę, ale rozumujemy tak, jakbyśmy byli na etapie rozwoju, który był, 200, 500, 1000 lat temu. Tak myślą nasi przywódcy. Musimy radykalnie zmienić sposób postrzegania tej sprawy. Radykalnie. W przeciwnym razie możemy stanąć w obliczu kryzysu, bardzo, bardzo poważnego dla ludzkości. Nie tylko dla Ukrainy.

Problem cywilizacyjny

Czy korzenie tego problemu nie tkwią w swoistym partnerstwie publiczno-prywatnym; w interesach? Widzimy, że korporacje są o wiele bogatsze niż wiele państw. Wiemy, że lobbyści potrafią przekupić polityków. Właśnie, prezydent Trump oskarżył Ukrainę o korupcję. Czy chodzi przede wszystkim o pieniądze? O to, że interesy prywatne biorą górę nad interesami politycznymi, nad interesem publicznym?

– Ma Pani rację, ale tu nie chodzi tylko o to. Jest coś szerszego w zachodniej cywilizacji; w cywilizacji, która bierze swoje korzenie z chrześcijaństwa. Jezus mówi nam, że nie możemy służyć Bogu i pieniądzom. Można to przetłumaczyć tak: nie możemy służyć jednocześnie i ludzkości i pieniądzom. Albo służymy pieniądzom i oddajemy ludzi na służbę pieniądzom, albo służymy ludzkości i oddajemy pieniądze na służbę ludzkości. Dziś żyjemy w filozofii, jeśli mogę tak powiedzieć, w atmosferze nieustannego wzbogacania się, w pogoni za pieniądzem. Ludzie stają się bezwartościowi. Brak zainteresowania ich losem. Teraz rozważa się nawet eutanazję, gdy tylko ktoś przestaje być opłacalny. To straszne. Jesteśmy na ścieżce totalnego zdziczenia. I ma Pani rację: to jest główna przyczyna, ale możemy pogłębić tę kwestię. Jak wspomniałem wcześniej, oznacza to wszystko również, że my – zwłaszcza Europejczycy – zerwaliśmy z naszą chrześcijańską cywilizacją. No i proszę co mamy? Oczywiście, nigdy nie było idealnie, nawet gdy Europa była chrześcijańska. Nigdy nie było idealnie i nigdy nie będzie. Ale przez ponad tysiąc lat doświadczaliśmy gigantycznego postępu. A potem, od momentu, gdy zaczęliśmy porzucać nasze chrześcijańskie korzenie, nasze chrześcijańskie odniesienia polityczne, weszliśmy na ścieżkę dekadencji. Dziś wierzę, że docieramy do końca procesu. Tak mi się wydaje, to moja osobista ocena. Z pewnością mam argumenty, ale nie mogę ich jednoznacznie przedstawić, ponieważ wciąż jesteśmy w trakcie procesu, ale jesteśmy na jego końcu. Teraz będziemy musieli wybierać Będziemy musieli wybierać między kontynuowaniem tej ryzykownej drogi, z coraz większym prawdopodobieństwem zniszczenia dużej części ludzkości; a czymś innym. Może będzie kilku bardzo bogatych ludzi, którzy mieliby władzę, sztuczną inteligencję itd. I około 500 milionów, 2 miliardy, nie wiadomo dokładnie, i to nieważne, tych, którzy byliby niewolnikami. Więc albo będziemy dalej podążać tą drogą, co oznacza, że to już nie jest prawdziwe człowieczeństwo, co jest okropne. Albo zmienimy perspektywę i oddamy wszystko – politykę, pieniądze itd. – na służbę ludzi i ludzkości. Na przykład, ja jestem w polityce we Francji. Więc jestem na służbie Francji i Francuzów, ale to odnosi się także do Polski i Polaków: tu chodzi o nie bycie na służbie pieniądzom lub władzy, ale na służbie dla ludzi. Nie wiem, czy wyraziłem się jasno.

Główne cele

Zdecydowanie! Prezydent Putin miał dwa główne cele: demilitaryzację Ukrainy i denazyfikację Ukrainy – tak powiedział. Wcześniej na Ukrainie stacjonowało około 250 000 żołnierzy. Najnowszy plan Unii Europejskiej zakłada, że będzie ich 600 000, ale czytałam także że Unia Europejska chciałaby, aby nie było żadnych kwot ani limitów, i żeby Ukraina mogła przystąpić do NATO, jeśli zechce. Nie widzimy więc żadnego postępu w realizacji tego celu, prawda? Co więcej! Kiedy Ukraina została zaatakowana przez Rosję, NATO natychmiast ją zmilitaryzowało i nadal to robi.

– Tak, dokładnie, ale o to właśnie chodzi. NATO sprowokowało wojnę na Ukrainie. Patrząc z dłuższej perspektywy, z perspektywy 30 lat – to NATO sprowokowało wojnę na Ukrainie. Prezydent Trump w punkcie 9 chciał, aby w Polsce stacjonowały myśliwce. Polska nie została nawet zaproszona do Genewy przez Europejczyków, aby omówić kwestię planu z nimi… W rzeczywistości wygląda na to, że mamy trzy obozy. Wcześniej administracja Bidena wydawała się znacznie bardziej sprzyjająca Unii Europejskiej. Administracja Trumpa wydaje się brać dystans, przynajmniej w dyskusjach o nowej architekturze bezpieczeństwa. Nie widać jednak oznak, by chciała unikać militaryzacji Ukrainy. Wydaje więc się, że nie ma powodu, by wierzyć, że cel prezydenta Putina zostanie osiągnięty. Druga kwestia: denazyfikacja. Jeśli sięgniemy do II wojny światowej, możemy powiedzieć, że nazizm był rodzajem supremacji.

Ideologie

Właśnie wspomniał Pan o supremacji, prawda? Kilku ludzi, którzy sprawują władzę i w razie potrzeby kierują innymi, praktykując eutanazję. Tak więc, w istocie, mamy Rosję, która pozycjonuje się w obronie ludzkiej cywilizacji. Czy można to tak ująć?

– To bardzo interesujące. Bardzo interesujące, ale jednocześnie potencjalnie dramatyczne. Jak najlepiej to wyrazić… To może być trochę długie, ale mam nadzieję, że będzie jasno wyrażone. Wszystkie cywilizacje w historii, z nielicznymi wyjątkami, wiedzą – wszyscy ludzie wiedzą – że istnieje dobro i że istnieje zło. Wiele religii nadało temu indywidualny charakter. Na przykład, dla Żydów to Jahwe i Baal. Dla muzułmanów to Allah i Iblis. Dla Chrześcijan to Bóg i Szatan. Wszyscy ci ludzie, wszystkie te cywilizacje wiedzą, mówią i przestrzegają, że dobro i zło nieustannie ze sobą walczą. I że to od nas, istot ludzkich, zależy, po której stronie staniemy. Jednakże, patrząc na historię w bardzo długiej perspektywie – nie tylko z ostatnich 15 dni, czy nawet 50 lat – Europa, a właściwie prawie wszystkie kraje europejskie, w sposób, który nigdy nie był idealny – wybrały to, co nazywamy stroną dobra, przeciwko stronie zła. Następnie rozprzestrzeniła ten wybór na całą ludzkość. Nie możemy zapominać, że nawet dzisiaj, jeśli są chrześcijanie, którzy w mniejszym lub większym stopniu tworzą chrześcijańskie społeczeństwa, cywilizacje i nauki, w Chinach, Indonezji, Ameryce Południowej, lub Afryce, to dlatego, że wszystko to znaleźli w Europie. Wszystko to pochodzi z Europy. Ale jednak przez kilka stuleci, stopniowo, w Europie, praktycznie wszędzie, ale szczególnie w Wielkiej Brytanii, we Francji i tak dalej, cóż, zmienialiśmy stronę! Ludzie przeszli ze strony dobra na stronę zła. Dla zdecydowanej większości ludzi działo się to nieświadomie, nawet nie zauważyli. Byli prowadzeni przez kilku złoczyńców, kilku przestępców. I to zastąpiło zasady; mówię tu o polityce. Chrześcijańskie zasady polityczne zostały zastąpione ideologiami. Wszystkie ideologie mają wspólne cechy. Czy to nazizm, komunizm, wokeizm itd. – wszystkie ideologie, a jest ich multum – mają jedną rzecz wspólną: wykorzystują ludzką potrzebę absolutu, ludzką potrzebę całkowitości – do dzielenia, do tworzenia konfliktów i do oddzielania ich od Boga. Zatem ideologia to coś, co niszczy ludzkość, co niszczy cywilizacje. A żyjemy w czasach ideologicznych co najmniej od 1789 roku, a nawet znacznie dłużej. Warto zauważyć na przykład – to jest historyczny fakt – że Stalin i Lenin we Francji wspominali o roku 1789. Widziałem też jakieś pięćdziesiąt lat temu zdjęcie chińskiego przywódcy Mao Zedonga z oprawionymi w ramki podobiznami Voltaire’a i Rousseau za sobą. A przecież ci ludzie, podżegali, zapoczątkowali rewolucję francuską. Oni sami zostali przeszkoleni przez Brytyjczyków itd. Więc jesteśmy na drodze, na której widać, że zmieniliśmy stronę. To bardzo ważne. Przeszliśmy od obozu tych, którzy wybierali dobro zamiast zła, do obozu tych, którzy wybierają zło zamiast dobra. I tak oto znajdujemy się w takim okresie, ale z absolutnie gigantycznymi środkami destrukcji. I to może doprowadzić do czegoś dramatycznego. Nie wiem, czy odpowiedziałem na Pani pytanie.

Widmo głodu

Zdecydowanie, dziękuję. W poszukiwaniu pokoju jest też aspekt ekonomiczny: ziemia Ukrainy słynie z żyzności. Teraz trafiła ona w ręce funduszy inwestycyjnych, takich jak BlackRock, i zarówno plany Unii Europejskiej, jak i USA zakładają uprzywilejowany lub bezpośredni dostęp Ukrainy do rynku europejskiego. Zatem wszystko, co wyprodukowane będzie na Ukrainie, byłoby sprzedawane tutaj, na przykład we Francji. To nowe zagrożenie dla francuskich rolników?

