Rusofobia – bliźniacza siostra banderyzmu
[Umieszczam, mimo, że nie zgadzam się z duża częścią, wg. mnie płytkich, argumentów. Obecna Rosja nie odcięła się od sowietów ani od ich zbrodni. MD]
Od 10 września 2025 roku rządzący Polską establishment prowadzi zmasowany atak psychologiczny na naród polski, mający na celu przełamanie naszego oporu przed wepchnięciem Polski do wojny z Rosją po stronie Ukrainy.
Mający wszelkie pozory irracjonalności ów atak ma swoje oparcie w pewnym istotnym, acz nie zawsze uświadamianym, jednakowoż bardzo realnym zjawisku, jakim jest podsycana od lat przez wielu polityków, media i organizacje pozarządowe rusofobia.
Korzenie i źródła
Słownikowo rzecz ujmując rusofobia to niechęć lub strach skierowany przeciwko Rosji, Rosjanom lub rosyjskiej kulturze opierający się na historycznych doświadczeniach związanych z rosyjską ekspansją w XVIII i XIX wieku w Azji i w Europie. Zrodziła się ona najpierw we Francji, która po klęsce Napoleona obawiała się podboju Europy przez Rosję (do tej anachronicznej matrycy odwołuje się obecnie prezydent Emmanuel Macron), a następnie wraz z wkroczeniem Cesarstwa Rosyjskiego do Azji Centralnej rusofobia rozkwitła w Wielkiej Brytanii, obawiającej się ataku Rosji na skolonizowane przez Brytyjczyków Indie.
Z kolei podłożem polskiej rusofobii były dokonane w końcu XVIII wieku rozbiory I Rzeczypospolitej bardzo umiejętnie wykorzystane później przez geopolitycznych rywali Rosji – najpierw Wielką Brytanię, a po II wojnie światowej przez Stany Zjednoczone.
Obecna postać polskiej rusofobii została w dużej mierze wygenerowana przez Anglosasów po dojściu do władzy w Rosji Władimira Putina, a proces ten nasilił się po pamiętnym przemówieniu Putina na 43. Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa 10 lutego 2007 roku, gdzie rosyjski przywódca ośmielił się potępić i zakwestionować amerykańskie dążenie do jednostronnego zarządzania światem, uznając je za nielegalne i niemoralne.
I chociaż zarzuty prezydenta Federacji Rosyjskiej były racjonalne i ze wszech miar uzasadnione, po tym wystąpieniu kolektywny Zachód uznał Rosję i jej przywódcę za swego głównego wroga. Można by powiedzieć, że ze względu na wasalne podporządkowanie Polski interesom Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, monachijskie przemówienie prezydenta Putina było jednocześnie aktem założycielskim najnowszej postaci polskiej rusofobii. Z analogicznym procesem mieliśmy do czynienia też na Ukrainie po sukcesie tzw. pomarańczowej rewolucji w 2004 roku, kiedy prezydentem kraju został prozachodni polityk Wiktor Juszczenko. Od tego momentu zaczęła się stymulowana przez Anglosasów forsowna banderyzacja Ukrainy, która w perspektywie miała przyczynić się do przywrócenia utraconego po odejściu Borysa Jelcyna władztwa Zachodu nad Federacją Rosyjską i jej ogromnymi zasobami.
Rusofobia w służbie Anglosasów
Można by zapytać co banderyzacja Ukrainy ma wspólnego z polską rusofobią? Otóż ma! Wbrew pozorom, oba zjawiska mają ze sobą bardzo dużo wspólnego. Zarówno obecna polska rusofobia, jak i rozprzestrzeniający się na Ukrainie banderyzm stały się jednymi z najważniejszych instrumentów w rękach Anglosasów w ich zmaganiach o podporządkowanie Federacji Rosyjskiej ich globalnym interesom politycznym i ekonomicznym. O ile banderyzm jest stosunkowo nowym zjawiskiem, o tyle polska rusofobia ma o wiele dłuższą historię. Nie miejsce tutaj na szczegółowe opisywanie źródeł i dziejów polskiej rusofobii, bo jest to temat na duże opracowanie, ale od panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego odgrywa ona istotna rolę w kształtowaniu geopolityki eurazjatyckiej.
Jako pierwsi obok Prusaków jej zalety i ogromny potencjał dostrzegli Brytyjczycy; aby się o tym przekonać, wystarczy spojrzeć na północną stronę wschodniej półkuli naszego globu z orbity geostacjonarnej. Brytyjczycy szybko dostrzegli, że mieszkający w sercu europejskiego kontynentu Polacy, będący jednocześnie przez cały XIX wiek poddanymi Imperium Rosyjskiego, mogą być doskonałym narzędziem do prowadzenia zbrojnej i politycznej dywersji na tyłach rywala, jakim było dla Brytyjczyków na terenie Azji Środkowej Imperium Rosyjskie. Z tego względu dużo zainwestowali w polski insurekcjonizm, który miał być narzędziem do osłabiania Rosji.
