Unijny plan dekarbonizacji w oparciu o „zielony” wodór jest nierealny. Powód? Cena!

https://pch24.pl/unijny-plan-dekarbonizacji-w-oparciu-o-zielony-wodor-jest-nierealny-powod-cena

Potwierdza się to, przed czym ostrzegała Międzynarodowa Agencja Energetyczna – nie ma co stawiać na paliwo wodorowe, jako pomoc w szybkiej dekarbonizacji gospodarki światowej. Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER) właśnie poinformowała, że UE jest daleka od osiągnięcia ambitnych celów w zakresie produkcji wodoru. Ten „czysty” nośnik energii jest zbyt drogi, pomimo wpompowania w jego produkcję miliardów euro dotacji – ostrzegła ACER.

Jeszcze w 2021 r. Międzynarodowa Agencja Energetyczna (MAE) w swoim raporcie wezwała kraje rozwinięte do szybszej dekarbonizacji niż to przewiduje porozumienie paryskie z 2015 r. Jednocześnie uznała, że nie ma co stawiać na paliwo wodorowe ani technologię wychwytywania i składowania dwutlenku węgla pod ziemią. Bruksela tymczasem wielkie nadzieje wiązała z paliwem wodorowym.

Raport MAE z 2021 r. dotyczący zmierzania do gospodarki zeroemisyjnej: „Net Zero Roadmap: A Global Pathway to Keep the 1.5 °C Goal in Reach” wzywał kraje rozwinięte do pozbycia się paliw kopalnych: ropy, gazu i węgla przed 2045 r. Agencja podkreśliła, że „wielcy truciciele” muszą nie tylko działać szybciej, aby odzwyczaić się od paliw kopalnych, ale także w mniejszym stopniu polegać na „kosztownych i nieefektywnych technologiach”. O jakie technologie chodziło? Przede wszystkim o wychwytywanie i składowanie dwutlenku węgla pod ziemią, a także o produkcję paliwa wodorowego.

MAE zastrzegła wówczas, że wodór jest „bardziej problem klimatycznym niż jego rozwiązaniem”. W miarę wzrostu zapotrzebowania na wodór rosną także zanieczyszczenia spowodowane procesem produkcyjnym tego paliwa, głównie z udziałem gazu.

MAE dopuszcza paliwo wodorowe jedynie w przypadku dekarbonizacji transportu dalekobieżnego oraz produkcji żelaza i stali, pod warunkiem, że będzie on pochodził ze źródeł „niskoemisyjnych”, takich jak Odnawialne Źródła Energii.

„Wodór był kiedyś uważany za cudowne paliwo” – stwierdził  Dave Jones z zespołu doradców ds. energetyki Ember. „Teraz (…) nastąpiła prawdziwa zmiana w rozumieniu jego ograniczonego zastosowania”.

Agencja radziła, by państwa postawiły na Odnawialne Źródła Energii, efektywność energetyczną oraz elektryfikację sektora samochodowego. Przeciwna jest technologii wychwytywania dwutlenku węgla i składowania go pod ziemią (CCS), ponieważ ta metoda jest wyjątkowo nieefektywna.

Według MAE, historia CCS „w dużej mierze składa się z niezaspokojonych oczekiwań”. Postęp w tej dziedzinie dokonuje się powoli. Rozwiązanie to jest wdrażane nierównomiernie i obecnie w ten sposób wychwytuje się zaledwie 0,1% całkowitych rocznych emisji sektora energetycznego.

Zdaniem Catherine Abreu z grupy kampanii Destination Zero, „wyniki małych, niezwykle kosztownych projektów CCS, które już istnieją, jasno pokazują, iż projekty te dotyczą jedynie wydobycia większej ilości paliw kopalnych, a nie ograniczenia zanieczyszczenia klimatu”. Mimo to, agencja dopuściła jej stosowanie w celu zmniejszenia lub wyeliminowania emisji w obszarach, w których inne możliwości są ograniczone, takich jak przemysł ciężki.

Bruksela wyznaczyła ambitny cel osiągnięcia do 2030 r. 40 GW mocy dla elektrolizerów, które wykorzystują energię elektryczną do rozszczepiania wody na wodór i tlen. Przy czym stawiano na energię elektryczną pochodzącą z Odnawialnych Źródeł Energii, takich jak energia wiatrowa czy słoneczna. Wodór wyprodukowany w ten sposób określany jest mianem „zielonego”.

Oprócz Brukseli, także poszczególnie państwa europejskie wyznaczyły sobie swoje cele do osiągnięcia w zakresie produkcji tak zwanego zielonego wodoru. Po ich uwzględnieniu wychodzi na to, że w sumie do końca obecnej dekady powinno się osiągnąć moc „zielonego” wodoru na poziomie 54 GW.

W związku z tymi ambitnymi celami UE przeznaczyła aż 20 mld euro dotacji, dzięki którym udało się zbudować urządzenia o mocy zaledwie 300 MW. To pozwoliło zrealizować zaledwie 0,5% pośredniego celu na 2024 rok, wynoszącego 6 GW.

Jak podaje ACER w swoim raporcie, w ubiegłym roku nastąpił wzrost mocy produkcyjnych o 51%. Unijne plany produkcji 10 milionów ton rocznie „zielonego” wodoru do 2030 roku, który miałby być konkurencyjny cenowo w stosunku do wodoru produkowanego z gazu ziemnego, nie mają szans na spełnienie.

[Socjaliści i idiopaci potrafią wszystko zepsuć. Wystarczało nie „planować”, przymuszać, a zostawić do decyzji przedsiębiorców: Jeśli opłacalne, to robimy: md]

Wynika to z faktu, iż obecnie „zielony” wodór jest czterokrotnie droższy niż wodór produkowany w oparciu o paliwa kopalne, z czym związana jest ogromna emisja tak zwanych gazów cieplarnianych i kosztuje 8 euro za kilogram. Unijny regulator przewiduje, że cena „zielonego” wodoru pozostanie wysoka zarówno w perspektywie krótkoterminowej, jak i średnioterminowej.

Źródło: euractiv.com, PCh24.pl

AS