– Tak, to jasne. Ma Pani rację: to nowe zagrożenie dla francuskich rolników, którzy obecnie, jak to określić… Niszczymy rolnictwo. I robimy to w imię globalizmu ekonomicznego. Ale co za tym stoi? Bo to jest tylko skutek. Oczywiście, skutek potencjalnie bardzo poważny, szczególnie dla francuskich rolników, ale nie tylko. Konsekwencje mogą być tragiczne. Jeśli jutro wojna znów się rozpęta, jeśli wybuchnie globalna wojna, Francja może nie być już w stanie zaopatrzyć się w żywność. I wtedy możemy mieć głód we Francji i Niemczech itd. Być może w Polsce, nie wiem. Możemy mieć takie konsekwencje! Ale znowu, co się za tym kryje? Ludzie wolą pieniądze! Niektórzy wolą pieniądze, pracują wyłącznie dla pieniędzy, a nie w służbie narodowi czy narodom, na przykład dla Francuzów czy Polaków. To radykalne odejście od polityki. Polityka ma służyć, to jest jej powołaniem. To muzułmański intelektualista uświadomił mi w Libanie. Byłem wtedy znacznie młodszy niż teraz… Rozmawialiśmy o polityce, a on powiedział mi, że różnica między muzułmańską a chrześcijańską koncepcją polityki jest bardzo prosta: „w naszej kulturze przywódca przejmuje władzę, by służyć sobie. W końcu niszczy, zabija, by służyć sobie. Tak jest w naszych krajach muzułmańskich”. Oczywiście, w praktyce nie zawsze tak jest, ale, powiedzmy, że to jest sedno sprawy. „Natomiast w twoim kraju, kraju chrześcijańskim, cóż – polityka wynika z tego, co Jezus powiedział swoim apostołom: ‚Nazywacie mnie nauczycielem i macie rację, nie przyszedłem, aby mi służono, lecz aby służyć’”. Rolą przywódcy jest być na służbie. To ogromna odpowiedzialność. Ale dziś całkowicie wszystko się odwróciło. Owszem, szkoda francuskich rolników; szkoda, jeśli kiedykolwiek we Francji, w Anglii itd. nastanie głód… Ale są tacy, dla których to nieważne. Oni zarabiają na tym pieniądze. A dzieje się tak, ponieważ odwróciliśmy znaczenie polityki. Polityki i wielu innych rzeczy. Osobiście przeprowadziłem wiele operacji wojskowych. Owszem, jeśli wojna jest konieczna, to jest konieczna. Ale musi rzeczywiście być konieczna! To bardzo ważne i nie chodzi tu o wojnę o pieniądze! Wojna, jeśli jest konieczna, musi być prowadzona zgodnie z zasadą wojny sprawiedliwej, zasadą wypracowaną przez naszych odległych przodków. Dziś nie mówimy już o zasadzie wojny sprawiedliwej, a jest to bardzo ważne. Celem musi zawsze być pokój, i to pokój jak najbardziej sprawiedliwy, jak to tylko możliwe. Wojna o pokój – owszem, a nie tylko o niszczenie, zabijanie itd. Dzięki wprowadzeniu ideologii, czy to nazizmu, komunizmu, zachodniego liberalizmu, itd., całkowicie odwróciliśmy rzeczy do góry nogami. Wierzę, że jeśli nie zmienimy się teraz, stopniowo – oczywiście nie możemy zrobić tego od razu – i nie powrócimy do starej koncepcji polityki w naszych krajach o chrześcijańskich korzeniach, to jesteśmy skazani na zagładę. Zmierzamy ku katastrofie. Naprawdę w to wierzę.

Motto przywódcy

Ze względu na aspekty techniczne? Ze względu na broń, którą dysponujemy?

– Nie, nie chodzi o technologię, proszę Pani. Technologia jest w porządku, o ile służy ludzkości. Weźmy na przykład sztuczną inteligencję – to absolutnie wspaniałe odkrycie. To wspaniałe, jeśli wykorzystamy to, by służyć ludzkości, będzie fantastycznie. Jeśli tego nie zrobimy – cóż, niektórzy to wykorzystają, a wszyscy inni zostaną zniewoleni. Tak się stanie.

Dobrze. Ale chcę powiedzieć, że mamy kryzys autorytetu, kryzysu legitymizacji autorytetu. Młodzi ludzie nie słuchają starszych, ludzie przestają wierzyć w rządy – to raczej sprzyja wojnom domowym, prawda?

– Absolutnie, tak jest. Ale to… przepraszam, powtarzam się: korzenie zawsze są w tym samym miejscu. Motto przywódcy – czy to głowy rodziny, lidera biznesu, przywódcy wojskowego, politycznego, czy kogokolwiek innego – powinno brzmieć: kochać, jednoczyć, służyć. Kochać, nie w sensie sentymentalizmu, ale dostrzegać i czynić to, co słuszne, dobre i sprawiedliwe dla tych, za których się odpowiada. Łączyć zamiast dzielić i służyć – zamiast być obsługiwanym. Cóż, dzisiaj robimy dokładnie na odwrót. Dokładnie na odwrót: bierzemy, co możemy i dzielimy, żeby zwyciężyć. Więc nieuchronnie prowadzi to do potencjalnie wybuchowych sytuacji, i to wszędzie, szczególnie we Francji. Doświadczamy tego każdego dnia i nie tylko Emmanuel Macron jest za to odpowiedzialny. To coś, co sięga daleko wstecz. Ale doświadczamy tego, jak sądzę, w Wielkiej Brytanii. Sytuacja, moim zdaniem, jest bardzo trudna również w Wielkiej Brytanii. Więc, tak: musimy się zmienić. Musimy zmienić nasze oprogramowanie, nasz sposób postrzegania rzeczy.

Wojna skończy się tylko na chwilę

Tak, ale jak to zrobić? Mam jeszcze jedną uwagę, która przychodzi mi na myśl w związku z planem zaproponowanym przez Trumpa: w ciągu trzech i pół roku wojny Ukraina straciła tysiące ludzi, wielu mieszkańców wyjechało by zamieszkać gdzie indziej, nastąpił wielki exodus, są pola minowe, doszło do ogromnych zniszczeń, a mimo to plan proponuje wielką amnestię. Mówimy o korupcji, ale nikt nigdy nie zostaje pociągnięty do odpowiedzialności. Mam wrażenie, że ta amnestia – to co dzieje się na Ukrainie, ale dzieje się również tutaj – polega na tym, że decydenci podejmują złe decyzje i nigdy nie ponoszą za nie odpowiedzialności. W rzeczywistości nie ma już sprawiedliwości, nie ma wyroków i nie ma egzekwowania wyroków. Ostatecznie to ci, którzy mówią coś przeciwnego w stosunku do władzy, trafiają do więzienia. Istnieją przestępstwa, ale nie ma już sprawiedliwości. Ci którzy podejmują złe decyzje lub dopuszczają się wykroczeń, nie są karani. Jak to możliwe? Jak to możliwe, że nasze społeczeństwa są tak skorumpowane?

– Ciągle z tego samego powodu. Z tego samego powodu. Zasadniczo, to ciągle to samo. A kończy się to tak, ponieważ ludzie, którzy podejmują złe decyzje, chronią się nawzajem. Przytoczę tu przykład – cóż, to dość stare i nie pamiętam dokładnie, kiedy, ale prezydent François Hollande i pani Merkel dali do zrozumienia, że porozumienia mińskie były jedynie zasłoną dymną, mającą na celu zyskanie czasu na uzbrojenie Ukrainy. Zatem pośrednio, przyznali, że chcieli zbroić Ukrainę z myślą o wojnie z Rosją! Owszem, teraz muszą uważać. Boją się. Ja ich rozumiem. Więc chronią się decyzjami, takimi jak te którą Pani przytoczyła. I tak się odpuszcza winy. Oni się chronią. Nasze państwa są dziś całkowicie skorumpowane przez tę pseudo-politykę. Prawdziwa polityka polega na służeniu. Większość naszych państw jest całkowicie zdegenerowana przez tą błędną politykę, o której mówiłem wcześniej. Dlatego moim zdaniem, nawet jeśli wojna na Ukrainie teraz się skończy, to prawdopodobnie będzie to tylko chwilowa przerwa. A jeśli na Ukrainie skończy się całkowicie, to bardzo prawdopodobne, że wybuchnie ponownie inna wojna gdzie indziej.

Powstrzymać wojnę

Dobrze. Wracając do tego, co było mówione na początku: są ludzie wewnątrz NATO, którzy są podżegaczami wojennymi. Przejdźmy do rozwiązań, które można by zaproponować. Biorąc pod uwagę Pana generała wojskowe doświadczenie; zakładając, że jesteśmy skolonizowani; że nasze państwa są rzeczywiście skolonizowane umowami, regulacjami Unii Europejskiej, sojuszem z NATO i że państwa narodowe rzeczywiście chciałyby odzyskać pewną autonomię i uwolnić się od tego rodzaju endogamicznej kolonizacji. Jak to zrobić? Jaka metodę moglibyśmy zastosować?

– No cóż, ja używam innych słów, ale zmianę popieram od dawna, odkąd zacząłem myśleć o zaangażowaniu się w politykę. Ale żeby tak się stało, to potrzebny jest jakiś bodziec. Jaki bodziec będzie czynnikiem wyzwalającym? Nie namawiam do zamachów stanu, nie namawiam do rewolucji ludowych, nie namawiam do wojen itd. Nie, ale musi być jakiś czynnik wyzwalający. A co to będzie? Kiedy? Nie wiem. Musimy jednak przygotować się na ten impuls, a następnie odzyskać kontrolę, aby wznowić prawdziwą politykę w służbie narodów i ludzi. W przeciwnym razie, jeśli nie będziemy przygotowani, ryzykujemy, że nie będziemy w stanie nic zrobić.

No dobrze, ale jaki bodziec? Bo często słyszę o wojnie, o wojnie jako sposobie na przywrócenie równowagi.

– Tak, ostatecznie wojna jest czynnikiem wyzwalającym. Ale wojna jest przede wszystkim złem.

Ale generał Mandon we Francji…

– Tak, tak, generał Mandon…

Powiedział, że trzeba przygotować dzieci na wojnę.

– Szczerze mówiąc, nie rozumiem. Bo jako szef sztabu sił zbrojnych musi być poinformowany. Musi mieć pewną wiedzę; jeżeli nie to znaczy że wiele się zmieniło od czasu od kiedy odszedłem z wojska… Wiec musi wiedzieć, jak już wcześniej wspomniałem, że źródłem wojny na Ukrainie jest NATO. Za tą wojną stoi NATO. Tak jest. On to wie na pewno. Co więcej, wie, że Rosja nie żywi do Francji żadnej nienawiści. Wręcz przeciwnie, i wie też, że, jak powiedział to kiedyś pewien francuski polityk, Talleyrand: „Wiem, jak wyciągnąć niedźwiedzia z jaskini, ale nie wiem, jak go tam z powrotem zaciągnąć”. Niedźwiedź to symbol Rosji. A szef sztabu sił zbrojnych wie o tym wszystkim. A więc nie rozumiem, dlaczego jako szef sztabu tak powiedział. Ale powiedział, a więc albo on sam uważa, że musimy iść na wojnę, albo otrzymał taki rozkaz od prezydenta Macrona. Powiem od razu, że gdybym ja otrzymał taki rozkaz, natychmiast bym podał się do dymisji i bym to upublicznił. Nie wykonałem pewnych rozkazów podczas operacji, ponieważ były one sprzeczne z moim zawodowym, humanitarnym, i chrześcijańskim sumieniem. W tym momencie zrezygnowałbym. Kropka. Bo jeśli tak dalej pójdzie, to owszem, będziemy mieli wojnę z Rosją! I powtórzę, będziemy za to odpowiedzialni. Więc całkowicie się z takimi wypowiedziami nie zgadzam, ale cóż nie mam odpowiedzialnej funkcji.