Jako Polacy po dziś dzień nie zorientowaliśmy się, że rusofobia, którą karmi się nas obecnie jest stworzonym przez Anglosasów na użytek Polaków wariantem ukraińskiego banderyzmu w celu zatrucia naszych serc i dusz trwałą nienawiścią do Rosji, abyśmy chętnie ginęli w wojnach z Rosją w interesie zachodnich banksterów i korporacji. Jako że Rosja jest obecnie nieobecna w polskiej rzeczywistości politycznej, gospodarczej i nie ma nawet wymiany kulturalnej, anglosaskim podżegaczom trudniej jest pójść tropem XIX-wiecznych powstań. Wówczas wystarczyło sypnąć groszem i wygłosić trochę równie płomiennych, co oderwanych od rzeczywistości manifestów, aby rozpalić młodzieńcze głowy insurekcyjnymi mrzonkami i tragedia była gotowa. Polacy wywoływali powstanie, Rosjanie je tłumili, a zatrutym owocem tych intryg była wzajemna wrogość. I o to właśnie Anglikom chodziło i o to właśnie chodzi obecnie Amerykanom.
Zarządzanie rusofobią
Jako że obecnie rzeczywistość geopolityczna w centrum Europy jest gruntownie inna niż w XIX wieku, Anglosasi szukają innych sposobów, aby skutecznie trafić z trucizną rusofobii do serc Polaków. Tutaj najważniejszym instrumentem manipulacji jest utożsamianie współczesnej Rosji z bolszewickim tworem wyrosłym na gruzach carskiej Rosji w okresie Bitwy Warszawskiej 1920 roku, czy też ze Związkiem Radzieckim z okresu tzw. operacji polskiej z 1937 roku i zbrodni katyńskiej z 1940 roku. I fakt, że od momentu pokonania przez bolszewików ostatnich białych armii zimą 1920 roku do rozwiązania ZSRR w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia 1991 roku Rosja nie istniała jako suwerenny byt polityczny, nie ma dla manipulatorów żadnego znaczenia. A wiadomo z czym kojarzy się w powszechnej świadomości Związek Radziecki – gułagi, represje, miliony ofiar, wasalizacja i eksploatacja sąsiednich państw, czyli z wszystkim co najgorsze. A skoro Związek Radziecki i Rosja to to samo, to niezwykle łatwo dokonać stosownej projekcji.
Owe stereotypy są z kolei idealnym podłożem do budowania poczucia zagrożenia, że oto rosnąca w siłę Rosja lada chwilę zaatakuje Polskę, a następnie – podobnie jak miało to być 1920 roku – opanuje całą Europę, aż po Lizbonę. Wyciąga się przy tym rosyjską interwencję w Gruzji w sierpniu 2008 roku czy trwającą od 24 lutego 2022 roku Specjalną Operację Wojskową, bez jakiegokolwiek zamiaru wnikania w przyczyny owych interwencji. Nieprzypadkowo jest to jeden z najważniejszych wysuwanych przez Rosję warunków zakończenia wojny na Ukrainie. Budowany na tych stereotypach strach, politycy i media głównego nurtu podsycają doniesieniami o rzekomych okrucieństwach żołnierzy rosyjskich popełnianych na Ukrainie, dokonując przy tym bardzo niebezpiecznego zabiegu, jakim jest dehumanizacja Rosjan.
Ma się więc polska rusofobia czym tuczyć, chociaż ze względu na rozwój internetu na szczęście nie ma tak łatwo. Okazuje się, że znaczna część narodu polskiego nie jest aż tak podatna na coraz bardziej siermiężną antyrosyjską propagandę. Dlatego rządzący Polską zbrodniarze (bo ze względu na zagrożenie, jakie sprowadzają na Polskę, tak trzeba tych polityków określać) robią wszystko, aby ten trend odwrócić, uciekając się nawet do operetkowych prowokacji. I chociaż Polacy się budzą, to musimy być cały czas świadomi, że poważne zainfekowanie części narodu polskiego rusofobią stanowi obecnie jedno z największych zagrożeń nie tylko dla naszej państwowości, ale wręcz dla naszego bytu biologicznego. Dlatego nadszedł czas, aby podjąć walkę z tym mocno ugruntowanym w polskiej mentalności, niezwykle niebezpiecznym zjawiskiem, które – jeśli nie zostanie głośno nazwane po imieniu – niczym rak będzie pustoszyć polskie życie polityczne, aż do unicestwienia państwa.