A zatem, żeby było jasne, Fabien Mandon, szef sztabu generalnego, powiedział przed kongresem burmistrzów, że Francuzi muszą przygotować swoje dzieci do wojny. Wypowiedz ta wywołała prawdziwe oburzenie.

– Tak, to wywołuje zamieszanie. A to jeszcze nie koniec. Moim zdaniem, będą konsekwencje.

Zdradzony de Gaulle

W 2026 roku odbędą się wybory samorządowe, a w 2027 roku – prezydenckie. Emmanuel Macron nie będzie mógł ponownie kandydować, ponieważ będzie już po dwóch kadencjach do których ma prawo. Czy sądzi Pan, że możemy liczyć na zmianę polityki, jeśli we Francji powstanie kolejny rząd?

– Mam doświadczenie z 2017 roku. Kandydowałem na prezydenta. Oficjalnie, uzyskałem 84 podpisy, podczas gdy wymagane jest 500. Ja… wiem. Nie powiem, jakie mam źródła, ale tak naprawdę miałem ich ponad 1000. I cóż, powiem tak, doszedłem do wniosku, że system polityczny we Francji jest całkowicie zablokowany. To jest to, co sam de Gaulle nazwał katastrofalnym systemem partyjnym. Dziś praktycznie wszyscy politycy nazywają siebie gaullistami, a mimo to zdradzają de Gaulle’a. Bo od momentu odejścia de Gaulle’a przywrócono katastrofalny system partyjny który blokuje wszystko. A ja byłem kandydatem z zewnątrz. Więc zostałem zablokowany. I jeśli ten katastrofalny system partyjny nie zostanie zdemontowany, cóż, Francja będzie dalej upadać. Bo partie polityczne w istocie sprawują to, co można nazwać tyranią de facto. To nie jest tyrania krwawa, chociaż faktycznie sprawują tyranię: nie wolno nam tego robić, jesteśmy zmuszani do tamtego itd. Nie ma już prawdziwej wolności. I zdecydowana większość polityków we Francji nawet już nie zdaje sobie z tego sprawy. Nie zdają sobie nawet sprawy, że system sprawuje nad nami tyranię. I twierdzą, że żyjemy w demokracji…. Od dawna nie żyjemy w demokracji. Więc, żeby zmienić Francję, cóż, musimy położyć kres katastrofalnemu systemowi partyjnemu. To właśnie zrobił de Gaulle, ale to trwało tylko 10 lat. Bo po jego odejściu wróciliśmy do systemu partyjnego. A więc, można to tak określić, nie możemy zmienić sytuacji we Francji, dopóki nie pozbędziemy się tego katastrofalnego systemu. No więc, jak to zrobić? Jak to zrobić? Słucham.

Zamknięty system

Chciałam tylko wyjaśnić polskim słuchaczom, że wspomniany przez Pana system parrainage (patronatu) to reforma wprowadzona przez prezydenta Hollande’a: aby kandydat na prezydenta mógł kandydować, musi uzyskać co najmniej 500 podpisów burmistrzów. To wszystko. No i oczywiście, pojawiają się przeszkody. Są trudności w ich zdobyciu.

– Jest jeszcze coś, proszę Pani. Kiedyś, aż do czasów Mitterranda, trzeba było mieć 200 tajnych poparć. To znaczy, kandydat otrzymywał poparcia od burmistrzów i przynosił podpisy do Rady Konstytucyjnej. Potem liczba potrzebnych poparć wzrosła do 500, i wraz z reformą prezydenta Hollande’a sprawa stała się publiczna. Oznacza to, że burmistrz przesyła swoje poparcia bezpośrednio do Rady Konstytucyjnej, który waliduje lub nie. A kandydat czeka. Nie ma go. Więc, że tak powiem, to już samo w sobie jest dla burmistrza bardzo niekorzystne, ponieważ jest wystawiany na widok publiczny; a to może stwarzać mu problemy z jego wyborcami, współpracownikami itd. I może to mu stwarzać również problemy z Radą Departamentu, z Radą Regionu…

Wiem na pewno – nie będę wymieniał nazwisk – że w 2017 roku były co najmniej dwa regiony, w których prezydent regionu powiedział swoim burmistrzom: „Jeśli oddacie głosy na Tauzina, to nie dostaniecie dotacji”. Kilku burmistrzów mi to mówiło. We Francji system jest całkowicie zablokowany na korzyść partii politycznych. Musimy znaleźć sposób, żeby to zmienić. I myślę, że nie jest to jedyny kraj który jest w takiej sytuacji. Myślę, że Wielka Brytania również jest w złej sytuacji. Niemcy też mają problem. Jeśli więc nie zmienimy systemu, będziemy trwać w pułapce.

Zapaść edukacji

O ile się nie mylę, po powrocie z Anglii de Gaulle mógł polegać właśnie na administracji, na prefektach, którzy zajmowali się codziennym porządkiem w kraju i zapobiegli przejęciu administracji przez elitę amerykańską, która chciała przejąć kontrolę nad Francją. Czy uważa Pan, że administracja jest nadal tak patriotyczna, jak w 1945 roku?

– To zupełnie inna sytuacja. Wychodziliśmy z niemieckiej okupacji, z wojny itd. To zupełnie inna sytuacja. A poza tym, co jest bardzo ważne, wciąż istniało poczucie tożsamości narodowej, więzi narodowe, które całkowicie, nie do końca, ale które przez lata bardzo zniszczyliśmy, choćby poprzez edukację. Edukacja we Francji to dziś prawdziwa katastrofa. Podczas gdy 30, 40 czy 50 lat temu mieliśmy absolutnie niezwykły system edukacji, teraz to katastrofa. ENA, którą nazywają narodową szkołą administracji, ja nazywam ją narodową szkołą analfabetyzmu, otępienia. I wszędzie jest tak samo. To oznacza, że dzisiaj sytuacja jest zupełnie inna… Oczywiście, zawsze są ludzie, którzy mają Francję w sercu, ja do nich należę, i którzy są naprawdę gotowi poświęcić się dla kraju, ale jest też ten system partyjnych struktur władzy, plus wszystko, co się za tym kryje… Wszystkie ideologie, masoni, o których nigdy nie rozmawiamy, ale którzy za tym wszystkim stoją.

Łączenie

Think tanki, grupy refleksyjne, masoni, kluby myśli, ideologii…

– Think tanki, kluby ideologiczne, które myślą tylko o rozwijaniu swojej ideologii, by rządzić, i to rządzić metodą tyrana! Pisałem jakiś czas temu, i podtrzymuję tę myśl, że dziś w wielu krajach zachodnich – zwłaszcza we Francji. Nie wiem, nigdy nie byłem w Polsce, proszę pani, więc nie wiem, czy to to samo, ale myślę, że nie. A więc, w wielu krajach zachodnich ludzie są teraz niczym więcej niż producentami i konsumentami, zanim staną się reliktami nadającymi się jedynie do eutanazji, ponieważ kosztują więcej, niż cokolwiek dostarczą. I to jest absolutnie tragiczne. Musimy tu wprowadzić radykalne zmiany. Jak więc to zrobić? Potrzebujemy do tego liderów. Do tego potrzeba ludzi, którzy są naprawdę gotowi dać z siebie wszystko, ale z poczuciem obowiązku; to znaczy: „jestem tu, by rządzić, a rządzenie oznacza służbę, i to nie służenie sobie”. Oznacza łączenie, a nie dzielenie. Tacy ludzie istnieją, mamy takich we Francji; każdy kraj ma takich ludzi, ale jak ich wprowadzić do władzy, to jest cala kwestia, i to nie jest łatwe.

Rozumiem; musimy umieścić kościół na powrót w centrum wsi, a człowieka w centrum wszystkiego.

– Dokładnie – musimy przywrócić kościół do centrum wioski. Zgadzam się.

Dziękuję bardzo za wywiad.

– Ja dziękuję bardzo i jestem do dyspozycji, jeżeli będzie potrzeba kolejnej rozmowy

Dobrze, dziękuję, bardzo chętnie, dziękuję bardzo.

Rozmawiała Aleksandra Klucznik-Schaller

Co młodzi amerykańscy izolacyjności sądzą o reszcie świata? [gadanie]

Opublikowany 2025-12-01 przez Mirosław Dakowski

Co amerykańscy izolacyjności sądzą o Ukrainie i Polsce?
Jakie mogą być następstwa rozmów pokojowych dot. wojny na Ukrainie?
Czy pozycja Wołodymyra Zelenskiego się chwieje?
Jakie są największe problemy ukraińskiej armii?

Odpowiedzi na te oraz wiele innych pytań udzielił w rozmowie z Patrycjuszem Wyżgą Daniel Szeligowski, analityk, kierownik programu Europa Wschodnia w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych oraz gość kolejnego odcinka programu „didaskalia”!

Serdecznie zapraszamy do oglądania.

00:00:00 Najlepsze fragmenty

00:02:02 Amerykańscy izolacjoniści

00:15:55 Sytuacja na Ukrainie

00:25:40 Rozmowy pokojowe

00:35:32 Kwestia wyborów

00:50:00 Akceptacja dla zawieszenia broni

01:00:22 „Putin musi pozbyć się Zelenskiego”

01:04:09 Problemy ukraińskiej armii

01:09:40 Ukraina vs. propozycje pokojowe

01:21:35 Dwa scenariusze dla Ukrainy

01:26:29 News na żywo: Jermak odchodzi

Jermak odchodzi, co teraz zrobi Zełenski? [A co – jego mocodawcy i opiekunowie?]

Opublikowany 2025-11-30 przez Mirosław Dakowski

I co teraz?

Jermak odchodzi, co teraz zrobi Zełenski?

Andriej Jermak, niemal wszechwładny szef sztabu Zełenskiego, „podał się do dymisji” po nalotach NABU. W Kijowie może teraz wybuchnąć chaos, ponieważ doprowadzi to do redystrybucji władzy.

Anti-Spiegel 28 listopad 2025 Thomas Röper https://anti-spiegel.ru/2025/jermak-geht-was-macht-selensky-jetzt/

Zaledwie kilka godzin temu informowałem o rewizjach przeprowadzonych przez Narodowe Biuro Antykorupcyjne Ukrainy (NABU) w mieszkaniu Jermaka i jego biurze w Administracji Prezydenta Ukrainy. Kilka godzin później Zełenski ogłosił w swoim nocnym wystąpieniu wideo, że Jermak złożył rezygnację. To, czy Jermak rzeczywiście zrezygnował z własnej woli, czy też został do tego „zmuszony”, pozostaje kwestią spekulacji.

Posunięcie to było od dawna oczekiwane i było tym głośniej oczekiwane w Kijowie po rewizjach NABU w mieszkaniu i biurze Jermaka. Jermak był de facto drugim najpotężniejszym człowiekiem w kraju; niektórzy uważali go wręcz za faktycznego władcę Ukrainy. Umiejętnie wykorzystał swoją pozycję szefa sztabu Zełenskiego do konsolidacji władzy, ponieważ to on pociągał za sznurki w służbach wywiadowczych, rządzie, ministerstwach, agencjach, przedsiębiorstwach państwowych itd. Narobił sobie w Kijowie wielu wrogów, którzy od dawna domagali się jego dymisji.

Po tym, jak afera korupcyjna ujrzała światło dzienne i ujawniono, że opublikowane nagrania rozmów skorumpowanych urzędników zawierały jednoznaczne dowody na udział Jermaka w tym procederze, apele o zwolnienie Jermaka przez Zełenskiego stawały się coraz głośniejsze, nawet w jego własnej grupie parlamentarnej. Jednak niecały tydzień temu Zełenski zwołał posłów swojej partii i stanowczo odrzucił te żądania.

W ostatnich miesiącach pojawiły się również powtarzające się doniesienia ze Stanów Zjednoczonych wyrażające dezaprobatę dla Jermaka. Lista przeciwników Jermaka rosła zarówno w Ukrainie, jak i poza nią, a liczba jego zwolenników malała. Doniesienia prasowe z ostatnich tygodni i miesięcy sugerowały, że Jermak ma już tylko jednego otwarcie popierającego go przyjaciela: Zełenskiego.

Niecały tydzień temu Zełenski był jedyną osobą, która otwarcie go wspierała. Nic dziwnego, skoro Zełenski potrzebował struktur władzy stworzonych przez Jermaka, aby utrzymać w ryzach narastającą krytykę swojej polityki.

Stany Zjednoczone zwiększają presję.

NABU powstało w 2016 roku pod presją Stanów Zjednoczonych i jest de facto podporządkowane rządowi USA. NABU zatrudnia agenta FBI, który nadzoruje jego pracę i bezpośrednio przekazuje „życzenia” Waszyngtonu.

Kiedy 10 listopada NABU ujawniło bombę w sprawie największej jak dotąd oficjalnie potwierdzonej afery korupcyjnej na Ukrainie, publikując nagrania skorumpowanych urzędników, którzy omawiali, jak oszukali firmę energetyczną Energoatom na sto milionów dolarów za pomocą sfałszowanych faktur, w Kijowie wybuchły niepokoje. NABU stopniowo publikowało kolejne nagrania przez pięć dni, zwiększając presję na Zełenskiego, a następnie wstrzymało działalność.

Dla wszystkich jest jasne, że te publikacje były sygnałem od Stanów Zjednoczonych do Zełenskiego. To, czego dokładnie administracja Trumpa oczekiwała od Zełenskiego, pozostaje kwestią spekulacji, ale ponieważ wkrótce potem ogłoszono plan pokojowy Trumpa, celem przecieków prawdopodobnie było zachęcenie Zełenskiego do pójścia na kompromis. Jednak Zełenski jak dotąd nie wykazał chęci kompromisu, a w szczególności Jermak publicznie określił „czerwone linie” dla Ukrainy, co należy interpretować jako wyraźną krytykę planu Trumpa.

Piątkowe przeszukania w rezydencji Jermaka nie były zatem prawdziwym zaskoczeniem. Świadczą one o wzroście presji ze strony rządu USA, a NABU przeszukało nawet biura w prezydenckiej rezydencji Zełenskiego. Presja na Zełenskiego rośnie.

W szczególności Jermak publicznie określił „czerwone linie” dla Ukrainy, co należy interpretować jako wyraźną krytykę planu Trumpa.

Zełenski znacznie osłabiony

Jednak rząd USA prawdopodobnie (na razie) nie jest zainteresowany dyskredytacją samego Zełenskiego poprzez publiczne śledztwa korupcyjne, ponieważ prawdopodobnie woli osłabionego, a zatem łatwiejszego do kontrolowania Zełenskiego, niż nowego ukraińskiego przywódcę, który może być bardziej nieprzewidywalny.

Zełenski zdaje się na to liczyć, ponieważ oficjalnie podtrzymuje swój sprzeciw wobec planu Trumpa, nawet jeśli formułuje swoje odrzucenie tak dyplomatycznie, jak to tylko możliwe. To trochę jak gra w pokera między rządem USA a Zełenskim, w której rząd USA próbuje zmusić Zełenskiego do uległości, ale ten dzięki wsparciu UE potrafi się oprzeć, a Zełenski zakłada, że rząd USA nie posunie się tak daleko, by ujawnić własną korupcję za pośrednictwem NABU.

Przeszukania w rezydencji Jermaka pokazują jednak, że rząd USA jest w pełni gotowy zaatakować bliskie otoczenie Zełenskiego i, w razie potrzeby, siać chaos w Kijowie, gdyby Zełenski nadal się buntował.

W każdym razie Zełenski jest osłabiony politycznie i narobił sobie wielu wrogów na Ukrainie. Zełenski został osłabiony politycznie przez śledztwa korupcyjne. Utrata Jermaka oznacza również utratę realnej władzy, ponieważ teraz pojawia się pytanie, czy znajdzie się ktoś, kto będzie w stanie szybko przejąć i kontrolować sieć władzy zbudowaną przez Jermaka.

Ukraińskie media donoszą, że nowy premier Ukrainy, Swiridenko, ma przejąć stanowisko Jermaka, ale nie zostało to jeszcze potwierdzone. Wymagałoby to jednak jej rezygnacji ze stanowiska premiera, co mogłoby również oznaczać kolejną rekonstrukcję rządu na Ukrainie.

Negocjacje z USA

Kolejnym dowodem na to, że USA chciały pozbyć się Jermaka i zwiększyć presję na Zełenskiego, jest fakt, że przeszukania w rezydencji Jermaka miały miejsce zaledwie dzień przed kolejną planowaną rundą rozmów amerykańsko-ukraińskich. Jermak wcześniej przewodził tym rozmowom jako szef delegacji ukraińskiej.

W swoim wystąpieniu wideo, w którym ogłosił rezygnację Jermaka, Zełenski ujawnił również, kto będzie teraz kierował negocjacjami, które delegacja ukraińska ma odbyć w sobotę ze specjalnym wysłannikiem Trumpa, Witkowem, i zięciem Trumpa, Kusznerem.

Delegacji ukraińskiej będzie teraz przewodzić szef ukraińskiego Sztabu Generalnego i sekretarz Rady Bezpieczeństwa Narodowego Ukrainy. Tym drugim jest Rustem Umerow, który również odgrywa rolę w aferze korupcyjnej i może stać się kolejnym celem NABU (Narodowego Biura Antykorupcyjnego), jeśli Ukraińcy nadal będą sprzeciwiać się woli USA.

„Fatalna kombinacja”

Powagę sytuacji ilustruje tweet polskiego premiera Tuska, który napisał na X, że spotkanie premiera Węgier Orbána z Putinem w piątek było „fatalną kombinacją”, podczas gdy ukraińskie negocjacje z Witkoffem pogrążone były w „chaosie”, a Kijów przeżywał „kryzys polityczny”.

W UE, gdzie afera korupcyjna powinna zostać całkowicie zignorowana, osłabienie Zełenskiego jest naturalnie postrzegane z dużym niepokojem. W końcu UE może wspierać Zełenskiego w kontynuowaniu wojny z Rosją tylko wtedy, gdy sam Zełenski będzie się tego domagał i nie ulegnie presji ze strony USA.

Co naloty na Jermaka mają wspólnego z pokojowym planem Trumpa?

Opublikowany 2025-11-29 przez Mirosław Dakowski

Thomas Röper https://anti-spiegel.ru/2025/was-die-durchsuchungen-bei-jermak-mit-trumps-friedensplan-zu-tun-haben/

Bitwa za kulisami?

Co naloty na dom Jermaka mają wspólnego z pokojowym planem Trumpa?

Dziś rano ukraińskie Narodowe Biuro Antykorupcyjne przeprowadziło naloty na domy i biura Andrija Jermaka, szefa administracji prezydenckiej Zełenskiego. Naloty są prawdopodobnie bezpośrednio związane z pokojowym planem Trumpa i mają na celu zwiększenie presji na Zełenskiego.

Anti-Spiegel 28 listopad 2025

Często poruszałem kwestię, że skandal korupcyjny na Ukrainie jest prawdopodobnie bezpośrednio powiązany z nowym planem pokojowym Trumpa. Powodem tego jest fakt, że Narodowe Biuro Antykorupcyjne Ukrainy (NABU), które prawie trzy tygodnie temu zaczęło publikować nagrania audio, w których osoby bliskie Zełenskiemu omawiają, jak oszukają ukraińską firmę energetyczną Energoatom na co najmniej sto milionów dolarów za pomocą sfałszowanych faktur za prace budowlane, zostało założone przez rząd USA w 2016 roku i jest kontrolowane przez rząd USA. Oznacza to, że publikacje te zostały dokonane co najmniej za przyzwoleniem rządu USA, a prawdopodobnie nawet na jego polecenie.

Przez pięć dni NABU publikowało drobne informacje, pogrążając polityczny Kijów w chaosie i wywierając ogromną presję na Zełenskiego, po czym wstrzymało się z ich publikacją. Zaledwie kilka dni później ujawniono nowy plan pokojowy Trumpa, którego treść Zełenski uznał za głęboko nie do przyjęcia.

Nie trzeba być jasnowidzem, żeby dostrzec związek: rząd USA ewidentnie chciał wywrzeć presję, publikując zarzuty korupcyjne w bliskim otoczeniu Zełenskiego, mając nadzieję, że skłoni go do zaakceptowania planu pokojowego. Stało się tak, ponieważ wisiała w powietrzu niewypowiedziana groźba, że NABU ujawni kolejne nagrania audio i inne dowody dotyczące jeszcze bliższych współpracowników Zełenskiego, a w szczególności jego szefa sztabu, Andrieja Jermaka, i potwierdzające jego udział w korupcji. NABU prawdopodobnie posiada nagrania potwierdzające udział Zełenskiego.

Wiedziano już, że Jermak odgrywa rolę w nagraniach. Skorumpowani urzędnicy zwracali się do siebie, używając pseudonimów w nagraniach, a także wspomniano o roli pewnego „Ali Baby”, co odnosi się do Jermaka, którego pełne imię brzmi Andriej Borisowicz Jermak. „Ali Baba” pochodzi od inicjałów jego imion, A. B.

Jermak od dawna uważany jest za siłę stojącą za tronem w strukturze władzy Zełenskiego na Ukrainie, ponieważ sprawuje kontrolę nad służbami wywiadowczymi, agencjami rządowymi, przedsiębiorstwami państwowymi i parlamentem. Jermak kontroluje Ukrainę tak wszechstronnie, że niektórzy w Kijowie uważają jego, a nie Zełenskiego, za prawdziwego władcę.

W parlamencie, gdzie Jermak narobił sobie wielu wrogów i ma niewielu przyjaciół, od dawna pojawiają się wezwania do dymisji Zełenskiego. Oczywiście żądania te stały się jeszcze głośniejsze po ujawnieniu korupcji, ale Zełenski jak dotąd odmawia podporządkowania się i kurczowo trzyma się Jermaka. Jest to zrozumiałe z perspektywy Zełenskiego, ponieważ bez Jermaka Zełenski prawdopodobnie straciłby kontrolę nad krajem.