Zatrucie nienawiścią odbiera rozum
Czym grozi dalsze zatruwanie Polaków rusofobią, najlepiej pokazuje przykład zatrucia Ukrainy bliźniaczym wobec rusofobii banderyzmem, który napełniając Ukraińców nienawiścią do Rosjan, wyłączył u nich funkcjonowanie rozumu i jakichkolwiek przejawów zdrowego rozsądku. Gdyby nie wyciągnięty z lamusa historii przez Anglosasów i wtórnie przeszczepiony na Ukrainę banderyzm, nigdy by nie doszło do toczącego się obecnie na Ukrainie konfliktu zbrojnego. Bliźniacze wobec siebie banderyzm i rusofobia odbierają rozum tym, którzy się nimi zainfekują, i to dosłownie, a zmierzająca obecnie ku unicestwieniu Ukraina jest na to doskonałym przykładem.
Uwikłana przez Anglosasów w wojnę z Rosją Ukraina jeszcze dzisiaj mogłaby wyjść z tej wojny obronną ręką przyjmując dosyć umiarkowane warunki Rosjan. Niestety, zachodnim sponsorom obecnych władz Ukrainy zależy na kontynuowaniu wojny z Rosją, która w istocie jest wojną w obronie kopalń, hut, licznych zakładów przemysłowych, ziemi i złóż, w dużym stopniu należących do żydowskich funduszy inwestycyjnych i anglosaskich koncernów. A banderyzm jest jednym z najistotniejszych narzędzi do zapewnienia kontynuacji tej wojny, bo jak długo serca Ukraińców będą zatrute nienawiścią do Rosjan, tak długo Ukraińcy będą walczyć w obronie zachodnich aktywów na Ukrainie wierząc, że walczą w obronie wolności, demokracji i niepodległości swego kraju. Nie może to się skończyć inaczej jak unicestwieniem Ukrainy. Wydaje się, że najważniejsi gracze na Wschodzie i na Zachodzie zdają już sobie z tego sprawę i jest wiele symptomów wskazujących na to, że właśnie trwa kontrolowany proces likwidacji państwa ukraińskiego w takiej postaci, w jakiej istniało ono przez ostatnie trzydzieści kilka lat. I obyśmy nie zostali zaskoczeni pewnymi poczynionymi ponad naszymi głowami ustaleniami związanymi z bardzo prawdopodobną likwidacją ukraińskiego państwa.
Historia zatoczyła koło
Jako Polacy musimy zrobić wszystko, aby uniknąć podobnego losu, a może stać się on naszym udziałem, jeśli damy się zatruć rusofobią, którą powinniśmy zwalczać ze wszystkich sił. Trwająca od 10 września psychologiczna agresja na percepcję i świadomość Polaków ma nas tak zaprogramować, abyśmy powiedzieli „tak” włączeniu Polski do wojny, ewentualnie abyśmy wymęczeni tym atakiem, w kluczowym momencie przynajmniej zachowali się biernie.
I chociaż nie zdajemy sobie z tego sprawy, jest to jedna z najważniejszych bitew, jaką polski naród toczy po II wojnie światowej, a na pewno najważniejsza w XXI wieku. Jest bardziej niż prawdopodobne, że NATO jeszcze oficjalnie nie weszło do wojny z Rosją ze względu na duży opór w polskim społeczeństwie. Polska dla eskalacji wojny na wschodzie jest krajem kluczowym, dlatego główna bitwa toczy się obecnie o przełamanie naszego oporu, a potęgowanie rusofobii ma odegrać w tym kluczową rolę, bo tylko w ten sposób można odebrać Polakom rozum, aby chętnie ginęli w cudzej wojnie. Bez większej przesady można powiedzieć, że los Europy, a kto wie, może i świata – jest znowu w rękach Polaków. Możliwe, że w tym wypadku Friedrich Nietzsche i Martin Heidegger mieli rację, bo właśnie historia zatoczyła koło.
Musimy też być świadomi tego, że ze względu na to, iż Anglosasi uczynili banderyzm ważnym instrumentem do walki z Rosją, sprawa należytego upamiętnienia ofiar ukraińskiego ludobójstwa Polaków na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, tak długo nie ruszy z miejsca, jak długo będziemy pozostawać w wasalnej zależności od Stanów Zjednoczonych. Może się to zmienić tylko w sytuacji, gdy Anglosasi uznają swoją porażkę na Ukrainie i porozumiawszy się z Rosją wspólnie zlikwidują ukraińskie państwo, a wraz z nim zakończą neobanderowski eksperyment. Może na chwilę obecną wydaje się to nieprawdopodobne ale wbrew pozorom nie jest to takie niemożliwe.
Krzysztof Warecki