Jermak jest również zagorzałym przeciwnikiem planu Trumpa i przewodniczył delegacji ukraińskiej podczas ostatnich negocjacji z delegacją USA, w tym z sekretarzem stanu USA Rubio, w Genewie. Nic więc dziwnego, że kontrolowana przez rząd USA agencja NABU przeszukała w piątek rano zarówno mieszkanie, jak i biuro Jermaka.

Fakt, że NABU przeprowadziło już pierwsze przeszukanie w administracji prezydenckiej Zełenskiego, można z pewnością interpretować jako ostrzeżenie skierowane osobiście do Zełenskiego.

==========================

md:

A czemu nie wezmą się za głównego Srula – rabusia?? On jest tam celowo wsadzony, jako reprezentant tak sił Izraela, jak i finansów z USA?

Chyba najbliższe dni dadzą rozwiązanie tej ciekawej łamigłówki

Pearl Harbor pod Białym Domem?

Opublikowany 2025-11-29 przez Mirosław Dakowski

Pearl Harbor pod Białym Domem

28.11.2025 https://wolnemedia.net/pearl-harbor-pod-bialym-domem

Tytuł tego artykułu może odstraszać czy też zniechęcać czytelników polskich do zapoznawania się z nim, bo przecież co nas tutaj nad Wisłą interesuje jakaś tam Ameryka Północna? Jeżeli jednak przeczytacie państwo ten tekst, zrozumiecie, że jego treść jest niezwykle dla nas istotna. Dla nas mieszkańców Europy Środkowej.

Dwa dni temu w stolicy USA Waszyngtonie doszło do strzelaniny. Niby nic nowego i nadzwyczajnego – Stany Zjednoczone to przecież kraj strzelanin. Jest jednak coś, co musi przykuwać uwagę: ofiarami strzelaniny byli żołnierze, natomiast zamachowcem był współpracownik CIA. Prosty schemat się więc tutaj nasuwa: CIA to ci źli, wojsko to ci dobrzy. Byłoby to zgodne z administracją Trumpa, którą przede wszystkim popierają wojskowi a wywiad jest przez Trumpistów, MAGA-owców i innych tego typu nazywany siedliskiem zła, złowrogim głębokim państwem. Wytwory wyobraźni Trumpistów są tutaj jednak mało istotne. Istotniejsze są fakty.

Otóż do strzelaniny pod Białym Domem, z udziałem agenta CIA i żołnierzy Gwardii Narodowej, dochodzi w przeddzień zatwierdzenia przez Trumpa Strategii Bezpieczeństwa Narodowego i Strategii Obronnej USA. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że ich treść będzie podobno rewolucyjna. Tak, nie ewolucyjna, lecz rewolucyjna.

Otóż pierwszeństwa nie ma mieć wojna z terrorem, która już w pierwszej administracji Trumpa nie miała pierwszeństwa. Pierwszeństwa nie mają mieć również mocarstwa konkurencyjne – Rosja i Chiny – a przynajmniej to pierwsze. Priorytet uzyskać ma obrona terytorium USA oraz problem chiński. Krótko mówiąc: po części mocarstwa, jednak po części obszar doktryny Monroe – zachodnia półkula. A gdzie islamski terroryzm? Cóż, daleko.

Teraz zagadka: który kraj traci najwięcej na wycofywaniu USA na półkulę zachodnią, a jego istnienie zależy wyłącznie od dobrej woli Waszyngtonu? Jeżeli pomyśleliście państwo, że Izrael to mieliście racje. Największym przegranym wycofywania USA na zachodnią półkulę jest Izrael. Ale w doktrynach tych może też być coś jeszcze. Coś, co wynika z powyższego. Otóż sekretarz wojny Hegseth w marcu roku bieżącego nakreślił tymczasowe wytyczne, według których kraje wrogie interesom USA, oprócz Chin i półkuli zachodniej, mają być tłamszone przez sojuszników Waszyngton, a nie samych Amerykanów. A więc w przypadku Bliskiego Wschodu przez Izrael. USA więc sygnalizują jasno zmniejszanie wsparcia dla porządków bliskowschodnich.

I tym momencie, już po zatwierdzeniu dwóch strategii przez Kongres a tuż przed zatwierdzeniem ich przez Trumpa, pod nosem Trumpa agent CIA, Afgańczyk, dokonuje zamachu terrorystycznego na amerykańskich wojskowych. Jak należy to rozumieć?

Cóż, bardzo prosto: islamski terroryzm jest wciąż zagrożeniem i USA nie mogą wycofywać się z Bliskiego Wschodu. Kto jest więc głównym beneficjentem tej strzelaniny pod Białym Domem? Oczywiście Izrael. Ale także Arabia Saudyjska czy też Zjednoczone Emiraty Arabskie. Jak wiemy, kraje te często ze sobą współpracują, na przykład przeciwko słabym wobec Iranu amerykańskim Demokratom.

Nie wierzycie państwo? Oto chyba najbardziej znana syjonistyczna propagandzistka z USA Laura Loomer.

Wpis oczywiście ma usprawiedliwiać ludobójstwo w Strefie Gazy. Jednak fakt, że szefowa wywiadu narodowego Tulsi Gabbard także podnosi larum o radykalny islamski terroryzm, sugeruje nam, że powiew nowej wojny z terrorem może być wkrótce odczuwalny. Albo chociaż wojenki.

„Z całego serca modlę się za żołnierzy Gwardii Narodowej stanu Wirginia Zachodnia, którzy zostali postrzeleni przez radykalnego islamskiego terrorystę z Afganistanu i nie będą mogli spędzić Święta Dziękczynienia w gronie swoich bliskich” – napisała w serwisie „X”.

Dlaczego jednak tak bardzo istotne jest to, że szefowa wywiadu narodowego USA wspomina islamski terroryzm w kontekście zamachowca? Otóż Jednostka 03, szwadron śmierci CIA, dla którego pracował Afgańczyk, zajmowała się… likwidacją „terrorystów”, czyli wrogów amerykańskiej dominacji nad Afganistanem. Generalnie Talibów. Jednostki Zero, szwadrony śmierci CIA, nazywano także „zespołami ds. zwalczania terroryzmu”.

Pogromca terrorystów radykalnym islamskim terrorystą?

Jest coś jednak jeszcze. Otóż kompromitacja wywiadu.

Jeżeli pamiętacie państwo późną wiosnę 2025 roku i wojnę Iranu z Izraelem to pamiętacie zapewne, że wywiad USA był przeciwko wojnie. Iran nie posiada wojskowego programu nuklearnego — tak mówiła w marcu wspomniana już Tulsi Gabbard. A do budowy bomby potrzebuje jeszcze trzy lata — brzmiały tezy służb szpiegowskich USA. Fanatyczny Syjonista Trump jednak nic sobie z tych doniesień nie robił i wsparł żydowską agresję, a potem sam dokonał agresji na islamską republikę, bombardując jej cywilny program jądrowy. Stwierdził, że Gabbard mówiąca o nieposiadaniu przez Iran wojskowego programu nuklearnego, się myli.

Ale wywiad był nie tylko przeciwko wojnie z Iranem w 2025 roku. Był także przeciwko wojnie z Iranem w 2019 roku, hamując zapędy Trumpa, Wówczas ten miał twierdzić, że CIA nie zna się na rzeczy. A więc on, oligarcha z Nowego Jorku, jest w wywiadzie lepszy. Mniej więcej to samo co w roku bieżącym.

Ten żałosny kabaret był jednak sygnałem, że wywiad będzie przez syjonizm podważany. Przypomnijmy, że w 2003 roku CIA także była przeciwko wojnie z Irakiem, którą napędzali żydowscy neokonserwatyści z Biura Planów Specjalnych w Pentagonie. Amerykański wywiad był więc 3-krotnie przeciwko wojnom Stanów Zjednoczonych w interesie reżimu syjonistycznego.

I teraz, być może w czasie całkowitej redefinicji amerykańskiej obronności i bezpieczeństwa na rzecz Chin i Ameryki Łacińskiej, współpracownik wywiadu amerykańskiego dokonuje ataku na Gwardzistów Narodowych pod samym nosem Trumpa.

Przecież to oczywista kompromitacja amerykańskich służb szpiegowskich. W czyim interesie była ona? Stanów Zjednoczonych? Bynajmniej. Jednak prosyjonistycznych kręgów w USA już tak. Koncernów zbrojeniowych? Zapewne. Lecz przede wszystkim była w interesie Izraela. Izrael jest głównym beneficjentem próby ponownego przekierowania polityki zagranicznej i obronnej USA na Bliski Wschód i szerzej na Afganistan, skąd zamachowiec Rahmanullah Lakanwal pochodził. Ale także uzasadniania tym zamachem ludobójstwa Palestyńczyków.

Oczywiście skompromitowani zostali także Demokraci, którzy tego terrorystę do USA sprowadzili. Ale przyznacie państwo: agent CIA zabija amerykańskich żołnierzy — to nie brzmi korzystnie dla amerykańskiego wywiadu.

Co jednak ma to wspólnego z Polską i Europą Środkową?

Otóż jak wiemy, w słownikach języka angielskiego w USA nie ma słowa pokój. Kiedyś udawali, że takie słowo tam istnieje, jednak od 2025 roku maska została zrzucona i nawet Departament Obrony zmieniono na Departament Wojny. Oznacza to, że USA cały czas muszą gdzieś prowadzić wojny. A więc napadać, mordować i grabić, bo taka jest idea każdej wojny. Przekierowanie uwagi USA na Amerykę Łacińską i Chiny i odciągnięcie jej od Bliskiego Wschodu jest niezwykle korzystne dla Polski. Po pierwsze, bo polscy żołnierze nie pojadą na amerykańskie wojny – niby dlaczego mielibyśmy zabijać jakichś Wenezuelczyków? Po drugie, bo USA nie będą tworzyć kolejnych mas imigrantów do Europy. Po trzecie więc i najważniejsze: im więcej wojen USA w Azji Wschodniej i w Ameryce Łacińskiej, tym mniej w Europie Wschodniej.

Odwrócenie uwagi USA, w ramach nowych strategii obronności i bezpieczeństwa, od Europy i Bliskiego Wschodu, jest więc dla nas korzystne. Tak, są jakieś aspekty rządów Trumpa dla nas korzystne. Przynajmniej teoretycznie. Jednak powrót USA na Bliski i Środkowy Wschód, w ramach np. Afganistanu, jest oczywiście niekorzystny, bo tworzy pretekst dla jakiejś kolejnej koalicji chętnych, w którą amerykańska nadwiślańska agentura może nas czasami chcieć wciągać. A kolejna wojna może otworzyć nowe szlaki migracji, biorąc pod uwagę, że chociażby stolicy Iranu Teheranowi zaczyna brakować wody. Jak wiemy, o wodę Iran prowadzi wojnę właśnie z Afganistanem.

Zamach z Waszyngtonu był więc dla nas niekorzystny. Miejmy nadzieję, że nie zmieni jednak polityki USA i nie spowoduje powrotu do syjonistycznej farsy pod tytułem wojna z terroryzmem, w ramach której, jak pamiętamy, terroryści wspierani przez CIA walczyli z terrorystami wspieranymi przez Pentagon.

W przypadku tego zamachu należy rozpatrzyć jeszcze jedną opcję: obecny szef CIA John Ratcliffe jest znany z miłości do Izraela. Serwis „The Grayzone” nazwał dyrektora CIA „stenografem Mossadu”, czyli osobą prowadzącą izraelską politykę. Informacje te pochodzą od urzędnika Białego Domu Trumpa, który izolował przeciwników wojny z Iranem.

Ratcliffe miał dostarczać administracji sfabrykowane dane wywiadowcze odnośnie Iranu, celem legitymizacji wojny. Dyrektor Wywiadu Narodowego USA Tulsi Gabbard, koordynująca działania całej wspólnoty wywiadowczej Stanów Zjednoczonych, mniej więcej w tym samym czasie, lecz trochę wcześniej twierdziła, jak już wspomniałem, że Iran nie ma programu wojskowych zbrojeń jądrowych. A więc że nie ma podstaw do wojny.

Czyżby więc ktoś chciał, aby i w CIA terroryzm islamski powrócił na świecznik? Ja nic nie sugeruje. Ja tylko głośno myślę.

Autorstwo tekstu i zrzutów ekranów: Terminator 2019
Źródło: WolneMedia.net

Źródłografia

1. https://thegrayzone.com/2025/06/21/trump-cia-director-ratcliffe-and-centcoms-kurilla-mossad-stenographers-iran/

2. https://www.cfr.org/expert-brief/america-first-meets-national-security-and-defense-strategies

3. https://www.o2.pl/informacje/strzelanina-w-waszyngtonie-zamachowiec-wspolpracowal-z-cia-7226377368541920a

4. https://www.latimes.com/world/middleeast/la-fg-cia-pentagon-isis-20160327-story.html

5. https://wolnemedia.net/w-oczekiwaniu-na-izraelska-falszywa-flage/

6. https://www.tehrantimes.com/news/508560/CIA-director-acknowledges-Iran-s-peaceful-nuclear-stance

7. https://x.com/LauraLoomer

8. https://x.com/DNIGabbard/status/1994032726400278921

9. https://edition.cnn.com/2025/06/17/politics/israel-iran-nuclear-bomb-us-intelligence-years-away

10. https://www.ndtv.com/world-news/us-intelligence-refutes-israel-says-iran-3-years-from-making-nukes-report-8691749

11. https://www.politifact.com/article/2025/jun/23/Tulsi-Gabbard-Iran-nuclear-weapon-Donald-Trump/

12. https://wydarzenia.interia.pl/zagranica/news-strzelanina-w-waszyngtonie-nie-zyje-postrzelona-gwardzistka,nId,22461452

13. https://theintercept.com/2022/11/20/taliban-afghanistan-zero-unit-migrants/

Polski konspekt, English video; Douglas MacGregor: NATO Lost the War – Empire of Lies Collapses

Opublikowany 2025-11-28 przez Mirosław Dakowski

[Umieszczam, zachęcony tekstem Pokutujący łotra obok. Wydawało mi się zbyt „mocne” … md]

==============

Polski konspekt, English video; Douglas Macgregor: NATO Lost the War – Empire of Lies Collapses

Zachodnie Imperium Kłamstwa rozpada się na naszych oczach, ale jego „przywódcy” z uporem kontynuują swą księżycową narrację!

DR IGNACY NOWOPOLSKI NOV 27

Pomimo, że wydarzenia na Ukrainie toczą się z zawrotną szybkością, zachodni „przywódcy” pozostają w swym obłąkanym świecie iluzji, tak jakby negowanie realiów mogło wpłynąć na ich zmianę.

Ukraińska armia praktycznie się rozpadła, a niektórej jednostki maszerują na Kijów, prawdopodobnie w celu usunięcia zbrodniczego reżimu żydowskiego „prezydenta” Zełenskiego. Nikt nie ma już żadnych wątpliwości, że dopóki żydo-banderowcy kontrolują Kijów, na jakiekolwiek inicjatywy pokojowe nie ma co liczyć. Ukraińcy zdali sobie wreszcie sprawę, że w czasie gdy oni się całkowicie wykrwawili, stracili swą gospodarkę i de facto kraj, żydowski reżim Zełenskiego rabował miliardy „pomocy militarnej” i lokował na swych kontach, lub w nieruchomościach. Teraz ta zbrodnicza banda znajduje się „jedną nogą” na pokładzie prywatnych samolotów, gotowych do odlotu do Izraela, gdzie zgodnie z jego prawodawstwem, nie wydaje się żydów gojom, nawet tych, którzy popełnili największe zbrodnie.

Z drugiej strony europejscy „przywódcy” NATO & UE”, nawet na milimetr nie zbaczają z dotychczasowego kursu, za wszelką cenę podtrzymując narrację wojenną w stosunku, do oczywistego zwycięzcy, jakim mieni się RF.

Dynamika zmian na polu walki jest tak gwałtowna, że nie są oni w stanie nawet zareagować na zachodzące zdarzenia.

Cały teatr wojny rozpada się na naszych oczach. Natomiast ci „politycy”, którzy są sowicie wynagradzani za utrzymywanie fikcyjnej narracji, nawet nie spowalniają swych oczywistych kłamstw.

Imperium kłamstwa rozpada się.

Elektorat zaczyna rozumieć, że autentyczne bezpieczeństwo można uzyskać w Europie tylko w postaci ułożenia poprawnych stosunków z Moskwą.

Niedługo niemiecka AfD przejmie władzę w Berlinie i zacznie budować nowe mosty pomiędzy Moskwą i Berlinem.

Poważną sprawą jest to, że UE & NATO odchodzi od retoryki „wspierania Ukrainy”, do retoryki „bezpośredniej kinetycznej konfrontacji z RF”.

Globaliści rządzący Europą chcą za wszelką cenę utrzymać się przy władzy nawet kosztem wojennej katastrofy.

Estoński głupiec Kaja Kallas biegająca po świecie i opowiadająca głupoty na temat „rosyjskiego zagrożenia”, zostanie w końcu wyśmiana w miarę wzrostu świadomości unijnego elektoratu.

Czy jednak nastąpi to na czas? Trudno prorokować.

W każdym bądź razie, utrzymanie tego totalnego zakłamania w Europie nie jest możliwe na dłuższą metę i dlatego podkreślam raz jeszcze, że Imperium Kłamstwa upada!

Z drugiej strony Rosja nie ma najmniejszego zamiaru atakować Europę, a nawet wchłaniać zachodniej banderowskiej Ukrainy ze Lwowem.

Nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby się wpakowywać w europejskie kłopoty, a poza nimi nie ma w Europie nic godnego uwagi.

Stąd też wynika rosyjska powolna strategia militarna.

Rozpad UE i NATO, można mierzyć tygodniami, miesiącami, a nie latami czy dekadami.

Wydaje mi się, że zarówno Polakom, jak Niemcom zaczynają świtać myśli o przymusowej deportacji Ukraińców z tych krajów i wysłaniu ich na front wschodni, zamiast maszerowania w ich imieniu do rosyjskiej maszynki do mielenia mięsa armatniego.

Istnieje też prawdopodobieństwo, że Ukraińcy zaczną terrorystyczne ataki w tych krajach jako „zemstę za zdradę ukraińskich interesów”.

Uważam, że propozycja Miedwiediewa dotycząca przyłączenia zachodniej Ukrainy do Polski, staje się coraz bardziej pociągająca. Zwłaszcza, że trzeba mieć na uwadze następujący rozpad struktur Europejskich (UE & NATO).

Im szybciej się to stanie, tym lepiej, by nie „kusić” europejskich złodziei perspektywą zrabowania rosyjskich aktywów z centralnego Banku w Brukseli i przekazania ich zorganizowanej przestępczej klice z Kijowa, którą de facto są gangsterzy Zełenskiego.

To co pozostało z tzw. „Ukrainy” jest tylko zorganizowaną grupą przestępczą. Jeśli więc, Europejczycy nie przejawią aktywności w stabilizacji tego co zwie się obecnie „Ukrainą”, to nie pozostanie żadnej alternatywy poza wspomnianym już planem Miedwiediewa.

Należy podkreślić, że również Rosjanie chcą stabilizacji tego terytorium i stąd wyniknął Plan Miedwiediewa. Dotyczy to nie tylko Ukrainy, ale także państw ościennych jak Niemcy czy Polska, z którymi RF musi mieć w miarę normalne stosunki.

Tak więc z każdym dniem Imperium Kłamstwa rozpada się coraz bardziej i będzie to miało konsekwencje wyborcze. Globaliści utraca władzę.

Ale na tym nie koniec problemów Europy. Miliony kolorowych emigrantów, których sprowadzili globaliści, to beczka prochu z zapalonym lontem, która może doprowadzić do rewolucji, wojny domowej, czy powstania. Najlepszym tego przykładem jest Brytania, która bliska jest społecznemu wybuchowi.

NATO rozpada się już na naszych oczach, a zastąpią go regionalne europejskie sojusze, które już tworzą się w wschodniej części UE.

Ameryka jest kontrolowana przez globalnych oligarchów finansowych, którym leży na sercu jedynie ilość dolarów na kontach. Jest to głęboko skorumpowany system „finansowego kapitalizmu”. Aby Ameryka odzyskała suwerenność i mogła zacząć odbudowę swej gospodarki, ci ludzie muszą odejść. Nieunikniony upadek dolara, jako waluty rezerwowej powinien to skatalizować, co nie znaczy że odnowa amerykańskiej gospodarki powiedzie się.

Obecnie USA nie mają de facto rządu, ale „koncern finansowy”, który myśli jedynie o wzbogaceniu się nielegalnym sposobami. Pod tym względem przestępcza organizacja pod nazwą „Ukraina”, jak ulał pasuje do swego największego pryncypała : Stanów Zjednoczonych.

Z tego też powodu, Ameryka nie jest w stanie pomóc Europie w jej katastrofalnym położeniu i zaoferować czegokolwiek racjonalnego!

Z militarnego punktu widzenia, o ile klęska USA w Afganistanie, była postrzegana, jako poważne potknięcie NATO, to sromotna klęska Sojuszu w wojnie proxy z Rosją na ukrainie, stanowi kompletny blamaż i kompromitację. Mit „najpotężniejszego sojuszu militarnego w historii świata” rozpadł się jak domek z kart.

Wszystkie pozostałe kłamstwa Imperium rozpadają się żałośnie na oczach świata!

Col. MacGregor: NATO przegrało na Ukrainie. Imperium Kłamstwa się rozpada.

Opublikowany 2025-11-28 przez Mirosław Dakowski

Col. MacGregor: NATO przegrało na Ukrainie. Imperium Kłamstwa się rozpada.

Pokutujący łotr, 28 listopada 2025

Jeśli ktoś jest wystarczająco biegły w języku angielskim, by wysłuchać całego tego monologu politycznego i strategicznego geniusza, jakim jest pułkownik Douglas MacGregor – zachęcam. Używa on wspaniałej, prostej, spokojnej angielszczyzny (oczywiście, z silnym amerykańskim nalotem). Jeśli nie – to na dole ekranika w funkcji Ustawienia można sobie włączyć translatora na polski. Nie jest doskonały, zwłaszcza w liczebnikach i pisowni imion własnych, ale da się rozumieć.

Pułkownik Douglas MacGregor, Waszyngton

Ten wywód dotyczący najważniejszych spraw bieżących: kończącej się wojny na Ukrainie – kończącej się wg. pułkownika totalną klęską koncepcji zrodzonych w głowach globalistów, od Waszyngtonu przez Londyn po Brukselę – zarazem odsłania w perspektywie historycznej (bo pułkownik jest świetnie oczytany w historii – w przeciwieństwie do “naszych” wybitnych historyków przy władzy, począwszy od Komoruska po Tfuska) rzeczywistą rolę Rosji w tym konflikcie. Jakże ogromnie odmienną od tego, co nadal pokutuje w łepetynach Trumpowskich czy warszawskich polityków, mających za jedyny punkt odniesienia to, co się wydarzyło po 1945 r. i w latach Zimnej Wojny. I co Pułkownik nazywa Imperium Kłamstwa: które przez minione dekady rządziło światem z USA i Londynu, choć już się rozsypuje i traci mandat do politycznych racji.

Pułkownik demaskuje, jak mało inteligentne i nierzeczowe są poglądy tych dzisiejszych macherów politycznych w USA, ale także w Berlinie, Brukseli, Warszawie (- opinie “mainstreamowe”, jak się ten globalizm i wokizm dziś w w Polsce określa). I jak prędko zbliża się upadek świata zbudowanego na niewiedzy, pysze, chciwości i głupocie globalistycznych elit światowych.

W tym kontekście, pułkownik wieszczy nieuchronny upadek UE i NATO, czego już dziś widoczne objawy chorobowe też podaje. I zapowiada powstanie na powrót Europy ojczyzn: narodów zgrupowanych w zupełnie nowej siatce strategicznych sojuszy, według klucza rasy, religii, kultury, historycznych doświadczeń – co w Europie zawsze było – i jest – podstawowym czynnikiem ją cementującym. I czego globaliści, zwłaszcza anglosascy oraz inni (z tych, Pułkownik energicznie wyszydza doradców politycznych Trumpa: Witkoffa i Kushnera nazywając ich “kliką przyjaciół i rodziny”) – nie rozumieją a nawet nienawidzą.

Warunkiem jednak tej odbudowy jest, według Pułkownika, pozbycie się z europejskich krajów zatruwających je mniejszości. W tym kontekście wymienia Pułkownik Niemcy i Polskę, nie zagłębiając się jednak w specyficzną rolę Niemiec w tym procesie ewentualnej odbudowy, zakładając jednak, że zwycięstwo AfD może tu wiele odmienić.

Wysłuchanie wywodu tego wręcz, nie boję się tego słowa – mędrca politycznego i historiozoficznego – będzie czasem najlepiej spędzonym jak można. Warto dla godziny z Pułkownikiem oszczędzić sobie zarozumiałych wywodów niejednego z naszych piesków politykierskich, których punkt widzenia nie przekracza wnętrza kartonu po butach ich horyzontów myślowych: między “ruskimi onucami” a “obroną Polski przed Putinem” w wydaniu krwawego błazenka z Kijowa.

Korzystajcie z wojny, bo pokój będzie straszny!

Opublikowany 2025-11-27 przez Mirosław Dakowski

Korzystajcie z wojny, bo pokój będzie straszny!

Stanisław Michalkiewicz 27 listopada 2025 michalkiewicz

Ładny interes! Jeszcze nie ochłonęliśmy z wrażenia po doniesieniach o aferze korupcyjnej na Ukrainie, która polegała ogólnie na tym, że najbliżsi kolaboranci prezydenta Zełeńskiego przytulili sobie co najmniej 100 milionów dolarów, a jeden z głównych uczestników, niejaki Timur Mindycz, z pierwszorzędnymi korzeniami, w porę przez anonimowego dobroczyńcę ludzkości ostrzeżony, czmychnął z Ukrainy przez Polskę do bezcennego Izraela, który – jak wiadomo – Żydów żadnemu innemu państwu nie wydaje, nawet gdyby, a nawet zwłaszcza gdyby skradli tam jakieś bajońskie sumy – a już Książę-Małżonek, imieniem vaginetu obywatela Tuska Donalda, w którym ma fuchę „szefa naszej dyplomacji”, czyli ministra spraw zagranicznych, ogłosił, że Polska te 100 milionów dolarów ciepłą rączką natychmiast Ukrainie przekaże – oczywiście w ramach „pomocy”, do której 2 grudnia 2016 roku zobowiązała się jeszcze poprzednia ekipa Naczelnika Państwa, a której vaginet obywatela Tuska Donalda, nie ośmielił się uchylić – a w każdym razie nic nie było słychać, żeby uchylił.

Jak powiadam jeszcze nie tylko nie zdążyliśmy ochłonąć po tych skrzydlatych wieściach, nie mówiąc już o tym, że nie uzyskaliśmy odpowiedzi na pytania, kto właściwie ostrzegł pana Timura, czy np. nie był w to zamieszany prezydent Zełeński – ani dlaczego polskie „służby” przymknęły oko na obecność pana Timura w Warszawie, gdzie zachowywał się on nawet z pewną ostentacją, bo podobno wziął udział w nabożeństwie, jakie odprawowane było w synagodze sekty Chabad Lubawicz – tej samej, która paliła chanuowe świeczki w gmachu Sejmu, zgaszone przy pomocy gaśnicy proszkowej przez Grzegorza Brauna, któremu za tę myślozbrodnię Parlament Europejski uchylił immunitet, wskutek czego tylko patrzeć, jak kwasiżurkowie z niezależnej prokuratury wystąpią z wnioskiem, by niezawisły sąd w składzie całkowicie przewidywalnym, wtrącił go do aresztu wydobywczego, gdzie będzie jęczał i szlochał, aż mu się odechce przewodzenia Konfederacji Korony Polskiej i kandydowania w wyborach do tubylczego Knesejmu.

A przecież warto byłoby spenetrować prawdę, jak to właściwie z tym całym panem Timurem było, czy na przykład w zamian za przymknięcie oczu podzielił się tymi 100 milionami dolarów z kim tam trzeba, czy też rozliczenie miało charakter ogólny – żeby nie powiedzieć – międzynarodowy? Jestem przekonany, że takie odpowiedzi można by bez trudu uzyskać, skoro nasze „służby” tak sprawnie wykryły sprawców „dywersji kolejowej”, że aż zrodziło to podejrzenia, czy przypadkiem same tej dywersji nie dokonały – bo i po co fatygować jakichś „obywateli Ukrainy” kiedy przecież takie obstalunki można wykonać samemu, a i forsa zostanie w rodzinie? Widocznie jednak nie tylko tych odpowiedzi nie można było z jakichś „ważnych względów państwowych” uzyskać, ani nawet postawić takich bluźnierczych pytań? My oczywiście wszystko verstehen, chociaż z drugiej strony pospieszna deklaracja Księcia-Małżonka o przekazaniu Ukrainie 100 milinów dolarów, akurat dokładnie tyle, ile kolaboranci prezydenta Zełeńskiego sobie przytulili i przezornie schowali, gdzie trzeba, skłania do postawienia kolejnych pytań, na które – jak się obawiam – głuche milczenie będzie odpowiedzią? Bo też jakże tu odpowiadać na pytania o taką szczodrość w sytuacji, kiedy Narodowy Fundusz Zdrowia właśnie wziął i zbankrutował i nawet teściowa obywatela Tuska Donalda, co to w innych sprawach energicznie sztorcowała dygnitarzy Volksdeutsche Partei, nie widzi żadnego wyjścia z tej przykrej sytuacji?

Warto przy tej okazji zaznaczyć, że nawet Szwecja okazała zniecierpliwienie i zaczęła się odgrażać, że na dotychczasowych zasadach już Ukrainie nie będzie pomagała – ale my, to co innego. Skoro tak, to muszą być jakieś ważne przyczyny tej polskiej szczodrobliwości, bo – jak twierdzi poeta – „byłby to przypadek rzadki – a czy w ogóle są przypadki?”

Ja oczywiście nic nie wiem, ani nawet nie śmiem się domyślać, ale gdybym się ośmielił, to zacząłbym od tego, że mamy tu dwie możliwości. Pierwsza – że mamy tu do czynienia z ilustracją solidarności na tle rasowym. Wprawdzie Książę-Małżonek jest – jak powiadają Żydowie – „głupim gojem” – ale za to przez Jabłoneczkę jest jakoś do tej rasowej solidarności zobowiązany, no i stąd oferta wysłania z Polski 100 mln dolarów na Ukrainę – żeby w papierach wszystko było gites-tenteges. Byłoby to nawet ładne, gdyby nie okoliczność, że obywatel Tusk Donald, który przez Żydów też jest uważany za „głupiego goja”, z Jabłoneczką nie jest nawet spowinowacony – a przecież „bez jego wiedzy i zgody” te 100 mln dolarów na Ukrainę nie mogłoby zostać przesłane. Tedy z nieutulonym żalem tę pierwszą możliwość musimy włożyć między bajki i to nawet nie ze względu na porzekadło, że „kochajmy się jak bracia (albo małżonkowie), ale liczmy się, jak Żydzi” – tylko z całkiem innych powodów.

Bo – po drugie – o czym w swoim czasie wspominał mój Honorable Correspondant, który w podobnych sprawach ma pewne doświadczenie – żeby w normalnym czasie skręcić, dajmy na to, 100 mln dolarów, to trzeba się napracować. Wymyśli jakąś transakcję, albo nawet cały ich Legion, stworzyć dokumentację, żeby w papierach wszystko grało i kolidowało, a i tak nie ma pewności, czy jakaś Schwein nie zechce zostać świadkiem koronnym, jak np. faworyt Wielce Czcigodnego Giertycha Romana pan Mraz w sprawie Funduszu Sprawiedliwości?. Aż tu nagle, niczym prawdziwy dar Niebios, wybucha wojna; miliony dolarów transferują się bez żadnego rachunku, podobnie jak dostawy broni i amunicji bez żadnej kontroli walą ponad granicami.

W tej sytuacji – twierdzi mój Honorable Correspondant – tylko jakiś głupek by nie skorzystał. Rozmowa jest wtedy taka: mam tu – dajmy na to – 50 mln dolarów, które mogę ci dać – ale 30 procent dla mnie. Wchodzisz, czy pękasz? Więc jak delikwent nie pęka, to wszystko może być załatwione w mgnieniu oka – i po krzyku. Ale trzeba pamiętać, że „na tym świecie pełnym złości, nigdy nie dość jest przezorności”. Toteż jeśli nawet delikwent nie pęka, to co mu szkodzi zanotować w kapowniku, kto ile sobie przytulił, ewentualnie – nawet gdzie schował? Taki kapownik, zwłaszcza gdy wojna zaczyna się przeciągać, to jest prawdziwy skarb, dzięki któremu można – zgodnie ze wskazaniami Ewangelii – „pozyskiwać sobie przyjaciół niegodziwą mamoną”.

W tej sytuacji lepiej możemy zrozumieć przyczyny, dla których przywódcy Unii Europejskiej, z Reichsfuhrerin Urszulą Wodęleje, a także mężykowie stanu drobniejszego płazu – ot na przykład Książę-Małżonek – niczego Ukrainie odmówić nie potrafią.

W ten właśnie sposób cementuje się przyjaźń miedzy narodami i jedność europejska, o której tyle słyszymy.

Stanisław Michalkiewicz

Górzny: Własnym zdaniem o planie Trumpa

Opublikowany 2025-11-27 przez Mirosław Dakowski

Górzny: Własnym zdaniem o planie Trumpa

Andrzej Górzny https://myslpolska.info/2025/11/27/gorzny-wlasnym-zdaniem-o-planie-trumpa/

ROMA LOCUTA CAUSA FINITA?

To stare rzymskie powiedzenie, nasuwa się mi się nachalnie w ostatnich dniach, kiedy czytam kolejne komentarze, analizy i peany w związku z opublikowaniem tzw. 28 punktowego Planu Trumpa, który rzekomo już dziś, albo do czwartku, albo do niedzieli a już na pewno do Świąt, ma zakończyć krwawy konflikt na Ukrainie, którego ramy, reperkusje, przyczyny i skutki, mają charakter globalny.

„Rzym rozsądził, sprawa zamknięta”. Wiara naiwnych, nawet tych z tytułami, dorobkiem i pozycją, nadymających się w mediach, wiara w omnipotencję Waszyngtonu, który wyskrobawszy kilka zdań ubranych w niekompatybilne punkty „planu”, tupnąwszy przy tym nogą i podniósłszy głos, jest w stanie zatrzymać globalną rozgrywkę skupioną niczym w soczewce na obszarze części Ukrainy, napawa mnie zdumieniem i wywołuje pusty śmiech.

Już od wielu lat nauczyliśmy się ignorować stanowisko Rosji wobec szeregu spraw, zjawisk i procesów politycznych, gospodarczych i społecznych. Głos Rosji a w szerszym postrzeganiu głos globalnego południa, ciągle uważanego przez zadufany i zapatrzony w siebie upadający powoli „zachód” za tzw. „trzeci świat”, tak naprawdę nie istnieje w jakimkolwiek poważnym dyskursie.

Polacy i większość europejczyków, zostali odcięci od rosyjskiej i „niezachodniej” prasy, portali, pozostałych mediów a także kultury, filmu i wszelkich kontaktów z krajami stanowiącymi nie margines, ale zasadniczą część naszej planety. Zostaliśmy pozbawieni prawa konfrontowania stanowisk uczestników konfliktu, zapoznania się z argumentacją tak jednej jak i drugiej strony, prawa do wyciągania własnych wniosków i ważenia racji oraz oceny kto w różnych przypadkach mówi prawdę a kto kłamie.

Jaki portal czy telewizja cytuje i waży dziś argumenty polityków i mediów już nie tylko Rosji, ale również Chin, Indii, Brazylii i szeregu innych państw, których waga na świecie wielokrotnie przewyższa znaczenie większości tak poszczególnych krajów europejskich jak i całej UE?

Pozostawanie w zachodniej bańce skutkuje jednobiegunowym postrzeganiem świata. Dla wielu nadal, każda decyzja i każdy głos dochodzący z Waszyngtonu, ma moc sprawczą i wagę nieodwołalnego rozstrzygnięcia, które jest bezdyskusyjne i kończy sprawę. Mało kto zrozumiał, że czasy skutecznych nacisków, szantażu i bezwzględnego dyktatu, powoli mijają i państwa takie jak Chiny, Rosja, Indie czy nawet Iran coraz częściej mówią Waszyngtonowi – nie.

Parafrazując cytat z „Ostatniego Mohikanina” Jamesa Coopera, można powiedzieć – „Stany Zjednoczone są wielkim państwem, ale ich ścieżka nie jest już ścieżką większości Krajów. Serce Waszyngtonu jest robaczywe a jego „elity” są robakami które je toczą.” Plan 28 punktów zakończenia konfliktu na dzień dzisiejszy nie jest żadnym Planem, jest aktualnym stanowiskiem gabinetu Trumpa wobec ewentualnego jego zakończenia.

Oczywiście będzie ów plan dyskutowany, ponieważ w towarzystwie, które stara się zachować zasady savoir vivre, nie mówi się interlokutorowi, że dokument który przyniósł, może nie jest stekiem bzdur, ale na pewno zbiorem pobożnych życzeń, pośród których wiele, po prostu jest obraźliwych dla kontrpartnera. Dodatkowo dawanie do zrozumienia, że jest to wspólnie opracowany dokument, jeszcze umniejsza jego wagę,

28 tez Trumpa z pewnością nie będzie miało dla historii takiej wagi jak 95 tez Lutra przybitych do drzwi katedry w Wittenberdze. Albo pójdzie w zapomnienie albo w toku dalszych prac nad nimi okaże się że „nie samochody, tylko rowery i nie rozdają, tylko kradną”.

Pokój w sytuacji konfliktu o takim znaczeniu i zasięgu dla światowych relacji między państwami i blokami, wypracowany być musi nie w oparciu o sporządzony na kolanie świstek, ale o poważne, pozostające w cieniu negocjacje w których swoje zdanie będą miały poza USA, Ukraińskim Protektoratem, europejskimi wichrzycielami bez rozumu, również Rosja i jej partnerzy z Chinami na czele. Dlatego spory i dyskusje nad owym „planem”, mają obecnie w mojej ocenie wagę mieszania łyżką w szklance herbaty do której zapomniano dosypać cukru…

Andrzej Górzny

„Honor” nie obroni Ukrainy

Opublikowany 2025-11-25 przez Mirosław Dakowski

„Honor” nie obroni Ukrainy

Leszek Miller

Marucha w dniu 2025-11-25 marucha./honor-nie-obroni-ukrainy

Warto dziś przypomnieć słowa ministra Józefa Becka: „My w Polsce nie znamy pojęcia pokoju za wszelką cenę. Jest tylko jedna rzecz w życiu ludzi, narodów i państw bezcenna. Tą rzeczą jest honor.”

Beck wypowiadał te słowa w świecie, który właśnie osuwał się w przepaść. Polska była wtedy dumna, lecz politycznie samotna. Zagrożenie ze strony Niemiec rosło z dnia na dzień, a sojusznicy składali deklaracje, których – jak historia pokazała – nie zamierzali wypełnić.

Wobec realnej potęgi agresora Warszawa miała honor, ale nie miała środków, by go obronić. I zapłaciła za to cenę najwyższą.

Dziś Ukraina stoi wobec pokusy i presji bardzo podobnej do tej, która w 1939 roku spadła na Polskę. Znów słychać głosy o honorze, godności i walce „bez względu na cenę”. A przecież historia mówi brutalnie jasno: państwo zmuszone do wyboru między honorem, a kapitulacją w rzeczywistości wybiera między klęską a upokorzeniem. Dlatego słowa Becka trzeba dziś czytać nie jako patetyczną deklarację, lecz jako przestrogę.

Honor jest potrzebny — ale sam honor nie obroni żadnego państwa. Potrzebni są sojusznicy gotowi nie tylko mówić o wartościach, lecz także ponieść realne koszty ich obrony. Bo historia uczy jednego: największe narodowe tragedie zaczynały się wtedy, gdy innym łatwo było żądać od słabszych, by walczyli do końca — i równie łatwo było odwrócić wzrok, gdy przyszło im za to płacić wypowiadając cicho słowa Lorda Farquadda: „Wielu z was zginie, ale jest to poświęcenie, na które jestem gotów.”

Leszek Miller
https://myslpolska.info/

Polsko, obudź się! Płacisz za „twardość” Tuska, a dostajesz pusty portfel.

Opublikowany 2025-11-25 przez Mirosław Dakowski

„wojna” Tuska

Rząd Tuska właśnie przepchnął kolejną gigantyczną podwyżkę budżetu na armię – w 2026 r. ma wynieść już 4,7–5 % PKB

Rząd Tuska właśnie przepchnął kolejną gigantyczną podwyżkę budżetu na armię – w 2026 r. ma wynieść już co najmniej 5% PKB, czyli ponad 200 mld zł rocznie (według projektu budżetu z lutego 2025 r., z czego ok. 124,8 mld zł z budżetu państwa i reszta z Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych – FWSZ).
Oficjalny powód? „Rosyjskie zagrożenie”.

Ale spójrzmy na fakty!

Na wschodniej granicy od ponad roku stoi 17–18 tys. dodatkowych żołnierzy i funkcjonariuszy (w tym cała 18. Dywizja Zmechanizowana, brygada z Podlasia i tysiące WOT i policji).
Koszt utrzymania jednego żołnierza „na granicy” to ok. 25–30 tys. zł miesięcznie (żołd, wyżywienie, sprzęt, paliwo, amortyzacja). Razy 18 tys. razy 12 miesięcy będzie to łatwo ponad 6–7 mld zł rocznie – tylko na samą obecność przy ogrodzeniu, którego i tak pilnuje już Straż Graniczna.
Te formacje od roku nie prowadzą żadnych poważnych ćwiczeń ofensywnych ani nawet obronnych – głównie chodzą na patrole wzdłuż zasieków i „kręcą TikToki”.
Tymczasem:
Białoruś ma na granicy kilkuset pograniczników i trochę wojska (głównie po to, by Łukaszenka mógł pokazywać „obronę przed NATO”).
Rosja przerzuciła prawie całe swoje wojska lądowe na Ukrainę – w obwodzie kaliningradzkim i na Białorusi zostało symboliczne 20–30 tys. ludzi, w większości słabo wyszkolonych najemników.

Pytanie za 200 mld zł: po co nam dywizja pancerna i tysiące ludzi na Podlasiu i Lubelszczyźnie, jeśli „zagrożenie” to głównie migranci rzucający kamieniami? Te miliardy mogłyby pójść na: 1000 km autostrad (zamiast Leopardów stojących w lasach), Podwyżki dla nauczycieli i lekarzy (budżet MON to 13,5% całego budżetu państwa!), Realną obronę powietrzną (więcej Patriot niż FWSZ na zakupy z opóźnieniem).

Zamiast tego: najdroższy teatr bezpieczeństwa w NATO – propaganda za pieniądze podatników. W 2024 r. wydaliśmy mniej niż planowano (tylko 3,8% PKB), bo FWSZ nie nadąża z realizacją. A deficyt budżetowy rośnie do 270 mld zł w 2026 r. – długiem za pozoranctwo.

Polsko, obudź się! Płacisz za „twardość” Tuska, a dostajesz pusty portfel.